INTRYGA część XIV

- Jaka jest wasza decyzja? – padło z ust Marka.

- Ja swoją część udziałów odsprzedam – usłyszeli odpowiedź Aleksa.

- A ja tak łatwo nie dam się wyrzucić z firmy, którą stworzyli również moi rodzice – rzuciła przez zęby Paulina.

- Ale ja chyba wyraziłem się jasno na poprzednim zebraniu, że nie przewiduję żadnych negocjacji – odparł jej młody Dobrzański.

- Nie zamierzam oddać wam za darmo tego co częściowo należało do moich rodziców, co również i oni tworzyli – mówiła.

- Paulino – odezwał się milczący dotychczas senior – przypominam ci, że wasi rodzicie zginęli jak firma dopiero co zaistniała na rynku. To wszystko co posiadacie, a raczej posiadaliście zawdzięczacie mojej ciężkiej pracy i naszemu wychowaniu. To my poświęciliśmy wszystko dla was. Nawet relacje z naszym synem na tym ucierpiały.  Lecz dzięki temu jak zarządzał twój brat wartość tego wszystkiego spadła do minimum według wyliczeń pani Urszuli. Chęć posiadania władzy i chora zazdrość zaćmiły mu umysł. To sprawiło, że Marek musiał odejść z firmy. A twój brat w ciągu ostatnich dwóch lat doprowadził tę firmę niemalże do upadku – Marek na słowa ojca podniósł głowę i spojrzał zdziwionym wzrokiem. Również Ula niedowierzała w to co usłyszała.

- Ale… - Febo chciała coś jeszcze powiedzieć lecz brat wszedł jej w słowo.

- Paulina nie ma żadnego „ale”. I Marek i Krzysztof mają rację. Więc sprzedaj te udziały, a co dalej z tym zrobisz to już twoja sprawa. Ja tak jak mówiłem sprzedaję swój dom i wyjeżdżam – widać, że słowa brata ubodły ją do żywego. Coś jeszcze chciała powiedzieć, lecz zrezygnowała. Odsprzedała im w końcu te udziały. Ale liczyła jeszcze, że Domi wywiąże się z ich umowy. Była pewna, że tak będzie. Dla niej to byłaby słodka zemsta na młodym Dobrzańskim i tej pokrace Cieplak.

Posiedzenie zakończyło się Febo opuszczali salę ze spuszczonymi głowami jako ci najbardziej przegrani w całej historii istnienia firmy. Chociaż Paulina nie zamierzała tego tak zostawiać. Aleks poszedł do swojego jeszcze przez chwilę gabinetu chwilę za nim weszła również Paulina.

- Spakuję jeszcze resztę swoich rzeczy i możemy już wychodzić. Podjedziemy po drodze do galerii – mówił do siostry.

- Jak chcesz to możesz jechać sam. Ja muszę załatwić coś na mieście – odparła mu nie chciała mówić prawdy co zamierza.

- Dobrze w takim razie do zobaczenia tak jak się umawialiśmy u mnie późnym popołudniem – Paulina kiwnęła głową na potwierdzenie jego słów i opuściła pomieszczenie.

Febo opuścił firmę jakiś kwadrans przed przyjściem modelki.

W sali zostali jeszcze seniorzy Dobrzańscy oraz Marek z Ulą. Ula spakowała wszystkie dokumenty do teczki i wraz z Markiem zmierzali w kierunku drzwi.

- Pani Urszulo? – usłyszeli, gdy mieli już opuszczać pomieszczenie. 

- Tak panie Krzysztofie? – odparła.

- Chciałem w swoim oraz mojej żony imieniu przeprosić panią za nasze zachowanie wobec pani przez cały ten czas. Mówię tu o tym, gdy pracowała pani w firmie, ale i teraz – mówił, a oni mieli wrażenie jakby się przesłyszeli. W pierwszej sekundzie można by rzec, że nie wierzyli w te słowa.

- Skąd u was taka nagła zmiana zdania co do mojej narzeczonej? – dopytywał junior Dobrzański – jak sobie dobrze przypominam to jeszcze niespełna tydzień temu udawaliście, że jej nie widzicie. Uważaliście, że nie pasuje do tej rodziny. A naszą córkę również zignorowaliście, gdy byłem u was.

Miał już odezwać się Krzysztof, lecz nie zdążył.

- Moi drodzy powiedziałabym, że to nie jest dobre miejsce na takie rozmowy. Proponuję pójść w jakieś miejsce, gdzie będziemy mogli spokojnie wszystko wyjaśnić – odezwała się milcząca dotychczas Helena.

- Myślę, że to nie jest taki zły pomysł – poparła jej słowa Cieplak.

- A może przyjęlibyście zaproszenie do nas do domu? I tam w zaciszu będziemy mogli spokojnie porozmawiać i wyjaśnić to co się wydarzyło – zaproponował Krzysztof.

- Z chęcią, bo jest naprawdę wiele tego. Ale nie możemy tyle czasu obarczać opieką nad małą Alicję. Dodatkowo obiecałem, że odwiozę ją ponownie do Rysiowa – wyjaśnił Marek.

