CZY TO JEST PRZYJAŹŃ...? część IX

Marek wracając z Rysiowa wstąpił jeszcze do pobliskiego sklepu, gdzie kupił zgrzewkę piwa. Zaparkował przed domem nie chciało mu się chować auta w garażu. Prawdę mówiąc nie miał w tym dniu ochoty już na nic. Wszedł do środka i poczuł samotność, jakąś pustkę wewnątrz. Ten dom wciąż budził w nim wspomnienia, o których chciał zapomnieć albo nie do końca o wszystkich. Było wiele złych, ale były i te dobre nawet wtedy gdy żyła Paulina. Lecz tych było mało żeby nie powiedzieć niewiele. Z tych, które wspomina dobrze miały miejsce tuż po tym jak kupili ten dom. Chociaż kupili to nad wyrost powiedziane, bo to on za wszystko płacił. A na samej umowie kupna widnieją tylko jego dane. Podczas meldunku nawet jej nie podawał na jej własną prośbę.

- Marco póki jesteśmy tylko parą ja pozostanę zameldowana u Aleksa – mówiła.

Marek nie widział w tym nic złego. Z początku nawet się im układało. Wydawało się, że są szczęśliwą parą. A przynajmniej tak odbierało to ich wspólne otoczenie. Lecz z czasem to wszystko  było grą pozorów. Wciąż przed znajomymi byli kochającą się parą, a za zamkniętymi drzwiami działy się sceny niemalże dantejskie. Wieczne kłótnie, wyzwiska to było na porządku dziennym. I jedynie tylko dwie osoby wiedziały jak jest między nimi. Jednym był Aleks, bo to jemu zwierzała się panna Febo.

- On mnie zdradza z każdą, którą spotka w klubie. Do którego wiecznie łazi z tym idiotą Olszańskim.

- Siostra przecież wiele razy mówiłem ci, że ten debil nie zasługuje na ciebie. Lecz ty uparłaś się. Kompletnie tego nie rozumiem – mówił jej brat.

- Braciszku ja to robię wyłącznie tylko dla ciebie – rzekła, ale widząc pytający wyraz twarzy Aleksa podążyła z wyjaśnieniami – jeśli zostanę jego żoną będę miała prawo do połowy jego udziałów. A może nawet więcej. Widzę, że wciąż nie rozumiesz. Jeśli po ślubie udowodnię mu zdradę i rozwiedziemy się z jego winy będę mogła zażądać alimenty albo jakieś zadośćuczynienie. Wówczas zażądać mogę części udziałów. W ten sposób to my będziemy mieć większą część udziałów – wyjaśniła swój chytry plan wzbogacenia się. Aleks uśmiechnął się pod nosem i pokiwał głową, że to niezły plan.

- Lecz w takim razie nie rozumiem twojego narzekania – mówił jej brat.

- Ja nie narzekam, ale mówię ci jak jest już teraz, po to abyś mógł zeznawać w sądzie – odparła.

Drugą osobą znającą prawdę o ich związku był Sebastian Olszański, długo letni przyjaciel Marka i jednocześnie dyrektor do spraw kadrowych w firmie. To jemu wiele razy zwierzał się Marek. Opowiadając jak wygląda ich wspólne życie.

- Chłopie nie ma dnia aby nie robiła mi awantury. Każdy powód jest dobry, a to że nie chciałem iść z nią na jakieś spotkanie. Bo nie poparłem pomysłu Aleksa. Teraz ma jeszcze jeden powód jakim jest Ula. Wiecznie ciosa mi kołki na głowie, że nie mam zamiaru jej zwolnić i staję w obronie. I takich powodów mógłbym wymieniać w nieskończoność.

Z czasem do tej dwójki dołączyła, chociaż to może źle powiedziane. Lepiej chyba brzmi została wtajemniczona sama Ula. Ale ona wiedziała dużo więcej. To ona poznała jego najskrytsze tajemnice. O ile Sebastian znał jakiś fragment kłótni z panną Febo tak Ula wiedziała wszystko. To ona również jako pierwsza dowiadywała się o nich, ale i innych problemach trapiących młodego Dobrzańskiego. Zawsze potrafiła wysłuchać i doradzić. Nawet nie wiedział kiedy, a Ula stała się największą powierniczką jego sekretów. Większą chyba niż sam Olszański. Ale mimo iż nie umiał dokładnie sprecyzować kiedy tak się wstało w tej dziedzinie życia tak już w sferze swoich uczyć wobec niej już potrafił.

