BILANS

Gdyby przyszło mi zrobić bilans zysków i strat

Okazałbym się marnym księgowym!!!

Leżał na czerwonej kanapie i rozmyślał.

Było to jak bilans zysków i strat. I w ogólnym rozrachunku wychodził na minus. Więcej było strat niż zysków. Ale sam sobie na to zapracował. Co rusz przewijały się obrazy tej jednej, którą tak strasznie zranił. 

- No Dobrzański nie ma co popisałeś się. Ojciec ma cię za nieudacznika i ma rację. Kobieta, którą pokochałeś odeszła. Odeszła, bo sam do tego doprowadziłeś. Jesteś sukinsynem i nic więcej. O mały włos nie puściłeś firmy z torbami, a ona za to co zrobiłeś nigdy ci nie wybaczy - piętnował się w myślach - w ogólnym rozliczeniu wychodzisz na mniej niż zero - chwycił za telefon chciał zadzwonić do Uli, ale przypomniał sobie co ona teraz porabia - głupi jesteś jeśli sądzisz aby chciała z tobą rozmawiać. Ona woli teraz doktorka. Prawego, porządnego człowieka - znów się dołował. Te jego rozmyślania przerwał dzwonek do drzwi. Wstał z wielką niechęcią. Nie miał ochoty na widzenie się z kimkolwiek. Ale dzwoniący nie miał zamiaru odejść. Po drugiej stronie drzwi stał Sebastian Olszański.

- Jeszcze jego tu brakowało - pomyślał - Cześć, co cię do mnie sprowadza? - powiedział do przybyłego.

- Chciałem zobaczyć jak się masz i może pogadać – mówił Olszański.

- Sorry, ale nie mam ochoty - odparł, lecz Olszański zachowywał się tak jakby nie słyszał co się do niego mówi i wszedł do środka mijając Marka.

- A ona co nadal buja się z doktorkiem - ni to stwierdził ni to spytał Olszański siadając na kanapie. Ta sama kanapa, która była przed chwilą niemym spowiednikiem Dobrzańskiego.

Marek tylko smętnie przytakną głową. 

- Trzeba było jej powiedzieć aby nie wyjeżdżała. Wyznać całą prawdę - ciągnął dalej kadrowy

- Próbowałem. I znowu się posprzeczaliśmy. Gdy chciałem jej powiedzieć prawdę to usłyszałem " Z tobą nic nie jest naprawdę". Ja już nie wiem co dalej robić, chyba wyjadę gdzieś, może to pomoże? - myślał głośno

- Cholera, że też musiałem wpaść na ten głupi pomysł i wmówiłem ci to wszystko - mówił Sebastian

- Seba przestań pieprzyć. Mówisz tak jakbym był ubezwłasnowolniony, a z moim umysłem było coś nie tak. Mogłem cię nie posłuchać. Nie przyjąć tych świecidełek od ciebie, a jej nimi nie obdarowywać. Przecież wiedziałem doskonale jaka jest Ula. Jestem skończonym draniem, egoistycznym sukinsynem. Ona tak wiele razy mi pomagała, ratowała z niejednej trudnej sytuacji nie oczekując wiele. Kryła przed Pauliną. Pragnęła tylko abym ją pokochał tak jak ona pokochała mnie. A ja owszem pokochałem, lecz zrozumiałem dopiero jak już straciłem. Zabawiłem się jej uczuciami i nią samą - mówił zrozpaczonym głosem.

- Słuchaj to może skoro ona ciebie nie chce. I dodatkowo bawi się teraz świetnie gdzieś na Mazurach z tym swoim doktorkiem, to może wyskoczymy jednak do klubu. Tam się rozerwiesz, poznasz jakąś pannę i może zapomnisz - odezwał się po chwili milczenia kadrowy. Lecz spojrzenie Marka mówiło samo za siebie.

- Ty jesteś taki głupi czy czegoś nie zrozumiałeś z tego co mówiłem? - odezwał się prezes.

