NOWY ROZDZIAŁ część XIII

- Ula to może w takim razie pójdźmy do jakiejś kawiarenki na kawę i wówczas porozmawiamy – zaproponował Marek.

- Mam lepszy pomysł – rzekła – jedźmy do mnie zrobię kawy i będziemy mogli spokojnie porozmawiać. Mam również zrobiony obiad wystarczy tylko podgrzać.

Wsiedli do Marka samochodu i ruszyli w kierunku mieszkania Uli. Jechali w kompletnej ciszy. Cała trójka dorosłych zastanawiała się jak przebiegnie ta rozmowa. A Ula i Marek dodatkowo co senior Cieplak chce im powiedzieć. Nawet Beatka, której buzia potrafiła się nie zamykać dziś siedziała cicho. Dopiero, gdy byli w domu i siedziała w swoim pokoiku wyszeptała do Jaśka.

- Jasiu, co teraz będzie? Czy my wrócimy do Rysiowa z tatą? – szeptała, ale można było wyczuć strach w jej głosie. Również Jasiek nie wiedział co teraz.

- Nie wiem Betti. Ale nie martw się wszystko na pewno będzie dobrze – próbował jakoś pocieszyć młodszą siostrę.

W tym samym czasie w drugim pokoju przez dłuższą chwilę panowała cisza, którą w końcu przerwała Ula. Marek nie chciał się wtrącać i odzywać bez konieczności.

- To o czym chciałeś rozmawiać? – zapytała ojca.

- Jednak ja bym wolał rozmawiać tylko z tobą – odparł Cieplak.

- A ja chyba wyraziłam się jasno. Marek jest moim chłopakiem i nie mamy przed sobą żadnych tajemnic. Więc albo rozmawiamy przy Marku albo nie było tematu – odpowiedziała ojcu – zdania Marek nie zmienię. To tata doprowadził do tej sytuacji. Twoi rodzice jakoś nie mieli problemu z zaakceptowaniem mnie jako twojej dziewczyny, nawet polubili Jaśka i Beatkę. A mojemu ojcu przeszkadza to, że jesteś bardziej majętny niż my – zwróciła się do Marka nie pozwalając mu się odezwać.

Rodziców Marka Ula poznała już pierwszego dnia, gdy tylko zaczęła pracę w FD. Oboje państwo Dobrzańscy tego dnia byli w firmie ze względu na zebranie zarządu. Na ten dzień również do kraju przyleciał Aleks, na widok, którego ucieszyła się. Aleksa polubiła już we Włoszech, był sympatycznym, z poczuciem humoru młodym mężczyzną i wzbudzał ogólnie dobre wrażenie. Był całkowitym przeciwieństwem swojej siostry. Z Pauliną Ula nie potrafiła znaleźć wspólnego języka. Wiecznie wyniosła, z zadartym do góry nosem uważała się za nie wiadomo kogo.

Tego też dnia Marek przedstawił Ule rodzicom jako swoją dziewczynę. Od dnia zarządu kilka razy rodzeństwo Cieplaków gościło w domu rodzinnym Marka. Mimo swojej majętności nigdy nie pozwolili, aby Ula i Jasiek z Beatką czuli się gorsi, bo są mniej zamożni.

- To nie tak córcia – odezwał się Cieplak.

- Nie? A to ciekawe, bo gdy byłam w Rysiowie niemal codziennie wysłuchiwałam jaki to Marek jest zły, że mnie skrzywdzi, że będę przez niego płakać. Pytając cię o powód tej niechęci wciąż powtarzałeś jak utartą mantrę, bo on jest bogaty a my biedni. Widziałeś u mego boku jedynie tych wszystkich z Rysiowa czyli Dąbrowski, Matysiak i jeszcze kilku innych, z których ojcami się znasz. Według ciebie z nimi byłabym szczęśliwa. To wiesz, co ja dziękuję za takie szczęście. Z cała gromadką dzieci i mężem nierobem oraz alkoholikiem.

- Nie chciałem abyś cierpiała tak samo jak po rozstaniu z Szewcem – wszedł jej w słowo Cieplak.

- A ty musisz wszystkich wrzucać do jednego worka? Marek to nie Łukasz i nawet nie próbuj ich ze sobą porównywać. Czy ty sądzisz, że wszyscy są tacy sami? Jeśli tak to się mylisz. Marek to wspaniały człowiek, tak samo jak jego rodzice. Oboje z Markiem się kochamy i ty tego nie zmienisz. Bardzo mnie wspiera, pomaga w opiece nad Beatką, Jaśka codziennie wozi do szkoły i z niej przywozi. Dał mi pracę w wyuczonym zawodzie. Nigdy mnie nie zawiódł – mówiła do ojca.

- Panie Józefie – odezwał się milczący do tej pory Marek – nie wiem, co musiałbym zrobić, aby pan mnie zaakceptował. Ale jedyne o co mogę pana zapewnić to, to, że nigdy Uli nie skrzywdzę, bo bardzo ja kocham – mówiąc to chwycił Uli dłoń i kontynuował dalej – nie wiem jak dla pana, ale ani dla mnie, ani mojej rodziny nie ma znaczenia to kto z jakiej rodziny pochodzi. Ula to wspaniała, cudowna kobieta o pięknym nie tylko zewnętrzu, ale i wnętrzu – mówił młody Dobrzański.

