INTRYGA część XVIII

- Nie! – krzyknęła i próbując wyminąć narzeczonego chciała wyjść.

- Proszę – próbował ją zatrzymać, aż w końcu odezwała się kobieta.

- Jestem kuzynką Marka. Mój tata i wujek Krzysztof są braćmi – mówiła lecz widząc minę Uli. Wyciągnęła z torebki portfel i pokazała dziewczynie swojego kuzyna dowód. Panna Cieplak wzięła kawałek plastiku do ręki i przeczytała: Agnieszka Dobrzańska.

Ula miała mętlik w głowie. Sama nie wiedziała co o tym myśleć. Według tego co tam pisało byli rzeczywiście spokrewnieni. Ale z drugiej strony może to tylko zbieg okoliczności jeśli chodzi o nazwisko?

- Ula – ponownie odezwał się Marek – proszę spójrz na mnie - prosił. W końcu nie widząc żadnego ruchu ze strony narzeczonej kontynuował – kochanie, wiem, że mi nie wierzysz, ale czy gdyby prawda była inna sprowadzałbym tu Agnieszkę? Kocham ciebie i Dominikę. Od kiedy jesteśmy ponownie ze sobą jestem wobec ciebie uczciwy. Nie wyobrażam sobie… - mówił, ale przerwała mu jego kuzynka.

- Ula ten facet poza wami obiema nie widzi świata. Jak ostatnio się widzieliśmy to o nikim innym nie mówił tylko o tobie i Dominice. A, gdy spotkałam go niedługo po tym jak odeszłaś z firmy nie potrafił sobie znaleźć miejsca – mówiła próbując przekonać Ulę do prawdziwości słów Marka.

Ta wciąż stała ze spuszczoną głową a na podłogę kapały łzy. Agnieszka dała znać Dobrzańskiemu skinieniem głowy, że zostawia ich samych i wyszła z pokoju. Uznała, że powiedziała już wystarczająco dużo. I teraz wszystko zależy od nich samych.

Marek podszedł do narzeczonej. Ula wciąż milczała wziął delikatnie kciukiem uniósł jej głowę.

- Ula proszę spójrz na mnie – prosił, gdy ta stała jak słup soli ze spuszczonym wzrokiem. W końcu spojrzała na narzeczonego ten długo nie myśląc przyciągnął do siebie i zamknął w swoich ramionach. Te silne ramiona zawsze działały cuda i tak było i tym razem. Uczucie bezpieczeństwa jakie dawały powodowały spokój. Z czasem panna Cieplak zaczęła się uspakajać. Dobrzański podszedł do łóżka usiadł jednocześnie sadzając sobie Ulę na kolanach.

W tym samym czasie co Marek wraz z kuzynką próbowali wyjaśnić wszystko jego była narzeczona również miała swoje plany.

- Paulina coś ty znowu wymyśliła? – dopytywał Aleks kończąc pakowanie ostatniej walizki.

- Nic takiego braciszku. Po prostu mam do wyrównania kilka rachunków. A później dojadę do ciebie – wyjaśniła. Aleksowi nie podobało się to wszystko. Lecz jak widać na załączonym obrazku tej nie było możliwości odciągnąć od tego.

Posiedziała jeszcze jakiś czas i pożegnała się z nim tłumacząc, że jest umówiona na spotkanie.

- Witaj Piotr – odezwała się do siedzącego przy stoliku w jednej z Warszawskich restauracji mężczyzny.

- Witaj piękna – odezwał się do Febo – to co chcesz abym zrobił? – zapytał, gdy ta zajęła miejsce po przeciwnej stronie stołu.

- Masz uwieść taką jedną. Mówiąc dokładnie to tę – mówiła jednocześnie wyciągając z torebki zdjęcie, na którym jest Ula wraz z Markiem.

Mężczyzna przyjrzał się zdjęciu po czym rzekł.

- Nie ma sprawy – Febo ucieszona, że plan się udaje zrealizować.

Nie mając powodu aby nie wierzyć w powodzenie planu zaoferowała ekstra zapłatę jeśli wszystko pójdzie jak się należy. Dopiła kawę, pożegnała gościa i wróciła do siebie.

Aleks wyjechał. Najpierw miał lecieć na kilka dni do Włoch a następnie do Francji i tam pozostać. W ostateczności zmienił plany co do sprzedaży domu. Doszedł do wniosku, że zamiast sprzedawać wynajmie. Jednak nie przyznał się siostrze co do swoich planów związanych z domem. Coraz trudniej było mu dogadać się z siostrą. W pewnym sensie obwiniał siebie, że ona jest taka. Sam przecież był nie lepszy. Przez kilka lat żył karmiąc się chęcią zemsty na całej rodzinie Dobrzańskich i są tego efekty. Paulina doskonale widziała co on wyczyniał i jak widać odebrała pod tym względem dobrą naukę. Tym razem to ona żyła chęcią zemsty, a on się tym zamartwiał. Doskonale wiedział, że to do niczego dobrego nie prowadzi, sam jest tego przykładem. Ale Paulina zdawała się tego nie widzieć i nie chciała słuchać jak on prosił.

