INTRYGA część XVI

Febo zdawała się tego nie rozumieć.

- Ale mimo tego nadal tam pracujesz – zwróciła się do Olszańskiego – a ty mogłabyś spróbować nawiązać znajomość z brzydulą – mówiła do Violetty.

- Paulina mam wrażenie, że chęć zemsty przyćmiła ci zdrowy rozsądek – rzekł Sebastian po czym dodał – ja nie zamierzam niczego dla ciebie robić. Tak jak mówiła Viola nie odzywam się z Markiem, ale nie jest to powód abym działał przeciwko niemu i firmie.

Febo nie odezwała się, spojrzała tylko pytająco w kierunku Violetty.

- Wiesz, mam bardzo dobrą pamięć. I doskonale pamiętam, że jak ja stosunkowo niedawno prosiłam o pomoc to mi odmówiłaś. Wiedząc, że to było dla mnie ważne. A ty nawet nie chciałaś mnie do końca wysłuchać - mówiła rozżalona Kubasińska.

- Mój brat miał podstawy aby cię zwolnić – odparła Febo, bo doskonale wiedziała o czym mówiła Kubasińska.

- To nie zmienia faktu, że mi nie pomogłaś. Więc na mnie również nie licz. W ostatnim czasie miałam dużo czasu na przemyślenia i doszłam do wniosku, że jeśli wy czegoś potrzebujecie to potraficie pięknie gadać oby było na waszą korzyść. W takich sytuacjach obiecujecie cuda – kontynuowała panna Kubasińska.

- Przecież jesteśmy przyjaciółkami – Febo jeszcze próbowała wpłynąć na Violettę używając argumentu, który często powtarzała ta druga.

- Tak? A to ciekawe. Przyjaźń chyba polega na obustronnej pomocy, wspieraniu się – odparła Kubasińska.

Paulina była coraz bardziej wściekła na tę dwójkę. A zwłaszcza na Olszańskiego. Uważała, że gdyby nie on Violka z całą pewnością by się zgodziła.

Sebastian wraz z Violettą opuścili restaurację, zostawiając Paulinę samą. Z tej całej wściekłość aż kipiała. Kolejny plan nie wypalił. Chciała się komuś wyżalić lecz w obecnej sytuacji nie miała za bardzo do kogo. Aleks według niej już się poddał. Jej zdaniem w ten sposób zdradził całą rodzinę Febo. Nawet słowa Krzysztofa jak widać nie wiele pomogły. Nigdy nie miała prawdziwych przyjaciółek. Po latach okazało się, że nawet Julia nie była prawdziwą przyjaciółką. Z modelkami nie miała zamiaru rozmawiać. Dla niej te kobiety były puste i nie nadawały się na bliższą znajomość. Przez chwilę pomyślała o Dobrzańskich, a dokładnie o Helenie. Szybko porzuciła tę myśl. Wróciła do domu. Siedziała na kanapie i zastanawiała się co jeszcze może zrobić aby zemścić się na tej pokracznej dziewusze i byłym narzeczonym.

- Jak myślisz Krzysiu uda nam się ułożyć nasze relacje z Markiem oraz panią Cieplak? – pytała Helena.

- Wierzę, że tak będzie – odpowiedział jej mąż i po chwili dodał – w końcu to dwójka młodych rozsądnych, mądrych ludzi. Wiesz Helenko oni chyba rzeczywiście bardzo się kochają. A bynajmniej Marek na takiego wygląda. Jak wracam pamięcią do chwil jego związku z Pauliną. To widzę kolosalną różnicę. To tak jakbym widział dwóch różnych Marków. Ten sprzed kilku lat był wiecznie poddenerwowany, z posępną miną, rzadko kiedy był uśmiechnięty. A teraz mimo, że przed nim i Ulą mnóstwo ciężkiej pracy to widzę szczęście na jego twarzy.

- Muszę ci przyznać rację – padło z ust Heleny – już dawno nie widziałam naszego syna takiego uśmiechniętego, a tym bardziej szczęśliwego. Jak widać ta miłość do pani Urszuli mu służy.

- Najwyraźniej bardzo się pomyliliśmy co do tej kobiety – rzekł senior. Helena tylko skinęła potakująco głową.

Było kilkanaście minut po dziesiątej jak rozległo się pukanie do drzwi gabinetu, w którym urzędował Marek. To ten sam, gdzie swoje rządy sprawował przed odejściem z firmy.

- Marek mogę? – usłyszał męski głos. Podniósł głowę znad laptopa i ujrzał w drzwiach Olszańskiego.

- Jeśli to coś ważnego – odpowiedział dawnemu przyjacielowi.

- Sądzę, że nawet bardzo ważnego – odpowiedział, wszedł i usiadł na kanapie. Miał już zacząć mówić, ale młody prezes mu przerwał. Tak Marek ponownie objął stanowisko prezesa, a Ula objęła stanowisko dyrektora do spraw finansowych. Co oczywiście nie wszystkim to się spodobało. Zwłaszcza Adamowi Turkowi.

Chodził po firmie i głośno wyrażał swoje nie zadowolenie z tego faktu. Twierdząc, że to jemu należy się to stanowisko, a nie jakieś tam pokrace. Skutkiem takiego zachowania było jego zwolnienie z pracy. Z chwilą jak odbierał swoje zwolnienie nawet odgrażał się oddaniem sprawy do sądu. Lecz żadne z nich nie brało tych słów na poważnie.

- Za nim zaczniesz, zadzwonię po Ulę – Sebastian przytaknął na zgodę. Kilka minut później Ula wraz z Markiem słuchali co miał do powiedzenia Olszański.

