MIŁOŚĆ OD PIERWSZEGO WEJRZENIA część VII

Przez ponad godzinę włóczył się bez celu po parku i zastanawiał jak zareagują jego bliscy na to co chciał zrobić. Dodatkowo martwił się o swoją narzeczoną. Z parku poszedł jeszcze do klubu usiadł na wysokim krześle przy bufecie zamówił szklaneczkę whisky, której zawartość wypił niemal za jednym razem, zamówił kolejną i jeszcze jedną. W końcu stracił poczucie czasu, a w kieszeni marynarki co i rusz dzwonił mu telefon lecz on nie miał ochoty na jakiekolwiek rozmowy.

- Witaj przystojniaku – usłyszał, odwrócił głowę w kierunku jakieś blondynki siedzącej obok.

- Może postawisz mi drinka – kontynuowała ów kobieta nie dając mu na powiedzenie czegokolwiek.

- Drink dla tej pani – rzekł Febo do barmana – a dla mnie to samo – dodał i wskazał na pustą szklaneczkę po whisky.

Ten wiecznie dzwoniący telefon zaczynał go drażnić. Wyciągnął go z kieszeni aby wyciszyć dźwięk, ale zamiast tego nacisnął na zieloną słuchawkę.

- Aleks? - słychać było kobiecy głos – Aleks, gdzie ty jesteś? Martwimy się o ciebie – ale on nie odpowiadał. Pewny, że wyciszył telefon położył go na bufecie i próbował zamówić kolejny raz alkohol.

- Dość na dzisiaj – usłyszał głos barmana.

- Jakie dość? Lej pan – mówił poirytowany Febo.

- Powiedziałem dość. Idź pan do domu – mówił spokojnie barman.

Ale to tylko jeszcze bardziej rozwścieczyło Aleksa. Drugi z barmanów usłyszał jak ktoś mówi przez telefon, podniósł go i przyłożywszy do ucha.

- Dobry wieczór pani – usłyszała Violetta.

- Dobry wieczór. Kim pan jest i dlaczego ma pan telefon mojego narzeczonego? - mówiła Kubasińska.

- Spokojnie proszę pani, już wszystko wyjaśniam. Jestem barmanem w klubie „Lord” na ulicy Wileńskiej. Pani narzeczony jest u nas już od kilku godzin i zaczyna się awanturować – usłyszała Violetta.

- Dziękuje panu. Ja zaraz po niego przyjadę – rzekła do mężczyzny z drugiej strony – ale proszę mi go dać do telefonu, ja postaram się go nieco uspokoić – poprosiła.

- Telefon do pana – słyszała jak barman mówi do Febo.

- Z nikim nie chcę rozmawiać – rzekł butnie Aleks.

Barman podsunął telefon na tyle blisko by ten usłyszał głos Violetty.

- Niech pani mówi – rzekł.

- Aleks to ja Viola – usłyszał.

- Viola? - mówił zdziwiony.

- Tak to jak proszę cię uspokój się ja zaraz po ciebie przyjadę – mówiła spokojnie chociaż cała w środku się gotowała.

Aleks w końcu się uspokoił i zdawało się jakby przysypiał przy barze.

Viola streściła rodzicom Aleksa gdzie ten się znajduje i że musi po niego jechać.

- Najpierw uspokój się, nie powinnaś się tak denerwować – mówił jej przyszły teściu, chociaż sam gotował się w sobie. Był strasznie zły na swojego syna – ja po niego pojadę tylko powiedz mi czy wiesz gdzie znajduje się ten lokal?

- Nie wiem, ale Marek może wiedzieć – odpowiedziała i chwyciła za telefon. Przeprosiła Dobrzańskiego o telefon o tak późnej porze i wyjaśniła w czym rzecz.

- Viola spokojnie ja pojadę i go przywiozę – rzekł.

- Ty chyba żartujesz – wysyczała przez zęby Ula.

- Ula zrozum, oni się o niego martwią – mówił spokojnie.

- Jakoś żadne z nich nie martwiło się o ciebie. Żadne z nich nawet nie przyszło i przeprosiło cię za to co ten robił – mówiła z coraz większą złością w głosie.

- Ula nie poznaję cię – rzekł aby zaraz dokończyć widząc minę żony – ty zawsze taka chętna do pomocy, życzliwa.

- Czy ty jesteś taki ślepy czy tylko mi się wydaje. A może już zapomniałeś ile krwi ci napsuł?

- Nie nie zapomniałem – odparł również podnosząc głos – mam dość tej rozmowy. Jadę po Aleksa, a ty zastanów się nad swoim postępowaniem – odwrócił się i wyszedł z sypialni, zabrał dokumenty i kluczyki od samochodu i pojechał pod wskazany przez Violettę adres.

Był zły na Ulę, nie rozumiał jej postępowania. To nie było do niej podobne. Ona potrafiła wybaczyć najgorszemu wrogowi, a jakoś Aleksowi nie. Czyżby było coś o czym on sam nie wie? Zastanawiał się. Już nie pierwszy raz kłócili się o albo przez Aleksa. Postanowił, że jak wróci to rano z nią o tym porozmawia. Nie mógł i nie chciał tego tak zostawiać. Ale nawet nie przypuszczał, że zagadka rozwiąże się sama dużo szybciej.

Ula siedziała na łóżku z podkulonymi nogami i zastanawiała się czy powinna powiedzieć Markowi prawdę. Prawdę, która spowodowała by, że Febo nie miałby już żadnej przychylnej osoby w firmie. Była nawet pewna, że Marek doprowadził by do jego zwolnienia. W jej nocnej szafce był pamiętnik, w którym leżały dowody przeciwko Febo.

