TYLKO Z TOBĄ część III

- Boże Marek co tu się stało? - pytał zdziwiony a raczej przerażony Sebastian.

Marek siedział na podłodze oparty o biurko, z którego wszystko było porozrzucane po podłodze. Żaluzje zasłonięte. 

Obok niego stała butelka whisky, a w ręku trzymał zdjęcia Uli i ojca. Telefon dzwonił, lecz on nie odbierał. Sebastian spojrzał na telefon, a tam było już pięć nieodebranych połączeń od Uli i co najmniej tyle samo od mamy.

Przyjaciel doszedł do niego usiadł obok i zapytał.

- Marek co z tobą, co się dzieje, możesz mi powiedzieć? 

- Nic się nie dzieje, a co może się dziać? - pytał z dziwnym uśmiechem na twarzy Marek.

- Ta jasne nic się nie dzieje. Nie odbierasz jak do ciebie dzwonią, siedzisz z butelką alkoholu, gapisz się na zdjęcia, zasłoniłeś żaluzje, a w gabinecie to chyba tornado przeszło co? - mówił Seba.

- A oto pytasz - mówił Marek - wiesz, że ja właśnie taki jestem - kontynuował.

- To znaczy jaki, bo nie rozumiem - dziwił się Sebastian.

- Zawsze wszystko niszczę. Przeze mnie cierpią ci których kocham - odparł Marek.

- Co ty za brednie opowiadasz - mówił Olszański.

- Ja bredzę tak? - pytał Marek.

- Tak, tak właśnie uważam. Masz wspaniałych rodziców, dziewczynę, która by za tobą w ogień weszła, bo tak cię kocha, masz przyjaciół, na których możesz polegać. Więc sorry stary, ale nie rozumiem co jest grane - powiedział Sebastian.

- No właśnie i to tą pierwszą trójkę najbardziej zawodzę i ranię. Gdybym się bardziej do pracy przykładał jakieś ponad rok temu, to ojciec nie był by teraz tak ciężko chory. Ale rodzice mnie kochają, bo jestem ich synem. A Ula za co, za to że najpierw ją omotałem, oszukałem, a potem twierdziłem iż się zmieniłem. A gdy mi już wybaczyła i uwierzyła ja znowu zawalam - mówił Marek ze łzami w oczach.

- Jak to znowu nawaliłeś? - pytał Seba - tylko mi nie mów, że masz jakiś romans - kontynuował.

- Nie! Tego bym nie mógł jej zrobić - odpowiedział Marek.

- No to jak nawaliłeś? - dopytywał Seba.

- Jak to jak, obiecałem że zawsze przy niej będę, i co nie byłem. Ona znowu cierpiała z mojego powodu - odparł Marek.

- Marek co ty za brednie gadasz. Nie było cię bo byłeś u ojca w szpitalu. Ula to na pewno rozumie i nie ma ci tego za złe. Przecież nie jesteś wstanie być przy niej dwadzieścia cztery godziny na dobę - powiedział mu przyjaciel.

- A powinienem - krzyczał Marek.

- Nie, nie powinieneś, przecież się nie sklonujesz - odparł Seba - w końcu każde z was ma też dużo innych rzeczy do zrobienia, które wykonuje samo - kontynuował.

- Wiesz co jeśli tak masz mówić to wyjdź z mojego gabinetu. Słyszysz wynocha - krzyczał Marek.

Viola słysząc kłótnie przyjaciół zajrzała do środka.

- O jeżuniu, co tu się stało? - spytała - Marek czy wszystko w porządku? - dopytywała.

- Oboje wynocha, słyszycie zostawcie mnie samego - Marek wyrzucił ich oboje z gabinetu i zamknął się na klucz.

- Sebastian i co my teraz zrobimy? - mówiła zmartwiona Viola.

- Nie wiem, nie mam pojęcia Violuś - odparł Sebastian.

- Wiem - krzyknęła Kubasińska - Sebulku dzwoń po Ulkę tylko ona może tu pomóc - mówiła Viola.

Ten nie myśląc długo zrobił to o co poprosiła go jego dziewczyna.

Gdy Ula odebrała telefon Sebastian zaczął mówić.

- Ula wiem, że miałaś odpoczywać, ale jesteś potrzebna w firmie.

- Ale Sebastian co się stało? - pytała.

- Jak przyjedziesz to ci powiem, gdy już przyjedziesz to daj mi znać. Umówmy się w bufecie. Dobrze? - mówił.

- Dobrze będę za około trzydzieści  minut - odparła.

