UDZIAŁY część XIII

 Aleks jeszcze kilka dni spędził we Włoszech, co bardzo nie podobało się jego siostrze. Słowa wujostwa wzięła zbyt do siebie uznając ten dom za swoją własność. 

- Długo zamierzasz siedzieć mi na głowie? - wysyczała jednego wieczoru. 

- Jestem tak samo u siebie jak i ty siostrzyczko - odparł czym wydawało się, że sprowadził Paulinę na ziemię. Ale był w wielkim błędzie. Ta już zaczęła układać w swojej głowie plan jak pozbyć się własnego brata. 

Jednak na początku musiała nieco ostudzić atmosferę i przeczekać jakiś czas. 

W tym samym czasie w Warszawie trwała niemalże istna sielanka. Marek zamówił ekipę remontową, aby przeprowadzili kompletny remont całego domu. Oczywiście nie zapominając o swojej dziewczynie. Wciąż nikt w firmie nie wiedział, że ta dwójka tworzy związek. Jednak to miało w krótce się skończyć i miał temu pomóc przypadek. Faktycznie liczyli się z tym, że ktoś może ich zobaczyć, przecież nie ukrywali się. Nie unikali publicznych miejsc i tak też było i tym razem. To sobotnie popołudnie mieli spędzić w kinie oraz na kolacji w restauracji Moskwa. 

Stali, czekając na otwarcie drzwi od jednej z sali kinowych. Widać było, że szczęście aż od nich promieniuje. Uśmiechnięci coś do siebie szeptali, nie zwracali uwagi na otoczenie. 

- Paulinko kochana - zaczęła szczebiotać do telefonu jakąś godzinę po skończonym seansie panna Kubasińska - mam dla ciebie niesamowitą wiadomość.

- Mam nadzieję, że to coś ważnego - wysyczała przez zęby panna Febo. 

- Myślę, że to bomba z krótkim zapłonem - jak zwykle przekręciła powiedzenie, ale nie zrażona komentarzem ze strony Pauliny kontynuowała - wyobraź sobie, że Marek ma nową dziewczynę. Nie zgadniesz kto to. 

- No mów że kim jest ta lafirynda, która zabrała mi Marka. 

- To Brzydula - rzuciła do słuchawki - Paulina jesteś tam? - dopytywała nie usłyszawszy żadnej odpowiedzi, a po chwili usłyszała jedynie dźwięk zakończonego połączenia. Wzruszyła tylko ramionami, odłożyła telefon na stół i jedynie sama sobie zadawała pytania. 

- Kiedy? Jak długo? Co teraz zrobi Paulina? - tych pytań było wiele i nie znała na żadne odpowiedzi. 

W poniedziałek od samego rana jak tylko przekroczyli próg firmy Ula miała wrażenie jakby wszyscy się im baczniej przyglądali. 

- Marek czy coś jest nie tak? Coś się wydarzyło? - dopytywała Cieplak kiedy dotarli do biura. 

- Nic mi nie wiadomo. A czemu pytasz?  

- Bo mam wrażenie jakby wszyscy nam się przyglądali - odparła. 

- Muszę ci przyznać rację, że jest jakoś dziwnie. 

Tę ich rozmowę przerwało wejście do sekretariatu Violetty Kubasińskiej. 

- Witam zakochanych - wypaliła na dzień dobry. 

- Viola o czym tu mówisz? - odezwał się Dobrzański. 

- No już tak nie bądź taki tajemniczy widziałam was oboje w sobotę w kinie - zaczęła, ale przerwała jej Ula.

- A to co nie można się spotkać w tym samym miejscu. Jak zauważyłam ty również tam byłaś. 

- No niby tak. Ale to nie spijałam sobie z dziubków i to nie ja gruchałam ze swoim szefem jak dwa wróble - mówiła Kubasińska. Ula chciała już coś powiedzieć lecz ubiegł ją Marek. Najpierw zwrócił się do swojej dziewczyny. 

- Ula skoro już to wyszło, to nie ma sensu dalej tego ukrywać - po czym zwrócił się Violetty - a ciebie to nie powinno dziwić, że swoje ludzi może być parą. I jeśli już wiesz, to teraz zajmij się pracą, bo nie płacę ci za rozsiewanie plotek, a za solidną, konkretną i rzeczową pracę. 

Ula nie do końca była przekonana czy to dobry pomysł aby potwierdzić słowa sekretarki. 

Wracała z bufetu kiedy usłyszała jak rozmawiały ze sobą dwie modelki. Przyspieszyła kroku aby jak najszybciej móc zaszyć się w swoim kąciku zwanym miejscem pracy. 

- Ula, wszystko w porządku? - usłyszała tak dobrze znajomy głos. Głos, który niósł spokój. Podniosła głowę znad dokumentów - rany boskie Ula co się stało? - ujrzał zapłakaną twarz swojej dziewczyny. 

- Jest tak jak mówiłam - odparła. 

- To znaczy jak? - dociekał nie rozumiejąc co ma na myśli. 