- No ja cię bardzo przepraszam, ale ty teraz masz zamiar żyć jak mnich i nie mieć nic z życia, bo jakaś panna cię olała? - powiedział z irytacją w głosie Sebastian

- Po pierwsze nie jakaś tylko Ula, a po drugie nie jestem w nastroju do zabawy - odpowiedział mu Marek

- Posłuchaj przyjaciela. Taki wypad dobrze ci zrobi - ciągnął Olszański

- Już raz cię posłuchałem i dobrze się to nie skończyło. Więc sorry, ale nie.

- I co będziesz się tak dołował? - nie rezygnował Olszański

Marek nic nie odpowiedział. Uważał, że do Sebastiana nic nie dociera. Kadrowy miał już się zbierać do wyjścia, gdy po raz kolejny tego wieczoru ktoś zadzwonił do drzwi.

- Kogo tam niesie o tej porze - rzekł Marek zerkając na wiszący na ścianie zegar. A ten wskazywał kilkanaście minut po dwudziestej. Nie miał ochoty na kolejnego gościa, w obecnej sytuacji myślał tylko aby móc być samemu. Ale po ich otwarciu jego wzrok wyrażał szok, przerażenie i niedowierzanie.

- Czy pan zna tę panią? - usłyszał głos mężczyzny.

- Tak znam - odparł nie patrząc na mężczyznę tylko  na kobietę stojącą przed nim.

- Ta pani twierdzi, że pan może zapłacić na kurs. Osiemdziesiąt sześć złotych - wyjaśnił mężczyzna. Marek nie zastanawiając się sięgnął po portfel i wyciągnął sto złotych. 

- Dziękuję panu za pomoc - wręczył mężczyźnie pieniądze i  pożegnał. Ula w tym czasie usiadła na małej ławeczce w przedpokoju. Wyglądała strasznie. Poszarpane ubranie, rozbity łuk brwiowy, opuchnięty, zasiniony policzek oraz zaczerwienione i opuchnięte od płaczu oczy.

- Ula skarbie, co się stało? Kto ci to zrobił? I gdzie jest Piotr? - zarzucił ją krótkimi pytaniami.

A ona wciąż siedziała i płakała.

- To ja może sobie pójdę - odezwał się Sebastian, pożegnał z Dobrzańskim i wyszedł.

- Chodź do salonu, tam usiądziesz na kanapie - mówił. Podniosła się i wolnym krokiem ruszyła w kierunku, w którym prowadził Dobrzański.

- Możesz mi powiedzieć co się stało? - ponowił pytanie siadając obok. Zastanawiał się co począć. Chciał ją objąć, przytulić, ale obawiał się jak zareaguje - Gdzie jest Piotr? 

- Pokłóciłam się z nim. A on próbował... - słowa zaczęły grzęznąć jej w gardle. 

- Czy on ci to zrobi? - ni to spytał ni stwierdził.

Ula tylko pokiwała głową. A w nim aż zagotowała się krew. Dla niej był gotów jechać na te Mazury odnaleźć Sosnowskiego i obić mu gębę. Ale ona była teraz najważniejsza, nie zważając na nic zamknął ją w swych ramionach. 

- Przepraszam cię Marek, ale nie wiedziałam gdzie mam pójść. I postanowiłam przyjechać do ciebie.

- Nie masz za co mnie przepraszać. Dobrze zrobiłaś. Ale myślę, że powinnaś zgłosić to na policję i zrobić obdukcję  - mówił spokojnym głosem

- Ale...

- Nie ma żadnego ale - przerwał jej -  On powinien ponieść karę za to co zrobił

- Marek, ale ja nie chcę go więcej widzieć - rzekła

- Rozumiem, lecz jemu nie powinno ujść to płazem - tłumaczył - Ula kocham cię i nie pozwolę skrzywdzić. Będę przy tobie. 

Ula spojrzała na niego tymi pięknymi oczami koloru błękitnego nieba. I chociaż w tej chwili były opuchnięte przez łzy spowodowane wydarzeniami dnia dzisiejszego on widział ich piękno. 

