ROZBITKOWIE część XII

- Viola ja idę do Pshemko, zapisuj wszystko - powiedział do swojej sekretarki Marek.

- Dobrze - odparła - Marek, a kiedy będziesz znów rozmawiał z Ulą to pozdrów ją - rzekła jeszcze za nim ten wyszedł z sekretariatu.

- Dziękuję w imieniu Uli i przekażę jej - odparł.

- Witaj mistrzu. Ja przyszedłem zobaczyć się z Izą - wyjaśnił swoje przybycie do pracowni Dobrzański.

- Iza! - zawołał Pshemko swoją krawcową - Marek chciał z tobą rozmawiać - dodał, gdy tylko ta przyszła.

- Dzień dobry prezesie. Czy coś się stało? - pytała.

- Możesz mi powiedzieć po co spotkałaś się z Piotrem Sosnowskim? - Iza spojrzała na Marka i widać było, że nie ma ochoty tłumaczyć się z tej rozmowy - jeśli mi tego nie powiesz, to i tak będziesz tłumaczyć się na policji - dodał Dobrzański.

- A co to kogo obchodzi o czym rozmawialiśmy - rzekła z pretensjami w głosie - co ciebie to może obchodzić? - padło z ust krawcowej - i co ma do tego policja.

- Piotr jej zagraża - powiedział Marek, ale nie zamierzał wchodzić w szczegóły z krawcową.

- To nie prawda - odparła pewna swego - oni stanowili piękną parę, ale ty musiałeś to zepsuć - dodała. Marek popatrzył na nią i nie wierzył własnym uszom, co ta kobieta plecie.

- A możesz jaśniej, bo nie bardzo rozumiem - odparł.

- To przez ciebie Ulka rozstała się z Piotrem, po tym wypadku. A mówiłam jej, że nie jesteś tego wart - wyrzuciła z siebie.

- Posłuchaj możesz sobie myśleć o mnie co chcesz, ale policja wie o waszym spotkaniu. I jeśli po tym coś się stanie Uli będziesz odpowiadać za współudział. Sosnowskiego już poszukuje policja, bo jest złożone doniesienie o jego nękaniu, prześladowaniu i kierowaniu gróźb karanych wobec Uli - postanowił trochę nastraszyć kobietę.

- To Urszuli grozi niebezpieczeństwo? - odezwał się zszokowany i milczący do tej pory mistrz. Marek skinął głową na potwierdzenie swoich słów. Widocznie i na krawcowej zrobiły wrażenie, bo zaczęła mówić.

- Spotkałam go w parku jak byłam z małym na spacerze. On mówił, że rozstali się, ale wciąż ją kocha i chciałby zacząć wszystko od nowa, lecz nie wie gdzie ona mieszka i pytał czy pracuje wciąż w firmie. Odpowiedziałam mu, że z Ulką nie miałam kontaktu od dawna, więc nie mogę mu pomóc - wyjaśniła wszystko. Ten odetchnął, ale to była ta najłatwiejsza z dwóch rozmów jakie miał przeprowadzić tego dnia. Doskonale wiedział, że rozmowa z Pauliną nie będzie taka łatwa i nie pójdzie tak prosto. Z początku jak do niej dzwonił, aby się umówić na spotkanie chciał to zrobić w jego mieszkaniu bez świadków. Jednak podczas rozmowy postanowił aby tej rozmowie przysłuchiwali się jego rodzice.

- Paula chciałbym spotkać się z tobą i porozmawiać - mówił.

- Oczywiście, gdzie i kiedy?

- Możesz przyjechać do moich rodziców jutro tak na godzinę osiemnastą?

- Jak najbardziej. Z chęcią spotkam się również z twoimi rodzicami. Dawno ich nie widziałam - odparła z entuzjazmem Febo.

Kwadrans przed osiemnastą Marek parkował swoje auto na podjeździe pod domem rodziców.

Kilka minut później przyjechała również Febo. Przywitała się z Dobrzańskimi seniorami wylewnie również z Markiem chciała tak, ale ten wysilił się jedynie na krótkie "Cześć". Wszyscy zajęli miejsce przy stole i czekali jak gosposia poda kawę oraz ciasto.

- Możesz mi wyjaśnić twoje spotkanie z Sosnowskim i w jakim było celu? - odezwał się Marek natychmiast jak tylko zostali w salonie we czwórkę.

- A ty skąd o tym wiesz? Śledzisz mnie? - pytała oburzona Febo.

- Nie ciebie tylko jego i nie ja tylko detektyw - odparł.

- To już moja sprawa - odparła.

- No nie do końca Paulinko - odezwała się matka Marka.

- Jak to? - pytała zdziwiona młodsza kobieta.

- Ten mężczyzna stanowi zagrożenie dla Urszuli Cieplak - powiedział Krzysztof.

- I co ja mam z tym wspólnego? Spotkaliśmy się w całkiem innej sprawie - próbowała wymigać się od powiedzenia prawdy.

- Paulinko jeśli coś wiesz to powiedz. Marek był już na komisariacie i przekazał im zrobione wam zdjęcia - mówiła spokojnym głosem Helena.

