MOJE WSZYSTKO I NIC część XII

- Przyjechałem bo brakuje mi ciebie Bożenko – usłyszała w odpowiedzi.

- Ale mnie ciebie nie brakuje – odparła hardo. Pojawienie się tego człowieka spowodowało, że dobry humor wyparował z niej w ciągu sekundy.

- Nie mów tak – powiedział mężczyzna przysuwając się do niej coraz bardziej.

- Daj mi spokój. Dobrze wiesz, że nie wrócę do ciebie – mówiła podniesionym głosem.

- Ale ja słyszałem, że od naszego rozstania jesteś sama – nie dawał za wygraną.

- To masz złe informacje. Wracaj tam skąd przyszedłeś i nie pokazuj mi się na oczy – wysyczała przez zęby.

- Jeszcze będziesz chciała abym z tobą był – padło z ust mężczyzny.

- Twoje niespełnione marzenie – odparła i odwróciwszy się na pięcie odeszła. Doskonale wiedziała, kto naopowiadał temu chłopakowi to wszystko. To ta sama dziewczyna, która ich ze sobą poznała.

Wróciła do domu przebrała się i wyszła przed blok na ławkę. Wróciła myślami do wydarzeń tego dnia.

- Poza tym jednym niemiłym incydentem muszę przyznać, że całe popołudnie było bardzo udane… - rozmyślała.

- Co tak sama tu siedzisz? - usłyszała za plecami.

- O Gabi… Witaj. Dawno cię nie widziałam – przywitała się z koleżanką z bloku obok.

- Tak ostatnio więcej czasu spędzam u babci – odparła.

- A co u niej słychać? - pytała Bożenka, bo znała babcię koleżanki.

- Trochę niedomaga, ale w końcu ma już swoje lata – odpowiedziała jej Gabi. – A ty co taka sama, rodzice wciąż nie dają ci żyć? - dociekała koleżanka.

- Wiesz…, oni już chyba się nie zmienią. Dzisiaj miałam przeprawę ze starym.

- Co znowu wymyślił? - dopytywała Gabi.

- Nie podobało mu się to jak się ubrałam – mówiła, a widząc pytający wzrok koleżanki kontynuowała – poznałam chłopaka i umówiłam się z nim na dzisiaj. Ubrałam krótką, czarną spódniczkę i bluzkę z krótkim rękawem, a ten zaczął się na mnie drzeć i kazał się przebrać. Gdyby nie matka to byłyby nici z mojego wyjścia.

- Super, że kogoś poznałaś. A jak poszła randka? Znam go? - zapytała Gabi.

Bożenka nawet lubiła tę dziewczynę, mimo że ta była młodsza od niej samej o dwa lata, chociaż mentalnie wydawała się czasem być bardziej dorosła od swoich rówieśniczek. Mogło to wynikać z nieciekawej sytuacji rodzinnej.

- Było super – rzekła rozmarzonym głosem Bożena - a na koniec poprosił mnie, abym została jego dziewczyną. Myślę, że widziałaś go, ale czy go znasz to nie wiem. On pracuje w tej firmie która wymienia nam rury – odpowiedziała – A jak twój chłopak? – zapytała.

- Rozstaliśmy się. Po tym co zrobił jest u mnie spalony – odpowiedziała Gabi.

- To znaczy?

- Pojechał na dyskotekę razem ze mną i najpierw się upił, a później mnie uderzył.

- A to podły drań. Dobrze zrobiłaś rozstając się z nim. Nie martw się jeszcze znajdziesz tego wymarzonego – pocieszała ją nie zdając sobie sprawy jak prorocze to będą słowa.

Czas płynął związek Bożeny i Dominika rozwijał się. Widywali się codziennie. Jej ojciec już wiedział, że ona ma chłopaka, lecz po jego minie widać było, że nie jest z tego zbyt zadowolony. Kilka razy nawet były z tego powodu awantury. Kiedy któregoś dnia zobaczył jak na przywitanie Bożenka całuje się z chłopakiem, niewiele brakowało, żeby dostała szlaban na wyjście z domu.

Był początek ciepłego lipca. Wraz z Dominikiem wybrała się na spacer do parku.

- W sierpniu moja kuzyna wychodzi za mąż – usłyszała od niego.

- To fajnie, przynajmniej się pobawisz – rzekła.

Dominik spojrzał na nią i po chwili rzekł

- Sądziłem, że pojedziesz razem ze mną. Wczoraj dostałem od nich zaproszenie i jest tam wyraźnie napisane „wraz z osobą towarzyszącą”.

- Mój tata się nie zgodzi – odparła ze smutkiem w głosie.

- Pogadaj z nim – prosił.

Wieczorem, gdy była już w domu postanowiła porozmawiać z rodzicami na temat tego wyjazdu.

- Chciałam  was zapytać, czy mogę wraz z Dominikiem i jego rodzicami w sierpniu jechać na wesele jego kuzynki – wykrztusiła niepewnie.

- Nie ma mowy. On sobie niech jedzie, a ty siedzisz w domu – grzmiał ojciec.

- Ale on jest zaproszony z osobą towarzyszącą – tłumaczyła.

- Powiedziałem coś, prawda?! – krzyknął.

- Niech jedzie. Jest przecież dorosła, a Dominik to jej chłopak – matka była odmiennego zdania.

- Powiedziałem kurwa, że nie to nie! – krzyczał.

