INTRYGA część XII

Kwadrans po dziewiątej przekroczyli próg firmy. Na portierni nie było nikogo, Marek przywołał windę i wjechali na piąte piętro. Widok jaki zastali był przygnębiający. Za ladą recepcyjną tak jak na portierni nie było nikogo.

- Czyżby Febo pozwalniał wszystkich? - zastanawiała się Ula.

- Wygląda na to, że tak. A przynajmniej większą część – odparł Marek – chodźmy do Pshemko – dodał.

Uzgodnili, że jeszcze przed zebraniem spotkają się z mistrzem. To tak naprawdę jedyna osoba, która zawsze stała po ich stronie i w miarę swoich możliwości im pomagała. Weszli do pracowni, gdzie na wielkim czerwonym fotelu siedział mistrz.

- Witaj Pshemko – odezwała się pierwsza Ula, ten podniósł zmęczony wzrok i przez moment przyglądał się przybyłym. Jego mina wyrażała coś więcej niż zdziwienie. Rzec by można, że wyglądał jakby zobaczył ducha a raczej dwa duchy.

- Mistrzu nie poznajesz nas? To ja Marek i Ula – mówił szeptem młody Dobrzański.

Mistrz nagle jakby dostał olśnienia poderwał się z fotela i zawisł najpierw na szyi Marka a później Uli.

- Marek, Ula? - mówił z niedowierzaniem.

- Tak to my we własnych osobach? - odpowiedziała Ula.

- Co was do mnie sprowadza? - mówił mistrz.

Marek w skrócie opisał mistrzowi co ich tu sprowadza i jakie mają plany. Ta wiadomość ucieszyła mężczyznę. Mieli już wychodzić, gdy usłyszeli.

- Możecie liczyć na moją pomoc – podziękowali mu za te słowa. Wiedzieli, że faktycznie mogą liczyć na pomoc ze strony tego człowieka.

Wyszli z pracowni i już udali wprost do sali konferencyjnej, gdzie byli już wszyscy. Przywitali się ogólnym dzień dobry i zajęli miejsca. Oboje Febo przyglądali się niby to ukradkiem Markowi i Uli lecz ta dwójka czuła na sobie te ich spojrzenia. Pierwszy głos zabrał Krzysztof.

- Moi mili zebraliśmy się tutaj aby podjąć ważne dla nas wszystkich decyzje. Decyzje, które zaważą na naszej dalszej przyszłości. W związku z tym, że firma chyli się ku upadkowi, poprosiłem o pomoc Marka.

- I Ulę – wtrącił się Marek.

- Tak i panią Urszulę Cieplak aby pomogli nam w podźwignięciu się – kontynuował senior Dobrzański.

- Chyba aż takiej pomocy nie potrzebujemy – odezwała się Febo.

- Dzięki Bogu nie tylko ty o tym decydujesz – usłyszała w odpowiedzi.

- Masz jakieś rozwiązanie? - odezwał się Aleks.

- Tak mam. Ale myślałem, że ojciec już cię o tym poinformował – rzekł junior.

- Nie było możliwości. Na weekend wylecieliśmy do Włoch – wyjaśnili Febo.

Marek tylko wzruszył ramionami, ale wiedział, że z Febo nie będzie tak łatwo.

- Oboje z Ulą podejmiemy się ratowania firmy, ale mamy pewne warunki – odpowiedział Marek.

- Jakie to warunki? - dopytywała Febo.

- Odsprzedacie nam swoje udziały – w tej samej sekundzie z ich twarzy znikł ten szyderczy uśmiech – ale to nie wszystko…

- Nie? - pytała zdziwiona Paulina przerywając Markowi.

- Nie – usłyszała – mianowicie cena jaką mamy do zaoferowania to kwota według tego ile są one warte w obecnej sytuacji. Ula dokonała wyliczeń i możemy dać tylko tyle – wyjął z teczki jeden z dokumentów, który przedstawiał wartość ich udziałów.

- A co jeśli się nie zgodzimy na takie rozwiązanie oraz na taką kwotę? - zapytał Febo.

- To nie mamy o czym rozmawiać i opuszczamy tę firmę. Sama kwota również nie podlega negocjacji – odpowiedział młody Dobrzański. Widać było, że Febo szukał jakiegoś wsparcia ze strony seniorów Dobrzańskich. Lecz ci milczeli jak zaklęci.

- Chcielibyśmy to przemyśleć – padło z ust Pauliny.

Marek spojrzał na Ulę by po chwili się odezwać.

