ZMIANY część X

 Minął niespełna tydzień i faktycznie rodzeństwo Febo wróciło do Polski. 

- Myślę siostra, że dłużej jak dwa no może trzy tygodnie i będziemy mogli wyjechać już na stałe do Mediolanu - mówił Aleks kiedy wyszli z lotniska. W ten sposób próbował pocieszyć siostrę, która nie wyglądała na zbyt szczęśliwą i zadowoloną z faktu, że musiała przylecieć do Polski. Dodatkowym powodem była informacja iż panna Cieplak przeżyła wypadek. Ale to tym, że Paulina wynajęła kogoś do czegoś takiego jej brat nie wiedział. 

- Oby tak się stało braciszku. Mam już serdecznie dość patrzenia na nich wszystkich. Tam w Mediolanie jest nasz dom i to tam powinniśmy mieszkać nawet po śmierci rodziców - mówiła.

Szkoda tylko, że nie wzięli pod uwagę porażki swoich planów. 

Po około trzech kwadransach wysiedli z taksówki pod domem Aleksa. Nim weszli do domu ten zajrzał do skrzynki, a tam poza kilkoma ulotkami reklamowymi były również wezwania na komisariat policji oraz pismo od prokuratora. Oboje nagle pobledli tak jakby przeczuwali kłopoty. Pismo z prokuratury tylko jeszcze bardziej wzmogło w nich niepokój.

- Spokojnie siostra. Nic nam nie udowodnią - mówił i już planował co dalej.

- Tak? A co zamierzasz zrobić? - dopytywała Paulina. 

- Dzisiaj mamy niedzielę. Ja zaraz pojadę i opróżnię skrzynkę i w ten sposób niczego nie znajdą - tłumaczył.

- To przyjadą do domu i w domu znajdą te dokumenty - mówiła. 

- Ale ja nie zamierzam ich tu przywozić. Zadzwonię do Turka i u niego to ukryję na ten czas - mówił pewny swojego planu. Przebrał się i pojechał na ulicę Miodową.  Podszedł do skrzynki i kiedy miał ją już otwierać podeszło do niego dwóch mężczyzn. 

- Pan Aleksander Febo? - usłyszał pytanie i  następnie - detektyw Joanna Krupa oraz Paweł Domagała - wiedział, że nie ma co kłamać. 

- Tak to ja - odparł i wyjął z zewnętrznej kieszeni marynarki portfel z dokumentami. 

- Co pan tu robi? Czyżby zamierzał pan opróżnić skrzynkę z jej zawartości - dopytywali funkcjonariusze w jakimś sensie z niewielką kpiną w głosie. 

- Oczywiście, że nie. Chciałem tylko sprawdzić czy wszystko jest na swoim miejscu. Chyba mam do tego prawo, skoro to moja skrzynka. Nie rozumiem państwa zachowania i tych dziwnych pytań - próbował łgać w żywe oczy. Udawał, że nic nie wie o żadnym nakazie. 

- Czy ma nas pan za idiotów? Przecież dostał pan pismo od prokuratora. 

- Jakie pismo ja o niczym takim nie wiem. Przez ostatnie kilka dni byłem wraz z siostrą we Włoszech - szedł w zaparte. Jednak ta dwójka nieumundurowanych policjantów nie dała za wygraną i uznając iż Febo może chcieć coś zrobić aby nie stawić się  u prokuratora postanowili go zatrzymać na dwadzieścia cztery godziny, bo na tyle mogli bez stawiania konkretnych zarzutów. Oczywiście nie obeszło się bez odgrażania się z jego strony i wykrzykiwania, że nie wiedzą kim on jest i czego on nie jest wstanie zrobić. Groził utratą pracy i popamiętaniem go. Jednak ta dwójka funkcjonariuszy nie wdawała się z Febo w żadne dyskusje. 

- Violka czego się dowiedziałaś? - dopytywała Paulina przez telefon byłą sekretarkę Marka. 

- Wiem tylko, że ta już opuściła szpital i jest trochę poobijana. Nic więcej nie wiem, bo Marek mnie zwolnił - mówił kobieta.

