SIEROTY część IV

 Rozmawiała z Jaśkiem po powrocie o zamieszkaniu w Warszawie. 

- Ula myślę, że to bardzo dobry pomysł - poparł ją brat. 

- Ale wiesz z czym to się wiąże? 

- Sądzę, że z niczym takim z czym byśmy sobie wspólnie nie poradzili. Zapewne zastanawiasz się nad tym skąd weźmiemy pieniądze - Ula potwierdziła tylko kiwnięciem głowy - przecież mamy pieniądze ze sprzedaży domu.

- Jasiu ja chciałam je przeznaczyć na założenie wam lokat, które moglibyście wykorzystać za jakiś czas - mówiła.

- To załóż lokatę dla małej. A moją część weź na mieszkanie w stolicy. Siostra nas tu poza grobem rodziców nic nie trzyma - mówił - dodatkowo to ułatwi ci dojazdy do pracy. Może udałoby się znaleźć takie, które byłoby stosunkowo blisko twojej firmy. Wiesz też, że chce iść na studia w Warszawie. Ty również mogłabyś pomyśleć o studiach - w duchu przyznawała rację bratu. 

- Przez weekend moglibyśmy przejrzeć ogłoszenia w internecie. Może uda nam się znaleźć coś ciekawego - zaproponowała Cieplak. Jasiek skinął głową na zgodę i poszedł do swojego pokoju aby przygotować się na następny dzień do szkoły. 

Zaparkował swoją najnowszą zabawkę pod posesją swoich rodziców. Tak miał w zwyczaju mawiać młody Dobrzański o autach. Niespełna tydzień wcześniej kupił nowy model Jaguara.

Sportowe auta to jego największa pasja. W swoim gabinecie na biurku miał kilka modeli, a w domu specjalną gablotę. Paulina wielokrotnie wyśmiewała te jego zbiory, nawet kiedy byli w towarzystwie różnych osób. 

- Mój narzeczony to taki duży dzieciak wciąż zbiera autka - mówiła z wyraźną szyderą w głosie. Z początku Marek próbował jakoś się tłumaczyć najczęściej mawiał. 

- To tylko modele sportowych aut - jednak z czasem uznał, że to nie ma sensu. W końcu każdy ma jakieś hobby. Jedni zbierają znaczki inni coś innego a on modele aut. 

Jak na październik było ciepło, na tyle aby można było przedpołudnie i wczesne popołudnie spędzić na zewnątrz. Tak też uczynili seniorzy Dobrzańscy. Marek przeszedł przez przestronny salon i wyszedł na taras, gdzie siedzieli jego rodzice. Przywitał się z matką pocałunkiem w policzek oraz uściskiem dłoni z ojcem. 

- Siadaj synku. Czego się napijesz, a może coś byś zjadł? - dopytywała syna Helena. 

- Z chęcią napiłbym się kawy. Rano była jakaś awaria prądu u mnie na ulicy, a w firmie też zamieszanie i nie miałem czasu kiedy się napić - wyjaśnij. 

- To o czym chciałeś rozmawiać, że dzwoniłeś wczoraj późnym popołudniem synu? - zaczął Krzysztof kiedy zostali już tylko we trójkę. 

- Wczoraj usłyszałem pewną rozmowę u nas w bufecie. Z tej rozmowy dowiedziałem się, że jedna z naszych pracownic znajduje się dość trudnej sytuacji mieszkaniowej. Później rozmawiałem jeszcze z Elą i ta opowiedziała mi nieco więcej o Uli. Tak o tej samej Uli co pracuje w recepcji. Wiem, że chciałaby zamieszkać w Warszawie i podjąć studia. Mówił o wszystkim, bo nie widział takiego powodu. Pomyślałem, że moglibyśmy dziewczynie jakoś pomóc - mówił.

- Wszystko ładnie, pięknie synu, ale jak chcesz to zrobić? - dopytywał go ojciec. 