Ten telefon od Sebastiana bardzo ją wystraszył. Od dłuższego już czasu nie mogła się dodzwonić do Marka. Jego mama również miała z tym problem i nawet zadzwoniła do Uli. Ta aby nie denerwować Heleny powiedziała, że Marek ma spotkanie na mieście z jakimś kontrahentem i to dlatego nie odbiera telefonu.

Oboje z Violą czekali na Ulę. Gdy ta już przyjechała, Sebastian poprosił Violę aby pilnowała czy Marek nie wychodzi z biura. I w razie czego dała mu znać. I poszedł do bufetu spotkać się z Ulą.

- No cześć Ula, jak się czujesz? - pytał Sebastian.

- Cześć, dziękuję dobrze. Powiesz mi w końcu po co mnie tu ściągnąłeś? - mówiła Ula.

- Ula tylko się nie denerwuj chodzi o Marka - odpowiedział.

- O Marka? Czy coś mu się stało? Bo nie mogę się do niego dodzwonić i jego mama również, a w dodatku chyba nawet wyłączył telefon - pytała.

- No właśnie on zamknął się w gabinecie i nie chce z nikim rozmawiać - mówił Seba.

- Jak to, co się stało? - pytała ze strachem w oczach.

- Nie wiem Ula. Gdy przyszedł rano do pracy to z nim rozmawiałem. I już wtedy coś mi nie grało. A gdy później poszedłem do niego, żeby wyciągnąć go na piwo i wszedłem do jego gabinetu to mnie zamurowało, gdy to zobaczyłem - rzekł Sebastian.

- Ale co takiego zobaczyłeś? - pytała Ula.

- Wszystko porozrzucane, a on siedział na podłodze oparty o biurko i trzymał w jednej ręce twoje i rodziców zdjęcia, a w drugiej butelkę whisky. I twierdzi, że wszystkich zawodzi, a zwłaszcza ciebie i rodziców - mówił.

- Czy on nadal jest w biurze? - pytała Ula.

- Tak, zamknął się w nim i nie chce z nikim rozmawiać. Może z tobą porozmawia? - odpowiedział.

- Dobrze to ja idę do niego  - odparła.

Sebastian poszedł wraz z Ulą.

Ula delikatnie zapukała do drzwi jego gabinetu i prosząc aby jej otworzył i ją wpuścił. Marek nawet nie odpowiedział.

- Marek do cholery otwórz te drzwi, bo je wyważę, słyszysz - krzyknął tym razem Sebastian.

Ale nawet to nie pomogło. 

- Viola zadzwoń po pana Władka i niech przyniesie ze sobą narzędzia - powiedziała Ula.

Viola zadzwoniła po Władka, a ten przyszedł z narzędziami.

- Panie Władku może pan spróbować otworzyć te drzwi? - poprosiła Ula.

- Tak oczywiście - odpowiedział .                                          Gdy ten otwarł drzwi, Ula mu podziękowała i poprosiła aby to co zobaczył zachował dla siebie.

To co Ula zobaczyła aż ją przeraziło, ale weszła do środka i doszła do Marka.

- Sebastian i Viola możecie nas zostawić samych? - poprosiła przyjaciół.

- Jesteś pewna? - pytali.

- Tak, proszę was - odparła.

Oboje wyszli, zamykając za sobą drzwi.

- Marek, kochanie co ci jest, co się stało? - pytała siadając obok.

On spojrzał na nią tępym wzrokiem nic nie mówiąc.

- Skoro nie chcesz rozmawiać to sobie tu oboje posiedzimy i pomilczymy. Tylko wiedz, że cię kocham - rzekła Ula.

Siedzieli tak jakąś chwilę, gdy nagle odezwał się Marek.

- Ale po co? Po co chcesz tu zemną siedzieć? - pytał.

- Bo ciebie kocham, bo chcę, bo jesteś dla mnie najważniejszy, bo moje życie bez ciebie nie ma sensu. I tych "BO" jest tak dużo, że chyba życia by mi brakło aby je wymienić. Podałam ci te cztery, które uważam za najważniejsze - odpowiedziała.

- Ula, ale... ale ja tylko wszystkich, których kocham potrafię ranić i zawodzić. Powinnaś była zostać z Piotrem albo być z kimś innym, kto potrafi się tobą opiekować, być przy tobie gdy tego potrzebujesz - mówił.

- Marek czy ty możesz za mnie nie decydować? - pytała ze łzami w oczach.

- Ale ja tylko cię zawodzę. Najpierw ta intryga, teraz to wczoraj. Nie powinnaś była się we mnie zakochać - mówił.

CDN....