- Jak to cię zwolnił? Dlaczego ja nic nie wiem? Czemu do mnie nie zadzwoniłaś? - wrzeszczała do słuchawki Febo wyrzucając z siebie jak z karabinu maszynowego pytania. 

- Kilka razy próbowałam się z tobą skontaktować, ale nie odbierałaś - tłumaczyła się Kubasińska. 

- Dobrze ja zadzwonię zaraz do Marka i załatwię twoje przywrócenie do pracy - te słowa ucieszyły Violettę. Rozłączyły się a Paulina nie zamierzała dzwonić do swojego byłego, ale pojechać do niego. 

Nie zamierzała wcześniej go uprzedzić o swojej wizycie, nie widziała takiej potrzeby. Wezwała taksówkę i niespełna kwadrans później już jechała w kierunku domu Marka. Jakie było jej zdziwienie kiedy okazało się, że nikogo nie zastała. 

- Dzień dobry Helenko - mówiła niby przymilającym głosem do słuchawki.

- Dzień dobry - usłyszała w odpowiedzi - w jakiej sprawie dzwonisz? - zapytała starsza kobieta. 

- Jest może u was Marek? Chciałam się z nim zobaczyć po powrocie, ale nie zastałam go w domu - wyjaśniła.

- Nie, nie ma. A nie sądzisz, że trzeba było najpierw zadzwonić i umówić się. W końcu nie jesteście już parą - usłyszała w odpowiedzi. 

- Ale ja chciałam zrobić mu niespodziankę. Myślałam, że tak jak i ja przemyślał sobie wszystko i moglibyśmy wrócić do siebie. To było by piękne - mówiła.

- Powiem tak. Nie wiem, czy byłoby to piękne. Ale wiem z całą pewnością, że Marek nie chce mieć z tobą nic wspólnego - rzekła pani Dobrzańska pożegnała się i rozłączyła. Febo aż się gotowała w sobie ze złości. 

Marek w tym czasie siedział w Rysiowie i niedzielne popołudnie spędzał z rodziną Cieplaków. Od czasu jak Ula wyszła ze szpitala był tu już kilka razy. Widać było, że lubi tu przyjeżdżać. Cieplaki przyjęli go jak swojego. Z każdym z nich znalazł wspólny język, a najbardziej wydawało się, że lubi go mała Beatka, która wręcz piszczała na jego widok. Było pogodnie więc pomógł wyjść Uli na zewnątrz i tam w cieniu siedzieli i rozmawiali. 

- A jak ci się pracuje z Beatą? - zapytała w pewnym momencie Ula - wiesz nie chcę być wścibska, ale mam nadzieję, że nie sprawia problemu.

- To chyba najlepsza sekretarka jaką miałem dotychczas. Wywiązuje się ze swoich obowiązków i nawet czasami próbuje zastąpić ciebie. Chociaż to jest wręcz nie możliwe - mówił.

- Cieszę się, że jesteś zadowolony. A z tym ostatnim to chyba nieco przesadzasz. Nie ma ludzi niezastąpionych - mówiła ze spuszczoną głową. Widać było, że tym ostatnim zdaniem wprawił ją w zakłopotanie. 

- Uwierz mi Ula, że są i ty właśnie do takich należysz. A wracając do Beaty to powiem ci, że wpadła ona w oko takiemu jednemu panu z naszej firmy. I coś mi się wydaje, że i on nie jest jej obojętny - Ula spojrzała na Marka i zastanawiała się o kim on może mówić. 

- Ula jeśli myślisz o mnie to jesteś w błędzie - mówił z szerokim uśmiechem, a wówczas na jego policzkach uwydatniały się te cudowne dołeczki. 

- Nie ty, to kto? - dopytywała. 

- Seba - usłyszała. 

- Nasz Seba? - Marek pokiwał tylko twierdząco głową i odparł.

