MIŁOŚĆ OD PIERWSZEGO WEJRZENIA część V

Badanie Violetty trwało dość długo co powodowało coraz większe zdenerwowanie już nie tylko samego Aleksa, ale i jego rodziny. W końcu z gabinetu wyszedł lekarz.

- Co z moją dziewczyną i dzieckiem? - pytał zaniepokojony Aleks.

- No cóż nie będę ukrywał, że stan pani Kubasińskiej a mówiąc dokładniej jej ciąża jest zagrożona. Pacjentka potrzebuje spokoju i powinna jak najmniej się stresować. Najprawdopodobniej będzie musiała do rozwiązania pozostać w szpitalu albo w domu lecz powinna jak najwięcej leżeć – usłyszeli od lekarza badającego Violettę.

- A jest możliwość aby mogła podróżować do Włoch? - zapytała Agnieszka Febo. Aleks spojrzał na matkę z irytacją. Lekarz mówi o zagrożonej ciąży, a ta planuje zabrać jego ukochaną ponad tysiąc sześćset kilometrów od Warszawy.

- Droga pani ja wyraziłem się chyba dość jasno – odpowiedział jej medyk.

- Ale tam zagwarantowalibyśmy jej jak najlepszą opiekę i miałaby spokój – próbował poprzeć żonę Francesco Febo.

- Czy wy nie rozumiecie co powiedział lekarz – prawie krzycząc mówił Aleks.

- Proszę państwa ja powiedziałem jak to wygląda z mojej strony, ale decyzja co do tego gdzie pacjentka będzie przebywać należy wyłącznie do niej samej – rzekł lekarz aby móc załagodzić sytuację.

- Można się z nią zobaczyć? – odezwała się dotąd milcząca Paulina.

- Oczywiście, tylko proszę aby ta wizyta nie trwała zbyt długo. Do końca tygodnia zatrzymamy panią Violettę na oddziale aby mieć pewność iż wszystko jest w porządku – odpowiedział lekarz.

Do sali chcieli wejść wszyscy lecz Aleks powstrzymał ich.

- Pozwólcie, że ja porozmawiam z moją dziewczyną – rzekł tonem nie nieznoszącym sprzeciwu.

- Ale synu my również chcemy się z nią widzieć – rzekła matka.

- Powiedziałem nie – rzekł i chwycił za klamkę, otworzył drzwi wszedł po cichu do środka aby nie przestraszyć dziewczyny. Ta leżała odwrócona twarzą w stronę okna.

- Viola – odezwał się szeptem, lecz dziewczyna nie zareagowała pomyślał, że śpi. Podszedł do łóżka i usiadł na stojącym przy nim krześle.

Zapatrzony w dal za oknem nawet nie zwrócił uwagi, że Viola leży odwrócona w jego stronę.

- Ciekawe o czym tak rozmyśla. Może rzeczywiście mnie kocha i nasze dziecko? - pomyślała Kubasińska.

- Aleks? – odezwała się po chwili – co tu robisz? - zapytała jak tylko ten skierował na nią swój wzrok.

- Tak się bałem, że coś się wam może stać – odezwał się Aleks.

Siedział u niej jeszcze z jakiś kwadrans po czym pożegnał się i z obietnicą przyjścia w dniu następnym wyszedł z sali.

Swojej rodzinie powiedział, że Violetta śpi i nie ma sensu jej budzić. Skłamał, ale zdawał sobie sprawę, że matka nie odpuściłaby sobie próby namawiania Violi do wyjazdu z kraju.

- Możecie przyjść jutro, z całą pewnością będzie czuła się lepiej – dodał i udał w kierunku wyjścia ze szpitala.

Następnego dnia o dość wczesnej porze zadzwonił do Marka wyjaśnił co się stało i poprosił o kilka dni wolnego. Młody Dobrzański zgodził się, chociaż nie na rękę mu to było. Byli po zarządzie, ale i przed pokazem. Do którego to Aleks powinien przygotować raport na temat budżetu.

- Kochanie dzwonił Aleks z prośbą o wolne – mówił do żony. Ula tylko przewróciła oczami nie komentując jednak tego.

- Ula zrozum go, martwi się o nią i dziecko. Przecież gdyby z wami coś się działo też wolałbym być przy was niż w pracy – mówił obejmując Ulę stojąc za jej plecami i gładząc jeszcze niezbyt widoczny brzuch.

Ula tylko westchnęła, odwróciła się twarzą w stronę męża i ucałowała go.

