PRZEZNACZENI część19

W piątek o szóstej rano Marek zapakował ich walizki do bagażnika i po usadowieniu się samochodzie ustawił GPS. Nie chciał błądzić, ale i dzięki temu mogli pojechać jak najkrótszą trasą. 

- Ile potrwa ta podróż - pytała Ula zapinając pasy

- Jakieś około dziesięciu godzin. Moglibyśmy jechać jakieś siedem do ośmiu. Ale pomyślałem aby po drodze się gdzieś zatrzymać - odparł 

Pokiwała tylko głową na znak zgody. Ruszyli w drogę, która mimo iż była dość długa nastrajała ich pozytywnie. Marek włączył radio, z którego sączyła się cicho muzyka. Każde było pogrążone we własnych myślach. A tak po prawdzie oboje myśleli o tym samym. Jak wypadnie im ten wyjazd. 

Marek dodatkowo zastanawiał się jak ona zareaguje na to co chciał jej powiedzieć. Przecież tak prawdę powiedziawszy byli ze sobą nie za długo. Ale on był pewien swych uczuć względem jej. Był pewien, że tego co czuje do niej nigdy nie czuł do żadnej z innych kobiet. Ba on nawet nie czuł tego do swych byłych żon. Z początku może i coś takiego było między nim a Mirabellą. Lecz z czasem zrozumiał iż to tylko fascynacja i nic poza. Paulina raczej była mu wmówiona przez jego matkę. I o ile pierwszej żony nigdy nie zdradził to już Paulinę zdradzał notorycznie. Wiedział, że nie kocha. Za to Ula była dla niego kimś wyjątkowym. Gdy jej nie widział tęsknił, martwił się czy wszystko u niej w porządku. Ale jak była blisko cieszył się jak dziecko. A po tej wyjaśniającej wszystko rozmowie tam nad Wisłą. I wyznaniu swych uczuć niemal unosił się nad ziemią. Kochał ją i nie mógł już dłużej zwlekać. Wiedział, że ona jego również darzy tym wspaniałym uczuciem. 

Po czterech godzinach ciągłej jazdy postanowili gdzieś  zjechać i napić się kawy oraz coś zjeść. 

W końcu dotarli na miejsce. Które jeszcze bardziej ich urzekło niż to co widzieli na zdjęciach. Dookoła pełno zieleni, w oddali widzieli jezioro. Sam hotel zrobił na nich duże wrażenie. Wtopiony w ten krajobraz wyglądał bajecznie.

- Dziękuję, że mnie to przywiozłeś. Tak tu pięknie. Tyle zieleni w koło. Pójdziemy na spacer - mówiła podekscytowania Ula

- Wiedziałem, że ci się spodoba. Pójdziemy na spacer i co tylko zechcesz. Ale może najpierw chodźmy się zameldować i odświeżyć po podróży - powiedział po czym przytulił ją mocno do siebie i ucałował

-KOCHAM cię -powiedziała gdy tylko się od siebie oderwali

- Ja też cię bardzo KOCHAM - odpowiedział z uśmiechem na ustach

Wyjął bagaże z bagażnika i objęci podążyli w kierunku wejścia do hotelu. Po zameldowaniu i odebraniu karty od pokoju już przez nikogo nie zatrzymywani udali się do swojego pokoju. Tam po rozpakowaniu się i odświeżeniu poszli na krótki spacer. Może i nie było zbyt późno ale byli zmęczeni podróżą. Ale mimo to cieszyli się, że wreszcie odpoczną i pobędą tylko sami ze sobą. Oboje przeczuwali iż ta noc będzie przełomowa w ich relacjach. Jedno jak i drugie tego pragnęło. Przecież jeśli dwoje ludzi się kocha to poza trzymaniem się za ręce i pocałunkami jest coś więcej. Żadne nie chciało już czekać. Ula nawet kupiła na tę okoliczność elegancką bieliznę. Rzeczywiście ta noc była pełna uniesień i miłosnych wyznań i skończyła się prawie  nad ranem. Zmęczeni ale i upojeni sobą zasnęli wtuleni w siebie. Niemal jednocześnie wstali, wzięli prysznic zmywając ślady tej upojnej nocy oraz snu. Zeszli na śniadanie, a po nim poszli zwiedzić okolice i pospacerować. On jeszcze upewnił czy ma odpowiedni rekwizyt w wewnętrznej kieszeni marynarki. Chciał to uczynić dziś. Nawet wybrał już na tę okoliczność miejsce. W głowie układał co jej chce powiedzieć. W końcu dotarli na miejsce gdzie wiele miało się zmienić. On miał nadzieję, że nie wystraszy Uli, a ona sama uszczęśliwi go na resztę życia. 

Dotarli do pięknej fontanny mieszczącej się z drugiej strony hotelu. Gdy nagle Marek uklęknął przed niczego nie spodziewającą się Ulą.

- Marek co ty... - nie dane jej było dokończyć bo on jej przerwał

- Ula wiem, że jesteśmy ze sobą może i krótko. Lecz ja jestem pewny swych uczuć do ciebie. Jesteś mym powietrzem bez którego nie umiem żyć. Gdy tylko stracę cię z oczu zaczynam tęsknić. Ja już nie wyobrażam sobie życia bez ciebie. Ula klękam tu przed tobą i pragnę cię spytać czy uszczęśliwisz mnie i zechcesz zostać panią Dobrzańską i spędzić ze mną resztę życia - mówił patrząc jej w oczy a w ręku trzymając piękny pierścionek 

Ona przez chwilę stała i myślała, że śni. On ten najprzystojniejszy mężczyzna jej się oświadczył.

