CZERŃ I BIEL część XI

Marek osunął się na ziemię i wówczas Sebastian  zauważył jak ten trzyma się ręką za brzuch.
- Marek co jest? - pochylił się nad przyjacielem i podnosząc jego rękę ujrzał w okolicy brzucha czerwoną plamą na koszuli. Ten nie odpowiedział tracąc przytomność. Sebastian nerwowo wybierał numer alarmowy sto dwanaście.
- Chciałem wezwać policję oraz pogotowie. Mój przyjaciel został ranny w brzuch - mówił zdenerwowany
- ...
- Jest nieprzytomny, czuję jego oddech lecz bardzo słaby - odpowiadał rzeczowo na zadawane pytania po drugiej stronie telefonu.
- ...
- Ulica Lwowska dziewięć, parking przed firmą Febo&Dobrzański.
- Karetka i policja jest już w drodze - usłyszał na koniec, podziękował i się rozłączył. Nie pozostało mu już nic innego tylko czekać na ich przyjazd. 
- Trzymaj się stary. Pomoc jest już w drodze - mówił do Dobrzańskiego.

Przypomniał sobie prośbę Marka.
W pierwszej kolejności zadzwonił do jednej z korporacji taksówkarskiej i zamówił kurs z Rysiowa. Przez krótką chwilę, gdy czekał na połączenie zastanawiał się gdzie Ula wraz z rodziną mogłaby się schronić i wówczas pomyślał o rodzinnym domu Marka. W czasie gdy zamawiał taksówkę zdążyła nadjechać karetka pogotowia i kilka minut później radiowóz policji. Zadzwonił do Uli prosząc ją aby wraz z rodziną wyjechała z Rysiowa nie mówiąc nic więcej. 
Wiedział, że musi jeszcze zadzwonić do pani Heleny i poinformować ją o zaistniałej sytuacji oraz tym, że będzie mieć gości przez kilka dni. 
Policja chciała aby złożył zeznania. 
- Proszę aby panowie chwilę poczekali muszę jeszcze zadzwonić w jedno miejsce - prosił funkcjonariuszy. 
W tym czasie pogotowie zajęło się Markiem. 
- Gdzie go zabieracie? - padło pytanie z ust policji.
- Na Szaserów - usłyszeli w odpowiedzi od lekarza.
Sebastian zadzwonił jeszcze do Heleny i w możliwie delikatny sposób przedstawił jej sytuację. 
- Pani Heleno to jeszcze nie wszystko. Do godziny czasu powinna przyjechać pod pani dom taksówka wraz z Ulą i jej rodziną. To była prośba Marka aby oni mogli schronić się u pani - skłamał, ale wiedział iż w tej sytuacji nikt nie będzie miał mu tego za złe - teraz jestem do panów dyspozycji - zwrócił się do funkcjonariuszy po skończonej rozmowie z matką przyjaciela
- Czy wie pan co się tu wydarzyło i kim był napastnik?
- Gdy wychodziłem z firmy ujrzałem jak Marek szarpał się z nijakim Olafem Dębskim, ale zanim dobiegłem ten drugi zdążył uciec.  
- Czy jest pan pewny co do sprawcy?
- Tak jestem pewny. Mogą to panowie sprawdzić również na monitoringu - rzekł i wskazał w kierunku budynku gdzie usytuowana była jedna z kilku kamer dodatkowo skierowana była w kierunku parkingu - Ten człowiek od dawna powinien siedzieć za  kratkami - dodał bo te pytania zaczynały go irytować. Znał doskonale sytuację, bo słyszał całą historię najpierw od Uli później od Marka. 
- A co ma pan na myśli? - usłyszał kolejne w jego mniemaniu głupie pytanie. Denerwował się, że ci tracą czas na jakieś tam pytania, a ten drań z dużą pewnością kieruje się w stronę Rysiowa.
- Ten człowiek od dawna nęka i grozi dziewczynie Marka Uli Cieplak. Jakiś tydzień temu dziewczyna złożyła na niego doniesienie na policję, a wy nic nie zrobiliście w tym kierunku aby zapewnić jej bezpieczeństwo. I właśnie mamy tego efekt, że mój przyjaciel trafił do szpitala - mówił wściekły kadrowy.
- Czy wie pan dlaczego ten mężczyzna groził tej pani? 
- Zerwali ze sobą, a Ula związała się z Markiem. I ten cały Olaf nie mógł tego znieść - odpowiedział.
- A teraz jeśli panowie pozwolicie pożegnam się chcę jechać do szpitala. 
- Na tę chwilę nie mamy więcej pytań. Dziękujemy panu. W razie jakichkolwiek dodatkowych pytań skontaktujemy się z panem - odpowiedzieli i pożegnali się z Olszańskim. 