W porze lunchu Marek oznajmił, że musi wyjść i wróci za jakieś około półtorej godziny.

- Kochanie wrócę i wszystko ci wyjaśnię – próbował tłumaczyć się dość nieudolnie żonie.

W głowie Uli zapaliła się czerwona lampka, że Marek ma kogoś, chociaż od kiedy zaczęli być parą aż do tej pory nie miała powodów mu nie ufać. Dobrzański od dnia studniówki zaprzestał jakichkolwiek spotkań z innymi dziewczynami liczyła się tylko Ula. Lecz to jego dziwne tłumaczenie zasiało ziarno niepokoju.

Mimo to uznała, że to może tylko jej wyobraźnia płata jej figla.

- Zajmę się tym budżetem na pokaz i zaraz przejdą mi te głupie myśli – mówiła do siebie.

Aleks codziennie przychodził do Violetty, a ona sama coraz mnie reagowała na niego tak nerwowo jak jeszcze kilka dni temu.

Jego rodzice również odwiedzali swoją być może przyszłą synową mimo iż Aleks był temu przeciwny w obawie, że matka będzie chciała aby Kubasińska wyjechała do Włoch. Po kolejnej już sprzeczce z rodzicami ustąpił.

- Przecież Viola wie co jest dla niej i dziecka najlepsze – pomyślał.

Wreszcie Viola wyszła ze szpitala a on zaproponował aby zamieszkali wspólnie.

- Ale… -

- Nie ma żadnego „ale” – przerwał jej zaraz, gdy tylko zaczęła – Viola kocham Cię i to nienarodzone dziecko. Chcę się wami opiekować. Proszę pozwól mi na to – mówił ze smutkiem w głosie co było niepodobne do niego, a bynajmniej tak wydawało się wszystkim w około. Wszyscy przecież uważali go za człowieka, który nie okazuje swoich uczuć. A byli i tacy co sądzili, że ich w ogóle nie posiada.

Violetta w końcu zgodziła się zamieszkać u Aleksa, co on sam przyjął z radością. Kilka dni później siedział z nią w jednej z Warszawskich restauracji, gdy nagle usłyszała.

- Viola...wiem ile złego ci wyrządziłem i wiem, że masz o mnie nie najlepsze zdanie. Ale jeśli wciąż mnie kochasz to chciałbym prosić cię abyś została moją żoną – mówił drżącym pełnym obaw głosem trzymając w ręku niewielkie pudełeczko w kształcie serca, które skrywało w sobie przepiękny pierścionek.

Ta przez chwilę patrzyła na niego z niedowierzaniem i nie wiedziała co powiedzieć.

- Viola proszę powiedz coś – szepnął trzymając jej dłoń to przywróciło kobietę do rzeczywistości.

- Tak zostanę twoją żoną – odpowiedziała, a ten wsunął pierścionek na jej palec. 
 

Marek kolejny raz w ciągu ostatnich dni zniknął na dłuższy czas. To zaczęło niepokoić Ulę. Nie wiedząc co o tym myśleć postanowiła w końcu porozmawiać i wyjaśnić wszystko z Markiem.

Siedziała w sypialni i przeglądała jakieś dokumenty, gdy Marek wrócił do domu.

- Witaj kochanie – rzekł od progu i podszedł aby przywitać się z żoną. Coś jednak było nie tak w jej zachowaniu.

- Coś się stało? - zapytał.

- Nie – odparła lecz jak dla Marka mało przekonywująco.

- Chyba jednak coś jest nie tak. Widzę to po twoim zachowaniu – powiedział i przysiadł obok żony. Ta siedziała przez chwilę milcząc w końcu nie wytrzymała tego przeszywającego spojrzenia Marka i powiedziała co jej leży na sercu.

- Mam wrażenie, że coś przede mną ukrywasz.

Już miał jej wyjaśnić wszystko, gdy zadzwonił jego telefon.

- Przepraszam cię, ale muszę odebrać to twoja mama dzwoni – rzekł i nacisnął zieloną słuchawkę.

Rozmawiał chwilę po czym oznajmił, że musi pilnie wyjść.

- Marek czy coś się stało komuś z mojej rodziny? - pytała z przerażeniem w głosie.

- Nie nic się nikomu nie stało. Twoja mama prosiła mnie tylko o pomoc w jednej sprawie – mówił, a do siebie samego – no Dobrzański będziesz się w piekle smażył.

CDN…