BRZYDKA ONA PIĘKNY ON część XVI

- Wiesz, wszystko zaczęło się kiedy zostałaś przyjęta... - zawiesił głos, tak jakby zastanawiał się nad doborem właściwych słów - wiem, że to dziwnie brzmi, ale... - i ponownie zawiesił głos.

- Marek powiedz wprost o co chodzi. Czy chcesz mi powiedzieć, że mnie zwalniasz? - przerwała mu Ula wchodząc w słowo.

- Zwolnić? - powtórzył ostatnie jej słowo - nie, nie o to chodzi. Jesteś najlepszą pracownicą w tej całej firmie, ze świecą by szukać takiej drugiej jak ty. Tu nie chodzi o pracę - tłumaczył, a mina Cieplak wyrażała nieme pytanie. Jeśli nie o pracę to o co? - Zakochałem się w tobie - wyksztusił wreszcie z siebie te kilka wydawałoby się tak prostych słów. Teraz to ona siedziała i nie wiedziała co ma o tym myśleć, co ma powiedzieć - Ula proszę powiedz coś - poprosił. 

- To jest jakiś żart? - wydukała. 

- To nie żart. Jestem śmiertelnie poważny Ula - odparł z całą pewnością w głosie - dlaczego sądzisz, że to jakiś żart - dodał po chwili widząc jej minę. 

- Marek spójrz na mnie. Ani nie jestem ładna ani tym bardziej piękna. Pochodzę z całkiem innego świata niż twój. Poza niewielką zmianą w ubiorze nie zmieniłam się pod względem wyglądu. Wciąż noszę aparat na zębach - próbowała wyliczyć jak jej się wydawało swoje niedoskonałości w końcu Marek przerwał tę wyliczankę odzywając się. 

- Proszę cię Ula przestań tak mówić. Jesteś cudowną, wspaniałą kobietą. Nie tylko uroda się liczy, ale też to co ma się w środku i  to jest najpiękniejsze. To jak traktujesz innych. Uwielbiam spędzać z tobą czas, rozmawiać. Mówisz o dwóch różnych światach. Może faktycznie są inne, ale pozwól, że ja ocenię, który jest lepszy. Chociaż ja już teraz mogę powiedzieć, że twój jest o wiele lepszy niż mój. W świecie, w którym ja się wychowałem jest pełno przepychu, fałszu, obłudy nie to co u ciebie. W twoim jest pełno miłości, ciepła, brak sztucznych uśmiechów - mówił - wiem, że moje wyznanie mogło cię wprawić w zakłopotanie. Lecz proszę uwierz, że są szczere i prawdziwe - Ula siedziała zastanawiając się nad tym co usłyszała. Serce mówiło jedno a rozum co innego. Widać było jak walczy sama ze sobą - Ula proszę powiedz cokolwiek - rzekł.

- Marek ja p.... - chciała coś powiedzieć lecz usłyszeli dźwięk telefonu Dobrzańskiego. Ten zignorował połączenie i nie patrząc nawet kto odrzucił. Ale ten ktoś był najwyraźniej bardzo uparty, gdyż niemalże natychmiast dzwonił ponownie - odbierz może to coś ważnego - usłyszał. W myślach przeklinał na siebie samego, że chociaż nie wyciszył telefonu. Wstał z ławki odszedł kilka kroków i nacisnął zieloną słuchawkę, usłyszał głos swojej rodzicielki. 

- Marek możesz do nas przyjechać? Chciałam jeszcze raz porozmawiać i wyjaśnić kilka spraw - mówiła Helena. 

- Ja nie mam nic więcej mamie do powiedzenia - odparł i zamierzał się rozłączyć kiedy usłyszał głos ojca - Marek proszę posłuchaj mamy i przyjedź jak tylko będziesz miał chwilę czasu. Ja również chciałem pogadać.

- Dobrze, przyjadę dzisiaj albo jutro do południa - odpowiedział. Zamierzał załatwić sprawę jeszcze dzisiejszego dnia aby móc umówić się z Ulą na jutro jeśli oczywiście ta będzie tego chciała. 