- Mam pewien pomysł i zrobiłem nawet mały rekonesans przez internet. Mogli byśmy pomóc jej w wynajęciu jakiegoś niedużego mieszkanka. Mieszkanie można by wynająć na firmę wówczas taki wynajem jest znacznie tańszy , a od niej samej pobierać jakąś niewielką kwotę. Albo wesprzeć finansowanie studiów. Z tego co wiem chciała iść na ekonomię, a w obecnej sytuacji robi jakieś kursy językowe. Sam widziałem jak podczas każdej możliwej wolnej chwili uczy się niemieckiego - opowiadał.

- Z tego co mówisz to widać, że to ambitna osoba - odezwała się Helena. 

- Nawet bardzo ambitna, mamo - poprawił matkę, a raczej dodał słowo bardzo. 

- To bardzo szlachetne z twojej strony synu, że chcesz pomóc, ale jaką masz pewność czy ta pani Urszula chce naszej pomocy - zasugerował senior. 

- Tego to nie wiem. Jeszcze nie rozmawiałem z Ulą, najpierw chciałem to skonsultować z wami - wyjaśnił. 

- Myślę, że to nie jest taki zły pomysł. Jednak trzeba o tym porozmawiać z samą panią Urszulą - poparli syna oboje Dobrzańscy. 

Posiedział jeszcze jakiś kwadrans u rodziców i po ustaleniu, że seniorzy zjawią się następnego dnia w firmie i opuścił posiadłość. 

- Jestem bardzo dumny Helenko z Marka. Udało nam się wychować go na wspaniałego syna - mówił z dumą w głosie Krzysztof. 

- Tak masz rację, wyrósł na wspaniałego, pełnego empatii i współczucia człowieka. Jak widać bogactwo go nie sprowadziło na złą drogę - poparła męża.

- To racja. Ale w dużej mierze kochana - uchwycił dłoń żony ucałował i kontynuował - to twoja zasługa. To ty wpajałaś mu te wszystkie maniery i jak powinien zachowywać się człowiek.

- Nie przesadzaj Krzysiu. Ty również masz w tym wszystkim swój udział - mówiła Helena, chwyciła filiżankę z kawą, zrobiła łyk i jakby doznała dzięki temu olśnienia - kochany mam chyba rozwiązanie w sprawie tego mieszkania. 

- Co masz na myśli? - dopytywał senior. 

- Przecież my mamy takie wolne mieszkanie. Pamiętasz o mieszkaniu po siostrze mojej babki? 

- Tak pamiętam. Ale przecież tam trzeba by zrobić generalny remont, po tych ostatnich lokatorach - odparł senior. 

Faktycznie pani Dobrzańska była w posiadaniu mieszkania, które dostała w spadku. Przez jakiś czas wynajmowali je lecz od około miesiąca stało puste i nadawało się jedynie do generalnego remontu. Pourywane krany, zniszczona kabina prysznicowa. W pokoju pourywane klamki w oknach, i takich mniejszych bądź też większych usterek można by wyliczać w nieskończoność. 

- No tak, ale można by wynająć jakąś firmę i może udałoby się odremontować to mieszkanie, a następnie wynająć je pani Urszuli - mówiła Helena. 

- To nie jest taki głupi pomysł - odparł Krzysztof - tak teraz pomyślałem, że po południu mógłbym podjechać tam i zobaczyć jak to wszystko wygląda. A potem podzwonić i zamówić jakąś ekipę remontową - Helena poparła pomysł męża. 

- Możesz powiedzieć co to ma być? Czy to przedszkole? - wrzeszczała Febo na Ulę. 

- Przepraszam pani Paulino, ale nie miałam z kim zostawić małej - próbowała tłumaczyć Cieplak lecz Febo nie zamierzała słuchać. 

- A co to mnie obchodzi - dalej mówiła podniesionym głosem. 