Po godzinnej rozmowie Marek i Ula doszli do porozumienia wyjaśniając wszystkie nie porozumienia. Panna Cieplak obiecała mniej emocjonalnie podchodzić do tego co wyprawia Febo, ale i bardziej ufać narzeczonemu. Tego wieczoru mieli wspólnie z Dominiką wrócić do Warszawy. Podczas drogi Ula odebrała wiadomość SMS.

- Dzień dobry Ula chciałbym umówić się z tobą jutro w restauracji „Moskwa”. Jeśli jest taka możliwość przyjdź wraz ze swoim narzeczonym.

Pozdrawiam Piotr.

Ula odczytała wiadomość, a jej wyraz twarzy wyrażał zdziwienie.

- Ula, coś się stało? – zapytał młody Dobrzański.

- I tak i nie – odpowiedziała dość tajemniczo.

- To tak czy nie – dopytywał.

-Dostałam wiadomość od znajomego lekarza. Dość dziwną wiadomość. On jest kardiologiem i leczył mojego tatę. Dodatkowo znamy się z czasów studiów. Chociaż nie sądzę aby właśnie chodziło o niego – rzekła i zamyśliła się.

- Dlaczego sądzisz, że nie o twojego tatę może chodzić?

- Ten znajomy prosi o spotkanie w „Moskwie” i jeśli jest taka możliwość abyś był tam również ty – to co powiedziała również zaskoczyło Marka.

- Kiedy on chce się spotkać? – pytał Marek.

- Pisze o dniu jutrzejszym, nie podał godziny – odpowiedziała.

Oboje nie wiedzieli co o tym wszystkim sądzić. W końcu postanowili spotkać się z nim. Umawiając na godzinę trzynastą. Mężczyzna potwierdził wszystko w wiadomości zwrotnej. W obecnej sytuacji nie pozostało im nic więcej jak uzbroić się w cierpliwość. Mimo to Marek coś czuł, że to może być sprawka Pauliny. Był coraz bardziej wściekły na tę głupią kobietę. Podzielił się tymi swoimi przemyśleniami z Ulą.

- Wiesz kochanie myślę, że to kolejna sprawka Pauliny. Jeśli potwierdzą się moje przypuszczenia wówczas spotkam się z naszym adwokatem. Ale wcześniej pojadę do moich rodziców i porozmawiam z nimi na ten temat – Ula poparła narzeczonego we wszystkim co mówił.

W firmie również wiele się działo. Ula po wielu godzinach ciągłego siedzenia i przeglądania papierów miała jasną sytuację. Jeszcze zanim udali się na spotkanie z Piotrem Ula przyszła do narzeczonego.

- Marek mam już całkowite rozeznanie co do firmy.

- I jakie wnioski z tego? Mam nadzieję, że nie musimy zwalniać ludzi – mówił.

- Myślę, że to nie będzie konieczne, ale nie obejdzie się bez cięcia płac. Pomyślałam, że moglibyśmy obniżyć pensje o jakieś dwadzieścia procent przez okres powiedzmy pół roku. Również dobrze byłoby obniżyć premię wakacyjną oraz świąteczną w tym roku o połowę. Dzięki temu uniknęlibyśmy zwolnień. To pozwoliłoby na zakup dobrego gatunku materiałów dla Pshemko. Przed nami kolekcja letnia oraz jesienna. Myślę, że te dwa pokazy mogłyby pomóc nam odbić się i wówczas pensje wróciłyby do normy również premie – wyjaśniała. Widać, że ten plan podoba się Markowi. Od samego początku nie był za tym aby zwalniać ludzi. Postanowił następnego dnia zwołać załogę i przedstawić ten cały plan. Wierzył, że wszyscy się na  to zgodzą.

Było kilka minut po trzynastej, gdy oboje weszli do restauracji. Ula rozejrzała się po jej środku. W końcu sali ujrzała znajomego mężczyznę.

- Dzień dobry Piotr – przywitała się i przedstawiała swojego towarzysza – to jest mój narzeczony Marek Dobrzański oraz tata Dominiki.

- Dzień dobry – przywitał się z Ulą oraz z Markiem przez mocny uścisk dłoni.

- To co masz takiego nam do powiedzenia, że prosiłeś o spotkanie? – dopytywała Ula.

- Miałem ostatnio dość dziwne spotkanie z nijaką panią Pauliną Febo. Ów pani nie wiedzieć czemu uznała, że mogę jej pomóc. A ta pomoc miała polegać na próbie rozbicia waszego związku. Proponowała mi mnóstwo forsy. Pokazała mi zdjęcia, na których jesteście oboje. Zastanawiacie się zapewne skąd znam Paulinę. Jakiś czas temu próbowałem się z nią umówić, ale spławiła mnie. Mówiła wówczas, że nie ta liga – wyjaśnił powód tego spotkania.

Oboje byli w szoku co ta kobieta jeszcze wymyśli, do czego jest zdolna? Marek dodatkowo był wściekły, nie mógł i nie chciał tego tak pozostawić. Tak jak mówił dzień wcześniej do Uli po spotkaniu odwiózł ją do domu a sam pojechał porozmawiać z rodzicami o tym wszystkim.  Liczył, że może oni będą w stanie mu pomóc.

CDN…