NOWY ROZDZIAŁ część II

Siedziała przy swoim biurku i sprawdzała przekazane przez swojego szefa dokumenty.

- Cholera, jak to tłumaczka się rozchorowała? - usłyszała podniesiony głos swojego szefa dobiegający z gabinetu – i skąd ja teraz na już wezmę innego tłumacza? - nagle drzwi się otwarły.

- Ula proszę znajdź mi tłumacza języka włoskiego na godzinę jedenastą – usłyszała polecenie.

- A może ja mogłabym pomóc? - nieśmiało zaproponowała swoją pomoc. Ten spojrzał na Cieplak.

- A ty znasz włoski? - padło z jego ust.

- Tak, jeszcze podczas studiów robiłam różnego rodzaju kursy i zdobyłam odpowiednie certyfikaty nie tylko z języka włoskiego, ale i angielskiego oraz niemieckiego – odpowiedziała. Mężczyzna uśmiechnął się pod nosem.

- Dobrze. Jak się sprawdzisz to dostaniesz ekstra premię – rzekł – na godzinę jedenastą ma przyjechać prezes naszej firmy pan Carlo Accardi – wyjaśnił jeszcze Uli kto ma przyjechać i ponownie zamknął się w swoim gabinecie. Do czasu przyjazdu prezesa Ula chciała zrobić jak najwięcej z tego co miała zlecone.

Kilka minut po wyznaczonej godzinie do sekretariatu weszło trzech mężczyzn jeden miał około pięćdziesięciu paru lat, a dwaj pozostali mieli około trzydziestu kilku lat. Cała trójka rozmawiała po Włosku. Ula zrozumiała, że to już. Podeszła do mężczyzn i przedstawiła się oraz zaprowadziła ich do dyrektora finansowego. Dyrektor przywitał się z gośćmi i przedstawił ich Uli.

- To jest Ula Cieplak moja asystentka oraz tłumacz, a to Ula nasz Prezes Carlo Accardi oraz Aleksander Febo i Marek Dobrzański przyjaciele pana Carlo – zakończył prezentację.

Przez cały czas trwania spotkania czuła na sobie spojrzenie jednego z dwójki młodych mężczyzn. Nawet gdy wraz z dyrektorem oprowadzali ich po hali produkcyjnej ci dwaj młodsi trzymali się z tyłu.

Po prawie dwóch godzinach goście opuścili zakład, a Ula odetchnęła z ulgą. Faktem było to, że jeden z tej dwójki również wpadł jej w oko.

Po pracy była umówiona z Edytą w jednej z galerii handlowych. Edyta cały czas o czymś mówiła, ale Ula zdawała się jej nie słuchać.

- Ula czy ty mnie słuchasz? - padło z ust przyjaciółki, co wyrwało ją z zamyślenia.

- Przepraszam, zamyśliłam się – odparła Cieplak.

- A czy można wiedzieć o czym tak rozmyślasz? - zaciekawiła się koleżanka.

- O niczym konkretnym – próbowała jakoś wykręcić się od odpowiedzi.

- Coś tu ściemniasz. Gadaj mi natychmiast, co jest grane – naciskała na Ulę przyjaciółka.

Ula przez chwilę zastanawiała się czy opowiedzieć Edycie co się wydarzyło dziś w pracy. Ta druga była od tygodnia na urlopie i nie wiedziała co się dzieje w zakładzie. W końcu się odezwała.

- Opowiem ci, ale chodźmy gdzieś sobie usiąść. Zamówimy po kawie i pogadamy – rzekła Ula i poprowadziła koleżankę do jednej z restauracji. Zajęły miejsce, zamówiły kawę i po chwili Ula już opowiadała.

- Dzisiaj do firmy przyjechał prezes, a wraz z nim jeszcze dwoje młodych mężczyzn. Oboje mieli po jakieś około trzydzieści parę lat. A jeden z nich spodobał mi się bardzo. Brunet z dołeczkami w policzkach, gdy tylko się uśmiechnie one się ukazują i oczach koloru górskiego lodowca – opisywała Ula jednego z mężczyzn aż jej własne oczy się śmiały.

- Prezesa znam, ale tych dwoje już chyba nie – mówiła Edyta i widać było, że stara się przypomnieć czy rzeczywiście nie zna tych mężczyzn – a nie wiesz jak się nazywają? - dopytywała się koleżanka.

