ROZBITKOWIE część I

Sekundy, minuty, godziny, dni, tygodnie, miesiące, a teraz już lata. Tak właśnie dwoje rozbitków odliczało czas jaki już nie są razem. Kiedy widzieli się ostatni raz. A było to jakieś dwa lata temu.  Każde z nich strasznie żałowało tego co się stało. Żadne nie ułożyło sobie życia. Jedno i drugie mimo, że osobno marzyło o tej wspaniałej miłości. Miłości niespełnionej. Marzyli o sobie na wzajem.

- Stary daj spokój. Ile jeszcze  zamierzasz opłakiwać tę nieszczęsną miłość. Chodź pójdziemy do klubu zabawimy się jak dawniej, a raczej ty - mówił pucołowaty blondyn

- Jak ty nic nie rozumiesz. Albo nie chcesz zrozumieć. Ja ją kochałem, kocham i będę kochał - mówił ze smutkiem w głosie brunet z dołeczkami na policzkach

- Ale jej nie ma. Zapewne już dawno jest po ślubie z doktorkiem. A może i nawet mają dzieci - mówił blondyn

- Seba zrozum ta albo żadna inna - odparł brunet. Zawsze tak mówił.

Rodzina, przyjaciele nie rozumieli tego jego zachowania. Matka jeszcze przez jakiś czas próbowała namówić go aby ponownie zszedł się z Pauliną. Mawiała.

- Marku, tak nie można. Przecież Paulinka cię kocha.

- Nie mamo, ona kocha co najwyżej siebie samą i Aleksa. Nie wrócę do niej. Kocham Ulę i tak już pozostanie - odpowiadał. A Helenie Dobrzańskiej pozostała tylko nadzieja, że jej syn jeszcze kiedyś będzie szczęśliwy.

Po swojej stronie miał jedynie swego ojca.

- Synu, a może spróbuj do niej zadzwonić albo jedź do Rysiowa – namawiał go senior.

- Próbowałem dzwonić wiele razy, ale nie odbiera. W Rysiowe również byłem kilka razy. Ze dwa nawet rozmawiałem z jej ojcem, ale ten nie może albo nie chce mi powiedzieć gdzie ona jest – mówił.

Przez te dwa długie lata ani razu nie poszedł do klubu. Żył jak mnich. Uważał iż spotkanie się z jakąkolwiek inną kobietą będzie tak jakby zdradził Ulę, a tego nie chciał. Z jego twarzy znikł ten wieczny radosny uśmiech. Uśmiech, którym zarażał wszystkich w koło. Nie umiał się uśmiechać. Wszystko mu ją przypominało. Nie raz płakał w zaciszu własnego domu. Zazwyczaj tak się stawało gdy oglądał jej zdjęcia.

- Tak bardzo cię kocham - mówił do siebie w takich razach oglądając jej zdjęcia. A przy tym płakał jak dziecko.

Tak bardzo żałował, że nie pokazał się na tym pokazie.

- Może teraz bylibyśmy szczęśliwym małżeństwem. Może mielibyśmy dzieci - rozmyślał. I coraz bardziej z upływem czasu uświadamiał sobie  wiele rzeczy. A przede wszystkim to, że on niszczy wszystkich i wszystko wokół. Czasami zastanawiał się jak ona teraz wygląda, co robi i zwłaszcza czy jest szczęśliwa. Pragnął aby tak właśnie było. Aby była szczęśliwa. Bo zasługiwała na to, w przeciwieństwie do niego.

Z każdym dniem zaczynał przypominać Aleksa, ludzie starali się schodzić mu z drogi.

Pewnego dnia nawet pokłócił się z Sebastianem.

- Marek to jest Dominika twoja nowa asystentka – rzekł jednego razu kadrowy, gdy prezes wszedł do sekretariatu. Marek popatrzył to na Olszańskiego to na kobietę by po chwili wykrzyczeć mu prosto w twarz.

- Czy ja prosiłem o nową asystentkę? - zapytał i natychmiast sam odpowiedział – nie kurwa. Przy tym cholernym biurku - wskazał palcem mebel - może siedzieć tylko Ula. Tak więc pani dziękujemy – zwrócił się do kobiety niezbyt miłym tonem. Lecz jemu było wszystko jedno.