Podjechał pod lokal i wszedł do środka rozejrzał się w końcu ujrzał Aleksa. Ten siedział przy barze i rozmawiał z jakimś blondynem.

- Aleks ona jest nie do ruszenia – mówił blondyn.

- Wiem i już nie musisz się tym zajmować. Szanowna pani Dobrzańska jest tak cholernie wierna swojemu Mareczkowi, że nie ma szans. A i ja już nie zamierzam się w to bawić i ty również odpuść.

- Jak to odpuść, to co już ci nie zależy na prezesurze? - pytał blondyn.

- Sebastian to już skończone. W najbliższym czasie mam zamiar wyjechać z kraju i odejść z firmy.

Marek stał tak chwilę i przysłuchiwał się tej dziwnej rozmowie. W pewnym momencie blondyn się odwrócił, uśmiechnął się i rzekł.

- Marek? Marek Dobrzański? - ten nawet nie odpowiedział tylko zacisnął pięść a blondyn poczuł silny ból, zatoczył się i upadł.

- Marek, co ty tu robisz? - zapytał Febo zdziwionym głosem.

- Violetta mnie prosiła abym po ciebie przyjechał – chwycił Febo pod ramię i wyprowadził z lokalu. Oparł o samochód po czym zapytał.

- Możesz mi wytłumaczyć o co chodziło temu idiocie Olszańskiemu?

Febo przez dłuższą chwilę milczał zastanawiając się nad tym czy powiedzieć o czym rozmawiał z Sebastianem.

- Miał wdać się w romans z Ulką i tym samym… - nie zdążył dokończyć, bo poczuł silne uderzenie.

Marek wsadził go do samochodu i zawiózł do domu.

- Rany boskie co się stało? - zapytała Marka pani Febo widząc rozciętą wargę syna.

- Niech sam wam powie – odpowiedział Marek i powiedziawszy dobranoc wyszedł. W momencie, gdy usłyszał rozmowę Febo z Olszańskim, a później jeszcze słowa samego Aleksa zrozumiał zachowanie swojej żony. Był wściekły sam na siebie, że niczego nie dostrzegł. Jej zachowanie tłumaczył tym, że jest w ciąży, a dodatkowo Febo tak podle zachował się z początku wobec Violetty.

Wrócił do domu wszedł po cichu do sypialni, gdzie umęczona płaczem i z głową pełną wątpliwości spała jego ukochana.

Od tego dnia a raczej nocy minął jakiś czas.

 Aleks ożenił się z Violettą i wyjechali do Włoch, gdzie na świat przyszedł ich syn. Chłopiec był wierną kopią swego ojca.

Nigdy nie doszło do pogodzenia się tych młodych ludzi. Ula opowiedziała co chciał zrobić Aleks i pokazała mu anonimowy list, w którym wszystko jest opisane, a co pokrywa się z tym co sam Marek usłyszał w klubie i od Febo. Aleks zdecydował się na odejście z firmy zachowując jednak swoją część udziałów. W Polsce została Paulina wciąż będąc ambasadorem firmy. Przez krótką chwilę obowiązki dyrektora finansowego przejęła Ula, ale ze względu na swój odmienny stan nie mogła być zbyt długo na tym stanowisku. W ciągu dwóch miesięcy od kupna domu młodzi już przeprowadzali się do niego.

- Maciuś musisz wyjeżdżać? - pytała jednego razu Ula swojego przyjaciela, który najwyraźniej pogodził się z myślą iż pani Dobrzańska będzie tylko i wyłącznie jego przyjaciółką.

- Ula muszę, widzisz nie ma tu dla mnie pracy – odparł.

- Przecież możesz przyjść do nas – usłyszał Szymczyk tuż za plecami. Odwrócił się i ujrzał Marka.

- U was? Ale jako kto?

- Jako dyrektor do spraw finansowych – odparł mu Dobrzański siadając obok przy stole.

- Maciek to świetny pomysł – odezwała się Ula widząc wahanie się przyjaciela.

- Ale przecież ty nim jesteś – rzekł do Ulki.

- Ja tylko jestem pełniąca obowiązki, a to różnica. Zgódź się – namawiała go i wraz z Markiem wyczekiwali odpowiedzi. Dodatkowo Ula w duchu dziękowała Markowi za ten pomysł.

- No dobrze zgadzam się – odpowiedział po chwili Maciek.

Po wyjściu gościa Ula podeszła do Marka i obejmując go dziękowała za propozycję pracy dla Maćka.

- Ula znam, go i wiem, że nie zawiedzie. A dodatkowo ty nie będziesz się o niego zamartwiać.

Maciek miał zacząć pracować już od najbliższego poniedziałku. I tak też się stawił w firmie. Wjechał na piąte piętro i tuż po wyjściu z winy ujrzał jak dla niego zjawiskowo piękną kobietę stojącą za ladą recepcyjną.

- Boże co to za anioł – przeszło mu przez głowę.

Jakiś czas później ta dwójka stanowiła wspaniałą parę.

I tak jak kiedyś Ula i Marek zakochali się w sobie od pierwszego wejrzenia tak teraz kolejna dwójka odczuwała to samo.

To dzięki tej miłości Maciek wreszcie zrozumiał, że to co uważał za miłość wobec Uli nią nie było.

KONIEC!!!!