Nie kłam kochanie - miniaturka

Gdy intryga wyszła na jaw Ula odeszła z FD. Postanowiła wyjechać jak najdalej od Marka, od firmy.

- Tak bym chciała o nim zapomnieć - myślała.

Marek dzwonił, pisał SMS,  ale ona nie reagowała na to. 

Nic go nie cieszyło, chodził, a raczej snuł się po firmie,  po domu jak duch. Był, ale tak jakby go nie było.

Pewnego dnia postanowił pojechać do niej do domu. W domu zastał tylko pana Józefa ojca Uli.

- Panie Józefie wiem, że bardzo skrzywdziłem Ulę. Ale gdybym mógł jej to wyjaśnić, przeprosić, a w szczególności gdybym mógł jej powiedzieć jak bardzo ją kocham. Proszę mi powiedzieć gdzie ona jest. Dla mnie świat przestał istnieć gdy jej nie ma.

Józef popatrzył na Marka i wiedział, że jego córka też go kocha. A on sam widać bardzo żałuje tego co zrobił.

- Panie Marku Ula jest  na Mazurach, tam gdzie byliście podczas weekendu.

Marek wypił jeszcze herbatę, podziękował za to, że Cieplak go wysłuchał i zrozumiał.

Marek pojechał do domu, spakował kilka swoich rzeczy. Zadzwonił do Sebastiana, że nie będzie go w pracy do końca tygodnia po czym wyruszył w drogę. Gnał na złamanie karku.

On pragną spotkać tylko swoją Ulę. W głowie układał co chce jej powiedzieć. Tak pragnął aby mu wybaczyła, uwierzyła. Już po kilku godzinach był na miejscu. W hotelu nikt nie chciał mu powiedzieć, w którym pokoju się zatrzymała. Nie pomogły prośby, tłumaczenia iż jest jej narzeczonym i to jest bardzo ważne.

Postanowił więc się przejść i nie mógł uwierzyć we własne szczęście gdy ją spotkał.

Dziewczyna spacerowała po plaży próbując zapomnieć o Marku, o firmie. Lecz im bardziej chciała tym bardziej nie mogła.

Nagle usłyszała wołanie, poznała ten głos, wszędzie by go poznała.

- Kurcze, czy ja już zawsze i wszędzie będę słyszeć i widzieć Marka? - pomyślała.

Zatrzymała się lecz nie odwróciła głowy w kierunku z którego dobiegało wołanie.

Znów słyszała jak ją woła, popatrzyła tylko w gwieździste niebo i tak bardzo pragnęła aby on tu był, aby ja objął swoimi ramionami. Tymi ramionami, w których zawsze czuła się bezpiecznie. Mimo krzywdy jaką jej wyrządził ona nadal go kochała.

I wtedy poczuła jak ktoś ją obejmuje i szepta jej do ucha - Ula skarbie mój, co mam zrobić abyś mnie wysłuchała i mi wybaczyła.

Była już pewna, że on tu jest. Czuła ten jego cudowny zapach i te tak silne, a zarazem bezpieczne ramiona.

Odwróciła się do niego i szepnęła tylko trzy słowa

- "NIE KŁAM KOCHANIE"

Koniec