DZIEDZICTWO część III

 I otworzył kolejną teczkę. 

- O ta jest niezła - rzekł wskazując na zdjęcie. 

- A nie to co ta - wskazał na teczkę trzymaną przez kadrowego. Ten tylko pokręcił głową z niedowierzaniem. Owszem lubili obaj obracać się w towarzystwie pięknych kobiet. No, ale tu nie chodzi aby umawiać się z jedną czy drugą do klubów czy na randki. Dla Olszańskiego w tym przypadku chodzi o to co taka kandydatka może mieć w głowie - a tobie co nie pasuje? - dociekał młody Dobrzański. 

- Po prostu nie rozumiem cię. Nawet  nie raczyłeś przeczytać ich CV. A jedyne kryterium jakie uznałeś, to wygląd. Czy ty sądzisz, że łatwa buzia oznacza coś więcej niż ta nieatrakcyjna? 

- Ale co takiego może sobą reprezentować ta cała...? - zerknął na CV - Urszula. 

- Wyższe wykształcenie, ukończone dwa kierunki, biegła znajomość trzech języków w mowie i piśmie. Półroczny staż w banku na stanowisku biznesowy doradca - wymieniał Sebastian,  a na koniec dodał - o tamtej sam sobie poczytaj. Jest tego niewiele. 

Po tej rozmowie jakoś stracił ochotę na spotkanie z przyjacielem. Owszem spodobała mu się ta druga, Violetta Kubasińska, ale to tylko pod względem wyglądu i nic więcej. Lecz nie uważał aby nadawała się na takie stanowisko. Jednak Dobrzański podjął decyzję. 

- Zaproś na poniedziałek tą całą Violettę. 

- No jak sobie życzysz - odparł. 

Wyciągnął telefon i wybrał numer telefonu jaki znalazł na dokumencie. Po kilku sygnałach usłyszał. 

- Violetta Kubasińska słucham - sam się przedstawił po czym wyjaśnił w jakiej sprawie dzwoni - oczywiście, że będę - padło z ust blondynki. 

- No to w poniedziałek będziesz miał tę swoją asystentkę - zwrócił się do przyjaciela. 

W poniedziałek rano punktualnie o godzinie ósmej zjawiła się panna Kubasińska. Jak się z czasem okazało to był jedyny raz kiedy ta przyszła punktualnie. Od jej przyjęcia minął niespełna miesiąc, a niemalże cała firma miała tej kobiety serdecznie dość. Począwszy od prezesa, po panie sprzątające włącznie. Notorycznie się spóźniała wymyślając co i rusz jakieś nowe powody. Często zdarzało się, że nie wykonywała poleceń. Jakiś tydzień po tym jak ją przyjęto dostała całkowity zakaz wstępu do pracowni mistrza. 

- Marco jak jeszcze raz ta osoba wejdzie do mojej pracowni obiecuję ci, że odejdę - mówił wściekły Pshemko. 

- Obiecuję Pshemko porozmawiać z Violką - zapewniał go junior Dobrzański. 

- Violka coś ty znowu zrobiła Pshemko? - dociekał jeszcze tego samego dnia Marek. 

- Ja? Nic takiego. 

- Nic takiego? 

- No dobra poszłam, bo chciałam pożyczyć od niego jakąś kieckę - ten słysząc te słowa, a zwłaszcza ostatnie aż chwycił się za głowę. 

- Czyś ty już całkiem oszalała? Chyba nie wiesz dla kogo my szyjemy - ta faktycznie zdawała się nie bardzo rozumieć nawet tego co mówi do niej Marek, a co dopiero całą resztę. 

I takich różnych sytuacji było bardzo dużo. Potrafiła kogoś urazić, a roznoszenie plotek to już był poziom hard. Była szybsza niż Agencja Prasowa. 

Jednak któregoś razu czara goryczy się przelała. Sam prezes zlecił aby tym razem Marek reprezentował firmę w sprawie podpisania kontraktu. Młody Dobrzański zgodził się bez słowa. 

- Viola proszę przepisz tę umowę uwzględniając te wszystkie poprawki i wydrukuj - zlecił swojej asystentce. 

Żaden z panów Dobrzańskich nie spodziewał się czegoś takiego. Po niespełna godzinie Violetta weszła do gabinetu swojego szefa. 

- Proszę bardzo - rzekła, podała wydrukowaną kartkę i opuściła pomieszczenie. 

Marek z każdym kolejnym przeczytanym słowem, każdą kolejną linijką robił się coraz bardzie czerwony na twarzy. 

- Synu co się stało - dopytywał Krzysztof, który był w tym czasie u syna. 

- Normalnie szlak mnie tu zaraz trafi - rzekł i podając ojcu pismo mówi - spójrz co ta nawypisywała. 

Senior nie wierzył własnym oczom co czyta. 

Ta cała umowa to jakiś kompletny stek bzdur. Wyglądało to tak jakby panna Kubasińska bezmyślnie przepisała dosłownie każde słowo. 

- Synu to już nie jest pierwszy raz jak ta kobieta o mały włos nie sprowadziła na nas kłopoty - mówił rozgoryczony Krzysztof. 

- Seba możesz przyjść do mnie? - mówił do słuchawki. 