- Twój koleś już nam nie będzie przeszkadzał - odczytała wiadomość.
Widocznie Olaf poczuł się pewny swego. Sądził wyraźnie, że po tym co zrobił Markowi Ula przestraszy się i wróci do niego. 
Zaczynała się coraz bardziej denerwować. Klika razy próbowała dodzwonić się do Marka, ale jego telefon milczał również Sebastian nie odbierał. Miała złe przeczucia. 
- Ula, co się stało? - usłyszała pytanie
- Nie mogę dodzwonić się do Marka ani Sebastiana. Bardzo się boję czy Olaf czegoś nie zrobił Markowi. Spójrz - pokazała ojcu wiadomość - Gdzie ta cholerna taksówka - denerwowała się.
- Spokojnie córcia zaraz przyjedzie, pojedziemy do jego mamy i tam wszystkiego się dowiemy - i tak jakby na potwierdzenie wypowiedzianych słów usłyszeli klakson samochodu. Pozamykali mieszkanie i wsiedli do auta. Ula spytała kierowcy czy wie gdzie jadą.
- Proszę się o nic nie martwić droga pani. Dostałem odpowiednie wytyczne - usłyszała w odpowiedzi, odetchnęła z ulgą. 

Po niespełna godzinie byli na miejscu. Wysiedli z taksówki i udali w kierunku drzwi, w których stała już Helena. Przywitała się serdecznie z Ulą oraz jej rodziną. 
- Pani Heleno co się dzieje? Od ponad godziny nie mogę dodzwonić się do Marka. Miałam tylko telefon od Sebastiana abym zabrała ojca oraz dzieciaki i przyjechała tu - pytała Ula gdy obie były w kuchni.
- Wiem tylko, że Marek został zraniony i jest teraz w szpitalu na Szaserów...
- Jak to ranny? - słowa jakie usłyszała od Heleny przeraziły ją, coraz bardziej obawiała się tego człowieka i tego co może jeszcze spróbować zrobić.
- Nie ukryjesz się suko. Wcześniej czy później i tak cię znajdę - kolejna wiadomość tego dnia przerwała rozmowę kobiet. Ula po jej przeczytaniu pobladła.
- Ula, co się dzieje? Coś z Markiem? - dopytywała Dobrzańska.
- Nie to nie od niego - odpowiedziała.
- Tato zostaniecie tu, a ja muszę wyjść - zwróciła się do ojca siedzącego w ogrodzie.
Józef tylko skinął głową na znak zgody, po chwili na fotelu obok usiadła Helena, a w oczach Cieplaka wyczytała o co chce zapytać
- Przeczytała tylko jakąś wiadomość - Józef tylko westchnął. Domyślał się od kogo była ta wiadomość.

Wbiegła na oddział, rozejrzała się i na jednym z krzeseł ujrzała Sebastiana Olszańskiego.
- I co z nim? - zapytała drżącym głosem, a oczy miała mokre od łez.
- Lekarze mówią, że wszystko będzie dobrze - próbował uspokajać ją kadrowy.
- Czy można go zobaczyć? - dopytywała.
- Jeszcze jest na sali operacyjnej. Ten cały Olaf ugodził go nożem w brzuch. 
Usiadła na krześle ukrywając twarz w dłoniach i szlochając powtarzała.
- To moja wina.
- Ula nie mów tak, zobaczysz wszystko będzie dobrze. Marek to silny facet i nie poddaje się tak łatwo - próbował ją uspokoić i pocieszyć.
Pół godziny później ujrzeli lekarza, który operował Dobrzańskiego poderwali się z krzeseł i podeszli do mężczyzny. 
- I co z nim? - kolejny raz padło to pytanie z ust Uli.
- Czy państwo są z rodziny pacjenta? - odpowiedział pytaniem medyk.
- Tak. To narzeczona, a ja jestem przyjacielem pana Dobrzańskiego. Jego mama oczekuje wieści, ale z przyczyn zdrowotnych sama nie może tu być - odpowiedział Sebastian. Widać było, że lekarz przez moment zastanawia się czy powinien udzielić im informacji. Lecz widząc zapłakaną twarz kobiety i przejętego mężczyznę postanowił udzielić im informacji.
- Stan pacjenta jest stabilny. Rana nie była dość głęboka. Zszyliśmy ją, a pacjent jest pod wpływem środków przeciwbólowych więc kontakt z pacjentem będzie niemalże nie możliwy.
- Czy mimo to możemy do niego wejść? - dopytywała Cieplak.
- Nie widzę przeciwwskazań. 
- A jak długo będziecie go tu trzymać? - tym razem pytał Olszański
- Myślę, że do końca tygodnia, a później jeśli wszystko będzie w porządku wypiszemy pacjenta do domu - usłyszeli w odpowiedzi.
Podziękowali lekarzowi i po uzyskaniu informacji, w której sali go położą już bez przeszkód udali się na miejsce. Kilka minut później na wpół przytomnego Marka wywieziono z sali, niemal natychmiast przy nim znalazła się Ula.
- Jestem, przy tobie kochany - szeptała chwytając jego dłoń. 
Będąc pod salą pielęgniarka poprosiła aby poczekali jeszcze chwilę na korytarzu, nie minęło więcej jak pięć minut gdy z sali wyszła pielęgniarka i z uśmiechem na twarzy rzekła.
- Mogą państwo wejść. W razie potrzeby jestem w dyżurce. 
Nie czekali ani chwili, po cichu weszli do środka. Ula przysunęła sobie metalowe krzesełko i usiadła na nim ponownie zamykając jego dłoń w swojej, na końcu łóżka stanął Sebastian i z przejęciem wpatrywał się bladą twarz przyjaciela. Trwali tak w ciszy przez dłuższą chwilę i tylko maszyna monitorująca parametry życiowe pacjenta burzyła tę ciszę. 
- Sebastian, ja tu zostanę, ale czy mogę mieć do ciebie prośbę? 
- Jasne.
- Proszę pojedź do mamy Marka i powiedz jej o wszystkim oraz, że ja tu zostanę jak długo będzie trzeba.
- Dobrze Ula pojadę i przekażę informacje o nim - odparł pożegnał się aby jak najszybciej dotrzeć do domu Heleny Dobrzańskiej.
Siedziała przy jego łóżku ciągle trzymając jego dłoń, a po policzkach nieprzerwanym strumieniem płynęły łzy. Nie umiała sobie z tym wszystkim poradzić. Wciąż obwiniała siebie za to co się stało. Następnego dnia w szpitalu pojawiła się policja. W pierwszej kolejności rozmawiali z lekarzem Marka później z Ulą. Od niej uzyskali znacznie więcej informacji niż od Sebastiana na temat samego Olafa. Poinformowała ich również o złożonym wniosku do sądu oraz pokazała im dwie wiadomości jakie otrzymała od byłego chłopaka w dniu wczorajszym. Na końcu przesłuchali Marka, który mimo odczuwanego jeszcze bólu był wstanie złożyć już zeznania. To co powiedział pokrywało się ze słowami Uli i Sebastiana. 
Po złożeniu zeznań ponownie mogli zostać sami. 
- Ula jedź do domu, prześpij się, odpocznij - prosił widząc jej zmęczoną twarz.
- Nic mi nie jest - mówiła.
- Kochanie proszę, mnie tu nic nie grozi.
Obawiam się, że jeszcze się rozchorujesz. - próbował przekonać ją. Widział jaka jest zmęczona, przecież spędziła niemal cały dzień i całą noc przy jego łóżku. Dodatkowo wciąż powtarzała.
- Przepraszam cię bardzo, to wszystko jest moja wina.
- Ula to nie twoja wina. Ten facet nie potrafi pogodzić się z porażką i tym, że go zostawiłaś - tłumaczył jej, próbował pocieszyć. Nie był na nią zły, bo i o co.
W końcu udało mu się ją przekonać aby pojechała i odpoczęła. Wróciła do domu Heleny i zanim położyła się opowiedziała Dobrzańskiej i swojemu ojcu jak przedstawia się sytuacja. Widać było jak oboje odetchnęli z ulgą, że Markowi nic już nie zagraża.

