PRZEZNACZENI część18

W końcu znalazł ciekawą ofertę. 

- To jest to - pomyślał. Po czym wziął telefon do ręki i wybrał numer.  

Zarezerwował dla nich pokój. W pięknym  miejscu. Gdy obejrzał galerię zdjęć wiedział, że Uli się spodoba. 

- Jutro rano jej o tym powiem. Mam tylko nadzieję, że się zgodzi. Przynajmniej odpoczniemy od tego wszystkiego. Muszę porozmawiać jeszcze z ojcem czy nie zastąpił by mnie w firmie ten jeden dzień - myślał

Nazajutrz o siódmej trzydzieści parkował swoje auto pod domem ukochanej. Od czasu gdy był tu aby wszystko wyjaśnić często bywał w jej domu. Uwielbiał tu przyjeżdżać. Rodzina Uli traktowała go niemal jak członka rodziny. Józef nawet często zwracał się do niego nie po imieniu ale zwrotem, który wywoływał w jego sercu uczucie radości. Często mówił do niego

- Nie martw się. Wszystko będzie dobrze synu - dzięki temu jednemu jakże krótkiemu słowu Marek czuł jakby należał do tej rodziny. Wiedział, że pan Cieplak akceptuje go jako partnera jego córki. 

Wszedł do środka, nie musiał pukać do drzwi miał pozwolenie od samego pana domu. 

- Dzień dobry wszystkim - odezwał się stojąc w progu drzwi kuchennych. 

- Marek, witaj synu - odezwał się Józef

- A gdzie Ula - pytał Dobrzański nie widząc dziewczyny. 

Nie uzyskał odpowiedzi. Ale za to w pewnym momencie poczuł czyjeś ręce zakrywające mu oczy. Wiedział doskonale czyje to dłonie, a ten zapach rozpoznał by nawet w najciemniejszą noc. 

- Witaj kochanie - mówił i powoli odwracał się w jej stronę, napotykając te piękne błękitne oczy oraz te pełne usta, które tak uwielbiał całować. 

Oczy, które tak bardzo pokochał. Ale i nie tylko jej oczy również usta, a przede wszystkim jej wnętrze. Dla niego była chodzącą dobrocią, ideałem. Już nie wyobrażał sobie życia bez niej. Była tą jedną jedyną. 

Po przywitaniu się z Ulą wszyscy zasiedli przy stole, na którym stała już kawa oraz pysznie wyglądające kanapki. 

- Ula mam dla ciebie propozycję. Co byś powiedziała na wspólny weekend. Wyjechalibyśmy i odpoczęli. Oderwali myśli od tego wszystkiego. Poprosiłbym tatę aby zastąpił mnie w firmie, ostatnio czuje się całkiem dobrze - mówił z błyskiem w oczach

- No nie wiem  - odparła

- Proszę zgódź się - prosił

- Ula powinniście wyjechać. Odpocząć trochę. Marek ma rację - odezwał się dotąd milczący Józef

Ta widząc, że nie ma wyjścia. A raczej wiedząc iż nie jest wstanie niczego odmówić swojemu chłopakowi zgodziła się. 

- A gdzie chcesz jechać? - zapytała

- Pomyślałem, że może pojechalibyśmy do Czech a dokładniej do Pragi. Jest tam piękny hotel, a i okolica też. Moglibyśmy obejrzeć jeden z piękniejszych parków ale i nie tylko. Dzwoniłem tam i wstępnie zarezerwowałem dla nas pokój. Spójrz - powiedział i pokazał jej kilka zdjęć 

 Ula obejrzała zdjęcia, które pokazał jej Marek. Spodobały się jej. Lubiła takie klimaty. Zawsze lubiła spacery wśród zieleni. Mogła wówczas odpocząć, naładować swe baterie. 

