INTRYGA część XVII

Marek miał rację Paulina nie zamierzała odpuścić. A blokada jej numeru tylko ją rozzłościła. Natomiast słowa Aleksa dolały jedynie oliwy do ognia.

- Ten idiota zablokował mój numer telefonu – mówiła do brata następnego dnia.

- Dlaczego? – dopytywał.

- Zadzwoniłam do niego kilka razy – tłumaczyła się dość mało udolnie.

- Siostra jakoś ci nie wierzę. Za samo dzwonienie nikt nie blokuje czyjegoś numeru – mówił.

- Od kiedy jesteś po stronie tego dupka? – padło z jej ust.

- Nie jestem po jego stronie, a jedynie mówię co myślę – odparł.

- No dobra, te telefony były dość częste i o różnych porach dnia, a nawet wieczorami – odparła.

- Czy ty na głowę upadłaś? Co chciałaś w ten sposób osiągnąć? Czemu nie przyjmiesz do wiadomości, że to już koniec? – zasypał ją pytaniami.

Nie chciała odpowiedzieć albo najzwyczajniej w świecie nie umiała. Co miała powiedzieć? Że co, że chce się zemścić za to wszystko. Aleks najwyraźniej nie miał zamiaru jej pomóc w tej kwestii. Kolejny raz przekonała się, że została sama, ale nie zamierzała odpuścić. Uprzykrzenie życia tej dwójce stało się jej celem, obsesją. Z powodu poczynań Marka zaczęła przychodzić do firmy w najmniej oczekiwanym momencie. Tak wydawało się Uli i Markowi, a ona doskonale wiedziała kiedy powinna się tam pojawić.

- Dzień dobry Marco – mówiła przesłodzonym głosikiem w momencie wchodzenia do jego gabinetu.

- Po co przyszłaś? Jak mnie pamięć nie myli nie jesteś już udziałowcem ani pracownikiem tej firmy – rzekł jak tylko ta weszła do środka.

Natomiast, gdy tylko w pobliżu widziała Ulę próbowała pocałować byłego narzeczonego albo przynajmniej zarzucić mu ręce na szyi.

- Paula w co ty pogrywasz? – pytał w takich chwilach. Ona przeważnie nie odpowiadała tylko z drwiącym uśmiechem na ustach odchodziła.

- Czy ona się nie odczepi? – pytała po czymś takim Ula. Widać było, że to zaczyna być pond jej siły. Marek natomiast starał się to bagatelizować tłumacząc.

- Skarbie ona robi to celowo. Nie możemy dać się wyprowadzić z równowagi, bo ona właśnie do tego dąży.

Ula mimo wszystko nie umiała przejść z tym do porządku dziennego jak młody Dobrzański.  Po każdym taki numerze Febo Ula była rozbita. Jednego wieczoru siedząc na kanapie rozmyślała nad tym co wydarzyło się w ostatnim czasie.   

- Królestwo za twoje myśli – usłyszała głos Marka tuż za uchem.

- Myślę o tym co się ostatnio dzieje. Myślę, że to wszystko z mojego powodu – mówiła lecz Marek jej przerwał.

- Ula o czym ty mówisz? Jaka twoja wina? Niby w czym jesteś winna? – pytał nie rozumiejąc tego wszystkiego.

- Gdyby nie ja nie rozstałbyś się z Pauliną, Aleks nie przejąłby twojego stanowiska, teraz ona by się mściła na tobie. Ty nie miał byś problemów z rodzicami – wyliczała tak jakby była w jakiejś transie nawet się nie zająknęła. Marek słuchał i był w kompletnym szoku. Wiedział jak Ula przeżywa to zachowanie Febo oraz seniorów Dobrzańskich. Ale nie sądził, że aż tak. Mimo to ostatnie zdanie jakie wypowiedziała niemal zwaliło go z nóg.

- Może będzie lepiej jak wrócę z Dominiką do Rysiowa.

- Ula o czym ty mówisz? – uklęknął przed dziewczyną i chwyciwszy jej dłonie spojrzał w zapłakane błękitne oczy – proszę nie rób tego. Nie jesteś niczemu winna. Ona robi to celowo aby nas rozdzielić – próbował tłumaczyć i prosił by nie wyprowadzała się do rodziny – rodzice przeprosili, obiecali zmianę. Na niedzielę zaprosili nas i twoją rodzinę do siebie. Tak dobrze słyszysz – mówił i pospieszył z wyjaśnieniem – to miła być niespodzianka, o której dowiedziałabyś się w niedzielę już na miejscu.

Mimo tego Ula wydawała się nie być przekonana i cały czas rozmyślała o zachowaniu Febo oraz tym co działo się w ostatnim czasie. Nawet powiedziała o tym.

- Marek, ale gdyby nie ja i Dominika wszystko było by inaczej.

- Inaczej? Dla kogo?