Czas płynął swoim rytmem. Olaf wciąż nie odpuszczał i  ciągle wysyłał wiadomości z pogróżkami. Tydzień później ze szpitala wypisano Marka co bardzo cieszyło jego matkę, rodzinę Cieplaków, a przede wszystkim samą Ulę. Kilka dni po jego wyjściu ze szpitala zadzwonił adwokat prosząc aby wraz z Ulą przyjechał do kancelarii w piątek na godzinę jedenastą.
- Panie Marku o to spotkanie zabiega sam pan Dębski ojciec byłego chłopaka pani Uli.
- Dobrze przyjedziemy, chociaż nie bardzo rozumiem po co to całe spotkanie - rzekł Marek. Mecenas nie odpowiedział mu, bo dla niego samego to było dość dziwne lecz domyślał się czego może chcieć mecenas Dębski.

Cieplakowie wciąż przebywali w domu matki Marka, chociaż sam Józef chciał wrócić do domu.
- Panie Józefie myślę, że lepiej jeśli zostaniecie tu do czasu nie zakończenia się sprawy  - tłumaczył Marek, a Helena popierała syna. Jej samej nawet na rękę było, że nie jest sama w tym wielkim domu. A tak właśnie było od kiedy zmarł Krzysztof, a Marek ponownie wyprowadził się. Dzięki temu, że Cieplakowie tu byli miała z kim porozmawiać, nie czuła się osamotniona. Również Ula rozmawiała z ojcem i namawiała na pozostanie. 
- Ula, ale to może zatrzymamy się u ciebie w mieszkaniu - proponował Józef.
- No właśnie nie, bo Olaf zna mój adres, kiedyś mnie śledził i później wystawał pod blokiem, więc jak widzisz nie jest to dobry pomysł. A tutaj z całą pewnością nie przyjedzie, bo nie wie gdzie mieszka Marek. 
Józef w końcu pod wpływem tych argumentów odstąpił z zamiarem powrotu do domu. 

Nastał piątek Ula wraz z Markiem w kancelarii pojawili się kwadrans przed czasem. 
- Ciekawe czego może chcieć ten cały Dębski? - zastanawiał się nagłos Dobrzański, gdy byli już w gabinecie i czekali na ojca Olafa.
- Spokojnie, przyjdzie to się wszystkiego dowiemy - uspakajał mecenas Słocki.
CDN...