SYLWESTER

Siedział u siebie w mieszkaniu i coraz bardziej był wściekły, ale nie wiadomo na kogo bardziej. Na siebie, Sebastiana, Piotra, Paulinę czy może Ulę. Na Olszańskiego bo wciągnął go w tę intrygę, Piotr zabrał mu najważniejszą osobę w jego życiu. Lecz chyba najbardziej na siebie samego. Od ponad pół roku był sam, sam na własne życzenie. Przez prawie rok bawił się uczuciami swojej przyjaciółki i kiedy dotarło do niego, że ta cała przyjaźń to nic innego tylko miłość. Ona odkryła jego prawdziwe intencje. Odeszła z firmy i od niego. Po dwóch tygodniach jednak wróciła, ale tylko by uratować firmę i ludzi tam pracujących. Wciąż z tyłu głowy dudniły mu jej słowa.
- Dla ciebie nie warto robić nic.

Kilka razy próbował z nią rozmawiać.
- Ula, proszę pozwól mi wszystko wyjaśnić - prosił. 
- Ale, tu nie ma co wyjaśniać. Zakpiłeś sobie ze mnie, okłamywałeś, bawiłeś moimi uczuciami - odpowiadała.

Później Cieplak zaczęła spotykać się z Piotrem, a dla niego było to jak cios prosto w serce. Postanowił wyjechać i spróbować zapomnieć. Uli udało się uratować firmę, on wrócił, ale nie potrafił zapomnieć. Myślał, że może jak wróci to Ula da się przekonać do rozmowy. Lecz ona wciąż była nieugięta i nadal spotykała z Piotrem. 
Wówczas pomyślał czy nie spróbować wrócić do Pauliny lecz ta nie miała nawet zamiaru słyszeć o tym. 
- Czy ty myślisz, że przez to co zrobiłeś ja będę wstanie być z tobą. Nie bądź śmieszny - usłyszał. 
Tak dla Pauliny Febo ten romans był ciosem poniżej pasa. Owszem wiedziała, że junior Dobrzański miewał liczne kochanki. Modelki, piosenkarki oraz dziewczyny z klubu, ale nigdy nie przyłapała go na zdradzie. Lecz romans z firmową brzydulą był nie do wybaczenia. Czuła się upokorzona i ośmieszona przez człowieka, z którym miała stworzyć rodzinę. 
Zawsze to on był tym, który odrzucał lub porzucał, a tu jego odrzucono dodatkowo dwukrotnie. Lecz najbardziej dotkliwie odczuł to ze strony Uli, bo przecież to ją kochał, Paulina miała być czymś w rodzaju zastępstwa. Wiedział, że to nie w porządku w stosunku do Febo, ale nie chciał też być wiecznie sam. 

Nadszedł czas świąteczny co nie nastrajało go jakoś szczególnie. Ula owszem nadal pracowała w FD i była prezesem, ale ich stosunki można było nazwać co najwyżej poprawnymi. Na polu zawodowym nawet się dogadywali lecz prywatnie nie wiele się zmieniło. Ona wciąż była z Piotrem, a on nie potrafił się z tym pogodzić. Zaczynał przypominać pochmurnego i wiecznie niezadowolonego Aleksa. Zawsze miał o coś pretensje do wszystkich, nawet Sebastian kilka razy oberwał. 
- Stary co się z tobą dzieje? - usłyszał jednego razu.
- Nic - odparł krótko. Nie miał ochoty zwierzać się komukolwiek z tego co się dzieje w jego życiu. A Sebastianowi szczególnie, doskonale wiedział co powie mu przyjaciel.
Święta Bożego Narodzenia spędził z rodzicami. Pierwszy raz nie było na nich obojga Febo, ale matka wciąż nie pogodziła się z rozstaniem jego z Pauliną i kilka razy poruszyła ten temat.

