CZY TO JEST PRZYJAŹŃ...? część VII

Wsiedli do samochodu wciąż rozmawiając a raczej wysłuchując jak Ula narzeka, że musi być na zwolnieniu.

- Ula nie marudź – usłyszała – odpoczniesz przez te dwa tygodnie, a ja wszystkim się zajmę – mówił młody Dobrzański.

- Marek wiesz dobrze, że jest dużo, a nawet powiedziałabym bardzo dużo pracy – mówiła.

- Marek ma rację, a skoro lekarz dał ci zwolnienie to nie masz innego wyjścia – odezwał się dotychczas milczący Maciek.

- Niech wam będzie – odparła, chociaż nie podobała jej się perspektywa siedzenia przez tyle czasu w domu – mam tylko prośbę do ciebie – zwróciła się do Maćka – możesz mnie odwieź do Rysiowa? Nie mam zamiaru wracać do niego – nawet nie wypowiedziała jego imienia.

- Ula, gdy byłaś na badaniach rozmawialiśmy z Markiem i pomyśleliśmy, że najlepiej będzie jak na ten czas zamieszkasz u niego  - mówił Szymczyk.

- Ale ja nie chcę robić problemu – zaczęła, lecz Dobrzański wszedł jej w słowo.

- To nie będzie żaden kłopot. Posłuchaj ten damski bokser z całą pewnością będzie cię szukał w Rysiowie. To po pierwsze a dwa jeśli tato zobaczy w takim stanie zacznie się dopytywać i martwić, a to jest mu zupełnie nie potrzebne – próbował wyjaśnić jej spokojnie.

Te słowa dały jej do myślenia i z każdą kolejną sekundą dochodziła do wniosku, że obaj jej przyjaciele mają rację w tym wszystkim. Domyślała się, że ten będzie jej szukał i z całą pewnością pojawi się w Rysiowie, ale i zapewne zjawi się w firmie. Wiedziała też, że jej pojawienie się w domu będzie powodem do zmartwień ze strony ojca. A tego szczególnie chciała uniknąć, aby go nie denerwować.

- Ale nawet jeśli mnie nie znajdzie w Rysiowie to pojawi się w firmie – rzekła.

- Ula w firmie poinformuję ochronę aby go nie wpuszczali – mówił Marek.

W pewnym momencie panna Cieplak zorientowała się, że nie jadą w kierunku Rysiowa ani tym bardziej domu Marka.

- Marek gdzie my jedziemy?

- Jeszcze musimy najpierw załatwić jedną rzecz. Mianowicie musisz złożyć doniesienie na tego typa na policji. Nie może mu to ujść płazem. Mogę się mylić, ale nie sądzę abyś była pierwszą, którą tak potraktował – mówił kiedy to już podjeżdżali na parking obok posterunku policji – jesteśmy na miejscu rzekł odwracając się w kierunku siedzącej z tylu Uli. Widząc jej minę kontynuował – Ula musisz to zrobić, aby ta gnida więcej nikogo nie skrzywdziła. On musi ponieść karę. My ci pomożemy, zawsze możesz na nas liczyć – słowa, które słyszała wywołały wilgoć w jej oczach.

Wysiedli z samochodu całą trójką i poszli zgłosić całą sprawę. Podeszli do lady recepcyjnej, wyjaśnili w jakiej sprawie się tu znaleźli i kilka minut później już rozmawiali jednym z policjantów. W głównej mierze mówiła Ula opowiadając o przebiegu wydarzeń tego dnia. Na koniec podała funkcjonariuszowi wynik obdukcji ze szpitala. Z chwilą jak skończyła odezwał się Dobrzański mówiąc, że takie sytuacje miały miejsce kilkakrotnie.

- Czy to prawda? – zapytał policjant. Ula tylko skinęła głową na potwierdzenie słów Marka. Ten zanotował to w dokumentach i obiecał zająć się tą sprawą niezwłocznie.

- Ulka dlaczego niczego nie mówiłaś wcześniej? – dopytywał Szymczyk po tym jak już wyszli z komisariatu.

- Nie denerwuj się Maciuś nie mówiłam nikomu – odpowiedziała i wsiadła do Marka samochodu.

- Jak długo to trwa? – drążył temat dalej, gdy tylko znaleźli się w domu Dobrzańskiego.

Ulka milczała jakby zastanawiała się co ma powiedzieć. Lecz widząc pytającą minę przyjaciół odparła.

- Wszystko zaczęło się kilka dni po tym jak zamieszkaliśmy razem. On za każdym razem później przepraszał i obiecywał się zmienić.

- Ula to te wszystkie twoje zwolnienia z pracy oraz ostatnie chorobowe było spowodowane pobiciem? – odezwał się Marek. Ula skinęła głową na tak. A w nim aż się zagotowało. Zastanawiał się, chociaż raczej można powiedzieć, że był zły sam na siebie. Jak mógł nie zauważyć tego, że coś złego się dzieje. Gdzie on ma oczy.

- Ja będę się zbierał – odezwał się Maciek – a my widzimy się jutro w firmie – zwrócił się jeszcze do Dobrzańskiego będąc już przy drzwiach.

- Jasne będę na ciebie czekał w gabinecie Uli – odpowiedział mu Marek. Wrócił do salonu, ale nie zastał w nim Uli. Po chwili usłyszał szum wody dochodzący z łazienki. Uśmiechnął się pod nosem i poszedł do jednego z pokoi by przygotować świeżą pościel. Wiedział, że to nie czas ani pora aby mogli spać wspólnie w jednym łóżku.

 

- My do Uli – odezwał się Olszański, gdy tylko otworzyły się drzwi a w nich stanął nie kto inny jak Andrzej.

- Uli nie ma. Pojechała już do pracy – kłamał jak z nut.

- A to ciekawe co mówisz – odezwał się Marek.

- Sugerujesz, że kłamię? – mówił z głupim uśmieszkiem na twarzy.

- My to wiemy – usłyszał w odpowiedzi Olszańskiego.

- To widzę, że jesteście kolejni w tej teorii spiskowej. Już ta suka doniosła na mnie na psy, że rzekomo stosuję wobec niej przemoc – mówił. Lecz tymi słowami tylko jeszcze bardziej rozzłościł obu mężczyzn. Marek chwycił tego za barki i wepchnąwszy do środka przycisnął do ściany i wysyczał.

- Za to co zrobiłeś Uli możesz być pewny, że zapłacisz.

- Grozisz mi?

- Ja tylko ostrzegam – odparł i puściwszy go opuścili wraz z Sebastianem mieszkanie. I wrócili do firmy, gdzie czekał na nich już Maciek.

- Miałeś Marek rację ten dupek był wczoraj wieczorem w Rysiowie. Szukał Ulki. Był u Cieplaków i udawał, że niby umówił się z Ulą w ich domu albo coś musiał źle zrozumieć – mówił.

- A to gnida – odezwał się dyrektor.

- Złożyliśmy naszemu znajomemu – mówił Marek robiąc znak cudzysłowia przy ostatnim słowie – wizytę. Wiemy, że była u niego już policja i z nim rozmawiała. Na nasze pytanie gdzie jest Ula skłamał, że pojechała do pracy.

CDN...