- Przychodzi do mnie codziennie i najpierw przez kilka minut rozmawiają. A jak już wejdzie do mojego gabinetu,  to poza sprawami służbowymi jeszcze dopytuje mnie o Beatę. Tak jakbym ją znał tyle co i ty. O dziwo nawet nie przeszkadza mu fakt, że ona ma dziecko. 

- A to niby czemu miałoby mu to przeszkadzać? - dopytywała ze zdziwieniem Ula

- Pamiętam jak był z Violką to nie chciał nawet słyszeć o dziecku - wyjaśnił.

- Ale znając Violkę to ja też bym nie chciała mieć z nią dziecka, będąc na miejscu Sebastiana. Obawiam się, że cała opieka nad tym dzieckiem spadłaby na niego, a ona latałaby tylko po butikach i do koleżaneczek - stwierdziła a młody Dobrzański przyznał jej rację - natomiast  Beata to całkowite przeciwieństwo panny Kubasińskiej. Życzę aby im się udało. Może chociaż ona wreszcie znajdzie szczęście i miłość - dokończyła. 

- Czemu mówisz, że chociaż ona? - zapytał Dobrzański

- Obie mamy pecha do facetów. Jej zostawił ją jak tylko okazało się, że jest w ciąży. Zniknął tego samego dnia co mu powiedziała mała ma już kilka lat a o tatusiu ślad i słuch zaginął. Ja miałam chłopaka, który okazał się zwykłym dupkiem. Kiedy pracowałam w poprzedniej firmie byliśmy razem do czasu aż się stamtąd nie zwolniłam. Bo przecież on nie będzie nas utrzymywał. Sam jest lekarzem kardiochirurgiem i pracuje w tym samym szpitalu co leżałam po wypadku. Był gotów załatwić mi pracę w szpitalu jako salowa. Ale to jest nic. Kiedy leżałam w szpitalu dowiedział się jakimś cudem, że mam dobrze płatną pracę i mnie odwiedził. Było to w dniu kiedy mnie wybudzono i ... - nagle zamilkła i wyglądała jakby ducha zobaczyła. 

- Ula wszystko w porządku - zapytał zdezorientowany Dobrzańskim tym jej nagłym milczeniem.

- O wilku mowa - wydukała do Marka i odezwała się do przybyłego - co tu robisz? Chyba wyraziłam sie jasno? 

- Ula możemy porozmawiać na osobności? - dopytywał Sosnowski. 

- Nie mamy o czym rozmawiać. Nie widzisz, że nie jestem sama? O przepraszam nie przedstawiłam was sobie to jest Marek Dobrzański mój...- nie dokończyła bo Dobrzański wszedł jej w słowo po tym jak zorientował się kim jest przybyły.

- Jestem chłopakiem Uli - dokończył za nią i wyciągnął rękę w stronę Piotra - a pan jest zapewne tym lekarzem, który zajmuje się panem Cieplakiem. 

- Piotr Sosnowski, tak jestem lekarzem, ale nie zajmuję się panem Józefem - odparł dość mało przyjemnie. I zwrócił się bezpośrednio do Uli - widzę, że szybko się pocieszyłaś, po naszym rozstaniu - Marek chciał zareagować lecz Ula chwyciła jego rękę i rzekła.

- Zostaw. nie warto się przejmować kimś takim - Sosnowski ze wściekłością opuścił dom Cieplaków. 

- Przepraszam cię Ula, za to co powiedziałem. 

- Nie musisz przepraszać, bo nie masz za co. To ja ci dziękuję. Może teraz da mi wreszcie spokój. W jakiś sposób dowiedział się, że mam dobrze płatną pracę i uznał, że możemy ponownie być razem. Pamiętam jak byliśmy ze sobą to za wszystko płaciłam ze swojej pensji - mówiła - tak więc jak widzisz ani ja ani Beata nie miałyśmy jak do tej pory szczęścia w miłości. Dlatego też trzymam kciuki aby chociaż jej się udało. Dziewczyna zasługuje na to. 

