CZY TO JEST PRZYJAŹŃ...? część X

 

Wstał jak na niego dość wcześnie, było dopiero kilka minut przed ósmą, a dodatkowo była sobota.  Sam sobie się dziwił, ale musiał jeszcze umówić się z Sebastianem i dowiedzieć co chciał ten dupek Andrzejek. Wziął prysznic zmywając z siebie resztki snu, zrobił tosty  na śniadanie i kubek kawy. Chwycił za telefon wybrał konkretny numer i czekając na połączenie zrobił łyk czarnego płynu. Skrzywił się.

- Dobrzański obudź się, może byś tak posłodził tę kawę – upomniał sam siebie.

- Cześć stary. Co ty spać nie możesz, czy co? – usłyszał zaspany głos przyjaciela.

- Cześć – odparł i mówił dalej – możesz się spotkać? Chciałem pogadać o tym co się działo wczoraj pod firmą.

- Spoko, ale nie wcześniej jak za około dwie godziny – usłyszał w odpowiedzi. Marek nie widział powodu aby się nie zgodzić. Umówili się w niewielkiej knajpce w pobliżu firmy.

Marek ten czas postanowił spożytkować w jak najlepszy sposób. Wciąż w jego domu były rzeczy po Paulinie. Od jej śmierci i pogrzebu minął już jakiś czas, a on nadal nie pozbył się tego wszystkiego. Nie miał do tego głowy. Z początku jeszcze przed pogrzebem pomieszkiwał u rodziców, a później cała ta sprawa z Ulą i tym jej pożal się Boże chłopakiem. Dodatkowo nie chciał robić tego przy niej. Inną rzeczą było też to, że musiał pozałatwiać kilka spraw urzędowych z tym wszystkim związanych. Teraz miał wolny weekend. Uzgodnił jedynie z Aleksem, że odzież odda biednym, a wszelką dokumentację należącą do niej przekaże jemu. Otworzył garderobę i wyciągnąwszy z szafki kilka dużych worków zaczął sukcesywnie opróżniać półki z jej ubrań, butów i wszystkich rzeczy jakie tam się znajdowały. Opróżniał właśnie kolejną półkę z jej bluzkami. Chwycił kilka naraz, a pod którymi wystawała jakaś teczka. Zastanowiło go to, odłożył ubrania i zaczął przeglądać jej zawartość. Był w szoku, było tam mnóstwo zdjęć, jego zdjęć robionych z ukrycia. Wynikało z tego, że panna Febo wynajęła kogoś do śledzenia go.

- No cóż Paulino już ci się to nie przyda – rzekł w duchu.

W ciągu niespełna godziny uporał się z garderobą. Resztę zamierzał ogarnąć po powrocie ze spotkania z Olszańskim.

 

- To opowiadaj co tam się działo – zaczął Dobrzański, gdy tylko zajęli miejsce i zamówili po filiżance małej czarnej.

- O tym, że ten damski bokser pojawił się pod firmą powiadomił mnie pan Władek. Ja powiadomiłem policję, i po jej przyjeździe powiedziałem co i jak. A ten z początku próbował wmówić wszystkim, że przyjechał po swoją dziewczynę. W tym samym czasie drugi z funkcjonariuszy próbował ustalić jak jest faktycznie po czym zgarnęli go na komendę – skończył mówić o zajściu pod firmą, zrobił łyk kawy obaj panowie zatopili się we własnych myślach. Tę ciszę przerwał Sebastian – jak to dobrze, że Ula mieszka u ciebie. Te dupek przynajmniej tam jej nie zagraża.

- Ula wczoraj wróciła do Rysiowa – odparł Marek. Widząc pytającą minę przyjaciela kontynuował – skończyło się jej zwolnieni i postanowiła wrócić do domu. Od poniedziałku wraca również do pracy.

- Dlaczego jej nie próbowałeś zatrzymać? – dopytywał przyjaciel.

- Zaproponowałem jej wspólne mieszkanie, obiecując, że w każdy weekend będę woził do Rysiowa i zawsze jak tylko będzie tego chciała – odpowiedział.

- A powiedziałeś co do niej czujesz? – dalej dopytywał Olszański. Marek skinął głową, mówiąc tym samym, że nie.

- Człowieku ile zamierzasz tak się męczyć? Dlaczego nie wyjaśnisz jej wszystkiego? – drążył temat przyjaciel.

- Czekam na odpowiedni moment – odpowiedział mu Dobrzański.

- Nie rozumiem. Żadne z was nie jest w związku. Ostatnie dwa tygodnie mieszkaliście razem, jadaliście wspólnie posiłki. Jak dla mnie samego nie będzie lepszego momentu – mówił Sebastian.

- Seba to nie jest takie łatwe ani tym bardziej proste. Wiesz przecież jak bardzo ją skrzywdziłem. Teraz przeszła przez istne piekło. Z tego co mi opowiadała to ten kretyn już od dłuższego czasu się nad nią pastwił – próbował wyjaśnić przyjacielowi powody dlaczego nadal nie powiedział Uli o swoim uczuciu do niej.

 

Ula przez cały weekend próbowała ogarnąć dom a dodatkowo rozmyślała o swoim życiu. Ale i zastanawiała się nad propozycją Marka. Nie miała pojęcia co zrobić. Cały czas z tyłu głowy pojawiał się obraz tego co się wydarzyło, jak bardzo ją skrzywdził. Owszem był wspaniałym przyjacielem, wspierał, pomagał. Chciała, a raczej potrzebowała wygadać się komuś, poradzić. Znała zdanie ojca na ten temat.

- Córcia, ja nie zamierzam się wtrącać w twoje życie. Jednak nie wiem, czy to dobry pomysł abyś z nim zamieszkała. Ale uszanuję każdą twoją decyzję – mówił Józef po tym jak Ula powiedziała mu o propozycji Marka.

