UDZIAŁY część VII

Już była przy drzwiach kiedy odezwał się prezes. 

- Ula masz chwilę? - odwróciła się i usłyszała - chciałem pogadać.

- Jasne - odparła zgadzając się, mimo że miała pojęcia o czym chce rozmawiać - a kiedy? 

- Nawet teraz - Ula zawróciła i usiadła na fotelu stojącym tuż przy drzwiach - wolałbym poza firmą - sprecyzował mówiąc ściszonym głosem i wskazał ruchem głowy w stronę drzwi. Cieplak spojrzała w ich kierunku a tam można było ujrzeć, że z drugiej strony ktoś najwyraźniej kręci się w pobliżu. Skinęła głową rozumiejąc w czym rzecz. 

- To gdzie chcesz iść? - dopytywała kiedy opuścili budynek firmy. 

- Chodźmy może do tego parku koło firmy. 

Szli już kilka minut milcząc. Ula co chwila zerkała na Marka, widać było, że coś go trapi, ale ta nie chciała go popędzać. 

- Usiądźmy może tam na ławce - zaproponował wskazał ręką na wolną ławkę tuż w pobliżu niewielkiego jeziora. Usiedli i wciąż milczeli aż w końcu się odezwał. 

- Przepraszam Ula, że wyciągam cię z pracy i zawracam głowę.

- Nic nie szkodzi, nie musisz mnie za nic przepraszać. Przecież jesteśmy przyjaciółmi - znowu poczuł to dziwne ukłucie na słowo przyjaźń. Nie umiał zrozumieć tego co się działo - to o czym chciałeś rozmawiać? Czy coś z firmą? - dopytywała. 

- Z firmą raczej w porządku - odparł i chciał dokończyć, ale ta go ubiegła. 

- Chodzi o Paulinę? - skinął głową.

- O Paulinę, ale i nie tylko o nią. 

- A co znowu coś wymyśliła? - skinął głową na tak i pospieszył z wyjaśnieniem. 

- Przyszła dzisiaj i domagała się abym płacił za nią Aleksowi. 

- Płacił? Za co? 

- Po tym jak kazałem jej się wynieść z mojego domu zamieszkała u swojego brata. A ten domaga się aby dokładała się do opłat miesięcznych. Dosłownie ręce mi opadły. 

- Jeśli chodzi o Febo to nie wiem czy umiem pomóc. Osobiście nie przepadam za nią z równą wzajemnością. Jedynie co mogę doradzić, unikaj jej. Chociaż wiem, że to trudne, bo jest współwłaścicielem firmy. 

- Nie jest - sprostował i widząc pytającą minę swojej asystentki pospieszył z wyjaśnieniami - swoje udziały przepisała na Aleksa jako prezent na urodziny - Cieplak zrobiła wielkie oczy z niedowierzania. 

- To chyba teraz rozumiem jej uparte dążenie do zalegalizowania związku z tobą. 

- Chyba myślimy podobnie - odezwał się Dobrzański. 

- Marek przecież ona w obecnej sytuacji jest w pewnym sensie na tej samej pozycji społecznej co i ja. A związek z tobą to bogactwo - ten skinął głową zgadzając się z tym. 

Tę rozmowę przerwał dźwięk przychodzącego połączenia na Uli telefon. Wyjęła telefon z torebki i spojrzała na wyświetlacz rzekła. 

- Violetta.

- Odbierz Ula - zrobiła to - czego chciała? - zapytał kiedy skończyła rozmowę. 

- Nie mogła się dodzwonić do ciebie, a przed twoim gabinetem istny Armagedon jak to nazwała. Ponoć byłeś umówiony z trzema modelkami na jakieś rozmowy? I teraz wszystkie kłócą się. 

- Ale ja nie umawiałem się z żadną z nich. Casting dobiegł końca pod twoim czujnym okiem. A Pshemko już zamknął listę modelek i modeli do tej sportowej kolekcji - pospieszył z wyjaśnieniem tak jakby nie chciał aby Ula źle to odebrała. On sam domyślił się, o które kobiety chodzi. 

- Nie musisz mi się w żaden sposób tłumaczyć. Mi nic do tego jak żyjesz i z kim się spotykasz albo umawiasz - odparła a następnie dodała - jestem tylko twoją asystentką oraz przyjaciółką - tym razem to ją zabolało podkreślenie kim jest. 

- No właśnie to jest ten drugi powód naszej rozmowy - rzekł. Ula jak rażona podniosła się z ławki - Ula chciałem zapytać cię dlaczego tak mi pomagasz niemalże na każdym kroku? - kolejny raz zapadła cisza, która wydawała się nie mieć końca, a Ula modliła się w duchu aby wydarzyło się coś co uchroni ją przed odpowiedzią. 

- Marek...- zaczęła nieśmiało, kiedy tym razem zadzwonił jego telefon. Ta odetchnęła głęboko 

- Przepraszam cię Ula, ale muszę odebrać - skinęła głową. Nie zamierzała słuchać więc wstała z ławki i podeszła bliżej stawu podziwiając pływające kaczki. A jednocześnie układając sobie w głowie co mu powie kiedy już skończy rozmawiać. Cała rozmowa trwała niezwykle krótko, bynajmniej tak jej się wydawało. Podszedł do niej i szeptem nie chcąc jej wystraszyć rzekł. 

- Przepraszam cię Ula musimy wrócić do firmy. 

- Czy coś się wydarzyło? - dociekała. 

- Dzwonił Pshemko i jest wściekły, bo ponoć coś zmieniłaś. 

- Marek ja niczego nie zmieniałam - odparła. 

- Ula nie denerwuj się na zapas. Wróćmy do firmy, a tam wszystko się wyjaśni. 