- Ula proszę powiedz coś - to oderwało ją od myśli

- Tak wyjdę za ciebie. Bo bardzo cię kocham i nie wyobrażam sobie abym mogła być z kimś innym - odpowiedziała mu. A on wsunął to cudo na jej palec po czym zaczął namiętnie całować.

- KOCHAM cię Ula - wymówił zmysłowym głosem

Byli niesamowicie szczęśliwi. On bo Ula przyjęła jego oświadczyny. A ona bo ją pokochał człowiek, bez którego nie umiała żyć. 

Do hotelu wrócili na kolację, a po niej do pokoju. Tego wieczoru już nigdzie nie wychodzili. Resztę wieczoru i prawie całą noc ponownie udowadniali sobie nawzajem jak bardzo się kochają. 

W niedzielę zjedli jeszcze śniadanie i musieli wracać do domu. Spakowani wyszli z pokoju i po wymeldowaniu się ruszyli w drogę powrotną. Opuszczali to urokliwe miejsce z żalem. Ale i wiedzieli, że będą mieli piękne wspomnienia z tego miejsca. A może jeszcze kiedyś tu wrócą. Z ich twarzy nie znikał uśmiech. Oboje jednakowo szczęśliwi. Postanowili jeszcze tego samego dnia powiedzieć o zaręczynach jej rodzinie, a w poniedziałek pojadą do rodziców Marka z tą jakże radosną wiadomością. Znów jechali przez niemal dziesięć godzin.

W tym samym czasie gdy oni napawali się swym szczęściem tam w Pradze tu w Warszawie również działo się wiele ciekawych rzeczy. A najciekawszą było to iż pewna kruczoczarna piękność również spędziła romantyczny weekend z bardzo urokliwym adwokatem. Owszem ich relacje może i nie były jeszcze takie jak Marka i Uli. Ale przecież na wszystko przyjdzie czas. 

Natomiast rozgoryczony Olszański po stracie pracy i po kłótni ze swą dziewczyną, która nadal brzęczała mu w uszach

- Ty jesteś chyba nienormalny. Po co miałam kłamać w sprawie Mirabelli i Marka. Co by mi to dało. Nic. Rozumiesz, nic. Więc przestań zachowywać się jak jakiś rozkapryszony dzieciak - mówiła Kubasińska

- Ale w ten sposób mogłaś się na nim zemścić za to zwolnienie - odpowiedział z goryczą i pretensją w głosie Olszański

Ona machnęła tylko ręką i wyszła z jego mieszkania. Oznajmiając tylko, że jedzie do rodziców i nie wie kiedy wróci. Kilka minut po niej wyszedł i on udając się do klubu aby odreagować to wszystko. Nie rozumiał już nic, a nawet można by rzec iż sam się już gubił. Przerosło go to wszystko. Musi się upić i może jeszcze zaliczy jakąś pannę. Tych nie brakowało w takim miejscu jak klub 69. I tak też się stało upił się do tego stopnia, że następnego dnia nie pamiętał nic. A w jego sypialni po przebudzeniu zastał przytuloną do niego jakąś pannę. 

- Boże co ja narobiłem - pomyślał i zaczął budzić pannę - wstawaj musisz już iść - mówił do niej. Gdy nagle usłyszał jak w drzwiach przekręca się klucz. Już wiedział, że to koniec. Violetta mu tego nie daruje i nie wybaczy. I tak też było. Nie robiąc żadnych scen poprostu odwróciła się na pięcie i zostawiając tylko na stole klucze wyszła z jego mieszkania. W ten oto sposób Sebastian Olszański został sam bez pracy, przyjaciela ale i bez dziewczyny. Dziewczyny, którą ponoć tak bardzo kochał. Gdy tylko został sam próbował się dodzwonić do Violetty ale ta odrzucała każdy jego telefon. Wieczorem gdy tylko trochę się uspokoiła wysłała do niego tylko sms-a

- Jutro przyjadę po swoje rzeczy. To koniec - odczytał, a chwilę później jego telefon rozpadł się na drobne po tym jak nim rzucił o ścianę. 

- No to masz to na co zapracowałeś. Olszański jesteś zwykłą karykaturą człowieka - pomyślał żałośnie

Późnym niedzielnym popołudniem pod dom z numerem ósmym w Rysiowie podjechał Lexus. A z jego wnętrza wysiadła para szczęśliwie zakochanych w sobie dwoje młodych ludzi. Już od wczoraj jako narzeczeni. Weszli do domu i po przywitaniu się ze wszystkimi usiedli przy stole, na którym stała już kawa i ciasto. 

- Mamy wam coś bardzo ważnego do powiedzenia - zaczęła Ula

- Panie Józefie, Betti, Jasiu wczoraj poprosiłem Ulę o rękę, a ona się zgodziła - dokończył Marek

Cała trójka im serdecznie pogratulowała. Cieszyli się, a zwłaszcza Józef. Tak bardzo się martwił, tym iż jego najstarsza córka wciąż jest sama. Teraz już nie musiał. Widział jak bardzo się oboje kochają. 

CDN...