- Pytał mnie o tę dziewuchę - odparła - ale ja nie wiem gdzie ona się podziewa - dodała.

- Nie nazywaj je tak - odezwał się Marek.

- A jak mam ją nazywać. Ta pokraka zabrała mi ciebie, firmie i .... - wyrzucała z siebie słowa jak z jakiegoś karabinu maszynowego.

- Uważaj na słowa Paulino - wszedł jej w słowo Marek.

- Czyżbym nie mówiła prawdy? - odparła wyniosłym tonem.

- Ula nikogo i niczego ci nie zabrała, dobrze o tym wiesz - odparł - a wracając do tematu, to bądź pewna, że zostaniesz wezwana na policję w celu wyjaśnienia tego po co się z nim widziałaś.

Było kilkanaście minut po dziewiętnastej jak Marek witał się z Ulą. Siedzieli na sofie i Dobrzański opowiadał jej o wszystkim.

- Jest jeszcze jedna rzecze - zaczął i nie bardzo wiedział jak ma to powiedzieć, domyślał się, że o spotkaniu Izy z doktorkiem Ula może nie uwierzyć, a wszystkie zdjęcia zostały na komendzie - Piotr jak my tu przyjechaliśmy spotkał się z dwoma innymi jeszcze osobami.

- To znaczy z kim? - dopytywała Cieplak.

- Jedna to Paulina, a ta druga to...to Iza - wyrzucił jednym tchem.

- Z Izą, Pauliną, a po co? - pytała z wymalowanym zdziwieniem na twarzy, a oczy przypominały spodki od filiżanki.

- Od jednej i drugiej chciał się dowiedzieć gdzie jesteś i czy pracujesz w firmie. Rozmawiałem już z obiema.

- I co?

- Iza uważa, że to z Piotrem powinnaś być. On sam ponoć twierdzi, że to przeze mnie z nim się rozstałaś. Paula, jak to ona sądziła, że jak będziesz z nim to ja wrócę do niej - rzekł chociaż nie do końca powiedział jej prawdę. Ale nie chciał jeszcze bardziej jej martwić, a tak by właśnie było.

- Wiesz Iza od samego początku zawsze mówiła mi jaki to z ciebie kobieciarz. I to ona mi powiedziała o tobie i Klaudii - odezwała się Cieplak po chwili milczenia jaka zapadła po tym co powiedział Marek

- O mnie i Klaudii? - ze zdziwieniem w głosie pytał mężczyzna.

- Tak o was - odparła i postanowiła wyjaśnić o co chodzi, bo po minie Marka można było wyczytać, iż nic z tego nie rozumie - po tym jak ta cała intryga wyszła na jaw i ty przyjechałeś do mnie porozmawiać byłam gotowa dać ci jeszcze jedną szansę.... - mówiła.

- Ale coś się wydarzyło tak? - wszedł jej w słowo, bo wychodziło na to, że oni mogli być już razem dawno temu.

- Właśnie tego samego dnia, ale popołudniu przyjechały do mnie Ala i Iza. I ta druga powiedziała, że widziała jak obściskujesz się z Klaudią i jak dla niej nie wyglądało to na przyjazny uścisk - opowiedziała mu o wszystkim Ula. Marek siedział przez chwilę i milczał, był w szoku jak jedna głupia sytuacja i nad zbyt wysoce zinterpretowana doprowadziła do rozłąki jego z Ulą.

- To nie tak - zaczął - owszem widziałem się z Klaudią tego dnia oraz dzień wcześniej. To ona jako pierwsza uwierzyła w moje uczucie do ciebie. Dzień wcześniej Seba namówił mnie na pójście do klubu niby pod pretekstem wypicia kilku drinków i rozluźnienia, a ten umówił się z Klaudią aby ta zaciągnęła mnie do łóżka - mówił patrząc Uli prosto w oczy, i gdy chciał przestać widząc jej zapłakane oczy, ona mu nie pozwoliła. Chciała usłyszeć jak to było naprawdę - Z klubu faktycznie pojechaliśmy do mnie i tam ona widząc moje zachowanie zapytała co się ze mną dzieje. Powiedziałem jej, że zakochałem się w tobie i to się nigdy nie zmieni. O dziwo uwierzyła mi. Pożegnaliśmy się jakiś kwadrans później, a drugiego dnia rano przyszła do firmy, bo miała popołudniu samolot do Mediolanu i chciała życzyć mi powodzenia. A Iza zapewne widziała jak się żegnamy i tak zwyczajnie po przyjacielsku obejmujemy - tłumaczył, by zaraz dodać - Ula ja nie umiałbym ciebie zdradzić z żadną inną, bo kocham cię bardziej niż własne życie - objął i najczulej jak tylko potrafił pocałował.

O ile w Karpaczu wszystko układać zaczynało się tak jak powinno od początku znajomości tej dwójki, tak w Warszawie sprawy miały się całkiem inaczej.

Policja mająca tak dużą ilość dowodów na obu panów dokonała ich zatrzymania.

CDN...