- Że ludzie będą zarzucać mi, że jestem z tobą dla pieniędzy. 

- Kochanie a niech sobie gadają. My wiemy jaka jest prawda. A ludziom ust nie zamkniesz. Zawsze będą gadać. Kocham cię i to się liczy - mówił, ale w środku aż nim trzęsło jak można być takim podłym człowiekiem. Po chwili dodał - Skarbie a kto tak uważa? 

- Wracałam z bufetu i usłyszałam rozmowę modelek - Marek zacisnął aż pięści. Domyślał się o kim mowa. Tylko trzy były zdolne do takich insynuacji. 

- Ja to załatwię - rzekł i zamierzał załatwić sprawę natychmiast. Jednak Ula zdążyła chwycić go za rękaw. 

- Zostaw, nie warto.

- Warto Ula. Nie pozwolę aby ktokolwiek cię obrażał. Już jedne zwolniłem to i następne też mogą polecieć - odparł. Wyszedł z sekretariatu a swoje kroki skierował w kierunku pracowni mistrza. Wszedł do środka, nie siląc się na przywitanie z Pshemko zapytał. 

- Gdzie są modelki? 

- A które? - młody prezes wymienił imiona, a mistrz dodał - na przymiarkach i zaraz będą jechać w plener na sesję zdjęciową. 

- Za nim wyjadą mają przyjść do mnie - odpowiedział prezes. 

- Marco co się dzieje? Jakiś jesteś taki podminowany - zagadną mistrz zatrzymując tym Marka będącego już przy drzwiach. 

- Zapewne dotarły do ciebie najnowsze wieści firmowe? - starszy mężczyzna pokiwał twierdząco głową i po chwili odparł. 

- Nie bardzo w to wierzę. 

- A to niby dlaczego? - dociekał próbując nie wybuchnąć.

- Mareczku spójrz jak ona wygląda, a ja ty. Nie wspomnę o pochodzeniu - mówił Pshemko i chciał jeszcze coś powiedzieć, ale w tym momencie usłyszeli donośny głos. 

- Pshemko dość - odwrócili się, a w drzwiach ujrzeli Krzysztofa. 

- Szukałem cię synu i dopiero Urszula powiedziała, gdzie cię znajdę. Na górze czeka mama - zwrócił się do syna a następnie do Pshemko - ciekawe co mówisz. Nie rozumiem jak możesz być takim nietolerancyjnym człowiekiem. Zwłaszcza ty - po tym wszystkim obaj Dobrzańscy opuścili pracownię zostawiając Pshemko, dając mu do myślenia. 

W gabinecie zastali iście sielankowy widok. Obie panie rozmawiały, śmiejąc się przy tym. Taki widok tylko upewnił Marka, że rodzice w pełni akceptują Ulę jako jego dziewczynę. Przywitał się z rodzicielką. 

- Dzień dobry mamo. Co was sprowadza do firmy? 

- Synku chcieliśmy zaprosić was oboje w sobotę do nas - usłyszeli. 

- Myślę, że na pewno przyjedziemy - zwrócił się do rodziców a potem do Uli - dasz radę w sobotę kochanie? - Uli policzki pokryły się purpurą, spuściła głowę tak aby nikt tego nie zauważył. 

- Oczywiście, że dam - wyszeptała. 

Wszyscy zgromadzeni to zauważyli lecz nikt nie skomentował tej nieśmiałości panny Cieplak. 

Plotki wreszcie ucichły i ich związek stał się normalnością. A na kilka dni przed pokazem usłyszała słowa przeprosin od Pshemko. Chociaż nie rozumiała o co chodzi znając wybuchową naturę mistrza nie zaprotestowała.

- Miałam dziwne spotkanie z Pshemko, a bardziej rozmowę z nim - mówiła do Marka kiedy jechali po pracy do Rysiowa.

- A co takiego ci powiedział? - również Marek nie był świadomy o co mogło chodzić. 

- Przeprosił mnie za to jak mnie traktował - wyjaśniła.

- No nie sądziłem, że będzie go stać na taki krok. 

- Ty wiesz o co chodzi? - dociekała.

- Tak wiem - odparł, bo doskonale wiedział, że ta nie odpuści - ale to nie jest już ważne - próbował jakoś się wykręcić od wyjaśnień. Zdawał sobie sprawę, że tym co by usłyszała zrobiłoby się jej przykro. 

Firma funkcjonowała jak najlepiej. Kiedy kolejny o sobie dała znać panna Febo. Któregoś dnia zjawiła się w firmie. Początkowo planowała iść tylko do brata a potem ponownie wylecieć do Włoch. 

- Witaj braciszku - mówiła przesłodzonym głosem. 

- Witaj Paulino. Mogłaś dać znać, że przylatujesz, odebrałbym cię z lotniska. 

- Spokojnie długo nie zamierzam tu zabawiać. Przyjechałam do ciebie z pewną sprawą.

- To zamieniam się w słuch. 

- Chodzi o twoją część domu. 

CDN...