- Każdy zasługuje na szczęście - mówił. Chciał jeszcze coś powiedzieć, ale dźwięk przychodzącego połączenia przerwał ich rozmowę - przepraszam cię Ula, ale muszę odebrać to mama - usprawiedliwiał się.

- Jestem teraz w Rysiowie u Uli. A stało się coś, że dzwonisz? - dopytywał rodzicielki.

- Mam dwie wiadomości synku. Dzwoniła do mnie Paulina, bo cię szukała. A druga wiadomość to aresztowali Aleksa, ale więcej wie o tym tato. 

- Mamo to nie jest rozmowa na telefon. Ja za około półtorej godziny będę u was i wtedy porozmawiamy na spokojnie - wyjaśnił Marek. Nie chciał na ten temat rozmawiać przez telefon. 

- W takim razie czekamy na ciebie z tatą. Poproszę panią Zosię aby uszykowała wcześniej kolację to zjesz może z nami - odparła kobieta i rozłączyli się. 

- Przepraszam cię Ula, ale muszę się pożegnać na dzisiaj i jechać do rodziców - próbował się tłumaczyć. 

- Spokojnie Marek. Nie musisz mi się tłumaczyć i tak zajęliśmy ci prawie cały dzień. Jedź i pozdrów ode mnie swoich rodziców - odparła mu Cieplak. 

- Dziękuję i obiecuję przekazać pozdrowienia. Do zobaczenia - pożegnał się z Ulą i całą resztą Cieplaków i ruszył w kierunku Warszawy i domu swoich rodziców. 

Całą drogę zastanawiał się nad tym co powiedziała mu Ula. I to jak łatwo przyszło mu wypowiedzenie, że jest jej chłopakiem. W pewnym momencie przyszło olśnienie. Było jak uderzenie pioruna, że przecież mogliby spróbować. Mieli wiele wspólnych zainteresować, dobrze im się rozmawiało, uwielbiał spędzać z nią czas. Zawsze kiedy o niej myślał robiło mu się ciepło na sercu. Może faktycznie powinni spróbować. Musi  z nią o tym porozmawiać. Ale w pierwszej kolejności musi załatwić sprawę z Febo. A przynajmniej niech ruszy to z miejsca. Miał ostatnio wrażenie jakby stało to wszystko w jednym miejscu. Liczył, że skoro ta dwójka wróciła to może coś zacznie się dziać i miał rację, tylko jeszcze o tym nie wiedział. 

- Witaj synku co tam u pani Urszuli - usłyszał jak tylko przekroczył próg rodzinnego domu.

- Dzień dobry - rzekł na początku - Ula przesyła wam pozdrowienia. Jest jeszcze trochę obolała, ale wraca do zdrowia - odparł zgodnie z prawdą. Widać było, że ta wiadomość ucieszyła oboje seniorów. 

- Wyobraź sobie synu, że Aleks przyjechał na Miodową i chciał wyciągnąć te wszystkie dokumenty. Zapewne planował je gdzieś ukryć i tym sposobem zakpić nie tylko z nas, ale i wymiaru sprawiedliwości. Zastanawiam się, gdzie chciał je tym razem schować - opowiadał Krzysztof. 

- A jak to się stało, że wpadł? 

- Cały czas ktoś obserwował to miejsce. A że byli to nieumundurowani policjanci, to ten poczuł się na tyle pewnie iż spróbował wyjąć te papiery. Z tego co mi wiadomo, wszystko jest już na biurku prokuratora. Aleks ma pozostać w areszcie do jutra popołudnia, chyba, że prokurator zarządzi inaczej - wyjaśnił mu ojciec.

- Mówiłaś mamo, że Paula mnie szukała - zwrócił się do swojej rodzicielki.

- Tak dzwoniła i pytała o ciebie. Podobno była pod twoim domem. Chciała ponoć zrobić ci niespodziankę i porozmawiać - odparła Helena. 

- A czy coś wiadomo o wypadku? Czy coś mówili? - dopytywał.

- Nic nie wspominali - usłyszał w odpowiedzi. Ta wiadomość widać nie ucieszyła młodego Dobrzańskiego. 

CDN...