TYLKO Z TOBĄ część VIII

- Bałem się, że będziesz na mnie zła. Że zamiast być z tobą byłem gdzie indziej. Przecież ojciec w pewnym sensie też jest chory przeze mnie - kontynuował

- Przez ciebie? nie rozumiem - powiedziała

- No tak, bo gdybym inaczej a raczej bardziej przykładał się do pracy, i nie kłócił się ciągle z Aleksem tata by się nie musiał denerwować i by się nie rozchorował - tłumaczył Marek

Ula siedziała i nie wiedziała co ma powiedzieć ani co zrobić.

- Ula, skarbie proszę powiedz coś - prosił Marek

- Ale ja nie byłam i nie jestem na ciebie zła. Ty nie mogłeś a raczej nie możesz być zawsze i wszędzie przy mnie. No a poza tym byłeś wówczas u taty w szpitalu. A i jak pamiętam to sama ci mówiłam żebyś tam jechał - mówiła Ula

- Ale to przeze mnie się przepracowujesz. Zawsze bierzesz na siebie dużo pracy z czego część powinienem zrobić sam, po pracy zawsze coś robisz w domu, albo jedziesz do Rysiowa i tam też wykonujesz jakieś prace, a do tego jeszcze angażujesz się w fundacji mamy. Ja nie powinienem na to pozwalać. Przecież w ciągu tego roku nawet nie byliśmy na urlopie - rzekł Marek

- Marek ale ty nie możesz siebie o to i o zdrowie swojego ojca obwiniać. Doskonale wiesz jak ja lubię pracować. A stan zdrowia twojego ojca to nie problem, który powstał w ostatnim czasie. A mnie  nikt do niczego nie zmusza. Lubię to wszystko robić. A ty życia za mnie nie przeżyjesz - mówiła Ula

- Ale.... - zaczął Marek lecz ona mu przerwała

- Nie ma żadnego "ale". Zrozum nie możesz przeżyć życia za mnie. KOCHAM cię i z tobą chcę być. Czy sądzisz, że z kimś innym byłabym szczęśliwa? Uwierz w końcu, że nie - pocałowała go i mocno przytuliła - mogę ci natomiast obiecać, że jeśli poczuję się zmęczona lub będzie mi coś dolegać to będziesz pierwszym, który się o tym dowie - kontynuowała

- Ula czy to znaczy, że mi wybaczyłaś? - pytał Marek

- No powiedzmy, że tak, ale masz mi jeszcze coś do wyjaśnienia - powiedziała i spojrzała na dokumenty leżące na stole

- Czegoś tu nie rozumiem. Kupiłeś dla mnie mieszkanie? Ale dlaczego? Kiedy? - mówiła Ula

- Tak to mieszkanie kupiłem dla ciebie. Zrobiłem to gdy po zarządzie rozstałem się i odwołałem ślub z Pauliną. A ty odeszłaś z firmy i wyjechałaś.  A dlaczego bo chciałem, bo marzyłem o tym, że kiedyś może zamieszkamy razem - powiedział Marek

- A to ciekawe, bo niby skąd wiedziałeś, że jeszcze będziemy razem. Ja wyjechałam a o moim miejscu pobytu wiedzieli nieliczni. Przecież nawet z Alą wówczas nie chciałam rozmawiać o tobie. Później tam na Mazurach poznałam Piotra i to z nim się spotykałam. Były nawet plany o wyjeździe z nim do Bostonu - rzekła - a więc jak ty to sobie wyobrażałeś, a czy miałeś zamiar mi to kiedyś powiedzieć? - kontynuowała

- No tak, wiesz prawie wszystko się zgadza - mówił

- Jak to prawie - przerwała

- Bo ja też wiedziałem gdzie przebywasz w tym czasie, że poznałaś pana doktorka. Wiedziałem, że  nie przeczytałaś mojego listu przed wyjazdem. A o mieszkaniu miałem ci powiedzieć w odpowiednim czasie - mówił

- A możesz mi powiedzieć, kto mnie wydał i dlaczego zachowałeś się jak Paulina i nasłałeś na mnie kogoś kto mnie szpiegował? - mówiła a raczej krzyczała Ula 

- Ula proszę nie krzycz. Daj mi wyjaśnić - mówił spokojnym głosem Marek

- No słucham - odpowiedziała Ula

- Spokojnie ja nikogo nie wysyłałem, tylko komuś wyjaśniłem tą całą sytuację włącznie z powiedzeniem o intrydze. Powiedziałem również, że bardzo cię KOCHAM i strasznie za tobą tęsknię. I ten ktoś uwierzył mi, że KOCHAM cię Urszulo Cieplak. I dlatego wszystko mi mówił i dał mi szanse - odparł Marek - a kto to był, to już moja droga tego ci nie mogę powiedzieć - kontynuował

- Acha, to tak, skoro nie chcesz nie mów, lecz twoje wszystkie intrygi zawsze wcześniej lub później wychodzą na światło dzienne - rzekła - a i jeszcze jedno co by było gdybym została z .... - spuściła głowę

- Gdybyś była z Piotrem lub z kimś innym ale nie zemną o to właśnie chciałaś zapytać - mówił Marek

Ona pokręciła głową, że tak o to chciała go zapytać.