Zanim przyszedł Olszański Marek zabrał się za pisanie tej nowej umowy, zgodnie z tym jak miało to wyglądać. 

- Chciałeś coś? - rzekł wchodząc do gabinetu po usłyszeniu zaproszenia - o przepraszam pana , panie prezesie myślałem, że Marek jest sam - zreflektował się zauważywszy siedzącego na fotelu Krzysztofa. 

- Seba masz jeszcze, te CV z ostatniej rekrutacji? - pytał Marek.

- No mam - odparł mu kadrowy. 

- To zadzwoń do tej ...- nie mógł sobie przypomnieć imienia. 

- Urszuli - przypomniał mu Olszański. 

- Co to za Urszula? - zainteresował się prezes. 

- Jedna z kandydatek, którą odrzucił Marek, ze względu na wygląd - wyjaśnił Sebastian. 

- Na wygląd? - nie bardzo starszy mężczyzna rozumiał. Kadrowy niewiele myśląc szybkim krokiem wyszedł z gabinetu przyjaciela i za chwilę był ponownie. Pokazał teczkę zawierającą CV Cieplak - synu coś ty najlepszego zrobił? Wypuściłeś z rąk prawdopodobnie najlepszego specjalistę - zwrócił się do syna. 

Olszański już miał wybrany numer i naciskał na zieloną słuchawkę w celu połącznia, kiedy to Krzysztof poprosił go o ten telefon. 

- Dzień dobry Urszula Cieplak słucham - usłyszał miły, ciepły, kobiecy głos. 

- Dzień dobry pani. Nazywam się Krzysztof Dobrzański jakiś miesiąc temu składała pani do nas swoją kandydaturę.

- Tak zgadza się. 

- Chciałbym się dowiedzieć, czy nadal jest pani zainteresowana pracą u nas. 

Przez krótką chwilę panowała cisza. 

- Halo jest tam pani? - padło z ust prezesa. 

- Tak, tak jestem gotowa podjąć pracę w każdej chwili - odetchnął Krzysztof i chyba nawet Marek. 

- W takim razie zapraszam panią na jutro na godzinę dziewiątą. Wówczas podpiszemy umowę i zostanie pani wprowadzona w obowiązki, a od następnego dnia zacznie pani pracę - Ula podziękowała i pożegnała się. 

Wyszła uradowana z pokoju i z uśmiechem na ustach powędrowała do pokoju, gdzie siedział ojciec. 

- Odezwali się - rzuciła w stronę Józefa. 

- Odezwali? - nie rozumiał co to miało dokładnie znaczyć. 

- Zadzwonili do mnie w sprawie pracy w tym domu mody co byłam w zeszłym miesiącu - pospieszyła z wyjaśnieniem i dodała - jutro mam jechać podpisać umowę. 

- Cieszę cię córeczko - padło z ust pana Cieplaka. 

W firmie była sporo czasu przed umówioną godziną. Wjechała na piąte piętro, przedstawiła się, młodej dziewczynie stojącej za ladą recepcyjną. 

- Tak wiem, Marek mówił. Ale jest jeszcze wcześnie, możesz usiąść i poczekać - zrobiła jak jej powiedziano. Rozglądała się ciekawie po holu. Kiedy była tu poprzednio nie miała czasu na takie rzeczy. 

Było kilka minut przed dziewiątą, gdy otworzyły się drzwi windy. A z jej środka wyszło dwóch młodych mężczyzn . Podeszli do recepcji przywitali z tą samą dziewczyną co Ula. 

- Marek przyszła już pani Urszula Cieplak - rzekła Ania i wskazała na siedzącą na sofie pod oknem kobietę. 

- Dzień dobry pani - przywitali się obaj. 

- Marek Dobrzański zapraszam do mnie - rzekł. 

Cała rozmowa była dość krótka Marek przedstawił jej warunki zatrudnienia oraz stawkę. Następnie przeszli do działu HR podpisać umowę. 

- Witamy na pokładzie pani Urszulo - rzekł Olszański i wyciągnął na powitanie dłoń. 

- Ula, po prostu Ula - rzekła. 

- W takim razie proszę zwracać się do mnie Sebastian. 

Po tym wszystkim Marek wrócił do swojego gabinetu a Ula wróciła do Rysiowa. 

Jechała autobusem, a jej w pewnym momencie przypomniało się jedno z pytań. 

- Mam nadzieję, że jest pani punktualna? 

- Dość dziwne to pytanie - rozmyślała - a może chcieli wiedzieć czy jestem dyspozycyjna? - ta myśl nie dawała jej spokoju. Oczywiście odpowiedziała, że jak najbardziej jest punktualna. 

- Marek czy to prawda? - dopadła go Kubasińska kiedy szedł do swojego gabinetu. 

- Prawda z czym? - nie do końca rozumiał. 

- Podobno przyjąłeś jakąś nową. 

- Tak, zastąpi ciebie na stanowisku asystentki - rzekł. 

- No, ale dlaczego. Przecież niczego nie zrobiłam - próbowała się bronić - a to dzisiejsze spóźnienie to nie moja wina. 

- Właśnie słowo kucz "niczego" - odparł Dobrzański. Nie zamierzał się tłumaczyć tej kobiecie.