- Paulino czemu tak krzyczysz? - usłyszała za plecami głos swojej niedoszłej teściowej. 

- Sami zobaczcie - odburknęła i odeszła zadzierając nos do góry. 

 - Ja bardzo przepraszam, ale nie miałam z kim zostawić małej - wskazała Cieplak na swoją małą siostrzyczkę, która siedziała za ladą recepcyjną i kolorowała jedną ze swoich kolorowanek. Helena obeszła ladę i podeszła do małej. 

- Witaj kochanie jak masz na imię?

- Jestem Beatka Cieplak proszę pani - odparła dziewczynka - dzisiaj Ulcia zabiera mnie na badania - dodała. 

- Tak mam dzisiaj wizytę u kardiologa z małą. I stąd powód dlaczego małą przywiozłam ze sobą. W innym przypadku musiałabym prosić o dzień wolnego albo zwolnić się wcześniej z pracy aby zdążyć jechać do Rysiowa i wrócić do Warszawy - tłumaczyła się Cieplak. 

- A, któryś z rodziców nie mógł...?  - zaczął Krzysztof jednak Beatka wyprzedziła z odpowiedzią swoją siostrę. 

- Mamusia i tatuś są u aniołków - to wystarczył aby Dobrzańscy nie drążyli tematu dalej. Natomiast Helena wpadła na pewien pomysł. 

- Kochanie a może chcesz zobaczyć prawdziwe suknie księżniczek - zaproponowała widząc co malowała Beatka. 

- Nie chcemy robić kłopotu a mała siedzi tutaj i nikomu nie przeszkadza - próbowała odwieść żonę prezesa Ula. 

- To żaden kłopot - rzekła starsza kobieta i chwyciwszy Beatkę za rękę powędrowały do pracowni Pshemko, zwróciła się jeszcze do męża - a ty Krzysiu idź i powiedz Markowi co udało się załatwić. 

- Witaj mistrzu - zwróciła się do niewielkiego wzrostu mężczyzny siedzącego w czerwonym fotelu.

- Dzień dobry Helenko - odparł Pshemko - a kogo ty mi przyprowadziłaś? 

- To Beatka, siostra Uli i chciała bardzo zobaczyć te twoje suknie księżniczek  zwróciła się do mężczyzny jednocześnie zerkając na małą i puszczając jej oczko. 

Ten łasy na pochlebstwa nie protestując poprowadził dziewczynkę gdzie było mnóstwo wieszaków z sukniami. 

- A czy pan szyje też takie suknie dla takich małych dziewczynek jak ja? - zapytała nagle Beatka. 

- Dotychczas nie, bo nie miałem takiej małej księżniczki jako modelki - odparł - chociaż teraz chyba będę już miał. Oczywiście jeśli twoja siostra się zgodzi - dodał.

- Na pewno się zgodzi - odpowiedziała mu mała z całą pewnością w głosie. 

Wróciły do recepcji i Beatka od razu powiedziała co usłyszała od Pshemko.

- Ulcia pan Pshe...Przemysław powiedział, że jeśli się zgodzisz to będę mogła zostać jego modelką - Ula słuchała co ma do powiedzenia siostra i nie bardzo rozumiała, spojrzała pytająco na Helenę. 

- Pshemko chyba właśnie wpadł na pomysł nowej kolekcji dzięki twojej siostrze kochanie. 

- Zobaczymy - zwróciła się do siostry. 

Dobrzańska nie chcąc ingerować, zwróciła się tylko do Cieplak z zapytaniem czy jej mąż oraz syn wciąż są w firmie, a usłyszawszy potwierdzającą odpowiedź poszła w wyznaczonym kierunku. 

- I co ustaliliście? - dopytywała Helena po wejściu do gabinetu.

- Uzgodniliśmy razem z tatą, że najpierw zrobimy tam remont a potem zaproponuję jej mieszkanie.

- To świetny pomysł - poparła go pani Dobrzańska .

CDN...