Bożena wiedziała, że dalsza rozmowa z ojcem nie ma sensu. Następnego dnia spotkała się z chłopakiem i opowiedziała mu jej przebieg.

- Spokojnie, ja z nim spróbuję pogadać – uspakajał ją Dominik.

- To nic nie da, jeszcze bardziej się wścieknie. On chyba tylko zgodziłby się na ten wyjazd, gdybym była twoją narzeczoną – mówiła z płaczem.

Ten tak jak obiecał, porozmawiał z Zygmuntem. Dziwne było, że po tej rozmowie ojciec zgodził się na ten wyjazd i inaczej zaczął patrzeć na chłopaka swojej córki. Dziewczyna próbowała dowiedzieć się co takiego powiedział jej ojcu Dominik. W końcu ten przekazał jej treść rozmowy.

- Powiedziałem mu, że na święta planuję ci się oświadczyć.

Bożena spojrzała na niego z niedowierzaniem. Później zastanawiała się, czy jej chłopak rzeczywiście myśli poważnie o tych oświadczynach, a może tylko tak powiedział jej ojcu na odczepne?.

Był trzydziesty lipca. Niby zwykły dzień jak każdy inny, a jednak z tym dniem wiązało się coś więcej. Bożenka właśnie dzisiaj miała po raz pierwszy gościć w domu Dominika. Drzwi otworzył jej on sam i przywitał się z nią całując jej usta.

- Witaj – wyszeptał. – Cieszę się, że jesteś.

Chwilę później została przedstawiona jego rodzicom. Dominik na krótką chwilę zniknął, aby ponownie pojawić się z kwiatami i ozdobną torebeczką.

- Z okazji imienin wszystkiego najlepszego – usłyszała, a w jej oczach momentalnie pokazały się łzy. Była wzruszona tym bardziej, że nie wspominała mu kiedy ma imieniny. On wiedział tylko o dacie jej urodzin. Oprócz kwiatów otrzymała również książkę Bolesława Leśmiana „Cudotwory miłosne”. Jego rodzice także mieli dla niej prezent. Ten dzień był dla niej czymś wspaniałym. Czuła się wyjątkowo, bo ktoś po raz pierwszy w jej życiu zrobił coś dla niej. To było takie inne i niebywałe zwłaszcza, że w ogóle się tego nie spodziewała. 

 

W domu niezmiennie traktowano ją jak zło konieczne, ale dzięki Dominikowi zaczęła się częściej uśmiechać. Widzieli to ludzie z jej otoczenia. Niektórzy życzyli jej, aby tak już pozostało, ale i byli tacy co zazdrościli. Opinie tych drugich starała się bagatelizować.

Nastał wrzesień co spowodowało iż mieli mniej czasu dla siebie. Bożena zaczęła ostatnią klasę liceum, a Dominik zmienił pracę i teraz pracował w firmie ochroniarskiej w systemie zmianowym. To nie ułatwiało im częstych spotkań. Pod koniec września stało się coś , co zachwiało wiarę Bożenki w Dominika.

Zaczęło się od smutnej wiadomości, która dotarła do Bożenki i jej klasy.

- Edyta co się dzieje z Karoliną? Miała przecież już wrócić ze szpitala i znów podjąć naukę – pytała Bożena wraz z Justyną.

- To wy nic nie wiecie? – Edyta omiotła dziewczyny zdziwionym spojrzeniem. Obie jednocześnie pokręciły przecząco głowami.

- Karolina wczoraj zmarła – Edyta wykrztusiła tę straszną wiadomość niemal szeptem.

- Chwila, jak to zmarła? – pytała płaczliwym głosem Bożena. - Przecież ona miała dziś wrócić do szkoły.

- Dwa dni temu zemdlała w domu. Jej rodzice wzywali pogotowie. Kiedy ją zabierali, wciąż była nieprzytomna. W szpitalu podpięli ją do aparatury, ale po badaniach stwierdzili, że ona już nie żyje i jej tata wyraził zgodę na odłączenie jej od respiratora – wyjaśniła im dziewczyna.

Ta wiadomość bardzo wstrząsnęła Bożenką. Podzieliła się nią z Dominikiem, ale on odparł tylko

- Bożena, tak już jest. Każdy z nas kiedyś umrze.

Była w szoku. Sądziła, że on ją pocieszy, doda otuchy a on po prostu to zbagatelizował a przynajmniej tak jej się wydawało. Była na niego zła, ale ta złość szybko z niej wyparowała i znowu było jak dawniej.

Na miesiąc przed grudniowymi świętami Zygmunt wyjechał do sanatorium na rehabilitację. Dla Bożeny to był czas oddechu i spokoju. Owszem Agata wciąż piła, ale w domu było znacznie spokojniej.

W końcu nadeszły święta i w ich drugi dzień Dominik wraz z rodzicami przyjechał do rodzinnego domu Bożeny po to, żeby uroczyście się jej oświadczyć, a ona te oświadczyny przyjęła. Oprócz jej brata i rodziców świadkiem tego wydarzenia była siostra Zygmunta wraz z mężem. Bożena sprzeciwiała się ich obecności, ale niewiele wskórała, bo ojciec nawet nie chciał o tym słyszeć.

- To na kiedy planujecie ślub? - padło z ust ciotki.

- Myślimy o lipcu. Bożena będzie już po szkole i spokojnie będzie można zrobić wesele – padło z ust Dominika.

Dla samej Bożenki to było jak najpiękniejszy sen, z którego nie chciała się obudzić.

CDN...