Na jakieś pięć dni przed świętami zauważył coś dziwnego w zachowaniu prezes Cieplak. Postanowił wyjść na lunch razem z Ulą i spróbować dowiedzieć się czegoś więcej. 
- Ula czy dasz się wyciągnąć na lunch? - zapytał. 
- No nie wiem - usłyszał w odpowiedzi.
- To tylko lunch - mówił.
Zgodziła się, a on ucieszył się jak małe dziecko. Pierwszy raz od odkrycia przez nią tej całej intrygi zgodziła się wyjść z nim całkiem prywatnie, bo zawodowo wychodzili często. Ona jako prezes on jako jej asystent. 
- To co Książęca, Bacaro? - zapytała gdy wyszli z firmy.
On spojrzał na nią i z uśmiechem na twarzy pokręcił przecząco głową by po chwili rzec.
- Zapiekanki. 
Z długimi chrupiącymi bułkami udali się w stronę parku. Jednak coś go niepokoiło w jej zachowaniu coraz bardziej. Od kiedy zaczęła spotykać się z Piotrem widział jej uśmiech, a dzisiaj niby się uśmiechała lecz on doskonale wiedział, że to udawany, sztuczny uśmiech. 
- Wszystko w porządku? - zapytał gdy spacerowali alejkami.
- Tak - odparła, ale jakoś mało przekonywająco. 
- Ula przecież widzę, że coś się stało. Znam  cię na tyle i wiem kiedy jest dobrze, a kiedy nie - odpowiedział.
Cieplak spuściła głowę aby on nie zauważył łez gromadzących się pod powiekami. 
- Po prostu mam gorszy dzień - odpowiedziała.
- A co porabiacie w Sylwestra? Macie jakieś plany z Piotrem? - pytał mając nadzieję, że doktorek będzie miał dyżur, a ona da się namówić na wyjście. 
- Zostajemy w domu. Piotr nie za bardzo lubi takie imprezy - odpowiedziała. 
Marek czuł, że coś jest nie tak, że między tą dwójką dzieje się nie najlepiej. 
- Ja robię domówkę przyjedzie Sebastian z Violettą, Maciek z Anią i paru znajomych ze studiów z żonami więc chętnie zapraszam. 
- Nie dziękuję. Raczej nie przyjdziemy - odparła.
Marek dalej nie ciągnął tematu. Wrócili do firmy i każde zajęło się swoimi obowiązkami.
- Muszę podpytać Violę może ona coś wie - pomyślał.