- To możecie pojechać po… - mówiła Helena, lecz widać było na jej twarzy coś w rodzaju zakłopotania.

- Dominika, ma na imię – powiedział Marek. Tylko, że te jego słowa brzmiały jak wyrzut iż nie pamiętają imienia własnej wnuczki.

- W sumie możemy tak zrobić – odezwała się Ula - ale to tak jak mówi Marek może trochę potrwać - dodała.

- To w takim razie pożegnamy się teraz a za jakieś dwie do trzech godzin przyjedziemy do was – odezwał się młodszy z mężczyzn.

Wyszli z sali i tuż przy windzie zatrzymał ich mistrz.

- Marku czy ja mogę na kilka minut porwać twoją ukochaną?

- Skoro czujesz taką potrzebę - odparł z uśmiechem na ustach Marek.

Dla mistrza nic więcej nie było trzeba, chwycił Cieplak za rękę i pociągnął w kierunku swojej pracowni.

- Ula poczekam na ciebie w parku – zdążył tylko jeszcze szepnąć jej do ucha nim odeszła.

Nacisnął guzik przywołujący windę i chwilę później otwarły się drzwi a z jej wnętrza wyszła Domi.

- Marco? – odezwała się niby zaskoczona jego obecnością.

- Witaj – odparł bez jakiegoś entuzjazmu.

- Nie cieszysz się na mój widok? – pytała modelka.

- Nie widzę powodu do radości – odparł i próbował ją ominąć aby wsiąść do windy lecz nie zdążył. Drzwi windy zamknęły się.

Kobieta wykorzystała moment i chciała zawisnąć na jego szyi. Lecz ten jakby przeczuwał co ta zamierza zrobić i uprzedził ją mówiąc.

- Nawet nie próbuj. Doskonale wiem co knujesz wraz z Febo.

- No co ty – zaczęła – chciałam tylko przypomnieć ci jak było nam razem cudownie. A skoro nie jesteś już z Pauliną…

- Ale jestem z Ulą, a dodatkowo zmieniłem się. I powiem ci jeszcze jedno nigdy nie było mi z tobą nawet dobrze – oj zabolało. Słowa te modelka odczuła tak jakby dostała w twarz. To spowodowało, że przez moment nie wiedziała co powiedzieć.

- A z tą pokraką jest ci niby dobrze? – wyrzuciła z siebie.

- Nie będę opowiadał ci o moim i Uli życiu – odparł i odszedł. Nie zamierzał dyskutować z nią. Wyszedł z firmy wściekły na obie kobiety.  Wsiadł do samochodu i czekając na narzeczoną wyciągnął telefon z wewnętrznej kieszeni marynarki, wybrał konkretny numer.

- Co ty sobie myślałaś, że naślesz na mnie jedną z modelek? I, że w ten sposób skłócisz mnie z Ulą? – wyrzucał z siebie zaraz po tym jak usłyszał głos Febo w słuchawce.

- Nie wiem o czym mówisz – udawała zdziwioną.

- Nie wysilaj się. Doskonale wiem, że spotkałaś się z Domi i umawiałyście się – odparł – jeśli myślisz, że coś ugrasz to jesteś w błędzie.

- Zabraliście mi już wszystko co mogliście… – zaczęła, ale Dobrzański nie dał jej dokończyć.

- Nikt niczego ci nie zabrał. To twój ukochany braciszek wszystko sprzeniewierzył. Więc pretensje miej do niego, a nie do mojej rodziny oraz Uli – Febo najwyraźniej nie chciała dłużej wysłuchiwać tego co mówił i rozłączyła się.

Nie minęło wiele czasu, gdy Marek ujrzał jak jego narzeczona wychodzi z firmy trzymając w ręku pokrowiec.

- Co tam masz kochanie? – zaciekawił się.

- To prezent od Pshemko – odparła – pokażę ci w domu – dodała.

W domu opowiedzieli Alicji o przebiegu zebrania oraz zaproszeniu do domu rodzinnego Marka.

- Powiem wam szczerze, że cieszę się z tego – mówiła kobieta – może wreszcie twoi rodzice Marek coś zrozumieli i z czasem wasze relacje się zmienią na lepsze? – kontynuowała Milewska.

- Może? – wyszeptał.

Podczas ich rozmowy Ula poszła się przebrać, aby pokazać  jak wygląda w sukience otrzymanej od mistrza.

- I jak kochani? – padło z jej ust.

Biało czarna sukienka z rozcięciem z prawej strony leżała idealnie podkreślając jej sylwetkę.

- Pięknie – rzekła Milewska.

- Łał – wydobyło się z ust narzeczonego, a po chwili dodał – kochanie wyglądasz cudownie - podszedł i wycisnął na jej ustach długi pocałunek.

Podjechali pod posesję Dobrzańskich. Marek pomógł wysiąść Uli, a następnie wypiął Dominikę z fotelika i tak całą trójką ruszyli w stronę drzwi.

CDN…