- Marek co się z tobą dzieje chłopie. Do klubu nie, nowa asystentka też nie. Ta twoja Brzydula… - nie zdążył więcej powiedzieć, bo poczuł silny ból oraz krew spływającą mu po brodzie.

- Ty idź się leczyć – wysyczał przez zęby Olszański.

- Teraz już więcej Uli tak nie nazwiesz. A jak coś ci się nie podoba to możesz się zwolnić – krzyczał Marek.

Temu wszystkiemu przyglądała się Violetta.

- Ty też chcesz coś powiedzieć? - wysyczał do niej prezes. Blondynka tylko pokiwała przecząco głową i pochyliła się nad dokumentami.

Od tego dnia obaj panowie nie odzywali się do siebie, a nawet schodzili sobie z drogi. Olszański jak miał jakieś papiery do przekazania dla Marka robił to przez Alicję Milewską lub Violettę swoją narzeczoną.

- Co za idiota z tego Marka. Tej już nie ma od tak dawna, a on wciąż tylko o niej – mówił jednego razu Sebastian do Violi.

- A może on rzeczywiście tak bardzo ją kocha – rzekła Kubasińska.

- Violuś, ale przecież nawet jak był z Febo to tak się nie zachowywał. I to, na samym początku ich znajomości, gdy twierdził iż kocha Pauliną – mówił.

- Widocznie tamto było czymś zupełnie innym. Może wówczas to było zwykłe zauroczenie, a teraz jest najprawdziwszą miłością – próbowała zachowanie Dobrzańskiego tłumaczyć kobieta.

- No dobra ok. Ale w takim razie powiedz mi co ona ma takiego w sobie, że ten kretyn tak się zakochał. Przecież ona nawet po tej przemianie nie wygląda na chodzącą piękność. Owszem jest może i ładna, ale nadal nie widzę w niej piękności – mówił Olszański.

- Wiesz co, kretyn to z ciebie jest. W życiu nie liczy się tylko piękno zewnętrzne, ale również to co masz w środku. A Ula to naprawdę wspaniały człowiek, ona ma serce na dłoni, nie odmawia pomocy nikomu. Jest szczera, przyjazna i takich przymiotników mogłabym wyliczyć wiele. I najwyraźniej tym ujęła Marka. Nie pomyślałeś? – mówiła ze złością w głosie. To co powiedział jej narzeczony świadczyło, że dla niego poza wyglądem zewnętrznym nie liczy się nic.

- Oj to nie tak – próbował się bronić.

- A jak? - usłyszał w odpowiedzi.

- Wiesz ja mam wrażenie, że… - przerwał na chwilę tak jakby zastanawiał się nad tym co chce powiedzieć – że ona zrobiła wszystko aby go rozkochać w sobie, bo chciała się wżenić w jego rodzinę – próbował jakoś tłumaczyć.

- Co ty za głupoty gadasz. Przypominam ci, że to wy obaj wymyśliliście tę głupią intrygę, bo się Markowi grunt pod rękami palił – odburknęła.

- Z tym, że ona już wówczas była w nim zakochana – odparł mężczyzna.

- I co to ma do rzeczy? Z resztą gdyby było tak jak mówisz to sądzisz, że odeszła by i ukryła się przed nim? - zadała kolejne pytanie.

- Możliwe, że nie. Ale przecież wciąż posiada weksle na jego udziały – odpowiedział Sebastian.

- I tu się mylisz mój drogi – odparła pewna swego Violetta.

- Jak to? - zapytał ze zdziwieniem w głosie jej narzeczony.

- A tak to – odparła mu kobieta, po czym dodała – Widziałam ich jak spotkali się w parku kilka dni po tym jak wasza intryga wyszła na jaw. I dość głośno rozmawiali, powiedziałabym nawet, że się kłócili – wyjaśniła panna Kubasińska.

- O czym tak rozmawiali? - zaciekawiło to blondyna.

Viola widać było, że próbuje sobie przypomnieć dokładnie o czym ta dwójka rozmawiała tego pamiętnego dnia w parku.

- Stali oboje na mostku. Ula trzymała w ręku teczkę, a Marek stał obok. Oboje widać było, że mają nieszczególne miny. W pewnym momencie Ula odezwała się do niego.