- Viola masz chwilę? - zapytał pod koniec dnia Dobrzański.
- No - odpowiedziała mało inteligentnie.
- To chodźmy do konferencyjnej, chciałem cię o coś zapytać - wskazał dłonią w stronę szklanych drzwi  - Ale chcę aby ta rozmowa pozostała między nami.
 - Obiecuję - odparła unosząc dwa palce w górę jak do przysięgi.
- Wiesz od kilku dni obserwuję Ulę i wydaje się jakaś zamknięta w sobie. Nie wiesz czy coś się nie stało? 
- Ale, ja nie...
- Viola wiesz, że mi na niej zależy - wszedł kobiecie w słowo - więc jeśli dzieje się coś, to może mógłbym jej pomóc. 
Przez chwilę panowała wręcz grobowa cisza. Widać było, że panna Kubasińska zastanawia się co zrobić. 
- Oni ostatnio często się kłócą - rzekła 
- Oni? To znaczy Ula z Piotrem tak? - bardziej stwierdził niż zapytał. Violka pokiwała głową, że tak.
- A coś więcej - ta blondyna zaczynała go irytować, bo musiał z niej wyciągać wszystko siłą. 
- Marek, ja nie powinnam.
- Tak, a to ciekawe, bo jak na mój temat to jakoś potrafisz gadać bez zająknięcia. Pamiętaj kto jest tu właścicielem, i kto może sprawić abyś utraciła pracę - użył szantażu mimo iż wiedział, że to nie w porządku. Lecz Kubasińska działała mu na nerwy, a jemu zależało tylko na dobru i przede wszystkim na szczęściu Uli. Dla niej był gotów posunąć się do znacznie gorszych rzeczy. 
- Wiesz dobrze, że wtedy robiłam to na polecenie Pauliny - próbowała się bronić, chociaż z marnym skutkiem. 
Marek spojrzał na nią takim wzrokiem, że gdyby mógł to by nim zabił.
- Zazwyczaj to on krzyczy na nią. Ma ciągle pretensje do niej o ten wyjazd do Bostonu, że ona wciąż tu pracuje, ale i o ciebie.
- O mnie? - zdziwił się - przecież my tylko razem pracujemy.
- Ja to wiem Marek - odparła, ale widać było jak zastanawia się czy powiedzieć coś więcej, w końcu wzięła głęboki wdech i zaczęła - Pamiętasz ja jakieś dwa tygodnie temu pojechałeś na objazd po szwalniach? - zadała pytanie i nie czekając na odpowiedź mówiła dalej - Ulka przyszła do pracy raz, że spóźniona, a dwa była przesadnie umalowana.
- Może chciała sprawdzić jak będzie wyglądać - wszedł jej w słowo.
- Nie, to nie to Marek. Ja sądzę, że.... - zawahała się.
- Viola co ty sugerujesz, że Sosnowski ją uderzył - mówił z niedowierzaniem w głosie. 
- To są tylko moje domysły, ale widzę jak Ulka coraz bardziej zamyka się sobie. Od około miesiąca tak się dzieje. Marek pracujemy obie tu już półtora roku i ja jej nigdy wcześniej takiej nie widziałam. Nawet wtedy gdy wyglądała... no wiesz jak - nie chciała powiedzieć brzydula, bo wiedziała jak młody Dobrzański reaguje na to stwierdzenie - i wielu jej tu dokuczało ona potrafiła się uśmiechać teraz ten jej uśmiech zniknął - mówiła.
- Ale ze mnie kretyn - zaczął sobie wyrzucać.
- To nie twoja wina. Ona skutecznie to ukrywa. Z pracy wychodzi jako ostatnia, nie wychodzi z biura tylko wszędzie mnie wysyła -próbowała go pocieszyć.
- Viola dzięki za pocieszenie, ale ja wiem, że gdybym był inny to ona dzisiaj by nie cierpiała - mówił.
Tę rozmowę przerwało wejście Sebastiana do konferencyjnej. 
- Całe szczęście, że cię jeszcze zastałem - usłyszeli oboje zasapany głos Olszańskiego.
- A możesz jaśniej. Co takiego się stało, że tak intensywnie mnie poszukujesz - rzekł Marek nie co zirytowanym głosem, bo mu przerwano.
- Marek musisz pomóc Ulce. Byłem już na parkingu gdy usłyszałem czyjąś kłótnię jak się odwróciłem zobaczyłem jak doktorek kłóci się z nią i dodatkowo ją szarpie. 
Marek poderwał się z krzesła nie słuchając dalej co mówi przyjaciel wybiegł z sali i nie czekając na windę pobiegł schodami. Wybiegł z budynku lecz na parkingu nikogo nie zastał. Chwilę później dołączyli do niego Sebastian z Violettą.
- I co? Zdążyłeś? - pytała blondynka.
- Nie - odparł kobiecie - czemu do mnie nie zadzwoniłeś - krzyczał na przyjaciela.
- Dzwoniłem, ale nie odbierałeś - wyjaśnił spokojnie.
- Cholera miałem wyciszony dzwonek - powiedział bardziej do siebie. 
Wieczorem kilka razy próbował się dodzwonić do Ulki, ale jej telefon milczał. Miał nawet zamiar jechać do Rysiowa, ale porzucił ten pomysł w obawie, że jeśli jest u niej doktorek to kolejna kłótnia gotowa, a tego chciał jej oszczędzić. Porozmawia z nią jutro, oby tylko chciała z nim rozmawiać. 
Lecz los chciał inaczej następnego dnia rano zadzwoniła do niego z prośbą aby zastąpił ją w pracy. 
- Ula wszystko w porządku? 
- Tak źle się czuję boli mnie głowa - usłyszał w odpowiedzi chociaż jakoś nie wierzył w to tłumaczenie.
- Oczywiście, zastąpię cię, ale jutro przyjdziesz do pracy czy może też chcesz wolne.
- Sądzę, że jutro powinnam być w pracy, ale jeśli coś się zmieni dam znać.
Dobrzański przez cały dzień nie mógł się skupić na pracy wciąż myślał o tym co zrobić. Obwiniał siebie za to co dzieje się w życiu Uli. Wymyślił sobie, że pogada jeszcze z Maćkiem i poprosi go aby namówił Ulkę na przyjście do niego na sylwestra nawet z doktorkiem. 
Ula mimo zapewnień do pracy nie przyszła przez kolejne dwa dni, co Marka bardzo niepokoiło. A ona za każdym razem jak dzwonił mówiła ciągle to samo. 
- Wszystko w porządku. 
Dzień przed sylwestrem Maciek nie miał dla Marka dobrych wieści. Ulka odmówiła przyjścia do Marka. 