- W porządku synku, w takim razie będziemy na ciebie czekać - padło z ust Krzysztofa i  rozłączyli się. A młody Dobrzański powrócił do przerwanej rozmowy z Cieplak. 

- Ula możemy powrócić do tego co przerwaliśmy? 

- Marek ja potrzebuję czasu, muszę to wszystko  przemyśleć - odpowiedziała, a sam Marek najwyraźniej nie tego się spodziewał. Z miny Dobrzańskiego można było wyczytać coś w rodzaju zawiedzenia. Mimo tego odparł. 

- Dam ci tyle czasu ile będziesz potrzebować. Będę cierpliwie czekał, ale proszę pozwól mi być blisko ciebie i wspierać jeśli zajdzie taka potrzeba. 

- Nie musisz prosić o pozwolenie. Od  dawna tak jest, że wspierasz i pomagasz. 

- Dziękuję ci. Chodź odprowadzę cię do domu - rzekł. Ruszyli spokojnym krokiem w kierunku skąd przyszli. Przez całą drogę szli niemalże w milczeniu, a Ula próbowała dyskretnie go obserwować. 

- Wejdziesz jeszcze na chwilę? - zaprosiła go kiedy tylko znaleźli się przed domem, ucieszył się. Szczerze się ucieszył, ale musiał odmówić. 

- Przepraszam Ula, ale muszę jechać do rodziców. Tam w parku jak byliśmy dzwoniła mama i prosiła abym przyjechał. Jednak jeśli nie masz nic przeciwko to chciałbym się z tobą umówić na jutro - mówił patrząc jej prosto w oczy z niemą prośbą zgody - przyjechałbym powiedzmy tak na piętnastą i pojechalibyśmy może do Łazienek albo tam gdzie będziesz chciała - dokończył. 

- Marek prosiłam abyś dał mi czas - przypomniała mu, chociaż on doskonale o tym pamiętał i pospieszył z wyjaśnieniem. 

- Pamiętam, ale chyba jako para przyjaciół również możemy gdzieś wyjść, napić się kawy i pogadać nie tylko o pracy a o wszystkim innym - Ula pokręciła tylko głową i już z uśmiechem na ustach odparła.

- Dobrzański jesteś niemożliwy, ale dobrze umówię się z tobą na jutro. Bo zapewne inaczej nie dasz mi spokoju - widać było iż ucieszyła go ta odpowiedź. Pożegnali i  rozstali się. 

Marek jechał w stronę Warszawy cały w skowronkach. Uśmiech nie schodził mu ust. Czuł, że zrobił krok do przodu dzięki tej rozmowie, a z pleców spadł mu jakiś ciężar. Czuł, że Ula mimo iż nie powiedziała jeszcze co czuje to już kwestia czasu. Rozumiał, że był to dla niej szok, ale powiedział prawdę. Z tych jego rozmyśla wyrwał go dźwięk syren radiowozu. Spojrzał we wsteczne lusterko, zauważył wyprzedzający go radiowóz i wystawioną rękę policjanta, wskazującą na zatrzymanie się. Młody Dobrzański zjechał na pobocze, zgasił silnik i czekał aż podejdzie funkcjonariusz. 

- Dzień dobry panie kierowco, zapraszam z dokumentami do radiowozu, tam przedstawimy powód zatrzymania - Marek bez słowa wykonał polecenie i już siedział na tylnym siedzeniu radiowozu. 

- Proszę spojrzeć - usłyszał policjanta i podążył wzrokiem w kierunku w którym wskazywał mu mundurowy - nie zatrzymał się pan na znaku stop oraz nie świeci się panu jedno światło. 

- Żarówka najwyraźniej się spaliła, zaraz wymienię. A co do reszty to nie mam nic na swoje usprawiedliwienie - odpowiedział. 

Marek wymienił żarówkę, zapłacił mandant na miejscu i ruszył w dalszą drogę. Tym razem jechał bardziej ostrożnie. W domu rodziców spędził więcej czasu niż zamierzał. Wysłuchał najpierw co ma do powiedzenia matka, potem zamknął się z ojcem w jego gabinecie. 