- Marek co ty widzisz w tym brzydactwie – pamięta jak mówił do niego Sebastian. Ale ten nie zamierzał mu tego wyjaśniać, dopiero po kolejnym jak się wydawało Markowi głupim tekście – a może ty się w niej zakochałeś, tylko ciekawe kiedy to mogło nastąpić?

- Tak zakochałem się w niej i to już dość dawno. Ale dość nie dawno to sobie uświadomiłem – odparł.

- A to ciekawe co mówisz. A niby kiedy to miało nastąpić? – dociekał Olszański. Nie bardzo wierzył w słowa przyjaciela. I tym pytaniem chciał się upewnić.

- To było jak pojechałem razem z Ulą do SPA i spędziliśmy tam wspaniałe dwa dni i trzy noce – mówił rozmarzony Dobrzański na samo wspomnienia tego wyjazdu. Olszański już tego nie skomentował lecz najwyraźniej uwierzył w słowa przyjaciela.

Tak więc poza tymi kilkoma dobrymi wspomnieniami cała reszta nie jest warta pamięci. Jak się okazało najważniejsze i te, których nigdy nie zapomni są a raczej dotyczą czasu spędzonego wraz z Ulą. Teraz siedział na kanapie w salonie i czuł się samotny. Od zawsze był w tym wielkim domu z kimś. Nawet wtedy, gdy była to Paulina. A ostatnie dwa tygodnie były niczym spełniony sen, no może nie do końca, ale miał swoją ukochaną tak blisko. Spędzali czas wspólnie, z pracy wracał jak na skrzydłach wiedząc kto na niego czeka.

- Dobrzański ty skończony idioto – wyzywał sam siebie – dlaczego jej nie powiedziałeś prawdy. Jesteś debilem, kretynem. Może uda mi się z nią porozmawiać w poniedziałek. Teraz nie pozostaje mi nic innego jak czekać na odpowiedź w sprawie zamieszkania wraz ze mną.  A co jak się nie zgodzi? – To ostatnie pytanie najbardziej nie dawało mu spokoju.

 

Wziął do ręki telefon zauważył dopiero teraz nieodebrane połączenie oraz wiadomość od swojego przyjaciela. Spojrzał na stojący na komodzie zegar postanowił nie dzwonić ze względu na godzinę, ale porozmawia z nim w dniu jutrzejszym umawiając na spotkanie u niego w domu. W spisie telefonów znalazł ten jedyny numer zaczął nawet stukać w klawiaturę.

- Miałeś dać jej czas – upomniał sam siebie.

 Zrezygnowany odłożył urządzenie, położył się na łóżku nawet nie przebierając się i próbował zasnąć. Mimo usilnych prób sen nie nadchodził, był zły sam na siebie. Wiedział, że tymi wszystkimi wspomnieniami spowodował nie możliwość zaśnięcia.

W tym samym czasie kilkadziesiąt kilometrów od Warszawy Ula rozmawiała z ojcem opowiadając, wyjaśniając wszystko to co się wydarzyło.

- Ula możesz mi wytłumaczyć co się dzieje? – dopytywał Józef, gdy wieczorem siedzieli sami w kuchni.

- Może zacznę do tego, że rozstałam się z Andrzejem.

- Jak to? Kiedy? Dlaczego? – zasypał ją krótkimi pytaniami.

- Zacznę od początku. W krótkim czasie po tym jak zamieszkałam z nim zaczęły się kłótnie, a z czasem przemoc. Kilka razy mnie pobił tak, że musiałam wziąć wolne w pracy. Ostatni raz to zrobił dwa tygodnie temu. To było w dniu pogrzebu Pauliny. Tak mnie pobił, że wylądowałam w szpitalu, miałam poobijane żebra, ogólne stłuczenia. Pomogli mi Maciek i Marek. Oni zgłosili sprawę na policję – Józef siedział wręcz wbity w krzesło słysząc co mówi jego najstarsza z córek.

- To gdzie ty się podziewałaś przez ten czas?

- Zamieszkałam u Marka. Oboje z Maćkiem uznali, że tam będę bezpieczna, uważali, że Andrzej będzie mnie szukał.

- I jak widać mieli rację. On tu był, twierdził iż umówił się z tobą, że przyjedzie po ciebie – wszedł jej w słowo ojciec. Posiedzieli jeszcze chwilę rozmawiając aż w końcu każde z nich udało się do swojego pokoju. I o ile senior dość szybko zasnął tak Ula nie mogła. Rozmyślała nad tym co się wydarzyło w ostatnim czasie w jej życiu oraz o propozycji Marka.

CDN...