- Dla Ciebie – wyszeptała.

- Ula co ty za głupoty gadasz? – mówił już podniesionym głosem – sądzisz, że jeśli byłbym z Pauliną to byłbym szczęśliwy? Miałbym poświęcić miłość do ciebie, miłość do własnego dziecka aby nie mieć tego co robi Febo? – niemalże wykrzyczał i wstał. Był zły na Ulę, że nawet tak pomyślała. Lecz jeszcze bardziej na byłą narzeczoną za jej zachowanie. Ale i na siebie pozwalając na takie postępowanie. Poszedł do przedpokoju ubrał buty i wyszedł. Musiał ochłonąć, przemyśleć. W takich właśnie momentach żałował, że nie ma nikogo z kim mógłby pogadać. Mimo to nie zamierzał jechać do Olszańskiego ani do swoich rodziców. Wsiadł do samochodu i ruszył zdawało się, że bez żadnego konkretnego celu.

Kilkanaście minut później podjeżdżał pod swój dawny dom. Miał zamiar wygarnąć tej pustej, jak mawiał, kobiecie wygarnąć wszystko co myśli. Lecz będąc jakieś dwa domy przed zauważył coś co go zaniepokoiło. Z bramy wjazdowej wyjeżdżało auto, za kierownicą, którego siedział jakiś facet. Nie miał pojęcia kto to. Zatrzymał samochód kilkanaście metrów przed posesją i poczekał, aż ten odjedzie. Zamierzał porozmawiać z nią, ale nie było mu dane, chwilę później nadjechała taksówka, którą Febo odjechała. Postanowił, że załatwi tę sprawę, nie pozwoli aby ktokolwiek krzywdził jego najbliższych. Ruszył niemalże z piskiem opon spod domu kilkanaście minut później był w swoim mieszkaniu, ale coś było nie tak. Panowała tam dosłownie grobowa cisza. Na początku pomyślał, że może Ula usypiając Dominikę sama zasnęła. Po cichu zaczął otwierać drzwi od pokoiku córki, ale tam ich nie było. Prawie z prędkością światła pognał do ich sypialni lecz tam taż ich nie było. Chwycił za telefon i zaczął wybierać jej numer telefonu. Nie odbierała. W pewnym momencie ujrzał coś co zwróciło jego uwagę. Na stole leżała koperta, a obok kilka zdjęć oraz kartka z krótką notatką. 

„Zobacz jak Twój chłopak spędza wolny czas”

Kolejny raz wybierał numer Uli, ale ta nie odbierała. Długo nie myśląc zszedł do samochodu i jeszcze tylko wybrał tylko jemu znany numer.

- Cześć – rzucił do słuchawki po usłyszeniu, że ktoś odebrał telefon.

- Cześć, co się stało? – padło z drugiej strony.

- Masz możliwość podjechać teraz do Rysiowa? – zapytał.

- Teraz? – padło z drugiej strony słuchawki.

- Tak teraz. Długo by wyjaśniać. Jak przyjedziesz do Rysiowa to wszystkiego się dowiesz. Proszę to dla mnie bardzo ważne – mówił.

- Ok. Będę za około dwie godziny może trochę wcześniej – usłyszał w odpowiedzi.

Wsiadł do samochodu i ruszył w stronę domu rodzinnego swojej narzeczonej. Doskonale wiedział, że tam znajdzie Ulę i córkę. Na miejscu był jakieś czterdzieści pięć minut później. Lecz nie wysiadał od razu tylko czekał na osobę, z którą rozmawiał. W między czasie zadzwonił jeszcze do ojca z prośbą o spotkanie następnego dnia. Umówili się na godzinę jedenastą w firmie.

- No jesteś już – rzekł

- Możesz mi wyjaśnić po co mnie tu ściągnąłeś?

- Wszystkiego się dowiesz za moment – odpowiedział – chodźmy – dodał i ruszył w kierunku domu przyszłego teścia.

Wszedł do środka i po przywitaniu z Cieplakiem oraz Alicją skierował swoje kroki do pokoju Uli.

- Ula? –odezwał się szeptem nie chcąc jej wystraszyć. Ta podniosła głowę a widok jaki ujrzał Dobrzański przeraził go.

- Co tu robisz? – mówiła przez łzy.

Podszedł do niej, uklęknął i chciał chwycić jej dłoń lecz ta odsunęła się.

- Proszę pozwól mi wyjaśnić i kogoś ci przedstawić – prosił. Wstał i zaprosił gościa do środka.

- Co ona tu robi? – dopytywała Cieplak widząc jak tuż za Markiem wchodzi kobieta ze zdjęcia.

-Kochanie to jest…- zaczął młody Dobrzański, ale Ula mu przerwała chcąc samej wyjść z pokoju – Ula daj sobie wyjaśnić – prosił zatrzymując narzeczoną tuż przy samych drzwiach.

CDN…