ŚWIĘTA część I

 

Okres przed Świętami Bożego Narodzenia to czas pełen refleksji, zadumy, ale i wielkiej bieganiny. Za tym wszystkim co powoduje, że gdy zasiadamy za stołem jest tak wspaniale, rodzinnie, uroczyście. Ten zapach choinki, potraw, czas który możemy spędzić wspólnie z najbliższymi jest w tym czasie najważniejszy.

Chociaż może nie w każdym domu tak jest. Są i takie, gdzie gra pozorów i sztucznych uśmiechów skutecznie pozbawia nas radości z tych dni. Tak też od dłuższego czasu działo się w rodzinie Marka Dobrzańskiego. Tam nawet bezsensowne było łamanie się opłatkiem i tylko senior Dobrzański stojąc u szczytu stołu składał ogólne życzenia dla wszystkich. A stało się tak jakieś sześć lat temu, gdy Marek oświadczył, że zamierza poprosić Paulinę Febo o rękę właśnie podczas świąt. A za pół roku już chciał aby odbył się ślub. Wówczas na jaw wyszła od tak dawna skrywana przez jego ojca i matkę tajemnica.

- Zamierzam oświadczyć się w te święta Paulinie. Kochamy się i nie chcę dłużej z tym zwlekać. A po egzaminach chcę aby odbył się nasz ślub - oznajmił swoim rodzicom Marek. Ci z przerażeniem w oczach popatrzyli na syna i wiedzieli, że nastał najgorszy dzień w życiu ich wszystkich.

- Synu, ale nie możesz być z Pauliną - mówiła nad wyraz spokojnie Helena. Myśleli wraz z Krzysztofem, że może jak panna Febo wyjedzie na studia do Mediolanu to tam pozna jakiegoś mężczyznę.

- Jak to nie mogę? - dopytywał rodziców, bo nic nie rozumiał z tego co mówili.

- Widzisz synu, najwyraźniej musimy ci się do czegoś przyznać - zaczął Krzysztof, upił łyk wody i kontynuował - A raczej ja. Paulina jest twoją siostrą - wyrzucił z siebie na jednym wydechu jego ojciec.

- Jak to moją...siostrą? - pytał z nie dowierzaniem - Mamo, a ty o tym wiedziałaś? - zwrócił się w stronę matki. Helena tylko pokiwała głową na potwierdzenie.

Młody Dobrzański nie dowierzał w to co usłyszał.

- To nie może być prawda - powtarzał na okrągło.

- Ale to jest prawda synu - mówiła Helena - tato miał romans z matką Pauliny - tłumaczyła kobieta.

- A ty mamo wiedziałaś od samego początku? - dopytywał junior.

- Dowiedziałam się dopiero po śmierci obojga Febo. Wówczas Krzysztof bardzo obstawał aby rodzeństwo zabrać do siebie. I to od tego czasu wiem. Na dzień przed pogrzebem przyznał się jaka jest prawda - mówiła mu matka.

- Mama mówi prawdę - usłyszał głos ojca.

I tak od tego dnia relacje w jego rodzinie były chłodne aby nie powiedzieć zimne czy też lodowate. Paulina po tym jak poznała prawdę wyjechała ponownie do Włoch, a Aleks wraz z nią. Oboje Febo do Polski przylatywali bardzo rzadko. Najczęściej to właśnie byli tu na święta, ale i tak nie na każde oraz rzecz jasna na zebraniach zarządu.

Natomiast kilkadziesiąt kilometrów od stolicy w niewielkim Rysiowie mieszkała rodzina Cieplaków, gdzie okres świąt był całkowitym przeciwieństwem tego u Dobrzańskich. Mimo nieszczęścia jakie ich w życiu spotkało potrafili się cieszyć każdym dniem. Samotna matka wychowująca trójkę dzieci potrafiła im wpoić co jest tak naprawdę ważne w życiu. Najstarsza z córek bardzo brała sobie do serca te nauki i tak też według nich żyła. Często słyszała od swojej matki.

- Żyj tak aby nikt przez ciebie nie płakał. Chyba, że będą to łzy radości - mawiała Magda Cieplak do swoich dzieci. Zwłaszcza do najstarszej z córek Uli.

Dwie tak różne rodziny i w dodatku z dwóch różnych miejscowości nie miały prawa się nigdy spotkać. Lecz los lubi być przewrotny i sprawić nam psikusa.

Do świąt zostało kilka dni, każdy zabiegany nie zwraca uwagi na innych. I tak też było w przypadku dwójki naszych bohaterów. Każde z nich miało swoje sprawy na głowie. Ula stała w kolejce do kasy i gdy miała już płacić okazało się, że ktoś ją okradł. Z torebki zniknął telefon oraz portfel z całą jego zawartością. Za nią już ustawiła się dość spora kolejka.

- Przepraszam panią, ale ktoś mnie okradł - mówiła, a w oczach ukazały się łzy. Ktoś już zaczął narzekać, że musi czekać, że jak się nie ma pieniędzy to nie robi się zakupów. Kasjerka wezwała kierownika oraz pracownika ochrony aby powiadomić o zaistniałej sytuacji. W tym czasie anulowano jej paragon aby można było dalej obsługiwać kolejnych klientów. W końcu przyszła kolej na Marka zapłacił za swoje zakupy i po otrzymaniu paragonu rzekł do kasjerki.