Ula posłuchała Marka i wraz z nim pojechała najpierw na pogotowie, a później na policję. 

- Możesz mnie odwieźć do domu - poprosiła gdy wyszli już z komendy policji.

- Posłuchaj jest już dość późno. Może pojedziemy do mnie. Nie ukrywam, że chciałbym jeszcze z tobą porozmawiać - zaproponował i mówił dalej nie pozwalając jej dojść do słowa.

- Ula proszę pozwól mi chociaż spróbować wyjaśnić - spojrzał w jej oczy błagalnie. 

Zaryzykował bo wiedział, że nie ma nic do stracenia. Postanowił, że dzisiaj, że teraz jest moment aby spróbować. A ona w końcu się zgodziła. Pojechali na Sienną. Ula usiadła na kanapie i czekała jak Marek przyniesie kawę. W końcu i on usiadł obok niej. Odwrócił twarz w jej stronę i zaczął mówić

- Ula chcę abyś wysłuchała mnie od  początku do końca - zaczął - Wiem jak bardzo cię skrzywdziłem, chociaż tego nie chciałem. Owszem na początku chodziło o udziały i raport - mówił, a z jej oczu płynęły zły. Lecz nie mógł teraz przerwać, musi wyjaśnić i spróbować udowodnić, że się zmienił - chociaż ja od samego początku lubiłem spędzać z tobą czas. Ale nadszedł taki moment, że nie potrafiłem zrozumieć sam siebie. Przy tobie zapominałem o wszystkim co się działo. Coraz częściej pragnąłem przebywać z tobą. I gdy spotkaliśmy się nad Wisłą wszystko zrozumiałem, a będąc w SPA po raz pierwszy kochałem się z kobietą z miłości. Ula uwierz ja naprawdę cię kocham. I gdybym tylko mógł cofnąć czas wiele rzeczy zrobiłbym inaczej. A z pewnością nie posłuchał Sebastiana. Wiem, że proszę o dużo, albo nawet za dużo, ale jeśli możesz proszę wybacz mi i pozwól sprawiać abyś była szczęśliwa. Ja niczego więcej nie pragnę, jak tylko móc być przy tobie. Zdaję sobie sprawę, że nie jest łatwo zapomnieć takie świństwo - mówił cały czas patrząc jej w oczy. Powiedział jej to i pozostało mu tylko czekać na reakcję z jej strony. Siedzieli w kompletnej ciszy. Ona zastanawiając się nad słowami Marka i co dalej począć. On nad własnym losem i czy kobieta, którą tak mocno kocha wybaczy mu i będą mogli być razem. Ta cisza była nie do zniesienia. Sekundy zdawały się być minutami, a minuty godzinami. Czuł się jakby czekał na wyrok. A jego los zależał już tylko od tej jednej jedynej.

- Ja nie wiem co mam ci teraz odpowiedzieć. To wszystko nadal tak bardzo boli. A najbardziej, że mimo wielu dowodów z mojej strony co do uczciwości wobec ciebie, potraktowałeś mnie tak samo jak Paulina, Aleks i twój ojciec. Wiedziałeś, że nigdy bym cię nie okradła i nie oszukała. A mimo to nie wiedzieć czemu zwątpiłeś we mnie. Gdzie ja zawsze wierzyłam w ciebie i ufałam tobie. Nigdy nie dałam powodu abyś mi nie ufał. Potrzebuję czasu aby to co powiedziałeś przemyśleć. Owszem kocham cię mimo wszystko, ale nie umiem ci jeszcze zaufać i wybaczyć - mówiła, a łzy moczyły nadal jej policzki

- Rozumiem cię i dam ci tyle czasu ile będziesz potrzebować - odparł. Wiedział, że droga do ich wspólnego bycia razem będzie jeszcze długa. Ale tym co powiedziała wlała w jego serce otuchę i nadzieję. A on zrobi dosłownie wszystko aby ona mu znowu zaufała i mogli być na powrót razem. 