Ale i cieszyła się na ten wyjazd również z innego powodu. Miał to być ich pierwszy wspólny wyjazd. Po raz pierwszy będą mogli pobyć sami ze sobą. Nacieszyć się. Wiedziała również, że ten wyjazd nie skończy się tylko na wspólnym trzymaniu się za ręce i namiętnych pocałunkach. Zdawała sobie sprawę, że tam właśnie ich związek wkroczy na wyższy poziom. Już od jakiegoś czasu pragnęła tego. Nawet nie zdając sobie sprawy, że Marek również jej bardzo pragnie. Oboje marzyli o tym jednakowo mocno.  Po wypiciu kawy i zjedzeniu śniadania ruszyli do Warszawy. Będąc już w firmie Marek nie chcąc tracić czasu od razu zadzwonił do domu i umówił się z ojcem, że po pracy do nich przyjedzie wraz z Ulą. Ucieszył się senior. Bardzo polubili Ulę. Dobrzańscy widzieli jak zachowuje się Marek wobec Uli. I mogli śmiało powiedzieć, że tak nie traktował nigdy ani Mirabelli ani Pauliny. Ta skromna dziewczyna urzekła ich tak samo jak Marka. Swą skromnością, dobrocią. Podziwiali ją, że mimo tak ciężkiego życia potrafiła ukończyć dwa kierunki studiów i nie poddać się. 

Ula również bardzo polubiła rodziców swego ukochanego. Pamięta jak pojechali tam kilka dni po tym jak się pogodzili. Była pewna obaw. Czy jego rodzice ją zaakceptują jako jego partnerkę. Lecz te jej obawy były bezpodstawne. Państwo Dobrzańscy okazali się bardzo sympatycznymi i miłymi ludźmi. Mimo bogactwa jakie posiadali nie byli wyniośli ani nie obnosili się z tym bogactwem. W żaden sposób nie dali jej odczuć, że jest od nich gorsza bo pochodzi z niezamożnej rodziny. Bardzo szybko znalazła wspólny język z nimi obojgiem. 

- Ula, możesz powiadomić swojego tatę, że wrócisz później? Rozmawiałem właśnie z moim i po pracy umówiłem się z nim iż pojedziemy do nich, a później bym cię odwiózł do domu - mówił gdy tylko wyszedł z biura po rozmowie z ojcem

- Oczywiście nie ma problemu. A i z chęcią spotkam się z twoimi rodzicami - odpowiedziała z uśmiechem 

- Dziękuję skarbie - odparł i ucałował ją

- O jaki piękny widok - usłyszeli za sobą. Oderwawszy się od siebie ujrzeli Paulinę - witajcie. Ula możemy porozmawiać - przywitała się z nimi i prosząc Ulę o rozmowę

- Jasne, o co chodzi - odparła Cieplak

- Ale może przejdźmy do mojego gabinetu - zaproponowała Febo

- To ja wam nie przeszkadzam dziewczyny. Ula jak wrócisz od Pauli to daj znać - powiedział młody Dobrzański

Dziewczyny usiadły w gabinecie i po zamówieniu kawy Paulina zaczęła opowiadać Uli co się stało

- Ula chyba się zakochałam - rzekła Febo

- To świetnie, a kto to jeśli można spytać - mówiła Ula

- On jest adwokatem i pracuje w tej samej kancelarii co mecenas Ziółkowski i nazywa się Andrzej Wielgosz - odpowiedziała Paulina

Tę rozmowę przerwał dzwoniący telefon na biurku Pauliny. Ta spojrzała na wyświetlacz i tylko rzekła

- To właśnie on

- No to odbierz - odparła z zadowoleniem Cieplak

Z każdą sekundą na twarzy pani Febo malował się coraz to szerszy uśmiech. Ula już wiedziała, że musi to być coś bardzo miłego. Po skończonej rozmowie Paulina niemalże unosiła się kilka centymetrów nad fotelem 

- Ula, umówiłam się z nim na dzisiaj na osiemnastą. 

Ta jej pogratulowała i życzyła szczęścia. 

- Może ten cały adwokat jest jej przeznaczony - pomyślała Cieplak

Po skończonej rozmowie i wypiciu kawy pożegnały się i każda udała do swych obowiązków.

Nareszcie nastał piątek i mogli wyjechać na ten upragniony wspólny weekend. Oboje bardzo się cieszyli z tego wyjazdu. Wiedzieli, że odpoczną, w firmie nic złego się nie działo. Krzysztof zgodził się na zastępstwo, a i każdy wiedział co ma robić. Marek miał już pewne plany co do tego wyjazdu. Ale i obawy czy wszystko będzie tak jak on sobie to wyobraża. 

Wyjechali w piątek wczesnym ranem aby w miarę o przyzwoitej godzinie dojechać na miejsce. Rezerwacja zaczynała się od piątku a kończyła w niedzielę.

CDN...