- Macie czas do poniedziałku.

Febo skinęli tylko głowami i nie żegnając się z nikim opuścili pomieszczenie.

- My Ula również już pójdziemy. Trzeba jeszcze jechać do Rysiowa po Dominikę – rzekł młody Dobrzański. Pożegnali się z seniorami i wyszli z sali. Tuż przy windach zatrzymał ich jeszcze Pshemko.

- I jak? - zapytał szeptem.

- Wszystko będzie wiadomo w poniedziałek – odpowiedziała Ula.

Po przeciwnej stronie korytarza, gdzie kiedyś Marek miał gabinet a teraz urzędował tam Aleks trwała narada rodzeństwa.

- I co teraz? - zastanawiała się na głos Paulina.

- Nie wiem siostra – padło z ust jej brata – myślałem, że Krzysztof nas poprze – dodał.

- Też myślała, że tak będzie. Helena również nie odezwała się nawet słowem – odparła panna Febo.

- Wiesz tak sobie myślę, że może jednak przyjmijmy tę ich propozycję – odezwał się po chwili Aleks. Chociaż to co mówił nie brzmiało jakoś specjalnie przekonywująco. Ale zdawał sobie najwyraźniej sprawę z tego co się stanie z firmą za jakiś czas. A to nie była miła perspektywa.

- Chcesz sprzedać udziały tej całej Cieplak? - spytała z niedowierzaniem Paulina. Aleks skinął głową, że tak. Widząc jednak niewyraźną minę siostry pośpieszył z wyjaśnieniami.

- Posłuchaj wiesz, że firma pada. W tym momencie muszę przyznać sam przed sobą, że Marek był lepszym prezesem niż ja. Mnie zaślepiła chęć zemsty na nim i są jak widać marne tego skutki. Jeszcze trochę a te nasze udziały nie będą warte nawet połowy tego co oni nam proponują. Za te pieniądze i może ze sprzedaży naszych domów tu w Polsce moglibyśmy spróbować coś otworzyć w Mediolanie? - Paulina wciąż nie dopuszczała do siebie myśli, że firmą stworzoną przez jej rodziców teraz miałaby zarządzać ta pokraka.

- Ta pokraka już zabrała mi narzeczonego a teraz jeszcze zabierze mi firmę?

- Paula najwyraźniej tak musi być – rzekł, ale najwyraźniej jej się to, nie podobało.

- Widziałaś minę obojga Febo? – pytał Marek podczas drogi do Rysiowa.

- Tak. Miałam też wrażenie, że Paulina jakby mogła to wzrokiem by mnie zabiła – rzekła Ula.

- Nie przejmuj się tym. Ona nic ci nie zrobi – odpowiedział, a zaraz dodał – wiesz Ula pomyślałem, że jeśli oni się zgodzą na naszą propozycję to chciałbym dać ogłoszenie o pracę na stanowisko dyrektora HR.

- Chcesz zwolnić Olszańskiego?

- Tak – odpowiedział bez zająknięcia.

- Myślę Marek, że to nie jest dobry pomysł – usłyszał w odpowiedzi.

- Dlaczego tak myślisz? Przecież to dzięki niemu Violka wiedziała, czego szukać – pytał ze zdziwieniem.

- Marek na początku nie będzie nas stać na nowych pracowników. Najpierw musimy spróbować przywrócić tych, których zwolnił Aleks. I oby tylko zgodzili się na początku pracować za obniżoną pensję – wyjaśniła mu narzeczona.

- Masz rację kochanie – przyznał.

Siedzieli na kanapie w salonie popijając kawę, gdy w pewnej chwili odezwał się Marek.

- Ula co byś powiedziała, na wyjazd na weekend? Pojechalibyśmy razem z małą może do Wrocławia. Moglibyśmy zwiedzić zoo, Ogród Japoński.

- To nie jest taki głupi pomysł – odparła Ula.

- Cudownie. Jutro zadzwonię i spróbuję zarezerwować nam pokój w jakimś hotelu – rzekł z uśmiechem na twarzy.

Z Warszawy wyjechali już w piątek rano. Odpoczęli przez te trzy dni, a przede wszystkim chociaż oderwali swoje myśli od tego co ich czeka w najbliższym czasie.

Mieli ambitny plan sporządzony przez Ulę. Plan, który miał pomóc w uratowaniu dorobku rodziców Marka. I chociaż Marek nie był nadal do końca przekonany do słuszności tego wszystkiego argumenty wysunięte przez narzeczoną przemawiały do niego.

CDN...