- Ula masz gościa - usłyszała.
- Tato prosiłam, że nie chce żadnych gości - usłyszeli. 
Marek jednak nie zważając na jej protesty otworzył drzwi i wszedł do środka. Widok jaki ujrzał przeraził go. Ula leżała na łóżku z podkulonymi nogami twarzą odwróconą w stronę okna. A w samym pokoju panował bałagan co było niepodobne do niej.  Nawet nie zwróciła uwagi, że ktoś wszedł do pokoju. Przysiadł na brzegu łóżka i delikatnie zaczął głaskać ją po plecach.
- Ula, co się stało?
Ta nie odpowiedziała i wciąż leżała tyłem do Dobrzańskiego. W pewnym momencie ujrzał jak trzęsą się jej ramiona zrozumiał, że ona płacze.
- Proszę nie płacz - powiedział i nie zastanawiając się czy go odepchnie, czy może ochrzani odwrócił w swoją stronę i zamknął w swych ramionach i wyszeptał wprost do jej ucha - kocham cię i nie mogę znieść gdy płaczesz. Tak strasznie mi przykro, że musiałaś cierpieć z mojego powodu. Tyle razy próbowałem cię przeprosić i wyjaśnić całe to zajście, a teraz jak mam ku temu szansę nie umiem zebrać myśli w jedną całość. Jedynie czego pragnę to żebyś mi wybaczyła, bo czy zapomnisz wątpię - mówił wciąż ją tuląc do siebie.
Kiedy zaczęła się uspokajać odsunęła się od niego i spojrzała na niego pierwszy raz od chwili jak wszedł do pokoju. 
- A gdzie jest Piotr? - zapytał, bo mimo wyznania jej swoich uczuć nie miał pewności czy ona odwzajemnia jego miłość. 
- Dwa dni temu rozstaliśmy się. Okazał się podłym draniem, który mnie oszukiwał. We wtorek dowiedziałam się, że on ma żonę - usłyszał. 
Było mu strasznie żal Uli, ale w duchu cieszył się z tego, że Sosnowski zniknął z jej życia. W tym całym nieszczęściu widział nadzieję na odzyskanie jej. 
Nagle poderwał się z miejsca i ruszył w kierunku jej szafy. 
- Co robisz? - usłyszał 
- Szukam jakiejś kreacji na dzisiejszy wieczór i noc - odparł z uśmiechem na twarzy.
- Ale ja się nigdzie nie wybieram. Mówiłam już o tym Maćkowi i Ani - odparła i próbowała przekonać Marka, że planów nie ma zamiaru zmieniać.
- Ależ idziesz kochanie i nie chcę słyszeć odmowy. Proszę w tej będzie ci pięknie - podał sukienkę, którą dostała od Pshemko - ja idę porozmawiać i wypić kawę z twoim tatą, a ty zmykaj pod prysznic i wskakuj w sukienkę, bo za godzinę wychodzimy - rzekł, podszedł ucałował w czoło i wyszedł do kuchni. 
Ula siedziała przez chwilę i zastanawiała czy to co się dzisiaj dzieje to prawda, a może sen. Dopiero co rozstała się z Piotrem, zrozumiała iż nigdy nie była z nim szczęśliwa. Dodatkowo okazało się, że Piotr jest żonaty. I o ile wiele mogła zarzucić Markowi to Piotr w tym momencie okazał się jeszcze gorszy.  Jedynym mężczyzną, z którym może być szczęśliwa to Marek. Lecz było jej wstyd i głupio więc wolała zaszyć się na kilka dni w domu i zastanowić się nad wszystkim. Dzisiejsza wizyta Marka i jego wyznanie sprawiło, że zrozumiała jaka była głupia nie pozwalając mu na wyjaśnienie wszystkiego, może gdyby dopuściła go do głosu już dawno byli by razem. Wstała i poszła do łazienki by po następnych trzydziestu minutach być przebraną i gotową do wyjścia. Na jej widok Marek aż wstrzymał oddech. Podszedł do niej i szepnął.
- Ślicznie wyglądasz - zarumieniła się i spuściła wzrok. 
Tego wieczoru Marek prawie nie wypuszczał jej z ramion. O północy wspólnie z innymi wznieśli toast i wypili szampana składając wspólnie życzenia. A gdy zostali sami na tarasie Marek objął Ulę i złożyli sobie wzajemnie życzenia. 

Od tego pamiętnego sylwestra minęło pięć lat. Lat pełnych radości, szczęścia i przede wszystkim miłości. Ta dwójka po wielu trudach i cierpieniach odnalazła wspólną drogę. Dziś byli szczęśliwym małżeństwem z dwójką cudownych dzieci. W dniu dzisiejszym dzieci czas spędzały u dziadka Cieplaka, a oni przytuleni przy kominku siedzieli i wspominali tamten dzień. Wyjątkowo w tym roku nie wychodzili na żadną sylwestrową imprezę, chcieli tego dnia pobyć razem. 
- Dziękuję kochanie za te cudowne pięć lat i życzę tobie i sobie aby kolejne były równie wspaniałe - usłyszała od męża w chwili gdy wybiła północ. 
- Ja tobie życzę wszystkiego najlepszego, abyś wciąż był taki jak jesteś, a z twojej twarzy nie znikał uśmiech - życzyła mu Ula. 
- Kocham cię - powiedzieli jednocześnie. 
Koniec.