Od tego dnia minęło kilka kolejnych dni. Dni wypełnionych wspólną pracą, ale i zdarzyło się iż razem poszli na lunch zaproponowany przez Marka. Mimo pewnych obiekcji zgodziła się. Sądziła, że pójdą do jednej z restauracji, lecz on wybrał zupełnie coś innego. Poszli na zapiekanki, a później na krótki spacer po ich parku w okolicy stawu. Szli obok jak para znajomych i to musiało mu wystarczyć, a i tak cieszył się. Doszli do niewielkiego mostku gdy Ula przystanęła i przez chwilę przyglądała się swemu odbiciu w wodzie. On stanął tuż obok przypatrując się jej. W pewnym momencie stało się coś o czym marzył od tak dawna. Ula przysunęła się bliżej i oparła głowę na jego piersi. Wiedział, że to ten moment, ta chwila i już nie zastanawiając się zamknął w swych ramionach. A ona poczuła się bezpiecznie. Wreszcie oboje mogli być szczęśliwi. W tej chwili nie potrzebowali słów, one były zbędne. 

Wracali do firmy, a z ich twarzy nie schodził uśmiech. Przed jej sekretariatem Marek odważył się i pocałował ją delikatnie. Całą sytuację widziała Violetta i o mały włos nie udławiła się kawałkiem pomidora. Marek wrócił do konferencyjnej, a Ula do swojego biura.

- Ulka, co to było? - pytała zszokowana sekretarka wchodząc tuż za nią do gabinetu.

- Co masz konkretnego na myśli? - pytała Ulka

- O to na korytarzu -  odparła 

- A to. No jakby to powiedzieć. Pogodziliśmy się z Markiem i na powrót jesteśmy razem - odparła - I wreszcie czuję się naprawdę szczęśliwa - dodała z błyskiem w oczach. 

Tę wymianę zdań usłyszały dwie osoby, które jednocześnie znalazły się przy niezamkniętych drzwiach. Piotr spojrzał tylko z ironicznym uśmiechem na Ulę i odszedł, ale Paulina najwyraźniej nie zamierzała tego tak zostawiać. 

- To nie może być prawda - wysyczała przez zaciśnięte zęby po czym odwróciła się i udała wprost do Marka. 

- Marco czy to prawda? - wyrzuciła z siebie będąc jeszcze w drzwiach

- A o co konkretnie pytasz? - odpowiedział pytaniem

- Brzydula - na to określenie zagotowała się w nim krew, ale nie dał się ponieść i chciał usłyszeć o co chce zapytać. Chociaż wiedział jak zabrzmi to pytanie - mówiła Violce, że jesteście razem.

- Tak, to prawda. I nie rozumiem co w tym dziwnego - odpowiedział z takim spokojem w głosie i uśmiechem, że Febo przez moment nie umiała wydusić z siebie słowa. 

- A ja myślałam, że już ci przeszło - odezwała się w końcu

- Co miało mi przejść? 

- No ta głupia miłość.

- To cię rozczaruję, ale ta miłość jest tak wielka, że nie sądzę aby mi kiedykolwiek miała przejść. 

Tę rozmowę słyszała Ula, i to co usłyszała były tą kropką nad "i". Teraz już miała całkowitą pewność co do Marka. On faktycznie zmienił się, w ciągu tych kilku dni starał się jej udowodnić to. A ta rozmowa z Pauliną rozwiała wszystkie wątpliwości. 

Wieczorem po odwiezieniu Uli do domu, rozmowie z panem Cieplakiem wrócił do siebie na Sienną. I siedząc na kanapie znów rozmyślał, ale tym razem z uśmiechem na ustach.

- No Dobrzański jesteś cholernym szczęściarzem. Ula ci wybaczyła, jej tato cię zaakceptował, uwolniłeś się od tej włoskiej furiatki. Może w końcu ten bilans wyjdzie na plus - spojrzał w kierunku komody podniósł się, podszedł i wziąwszy w dłonie zdjęcie Uli oprawione w ramkę rzekł sam do siebie - zrobię wszystko abyś nie musiała żałować swej decyzji. Kocham cię mój aniele.

KONIEC