Niby Helena biła się w pierś, tłumaczyła się ze swojego zachowania lecz Marek nie do końca wierzył słowom matki. 

Od Krzysztofa dowiedział się o wynajętym detektywie i zamiarze zwołania zebrania. Z tego co mówił senior to ma on niezbite dowody na oszustwa obojga Febo. Na tym zebraniu według Krzysztofa miała znaleźć się również Ula.

- Ula? - dopytywał młody Dobrzański.

- Tak pani Urszula Cieplak - potwierdził senior - najpierw załatwimy sprawę z Febo a następnie będę miał propozycję dla twojej jak mniemam dziewczyny - Marek zrobił wielkie jak pięciozłotówki oczy, skąd ojciec wie. 

- Dziewczyna to jeszcze nie powiedziane. Ale tak zakochałem się w niej. A tak w ogóle to skąd...? 

- Synu takie rzeczy się widzi. Lecz jak to nie jest twoją dziewczyną? Nie powiedziałeś jej o swoich uczuciach? - teraz to starszy mężczyzna był zdziwiony.

- Powiedziałem, ale nie wiem co ona teraz z tym zrobi. Kiedy rozmawialiśmy zadzwoniła mama. Ula prosiła mnie o danie jej czasu. A ja nie zamierzam jej w niczym poganiać - mówił, chociaż z tonu głosu można wyczuć smutek i niepewność. 

- Spokojnie synu. Myślę, że wszystko się ułoży. Prześpi się z tym, przemyśli i jeszcze będziecie opowiadać o tym swoim wnukom - próbował go pocieszać ojciec. 

- Obyś miał tato rację. Wiesz ona boi się, że skoro pochodzę z bogatego domu to powinienem związać się z kobietą również z takiego domu, a ona nie pasuje do niego, bo są...biedniejsi. Próbowałem jej wyjaśnić, że nie ma to dla mnie znaczenia z jakiego ona wywodzi się domu. Poznałem jej rodziców to naprawdę wspaniali ludzie, pełni ciepła, miłości. Ula ma również rodzeństwo brata i dwie siostry bliźniaczki. Jedna z tych dziewczynek jest niepełnosprawna - mówił. 

- Daj jej synu czas. Pozwól rozważyć wszystko - próbował jakoś dodać otuchy synowi i zmienił temat - w poniedziałek będzie zebranie o godzinie dziesiątej. 

Wrócił do domu, wziął prysznic i usiadł w salonie na kanapie, chwycił za telefon wybrał jeden z numerów i wysłał krótką wiadomość. 

" Jestem już w domu. 

Spokojnej nocy i pięknych snów"

Odpowiedź przyszła prawie natychmiast. 

"Dobranoc" 

Uśmiechnął się sam do siebie i wystukał jeszcze jedną wiadomość. 

"Jutrzejsza randka aktualna?"

Ale tym razem nie dostał tak szybko odpowiedzi, przestraszył się, że chyba zbyt naciska. Wiadomość zwrotna przyszła jakieś dwadzieścia minut później. A składała się z trzech liter, ale ucieszyła młodego Dobrzańskiego. 

- Gdzie pan Marek? - usłyszała kiedy tylko weszła do domu. 

- Pojechał już - odpowiedziała - musiał jechać do swoich rodziców - dodała wyjaśniając.

- Bardzo sympatyczny ten twój szef córcia - rzekł Józef. Ula spuściła wzrok tak jakby się wstydziła znajomości z własnym szefem.

- Kochanie nie masz czego się wstydzić. Tato ma rację bardzo miły i sympatyczny ten pan Marek - wtrąciła się pani Cieplak. Nie chciała mówić nic więcej, aby nie wprawiać córki w większe zakłopotanie. Wiedziała, że Ula jest zakochana w Dobrzańskim. 

- A kiedy jeszcze nas odwiedzi pan Marek? - usłyszeli piskliwy głosik małej Beatki.

- Umówiłam się z nim na jutro. Przyjedzie po mnie i chce mnie zabrać do Warszawy - mówiła tak jakby obawiała się, że rodzice będą mieli coś przeciwko. 