Kwadrans później już oboje byli w pracowni mistrza próbując dowiedzieć się o co chodzi. 

- Pshemko jesteśmy razem z Ulą. Powiedz nam teraz na spokojnie o co chodzi o jakich zmianach mówisz? 

- No jak to o jakie zmiany chodzi. Podobno Urszula kazała wykreślić jakieś trzy modelki a na ich miejsce wstawić Domi, Pati oraz Klaudię - mówił poirytowany mężczyzna. 

- Ja niczego takiego nie mówiłam - próbowała się tłumaczyć Cieplak. Widząc jednak, że Pshemko nie do końca jej wierzy ciągnęła dalej - Jeśli miałyby nastąpić jakiekolwiek zmiany to na pewno bym skonsultowała to z Markiem a przede wszystkim z tobą. Przecież jesteś tu najważniejszy. 

- Ja chyba wiem czyja to sprawka - odezwał się milczący dotychczas Marek. 

- No to mów o kogo chodzi? - dociekał mistrz. 

- Jedna z trzech, które wymieniłeś. Jak widać nie mogąc doczekać się kiedy będę w firmie postanowiły wymyślić nowy plan. Początkowo liczyły na rozmowę ze mną - wyjaśnił prezes i dodał - Pshemko niczego nie zmieniamy, działamy według ustalonego planu. 

Opuścili pracownię z ulgą, że udało się rozwiązać problem jaki wywołały modelki. 

- Viola zadzwoń do Patii, Domi oraz Klaudii  i powiedz, że chcę je widzieć u siebie za kwadrans - rzekł do sekretarki kiedy tylko weszli do sekretariatu.  Następnie siedząc w swoim gabinecie musiał jeszcze wykonać jedno połączenie, mianowicie do Sebastiana Olszańskiego. Nie bardzo chciał, bo od pamiętnego dnia prawie nie rozmawiają ze sobą, ale w obecnej sytuacji musiał. Owszem  Sebastian kilka razy próbował naprawić relacje, ale ten był nieugięty. Zwłaszcza, że kadrowy najwyraźniej nie do końca rozumiał co zrobił nie tak. 

- Sebastian - odezwał się oficjalnym tonem do słuchawki, gdy tylko ten odebrał - przygotuj mi trzy wypowiedzenia umów. W uzasadnieniu możesz podać jako powód działanie na szkodę firmy. 

- A dla kogo?

- Dla Domi, Klaudii oraz Pati - wyjaśnił. 

- Chcesz zwolnić trzy kluczowe dla firmy modelki? 

- To chyba nie twoja sprawa? Prawda? - usłyszał poirytowany głos prezesa. 

- W porządku na kiedy mam wypisać? 

- Na dzisiaj w trybie natychmiastowym. I przynieś mi je najdalej za pół godziny - rzekł i rozłączył się. 

Kolejny już raz tego dnia ktoś wyprowadza go z równowagi. Usiadł w fotelu i złapał się za głowę czując jak pulsują mu skronie. Miał wrażenie jakby głowa miała mu eksplodować. Wstał od biurka sprawdził czy nie ma czegoś przeciwbólowego w teczce znajdującej się na kanapie. 

- Cholera jak na złość nie mam - zaklął pod nosem. 

- Ula nie masz może czegoś na ból głowy? - pytał. Cieplak sprawdziła lecz również niczego nie miała. 

- Poczekaj chwilkę zaraz coś zorganizuję - rzekła i zniknęła. Wróciła po niecałych trzech minutach. 

- Proszę - podała mu aspirynę. 

- Dzięk...- chciał podziękować jednak Ula ubiegła go mówiąc. 

- Nie dziękuj, za leki się nie dziękuje - skinął głową, a kiedy ta miała wychodzić usłyszała. 

- Ula nie dokończyliśmy naszej rozmowy. 

- Nic nie szkodzi dokończymy innym razem - odparła i opuściła gabinet. 

W tym samym czasie w zupełnie innym miejscu. A dokładniej w jednej z podwarszawskich dzielnic trwała dość mocno ożywiona dyskusja. Mianowicie w rodzinnym domu Marka. Po tym jak Paulina nie uzyskała tego co chciała od swojego byłego chłopaka postanowiła rozegrać to inaczej. Początkowo zamierzała przeprowadzić tę rozmowę z samą Heleną uznając, że ta jest jej bardziej przychylna niż Krzysztof. 

- Witaj Paulino - przywitała ją dość oficjalnym tonem matka Marka. 

- Witaj Helenko - odpowiedziała i wyczuwając, że coś jest nie tak zapytała - Helenko czy ty wciąż się gniewasz na mnie o ten bankiet w fundacji? 

- Ależ nie moja droga - odparła starsza kobieta - co cię do nas sprowadza? 

- Chciałam Helenko porozmawiać z tobą o mnie i Marku. 

- O tobie i Marku? - obie panie usłyszały męski głos. 

- Witaj Krzysztofie - przywitała się z mężczyzną - chciałam z wami właśnie o tym porozmawiać. A raczej prosić abyście wpłynęli na niego. 

- Czy możesz jaśniej? Bo nie bardzo rozumiemy - odezwała się Helena. 

- Bo widzicie, on wyrzucił mnie z naszego domu - oboje Dobrzańscy popatrzyli na siebie, ale nie przerywając jej czekali aż skończy - i ja teraz nie mam gdzie się podziać. Aleks żąda abym mu płaciła za mieszkanie u niego. Przecież to nie dorzeczne, ja mam wydatki - seniorzy siedzieli i tylko kręcili głowami z niedowierzania co ta kobieta wygaduje. 

CDN...