- Poprosiłam cię o to spotkanie aby oddać to co nie moje – rzekła i wyciągnęła rękę, w której trzymała teczkę w kierunku Marka.

- Ale co to jest? - zapytał chociaż doskonale wiedział co znajduje się w środku.

- Twoje udziały – odparła.

- Ula doskonale wiesz, że to jest twoje zabezpieczenie w razie gdyby coś poszło nie tak – mężczyzna próbował tłumaczyć.

- Ja ich nie potrzebuję – odparła kobieta i wcisnęła mu teczkę w dłoń.

- Dobrze wiesz Ula, że nie zależy mi na tych udziałach – rzekł młody Dobrzański.

- A to ciekawe co mówisz, bo przecież po to była ta cała udawana twoja miłość do mnie, ba ty nawet potrafiłeś udawać zazdrosnego, gdy w pobliżu kręcił się Bartek – mówiła z żalem w głosie Ula, po czym odwróciła się i odeszła zostawiając Dobrzańskiego samego z teczką gdzie oprócz weksli było jej wypowiedzenie, ale co zauważył Marek dopiero w firmie.

- Resztę już znasz – powiedziała na koniec Kubasińska.

- Nie wiedziałem – tylko tyle był w stanie powiedzieć Olszański. Najwyraźniej zrobiło mu się głupio. Sądził, że ta mało atrakcyjna kobieta, z biednego domu szukała bogatego mężczyzny aby móc lepiej żyć. Ale i tak nie mógł zrozumieć zachowania Marka. On nigdy nie był skory do bójki, a tu dla tej jednej gotowy był iść na wojnę z każdym.

Jeszcze w czasie pokazu liczyła, że może jednak Marek przyjedzie. Wchodziła na scenę z przyklejonym uśmiechem i tylko oczy zdradzały co dzieje się w jej wnętrzu, ale wszyscy sądzili, że to spowodowane jest przez zmęczenie. Do domu wróciła i niemal natychmiast zamknęła się we własnym pokoju. Przez pierwsze dni przepłakała wiele godzin, później już tylko chodziła smutna i nie miała ochoty na żadne rozmowy i spotkania ze znajomymi. Miesiąc później znalazła nową pracę jako tłumacz. Z czasem wynajęła niewielkie mieszkanie w swojej miejscowości, bo miała serdecznie dość wiecznego wysłuchiwania swojego ojca o tym jaka to ona była nierozsądna i nieodpowiedzialna. Józef uważał, że jej zachowanie skutkowało tym, że rozbiła czyjś związek i na nic były jej tłumaczenia, że Marek już od dawna nie kochał Pauliny.

- Tato, ale oni się nie kochali już od dawna. Ten związek nie istniał od wielu miesięcy zanim my zaczęliśmy się spotykać – próbowała tłumaczyć, ale do ojca nic nie docierało.

- Mam już dość tego wiecznego wysłuchiwania jaka to ja jestem. W najbliższym czasie mam zamiar wyprowadzić się z tego domu – wykrzyczała jednego razu, gdy kolejny raz usłyszała pretensje ojca.

Jej przeprowadzkę najbardziej przeżywała mała Beatka.

- Kochanie ja będę mieszkać niedaleko i zawsze możesz mnie odwiedzać. Jak tylko poprosisz tatę albo Jaśka to z pewnością przyprowadzą Cię do mnie. A jeśli nie mieli by czasu to zadzwonisz po mnie i ja przyjdę po ciebie.
Tuż przed przeprowadzką poprosiła jeszcze tylko ojca o jedną rzecz.
- Mam do ciebie tato jeszcze tylko jedną prośbę gdyby ktoś o mnie pytał to nie mów gdzie mieszkam - Józef zgodził się. 
Faktycznie z początku do jej rodzinnego domu przyjechał kilka razy Marek, ale i nie tylko. Sam Piotr Sosnowski bywał w Rysiowie. I o ile w stosunku do Marka Cieplak trzymał dystans tak już doktorka podczas jego wizyt zapraszał do środka.
- Zapraszam cię Piotr na kawę - mawiał ojciec Uli. 

CDN...