- Wczoraj w porze lunchu ja i Violetta mieliśmy spotkanie z Pauliną.

- Z Pauliną? – odezwali się jednoczenie Marek z Ulą.

- Tak z Pauliną – odpowiedział i zaczął opowiadać dalej – zadzwoniła późnym popołudniem do Violetty w dniu jak było zebranie umawiając na wczoraj. Na prośbę Violi pojechałem również z nią.

- Sebastian do konkretów nie mamy całego dnia – rzekł Marek.

- Już mówię. Na tym spotkaniu Febo chciała abyśmy znaleźli coś co was skompromituje i sprawi, że nie uda się uratować firmy – rzekł Sebastian.

Oni siedzieli przez moment i nie mogli uwierzyć co ta kobieta robi.

- Dziękujemy, że nas poinformowałeś – odezwała się Cieplak.

- Nie ma za co. Uznałem, że powinniście o tym wiedzieć – odpowiedział, pożegnał się i opuścił gabinet zostawiając dwójkę narzeczonych samych.

- I co o tym sądzisz? – pytała Cieplak.

- Jestem w kompletnym szoku. Co ona wyprawia. Zastanawiam się do czego ona się jeszcze posunie. Ciekawe czy Aleks wie o tym? – zastanawiał się Dobrzański junior.

- Wątpię. Aleks wspominał coś o sprzedaży domu i wyjeździe z kraju – rzekła.

- Nurtuje mnie jeszcze coś innego – mówił, a widząc pytające spojrzenie swojej narzeczonej podążył z wyjaśnieniem – co takiego się stało, że Olszański przyszedł z tym.

- Kochanie on doskonale zdaje sobie sprawę, że jeśli firma padnie to i on na tym straci. A może liczy na odkupienie swoich win i, że pogodzicie się – mówiła.

- Może i masz rację co do tej pierwszej kwestii. Ale co do reszty to ja nie widzę najmniejszych szans na pogodzenie się z nim.

- Marek, ale to był twój najlepszy przyjaciel.

- I to się zgadza kochanie mianowicie był moim przyjacielem. Ula proszę nie zapominaj, że to on zdradził naszą tajemnicę Violce, a później wiele razy obraził cię i nie zamierzam się z nim godzić – odpowiedział jej Marek. Ula chciała coś powiedzieć lecz ten ją ubiegł – skarbie ja wiem ty byś wszystkim wszystko wybaczyła i dała nie tylko drugą szansę, ale nie ja.

Ula po tych słowach nie odezwała się więcej na ten temat. Ale poruszyła inny.

- Marek wciąż przeglądam te wszystkie papiery i nie mam zbyt dobrych wiadomości. Może się okazać, że będziemy musieli podjąć pewne dodatkowe działania.

- Co masz konkretnie na myśli? – dopytywał.

- Będziemy musieli albo zwolnić część ludzi to ten gorszy scenariusz. A lepszy to obniżka pensji o jakieś dwadzieścia procent i obniżenie premii wakacyjnej oraz świątecznej bądź też wypłacić jedną z nich – wyjaśniła. Marek nie był tym zachwycony.

- To nie dobrze. Lecz z dwojga złego wolałbym to drugie rozwiązanie. Myślę, że ludzie również – rzekł.

- Też wolałabym nie zwalniać. Powinnam do końca następnego tygodnia uporać się ze wszystkim i wówczas zobaczymy co dalej. Może uda się coś do tego czasu wyjaśnić – Marek pokiwał głową zgadzając się po czym podszedł do niej objął i wycisnął na jej ustach pocałunek, który przyprawił o przyjemne ciarki na ciele. Od zawsze tak reagowała na jego dotyk, odrobinę czułości czy właśnie pocałunki.

Ula krzątała się po kuchni, a mała Dominika zamęczała Marka wciąż tym samym pytaniem „a co to?”. Zdawało się jakby tej małej dziewczynce sprawiało radość, gdy kolejny raz pytała o nazwę tego samego. Bo za każdym razem śmiała się  wniebogłosy. A on jak na ojca przystało cierpliwie odpowiadał. Tę zabawę przerwał dźwięk telefonu. Marek podniósł się i chwycił za telefon leżący na komodzie. Spojrzał na wyświetlacz i rzekł do Uli to Paulina.

- Odbierz nie wiadomo co ona może chcieć – powiedziała Ula.

- Czego chcesz – padło ze strony Marka, gdy tylko odebrał i włączył funkcję głośnomówiącą.

- Może tak grzeczniej – usłyszał.

- Mów po co dzwonisz – odparł.

- Tak po prostu, chciałam usłyszeć twój głos – nagle jej ton się zmienił i mówiła jakby dzwoniła do swojego ukochanego.

- No to usłyszałaś – odburknął i rozłączył się. Widać było, że aż zagotowało się w nim. Czuł w kościach, że to nie koniec jej działań. Był niemalże pewny tego – chyba będę musiał zmienić numer telefonu – dodał po chwili.

- To nie lepiej jak po prostu zablokujesz jej numer? – padło z ust Uli.

- Też racja. Ten numer zna wiele ludzi z branży oraz pracowników. Zaraz tak zrobię – jak powiedział tak uczynił. Od tej chwili panna Febo, gdy tylko wybierała jego numer słyszała dźwięk zajętego numeru. A co tylko potęgowało w niej złość i irytację. Chwilami wyglądało to tak jakby była obłąkana i nie myślała racjonalnie.

CDN…