- Ten jeden miał takie nazwisko brzmiące jakby z Włoskiego... Febo czy jakoś tak. Tego drugiego nie pamiętam, ale brzmiało po polsku. Lecz całą trójką rozmawiali po włosku – wyjaśniła Ula.

- Mówisz, że jak nazywał się ten jeden? - zapytała aby natychmiast samej odpowiedzieć – Febo, tak? - Ulka kiwnęła głową na znak potwierdzenia.

Edyta wyjęła telefon i włączyła w nim przeglądarkę internetową po czym wstukała nazwisko Febo aby za chwilę pokazać Uli zdjęcie i móc przeczytać kilka informacji o nim samym.

Aleksander Febo – lat trzydzieści pięć współwłaściciel firmy modowej Febo&Dobrzański, pełniący obecnie funkcję dyrektora finansowego – przeczytała Edyta i pokazała zdjęcie ów mężczyzny Uli.

- Spójrz to ten?

- Dokładnie – odparła Ula i dokładniej przyjrzała się fotografii, by po chwili rzecz – spójrz na to zdjęcie w tle. To ten drugi – mówiła.

- Może to jest Dobrzański? - rzekła Edyta i natychmiast wystukała na klawiaturze.

Wyświetliło jej się zdjęcie młodego Marka Dobrzańskiego oraz informacja o nim samym.

 

Obie posiedziały jeszcze jakiś kwadrans dokończyły pić kawę i poszły na zakupy. Ale tym razem to Edyta była dziwnie milcząca.

W jednej z Sosnowieckich restauracji późnym popołudniem siedziało dwóch mężczyzn i cicho rozmawiało, ale brunet wydawał się jakby nieobecny.

- Widzę, że chyba jakaś brunetka wpadła ci mój drogi w oko – mówił Febo do Marka, a temu tylko oczy się śmiały na samo wspomnienie.

- Masz rację, chyba wpadłem po uszy. A te jej oczy, widziałeś?

- Nie, nie widziałem. Nie przyglądałem jej się aż tak bardzo jak ty – odparł zgodnie z prawdą.

- Ma takie elektryzujące spojrzenie koloru błękitnego nieba – mówił rozmarzonym głosem Dobrzański.

- To może się z nią umów – zasugerował mu przyjaciele

- No nie wiem. Może ona ma kogoś, chociaż nie zauważyłem ani obrączki ani pierścionka – mówił Marek.

- Ale przecież możesz się z nią umówić na kawę, a to żadna zbrodnia. Wiesz takie niezobowiązujące spotkanie – namawiał go Aleks. Za to sam Marek coraz bardziej był gotów się umówić z tą pięknością.

W tym samym czasie co ta dwójka rozmyślała o sobie nawzajem kilkaset kilometrów dalej w rodzinnej miejscowości Uli miały miejsce dziwne wydarzenia.

- Panie Józefie ja muszę spotkać się z Ulą to bardzo ważne – mówił senior Szewc.

- Panie Szewc córka wyjechała i od ponad pół roku nie mieszka w Rysiowie – tłumaczył swojemu gościowi Cieplak.

- Ale tu chodzi o mojego syna – mówił wręcz błagalnym głosem i ze łzami w oczach.

- Ja mogę zadzwonić do córki i przekazać jej, że chce pan z nią rozmawiać, ale adresu nie mogę podać – wyjaśnił mu ojciec Uli.

Szewc spojrzał na Cieplaka z niemą prośbą aby tak uczynił i to najlepiej teraz.

Ula siedziała w mieszkaniu i rozmyślała o tym nieprzeciętnie przystojnym mężczyźnie, gdy zadzwonił jej telefon. Spojrzała na wyświetlacz i nacisnęła zieloną słuchawkę widząc kto dzwoni.

- Dzień dobry tatusiu – przywitała się.

- Dzień dobry córcia. Dzwonię do ciebie na prośbę pana Szewca. Bardzo chciał z tobą o czymś rozmawiać – mówił.

- Powiedz mu, że ja nie mam ochoty ani zamiaru rozmawiać z żadnym z nich – poprosiła ojca.

- Ale, Ula to chyba coś ważnego.

CDN....