Cieplak siedział i słuchał tego co mają do powiedzenia Ula i Marek.

- Ma pan wspaniałe dzieci. Ich bogactwem nie jest pełen portfel, ale to co posiadają w swoich sercach. I to się dla mnie liczy. Ule poznałem, gdy pracowała w fabryce mojego znajomego już wtedy zwróciła moją uwagę. Gdy podczas jej pobytu wraz z koleżanką we Włoszech mogłem poznać ją bliżej i to tam zrozumiałem, że zakochałem się w niej – widząc jednak, iż to co mówi nie robi zbyt wielkiego wrażenia na Cieplaku postanowił zrobić coś co planował już od jakiegoś czasu i w bardziej romantycznej scenerii.

- Panie Józefie w tym miejscu chciałbym prosić pana o rękę pańskiej córki i obiecuję kochać ją i nigdy nie skrzywdzić – następnie odwrócił się w stronę Uli i klęcząc przed nią z podniesioną głową wpatrując się w jej oczy zaczął mówić.

- Ula w obecności twojej rodziny chce prosić cię abyś została moją żoną. Kocham cię bardziej niż własne życie. Każdy dzień bez ciebie u mego boku jest dla mnie dniem straconym. Stąd moja prośba, czy zechcesz spędzić resztę swoich dni  wraz ze mną?

- Oczywiście, zostanę twoją żoną. O niczym innym nie marzę – odpowiedziała.

Marek wstał z kolan i mocno przytulił już swoją narzeczoną.

- Przepraszam za brak pierścionka – wyszeptał jej do ucha.

Ula tylko spojrzała z miłością w oczy ukochanego.

Cieplak pogratulował im, lecz nie okazywał jakiegoś wielkiego entuzjazmu. Ale w obecnej sytuacji wiedział, że nie albo zaakceptuje wybór córki albo zostanie sam. Jasiek również wtrącił kilka swoich słów podczas tej rozmowy i zapowiedział.

- Tato albo ty się zmienisz i zaakceptujesz Marka albo żadne z nas nie wróci do domu. Nie możesz wszystkich, którzy są bardziej majętni od nas mierzyć miarą Szewców. Nie każdy jest taki jak oni.

W końcu wiedząc, że nic więcej nie są wstanie zrobić odezwała się Ula.

- Będę podawać obiad. Jasiu zawołaj siostrę.

Cieplak do Rysiowa wracał z głową pełną myśli. Ta rozmowa może i nie przebiegła tak jak sobie to zaplanował. Lecz w obecnej sytuacji nie pozostało mu nic innego jak zaakceptować młodego Dobrzańskiego. W czasie tych paru godzin bardzo obserwował zachowanie tej dwójki wobec siebie. Również to jak traktowało Marka rodzeństwo Uli.

Dzieciaki już dobrze spały, Ula z Markiem siedzieli w salonie na kanapie, gdy ten się odezwał.

- Bardzo cię przepraszam, że nie miałem ze sobą pierścionka i kwiatów – mówił strapiony – ale obiecuję to nadrobić. Pierścionek już od kilku dni leży u mnie w domu, bo miałem na tę uroczystość inne plany.

- Nic nie szkodzi. Przecież nie o kwiaty i pierścionek tu chodzi – odparła mu szczęśliwa już niedługo pani Dobrzańska.

- Masz rację kochanie. Najważniejsze, że się kochamy. Lecz i tak zrealizuję to co zaplanowałem – rzekł pewny tego co zamierza uczynić.

- A można wiedzieć co takiego zaplanowałeś?

- To miała być niespodzianka i tak pozostanie – mówił z błyskiem w oku – nawet nie próbuj robić takiej minki, bo nie powiem – dodał widząc jak ta próbuje coś od swojego narzeczonego wyciągnąć.

Następnego dnia Marek wraz z Ulą po pracy pojechali do jego rodziców, aby również im powiedzieć o oświadczynach. Wiadomość ta jak można było przewidzieć bardzo ucieszyła seniorów Dobrzańskich. Dwa tygodnie później narzeczeni wylatywali do Mediolanu, gdzie Marek miał w planach oświadczyć się Uli. Podróż do Włoch była jedną z niespodzianek, a drugą była tam obecność Edyty. 

Wieczorem wybrali się na spacer i będąc przy Fontannie di Piazza Castello w blasku księżyca Marek ponownie oświadczył się Uli i wsunął na palec piękny pierścionek.

Na ślubnym kobiercu stanęli pół roku później przysięgając sobie w obecności gości i księdza miłość, wierność i uczciwość.

Również Aleks i Edyta kilka miesięcy później złożyli śluby małżeńskie. A sama Edyta wyprowadziła się do Włoch.

Cieplak z czasem zaczął przekonywać się do Marka.

KONIEC.