NOWY ROZDZIAŁ część XI

Marek wracał do Warszawy, a Ula ze wściekłością do domu. Była zła i nie wiadomo, co jeszcze. Zachowanie jej ojca było nie do przyjęcia. Weszła do domu i swoje kroki skierowała do pokoju, w którym siedział ojciec oglądając coś w telewizji.

- Czy możesz mi powiedzieć, co ty wyprawiasz? – mówiła podniesionym głosem.

- O co ci chodzi? To po pierwsze, a po drugie nie musisz krzyczeć. Jestem u siebie w domu – odparł jej ojciec.

- Ale czy to zwalnia cię z przyzwoitego zachowania wobec gościa?

- Przecież nic takiego nie zrobiłem – mówił nie widząc nic złego w swym zachowaniu.

- Nie? – wydobyło się z jej gardła – A to jak potraktowałeś Marka ignorując go, jest wobec ciebie niczym? – kontynuowała.

- A to, co wobec ciebie powinienem zrobić? Może jeszcze miałem rozłożyć czerwony dywan, bo pan Marek Dobrzański raczył nas odwiedzić – mówił kpiącym tonem Cieplak. Cała ta rozmowa drażniła, go coraz bardziej.

- Nikt nie wymaga i nie oczekuje od ciebie takich rzeczy, ale mogłeś być bardziej dla niego uprzejmy.

- A to niby, dlaczego?

- To dzięki niemu mogłam wrócić i zamieszkać w Warszawie oraz zaproponował mi dobrze płatna pracę. Pomógł mi dzisiaj z Betti – wymieniała – Dodatkowo i to najważniejsze jestem z nim bardzo szczęśliwa, kocham Marka a on mnie – mówiła wściekła coraz bardziej.

- A ja ci mówiłem, że ten człowiek nie jest dla ciebie. On jest z innego świata. Świata, gdzie tacy jak my nie istnieją i wcześniej czy później i tak będziesz przez niego cierpieć – mówił pewny siebie i tego, co mówi.

- To czy będę czy też nie jest moją prywatną sprawą. Ale jestem pewna, że nic takiego się nie stanie – mówiła pewnym głosem - Ty za to wolałbyś abym była z jednym z tych Rysiowskich dżentelmenów – rzekła z lekko kpiącym tonem.

- Są zapewne dużo lepsi od tego twojego Mareczka – usłyszała.

- Tak oczywiście, że są lepsi w byciu na bezrobociu i ilości spożywanego alkoholu. Faktyczne godne podziwu. I ty uważasz, że z kimś takim byłabym szczęśliwa?

- Ty, od kiedy wyjechałaś na ten Śląsk to już całkiem ci się w głowie poprzewracało. Najważniejsze są dla ciebie pieniądze, nic więcej się dla ciebie nie liczy – krzyczał.

- Nie są najważniejsze, ale dzięki tym pieniądzą nie żyjesz w biedzie ani ty ani dzieciaki. Masz, za co ich ubrać i co do gara włożyć – mówiła coraz bardziej wściekła na ojca.

- Nie potrzebujemy tych twoich pieniędzy – rzekł Cieplak. Wstał z kanapy podszedł do komody wysunął jedną z szuflad i wyjął z niej białą kopertę – to są te twoje zarobione pieniądze weź je sobie – mówił z oburzeniem.

Tej całej wymianie zdań, chociaż wymiana zdań to mało powiedziane. To była wręcz kłótnia. Przysłuchiwał się Jasiek. Nie chciał się wtrącać, bo to i tak by nic nie dało, a tylko zaogniłoby całą sytuację. Lecz on tak samo jak i Ula uważał zachowanie ojca dość niestosowne. Jednak ostatnie zdanie wypowiedziane spowodowały, że jednak się odezwał.

- Tato, co ty robisz?

- Nie wtrącaj się. To nie twoja sprawa – usłyszał od ojca.

- Taka samo moja jak i wszystkich w tym domu – odparł Jasiek.

- Nie pyskuj gówniarzu – usłyszeli oboje z Ulą.

Jasiek miał ochotę odpowiedzieć ojcu, ale weszła mu w słowo siostra.

- Jasiu daj spokój nic nie poradzisz. Ojciec jest niereformowalny i myśli, że pozjadał wszystkie rozumy świata – odwróciła się na pięcie i udała do swojego pokoju, chwilę później do jej pokoju wszedł Jasiek.

- Nie rozumiem go Ula – usłyszała od brata, gdy tylko ten przekroczył próg jej pokoju.

- Jasiu nic z tym nie zrobimy. On już taki jest. Ja z wami zostanę około tygodnia, a później się zobaczy. Jeśli będzie taka potrzeba to zabiorę was do siebie – odpowiedziała mu Ula.

- Ale to przecież będzie tylko problem dla ciebie siostra – mówił młody Cieplak.

- Wszystko będzie dobrze. Nie martw się na zapas – odpowiedziała, po czym życząc dobrej nocy wzięła koszulę nocną i udała pod prysznic.

Przez pół nocy nie mogła zasnąć ciągle rozpamiętując dzisiejszy dzień i rozmowę z ojcem. Zaczęła rzeczywiście zastanawiać czy nie byłoby najlepiej gdyby zabrała swoje rodzeństwo ze sobą do Warszawy.

- Co takiego musiałoby się wydarzyć, aby tato zaakceptował Marka u mego boku? – rozmyślała.

W końcu jednak zmęczenie wzięło górę i usnęła.

Tuż po siódmej obudził ją dźwięk przychodzącej wiadomości. Podniosła się z łóżka i sięgnęła po telefon leżący na małym stoliczku. Po odblokowaniu i ujrzeniu nadawcy natychmiast na jej twarzy ukazał się uśmiech

Literkę K sam postawię,
literkę O Tobie zostawię,
literki C i H też mogą być,
bez tego A nie mogę żyć,
postawię także literkę M,
a na końcu piękny wyraz CIĘ.

Twój M.

Odczytała wiadomość i ze szczęśliwym uśmiechem odpisała.

Dziękuję za piękny

Wiersz.

Również bardzo

Mocno

Cię kocham

Twoja U.

Wysłała wiadomość i poszła zrobić śniadanie dla całej rodziny.

W ciągu czasu jaki Ula spędzała w Rysiowie Marek odwiedzał ją codziennie i pomagał w opiece nad małą Beatką. Ale i pomagał Jaśkowi w nauce. Tylko Cieplak wciąż nie potrafił albo może i nie chciał zaakceptować młodego Dobrzańskiego u boku swojej córki. A Ula każdego wieczoru zastanawiała się co może jeszcze zrobić aby ojciec zmienił zdanie. Na dwa wieczory przed jej powrotem do swojego mieszkania w stolicy podjęła pewną decyzję.

Również w Warszawie działy się ważne rzeczy. Adwokat rodziny Szewców dostał odmowną odpowiedź co do przeprowadzenia badań psychiatrycznych.

- To jakiś skandal. Ja nic nie zrobiłam a ta mała sama weszła mi pod koła – szła w zaparte kobieta.

Lecz policjanci nie mieli ochoty wciąż wysłuchiwać tego samego i umieścili kobietę w Policyjnej Izbie Zatrzymań i oczekiwali na decyzję prokuratury co dalej. W końcu również rodzina Cieplaków została poinformowana o tym, że za trzy miesiące odbędzie się rozprawa sądowa przeciwko pani Szewc w związku z potrąceniem Beatki.

CDN…