- Proszę o skasowanie zakupów tej pani, którą okradziono - i znowu te narzekanie. Marek odwrócił się do stojących za nim osób po czym rzekł - a może tak więcej empatii i zrozumienia proszę państwa. Równie dobrze mogą państwo przejść do innej kasy - dodał, poczekał aż wszystko zostanie policzone, zapłacił i spakował do foliówek. Stanął i poczekał aż Ula wyjdzie z pomieszczenia, gdzie znajduje się monitoring.

Po upływie kilkunastu minut wreszcie ujrzał jak Ula wychodzi z pomieszczenia, a jej oczy i cała twarz jest mokra od łez. Podszedł do niej, gdy tylko pożegnała się z kierowniczką sklepu oraz pracownikiem ochrony i pozostała sama. Widać było, że jest całkowicie rozbita i nie ma pojęcia co teraz począć.

- Dzień dobry pani. Proszę to są pani zakupy – odezwał się młody Dobrzański.

- Bardzo panu dziękuję, ale ja nie mogę tego przyjąć – odparła Ula.

- Ależ oczywiście, że może – mówił nie dając za wygraną.

- Przykro mi, ale nie znam pana to po pierwsze, a po drugie mnie nie stać aby panu oddać za te z kupy – mówiła – W tym skradzionym portfelu było tyle pieniędzy abym wraz z moją rodziną mogła przeżyć do kolejnej renty po moim tacie – mówiła, mimo iż nigdy nikomu obcemu nie mówiła jak jest w jej domu. I gdy tylko skończyła odezwał się Marek.

- Przepraszam bardzo, zapomniałem się przedstawić nazywam się Marek Dobrzański. A tym się proszę nie przejmować – rzekł wskazując na torby z zakupami.

- Urszula Cieplak – również przedstawiła się i wyciągnęła w jego kierunku dłoń, którą ten ucałował z wielką atencją. Podczas tego krótkiego dotyku obu dłoni przez ich ciała przeszedł jakiś dziwny dreszcz. Było to na tyle dziwne, że żadne z nich nigdy czegoś takiego nie doświadczyło. A dla samego Marka zwłaszcza.

- Więc skoro mamy już formalności za sobą, to bardzo proszę przyjąć te zakupy – mówił z wymalowaną prośbą na twarzy. Ula w końcu zgodziła się przyjąć te zakupy, jednocześnie prosząc o jakiś adres, pod który będzie mogła przyjechać i zwrócić pieniądze w jak najszybszym czasie. Marek z nie chęcią, ale i w jakimś sensie z nadzieją na kolejne spotkanie wyjął z portfela niewielki prostokątny kartonik i podał go Uli.

- Dziękuję jeszcze raz za te zakupy – rzekła i chciała już odejść, gdy zatrzymały ją słowa Marka.

- A może dasz zaprosić się na kawę? Jest tu taka mała kawiarenka.

- Przepraszam cię lecz nie mam za wiele czasu – odparła.

- Zgódź się, później odwiozę cię do domu – nie dawał za wygraną.

- Ale ja nie mieszkam w Warszawie tylko w Rysiowie. To kawałek drogi stąd – próbowała go zniechęcić.

- To nic nie szkodzi – odpowiedział.

Ula widząc, że ten nie odpuści przyjęła to jego zaproszenie.

- Ula mogę ci zadać osobiste pytanie? - odezwał się Dobrzański.

- To zależy jak bardzo jest ono osobiste – odparła.

- Co porabiasz na co dzień? - zapytał.

- Od kilku miesięcy bezskutecznie poszukuję pracy i pomagam mojej mamie przy rodzeństwie – odparła z jakimś jak się wydawało Markowi smutkiem w głosie. Marek idąc za ciosem zapytał również o jej wykształcenie i po usłyszeniu odpowiedzi wpadł na pewien pomysł.

- Ula wiem, że do świąt zostały raptem trzy dni, ale czy jest taka możliwość abyś w tym czasie przyjechała pod adres widniejący na wizytówce? - zapytał. Ta spojrzała na ten tekturowy kartonik i na głos przeczytała co tam pisało.

„Dom Mody Febo&Dobrzański

Marek Dobrzański

Dyrektor do spraw promocji

ul Lwowska 12”

Po czym spojrzała na siedzącego na wprost mężczyznę i nie bardzo rozumiejąc co ma na myśli rzekła.

- No nie wiem. Mam w domu trochę pracy, a i jestem umówiona w sprawie pracy dzień przed Wigilią.

- Proszę cię przyjdź – nie chciał zdradzić jej swojego planu. Chciał aby to był taki może i dość specyficzny rodzaj prezentu, ale chciał aby tak właśnie to wyglądało.

- Widzę, że nie odpuścisz – i gdy tylko młody Dobrzański pokiwał głową na tak, Ula odparła – no dobrze przyjadę jutro tak na godzinę dwunastą.

Marka ta odpowiedź ucieszyła. Skończyli pić kawę Marek uregulował rachunek i zgodnie z obietnicą odwiózł pannę Cieplak do domu.

W domu Ula opowiedziała o wszystkim swojej mamie i pokazała wizytówkę, otrzymaną przez Marka. 

CDN...