NIGDY...częśćXXVII

Ów panna nie bardzo rozumiejąc zachowanie Uli przyjęła tenże bukiet.

- A teraz proszę odwróć się - rzekła Ula

Przed oczami panny ukazał się obraz, o którym marzyła od dawna.

Na kolanach wszyscy zgromadzeni ujrzeli Aleksa Febo, który w dłoni trzymał skromne pudełeczko a w nim piękny pierścionek

- Julio, wiesz jak jesteś ważna w moim życiu. Wiele czasu zmarnowałem, żyjąc w bólu i samotności. Już tak nie chcę. KOCHAM cię tak bardzo, że aż nie umiem tego wyrazić słowami. Jeśli ty również tak czujesz, to czy możesz mnie uszczęśliwić jeszcze bardziej. I zgodzisz się zostać moją żoną - mówił wzruszony a zarazem przerażony Aleks. Bojąc się jej reakcji.

Julia stała i nie mogła wydusić z siebie słowa. A przecież marzyła o tym od tak dawna. Dopiero szept Uli do jej ucha przywrócił ją do świata żywych. 

- Tak Aleksie Febo, wyjdę za ciebie, bo również bardzo mocno cię KOCHAM - odparła wzruszona a on wsunął jej pierścionek na palec po czym mocno przytulił i ucałował. Ciąg dalszy oczepin był nie potrzebny, gdyż Marek swą muszkę przypiął Aleksowi.

Po tych nie typowych oczepinach oraz zaręczynach znów popłynęły gratulacje oraz życzenia wszystkiego najlepszego. W tym czasie doszło do jeszcze jednego bardzo miłego incydentu. Gdy do nowo zaręczonych doszedł Marek z gratulacjami oraz życzeniami z ust Aleksa padły słowa

- Dziękuję bracie, to najszczęśliwszy dzień w moim życiu.

Czym zszokował Marka, gdyż ten nie spodziewał się takich słów od Febo. Owszem wyjaśnili sobie wszystko i pogodzili się po powrocie Aleksa wraz Ulą ze Stanów. 

Reszta wesela trwała do czwartej rano.

Młodzi otrzymali wiele różnych prezentów, lecz prezent otrzymany od rodziców Marka wprawił ich w osłupienie. Mianowicie seniorzy przepisali całą posiadłość na Marka i Ulę. 

Młodzi w dwa dni po ślubie wyjechali na dwa tygodnie do Florencji. Zwiedzili największy park we Florencji - Ogród Boboli gdzie znajdowała się fontanna Neptuna

Zwiedzili kilka muzeów, których w samej Florencji jest wiele. Dużo spacerowali przytuleni do siebie i często uśmiechali się. Ula w końcu zupełnie się wyciszyła. 

Wrócili po dwóch tygodniach wypoczęci i uśmiechnięci. Ulka promieniała. A Markowi serce się radowało, że jego ukochana nareszcie jest taka jak dawniej. Nawet jej cudowne oczy się uśmiechały. Za tydzień miał odbyć się ślub ich przyjaciół.

I tak jak oni trzy tygodnie temu teraz tych dwoje przysięgało sobie wierność i uczciwość małżeńską w obliczu Boga, przyjaciół oraz rodziny. 

W czasie świąt wielkiej nocy na ślubnym kobiercu stanęła Paula z Danielem. I tak jak w przypadku Uli tak również u Pauliny honory ojca panny młodej pełnił Krzysztof. A podczas przemowy na weselu mówił

- Moi kochani gdy trzydzieści pięć lat temu ja stawałem na ślubnym kobiercu a później zostałem ojcem nie sądziłem, że los obdarzy mnie takim szczęściem. Oboje z Heleną mieliśmy jednego syna, później w przykrych okolicznościach los obdarzył nas córką i drugim synem. I tak jak cztery miesiące temu zyskaliśmy drugą córkę tak dziś los obdarzył nas trzecim synem, a wkrótce również trzecią córką. Z czego oboje z Heleną jesteśmy bardzo szczęśliwi. Następnie zaczął już wychwalać przymioty charakteru Pauliny. 

Niespełna trzy miesiące po ślubie Pauliny związek małżeński zawarł Aleks z Julią. 

W ciągu tego roku seniorzy doczekali się trójki wspaniałych wnucząt. U Marka na świecie przywitano Magdalenę Liwię Dobrzańską, Paulina również urodziła córkę Wiktoria Agnieszka Orzycka, a Aleks wraz z Julią doczekali się syna Krzysztof Francesco Febo. Również tego roku Violetta Olszańska została matką ale bliźniąt. Rok po zaślubinach Uli i Marka również Maciek postanowił się ustatkować i tak we Wigilię Świąt Bożego Narodzenia oświadczył się swojej dziewczynie Ani. Ich ślub odbył się pół roku później.

Życie ich wszystkich w końcu przystopowało i wkroczyło na właściwe tory. Nikt nie wspominał a może nawet nie pamiętał o incydencie ze Stanów.

Firma prosperowała świetnie. 

Ula wraz z Markiem, Beatką oraz malutką córeczką zamieszkali w domu, który otrzymali od Dobrzańskich. Seniorzy bardzo się cieszyli z tego faktu. Uwielbiali swoją synową, jej siostrę a za małą Dobrzańską przepadali. To było ich oczko w głowie. Owszem pozostałe wnuki również kochali. 

Gdy mała Magda miała półtora roku Ula ponownie zaszła w ciążę. Tym razem na świat przyszedł Krzysztof Józef Dobrzański. On tak jak i jego starsza siostra po Marku odziedziczył te urocze dołeczki w policzkach ale oczy miał tak samo intensywnie błękitne jak Uli. 

- Wiesz Ula, gdyby mi ktoś jakiś czas temu powiedział, że będę tak niewyobrażalnie szczęśliwy, to nie uwierzył bym - mówił Marek gdy wieczorem leżeli w swej sypialni. 

Od ogłoszenia wyroku w sprawie Sosnowskiego nigdy więcej o nim nie wspominano. Ula przestała tych dwoje porównywać ze sobą. Dla niej liczył się tylko ten jedyny. A od kiedy dowiedziała się o pierwszej a raczej o drugiej ciąży bo nigdy przecież nie zapomniała o dziecku, które straciła i później wyszła za mąż. I to za wspaniałego człowieka zaczęła wierzyć, że teraz już będzie tylko lepiej. 

I tak jest rzeczywiście. Nareszcie ma u swego boku kochającego męża oraz dwójkę cudownych dzieci. Jej rodzeństwo jest szczęśliwe. Ma wspaniałych teściów i równie świetnych przyjaciół. Teraz już wie, że z doktorkiem nigdy nie była by szczęśliwa. Nigdy ani ona jego nie kochała ani on jej nie kochał. Zrozumiała, że nie należy nigdy działać pod wpływem emocji, a ona wtedy tak postąpiła. I zapłaciła za to najwyższą z kar. Ale teraz jest już szczęśliwa przez duże "S" pisane. I nigdy by tego nie zamieniła na nic innego.

KONIEC