- To wspaniale córcia. Wreszcie wyjdziesz z domu i oderwiesz się trochę - usłyszała entuzjazm w głosie ojca.

Ula w jakimś sensie odetchnęła z ulgą, że rodzice nie robią jej żadnych trudności. Wieczorem siedziała w swoim pokoju i zastanawiała się nad tym co usłyszała od młodego Dobrzańskiego. Sama przed sobą przyznawała się, że kocha tego bruneta o oczach koloru górskiego lodowca i z dołeczkami w policzkach. A jednak bała się, że ludzie mogą ją posądzić o próbę złapania bogatego faceta. Te jej rozmyślenia przerwało pukanie i ujrzenie w drzwiach swojej rodzicielki. 

- Ula możemy porozmawiać? - zapytała Magda. Ula potwierdziła kiwnięciem głowy - córcia co jest? Nie cieszysz się wyjściem z panem Markiem? - zasypała ją pytaniami.

- To nie tak mamuś. On na tym dzisiejszym spacerze wyznał mi, że się we mnie zakochał - odpowiedziała jednym zdaniem na pytania matki. Magda zrozumiała zachowanie córki. 

- A ty co na to? 

- Poprosiłam go aby dał mi czas. Że muszę się zastanowić.

- Córcia, ale nad czy tu się zastanawiać. Mężczyzna wyznaje ci swoje uczucie, ty też go kochasz. Moim zdaniem powinnaś dać wam obojgu szansę - padło z  usta Cieplak. 

- Ale ja nie chcę aby ludzie gadali, że poleciałam na jego pieniądze - próbowała argumentować Ula.

- A co cię obchodzi ludzkie gadanie. Najważniejsze abyś była szczęśliwa. I jeśli masz mieć to szczęście u boku tego mężczyzny to nie czekaj na nic więcej i nie oglądaj na innych - usłyszała. 

Kiedy zasypiała miała uśmiech na twarzy a w głowie ułożoną rozmowę z Markiem następnego dnia. A przynajmniej tak się jej wydawało. Słowa matki dały jej do zrozumienia, że nie może pozwolić aby szczęście minęło ją o krok. 

Spotkali się następnego dnia tak jak się umówili. Marek wyglądał tak jakby chciał za wszelką cenę zaimponować Uli. Aż w końcu Ula musiała go powstrzymać. 

- Marek spokojnie przed nami przecież jeszcze wiele wspólnych wieczorów i dni - ten spojrzał na nią i wydukał.

- Ula czy to oznacza, że zgadzasz się?  - Ula spojrzała mu prosto z oczy i z uśmiechem na ustach rzekła. 

- Tak - radość Dobrzańskiego zdawała się nie mieć końca. W tym momencie wyglądał jak mały chłopiec, który dostał pod choinkę upragnioną zabawkę. Jedno tak krótkie słowo a ile może sprawić radości, uszczęśliwić. Tak właśnie czuł się Marek. W duchu przyznawał ojcu rację, że widocznie musiała to przemyśleć i przespać się z tym co od niego usłyszała. 

Nastał poniedziałek, w firmie ponownie zawitali oboje Febo, cała rodzina Dobrzańskich. Wszyscy zebrali się w konferencyjnej. 

- Czy możesz nam powiedzieć po co kolejny raz spotykamy się w takim gronie? Przecież ja już nie jestem udziałowcem ani nawet szeregowym pracownikiem? - dopytywał Aleks. 

- Spokojnie. Wszystko wyjaśnię tylko czekamy jeszcze na jedną osobę - zanim wymówił ostatnie słowo usłyszeli pukanie i ujrzeli w drzwiach młodą kobietę, która rzekła.

- Panie prezesie przyszedł pan Przemysław Górny.

- Dziękuję Aniu poproś pana - odparł senior a po chwili w konferencyjnej ujrzeli wysokiego, z dwudniowym zarostem mężczyznę. Dobrzański przedstawił gościa. W pewnym momencie można było zauważyć jakby Aleks się czymś przestraszył, wyląkł. Czyżby czegoś się bał, a jeśli tak to czego? 

CDN...