- Mieszkanie dalej należałoby do ciebie. Podałbym ten akt notarialny przez kogoś i to ten ktoś był by darczyńcom tego mieszkania jako prezent ślubny. A ja bym całkiem znikną z twojego życia - mówił Marek

- Tak sądzisz, że ja bym się nie dowiedziała od kogo jest tak naprawdę to mieszkanie - mówiła i uśmiechała się 

- No tak sądzę, no bo niby jak byś się dowiedziała - mówił Marek nie rozumiejąc dlaczego  ona się tak uśmiecha

- Oj panie Dobrzański o czym ty myślałeś, jak układałeś ten swój misterny plan. Przecież na każdej stronie jest twój podpis jako kupujący - mówiła Ula

- Skarbie nie o czym a o kim. A tym kimś jesteś ty. Bo wtedy już bardzo dobrze wiedziałem, że KOCHAM tylko ciebie - powiedział to patrząc jej prosto w oczy.

Ula też patrzyła mu prosto w oczy i pytała dalej

- No ok, ale od roku jesteśmy już razem. A ty i tak nic mi nie powiedziałeś o tym mieszkaniu. Dlaczego i czy w ogóle  zamierzałeś - pytała 

- Nic nie mówiłem do tej pory, bo miała to być niespodzianka, o której miałaś dowiedzieć się w swoim czasie. Lecz po tym wszystkim stwierdziłem że  powiem ci już teraz.  - powiedział i ucałował Ulę lecz tym razem ona oddała ten pocałunek.

Nagle to Marek przerwał ich pocałunek, przeprosił Ulę i wyszedł na kilka minut do sypialni. Tam też leżała jego marynarka, w której miał schowany pierścionek dla Uli.

Pierścionek ten Marek dostał od swojej matki niedługo po pokazie FD Gusto. Dając go rzekła do Marka.

- Synu, ten pierścionek dostałam od swojej babci, kiedy miałem prawie tyle lat co ty. Wiem i widzę jak bardzo kochasz panią Urszulę. I zrozumiałam, że z  Pauliną nigdy nie byłeś tak szczęśliwy jak teraz. Dlatego weź ten pierścionek i gdy będziesz czuł, że to właściwy moment podaruj go jej.

- Dziękuję mamo, jest piękny. Uli na pewno się spodoba.

Marek wrócił z sypialni, podszedł do Uli ulękną przed nią i zaczął mówić

Kochanie nadszedł czas, abym udowodnił, że jesteś dla mnie najważniejsza. Mówiłem Ci już, że Ciebie kocham i że jesteś dla mnie najważniejsza. dzisiaj udowodnię Ci to w taki sposób, że nie będziesz miała żadnych wątpliwości.  Przyjmij ode mnie ten pierścionek zaręczynowy i zostań moja przyszłą żoną. 

Ula w tym momencie nie wiedziała co ma zrobić, przecież jeszcze wczoraj on nie chciał być z nią a dziś jej się oświadcza. Patrzyła tylko na niego. Rozum mówił "nie" a serce krzyczało "tak"

- Ulcia, kochanie powiedz coś - wyrwał ją z tego zamyślenia Marek

W końcu serce wygrało i Ula spojrzała na niego

- Tak Marek zostanę twoją żoną - odpowiedziała

Marek wstał i założył jej pierścionek na palec a potem namiętnie pocałował. 

Ula przez chwilę oglądała pierścionek. 

- Marek piękny jest ten pierścionek  i taki zarazem skromny - rzekła Ula

- Wiedziałem, że ci się spodoba. Wiesz to jest pamiątka rodzinna. Ten pierścionek podarowała mi moja mama, mówiąc abym dał go tobie gdy poczuję, że to właściwy moment - powiedział Marek

Czuł się jak w niebie. Wiedział, że odzyskał swoją ukochaną. Przyrzekł sobie, że już nie będzie się tak zachowywać i zrobi wszystko aby Ula była szczęśliwa.

Mężczyzna pragnął spędzić tę noc na upojnych chwilach, lecz ona była wykończona tymi dwoma dniami.

- Marek przepraszam ale jestem wykończona tymi wszystkimi ostatnimi wydarzeniami - mówiła do niego

- Nie musisz mnie przepraszać, ja to rozumiem - powiedział Marek - Ulcia a co byś powiedziała na wspólny wyjazd może na weekend, już tak dawno nigdzie wyjeżdżaliśmy  - zapytał

- To świetny pomysł. Odpoczęli byśmy od tego wszystkiego - powiedziała i przytuliła się już teraz do swojego narzeczonego.

CDN....