Postanowiła spotkać się ze swoim przyjacielem Maćkiem i z nim porozmawiać.

- Maciuś powiedz mi co ja mam zrobić – prosiła przyjaciela po tym jak opowiedziała mu o propozycji Marka .

- Oj Ulka, Ulka – rzekł Szymczyk z uśmiechem na ustach. Widząc jej minę zaczął mówić dalej – kobieto czy ty jesteś aż tak ślepa czy głupia? Przecież on ci to zaproponował z całkiem innego powodu. Ten facet cię kocha i dlatego zaproponował ci wspólne mieszkanie. Dzięki temu będzie miał cię blisko.

- Maciuś coś ci się chyba pomyliło. My z Markiem jesteśmy przyjaciółmi – wyjaśniała sytuację. Ten tylko pokiwał przecząco głową i wstał z zajmowanego miejsca. Podszedł do biurka i wziął z niego złożoną w pół zapisaną kartkę podając ją Ulce. Ta spojrzała na przyjaciela pytającym wzrokiem.

- Masz i przeczytaj. Może to pozwoli ci uwierzyć w moje słowa – rzekł Maciek. Pozwolisz, że przeczytam w swoim pokoju, ten skiną na tak. Pożegnali się, siedziała na kanapie, a jej policzki były coraz bardziej mokre od łez.

 

„Ula wiem, że kartka do Ciebie zapisana w pośpiechu przy Twoim biurku niczego nie załatwi. Ale, wiem, wierzę, że jeśli pozwolisz mi powiedzieć Ci coś prosto w oczy, to powiem Ci, że dzięki Tobie zrozumiałem co to jest miłość. I wiem na pewno, że nie to łączy mnie z Pauliną. I że na pewno jej nie poślubię.

I jeszcze jedno na pewno wiem, że Cię kocham.

Marek”

 

Nie wiedziała co o tym myśleć, Marek przez cały czas zachowywał się jak najlepszy przyjaciel. Musiała z nim to wyjaśnić, dowiedzieć się jaka jest prawda. Chwyciła telefon lecz w ostatniej chwili się wycofała.

- Porozmawiam z nim w poniedziałek – pomyślała. Wiedziała, że jeśli to okaże się prawdą nie będzie mogła z nim zamieszkać.

Resztę weekendu chodziła jakaś nieobecna.

W niedzielę wieczorem zadzwonił Marek z propozycją.

- Dobry wieczór Ula dzwonię aby zapytać czy masz jak jutro przyjechać, a może ja przyjadę po ciebie i zabiorę do firmy.

- Nie dziękuję. Przyjadę sama. Mam jeszcze coś do zrobienia – odpowiedziała. Marek miał wrażenie jakby Ula rozmawiała z nim jakoś inaczej. Jednak nie pytał, nie chciał aby ona poczuła się nieswojo.

 

Marek nie pojawił się w firmie, nie odbierał telefonu. Co było dość dziwne, bo młody Dobrzański od dłuższego czasu przykładał się do pracy, zero spóźnień, zero olewania swoich obowiązków.

- Seba nie wiesz czemu Marek nie przyszedł do pracy? – pytała Ula już od progu.

- Nie wiem, miał być – odparł Olszański.

Cieplak wróciła do swojego gabinetu i zajęła pracą. W pewnym momencie usłyszała pukanie do drzwi, a po chwili ujrzała w nich swoją przyjaciółkę Izę.

- Witaj kochana masz może dla mnie chwilkę? – zapytała główna krawcowa.

- Wchodź. Chwila przerwy mi się przyda. To co cię sprowadza?

-  Ula czy to prawda, że kolejny raz ten typ cię pobił? Powinnaś go zostawić i znaleźć kogoś innego, dobrego – mówiła Iza.

- Tak to prawda stało się to w dniu kiedy był pogrzeb Pauliny. Pobił mnie tak mocno, że trafiłam do szpitala.

- Dlaczego nie zadzwoniłaś przyjechałabym i pomogła ci.

- Dziękuję, ale nie było takiej potrzeby pomogli mi Maciek i Marek.

- Marek? Rozumiem Maćka, ale co do tego miał Marek?

- Dzięki Markowi mogłam spokojnie dojść do siebie i  ukryć przed Andrzejem. Bo wiem, że mnie szukał a jest dość niebezpieczny. Odgrażał mi się jeszcze przed pobiciem.

- A wiesz, że Marek ponownie wrócił do dawnego życia?

- Co masz na myśli?

- W zeszłym tygodniu widziałam go razem z Domi – mówiła do Uli.

- Tak wiem. Domi przyleciała do kraju, bo skończył się jej kontrakt – usłyszała w odpowiedzi.

Obie jeszcze posiedziały kilka minut po czym krawcowa wróciła do swoich obowiązków, a Ula nagle mimo iż wiedziała o tym spotkaniu poczuła coś dziwnego. Czyżby zazdrość. Próbowała tę dziwną myśl odgonić od siebie.

- Przecież Marek jest wolnym człowiekiem – tłumaczyła sama przed sobą. Po raz kolejny już od soboty prowadziła coś w rodzaju wojny między rozumem a sercem. Rozum mówił o przyjaźni i tylko o przyjaźni za to serce wręcz krzyczało, że kocha go tak samo jak przed tym jak intryga się wydała.

 

Marek do końca dnia nie pokazał się w firmie, ale i nie odbierał telefonu. Było już po siedemnastej jak Ula wraz z Sebastianem wspólnie opuszczali firmę. Nagle jak gdyby spod ziemi wyrósł przed nimi Marek.

- Marek co ci się stało? – padło z ust Olszańskiego.

CDN…