INTRYGA część VIII

Wszedł do środka, przywitał z ojcem tak samo chłodno jak z matką.

- Świetnie wyglądasz synu – odezwała się matka – co u ciebie nie wiedzieliśmy się przez tyle czasu – dodała za nim ten zdążył otworzyć usta.

- Dziękuję – odparł na pierwsze słowa matki. Reszty nie zamierzał komentować, ale matka nie miała zamiaru mu tego ułatwić.

- Gdzie teraz mieszkasz? Co porabiasz? – zadawała kolejne pytania.

- Chyba nie po to dzwonił do mnie ojciec, a i chyba przekazał ci wiadomości jakie usłyszał – odparł mało przyjemnie.

- Tak masz rację dzwoniłem do ciebie, aby porozmawiać o tym, czego się dowiedziałem oraz o firmie. Lecz również chcielibyśmy wiedzieć wraz z mamą jak ci się wiedzie – odpowiedział za żonę Krzysztof.

- Więc słucham, co takiego się dowiedziałeś, a co było powodem telefonu. Bo rozumiem, że w innym wypadku przez kolejne lata żadne z was by nie zadzwoniło. Prawda? – mówił do nich obojga.  

Żadne z Dobrzańskich seniorów nie odpowiedział na jego pytanie. To tylko utwierdziło go w przekonaniu, że ma rację. Coraz bardziej żałował, że zgodził się na to spotkanie. Tracił tylko czas. Czas, który mógł teraz spędzać ze swoją narzeczoną i córką.

- Dowiedziałem się synu, że Aleks posunął się do próby przekupstwa jednej z pracownic w naszej firmie. Jego poczynania sprawiły, że wszedł w posiadanie dokumentacji. Tej samej, która ukazywała twoją współpracę z panią Cieplak. I, że robił wiele innych rzeczy, abyś stracił stanowisko prezesa, a on je mógł przejąć. I tak też się stało po twoim odejściu on je objął. Od tego czasu w samej firmie zaczęło się źle dziać. Część udziałów przeszły w obce ręce. Zaczął zwalniać ludzi już prawie połowa załogi straciła pracę. Sam Pshemko jest gotów odejść z firmy. Mistrz jak sam wiesz nigdy nie potrafił dojść do porozumienia z Febo. I już nie chodzi tylko o jakość materiałów, lecz o wiele więcej. Paulina jak zwykle interesuje się tym wszystkim co związane z błyszczeniem na pierwszych stronach gazet. Dobrze się stało, że wasz związek nie przetrwał, teraz to wiemy. Na dzień dzisiejszy możemy jedynie cię przeprosić, że tak nalegaliśmy na ślub z nią. I rozumiemy twoje postanowienie w tej kwestii – skończył mówić senior. Marek popatrzył na nich oboje i po chwili się odezwał.

- I co ja mam do tego? Czego ode mnie oczekujesz? Stanąłeś po stronie swojego przybranego syna i masz tego efekty. Zawsze wolałeś jego niż mnie. To ja byłem tym nieudacznikiem, który nic nie potrafi. Owszem współpracowałem z Ulą, bo to dzięki jej pomocy wyprowadziłem firmę z problemów, które sprowadził na nas wszystkich Febo – mówił jeszcze spokojnie Marek. Wiedział, że nie ma sensu podnosić głosu.

- Przecież mogłeś zwrócić się o pomoc do nas albo do Pauliny – odezwała się matka.

- Prosiłem, a i oczywiście, lecz wy nie słuchaliście. Mówiłem, że nie powinniśmy wchodzić w ten ostatni kontrakt. Nie słuchaliście, Paulina nawet nie chciała rozmawiać o tym co się dzieje. A dodatkowo zaraz pobiegłaby do braciszka opowiadając mu o tym co się dzieje. Tylko Ula stała za mną murem, wspierała, pomagała, doradzała i dzięki tym jej pożyczką udało się nie puścić firmy z torbami. A wy odwdzięczyliście się jej zwolnieniem i grożeniem sprawą sądową oraz wyrzuceniem mnie z firmy. Jak dla mnie to może ta firma zbankrutować. Mam to gdzieś – mówił.

- Marek nie mów tak – odezwała się Helena

- Synu chcieliśmy cię prosić abyś wrócił do firmy i pomógł ją uratować – mówił senior.

- To jakiś żart? – zapytał. Oboje seniorzy milczeli. To milczenie przerwała Helena.

- Synku ja wiem, że masz do nas żal o to co się stało. Ale zrozum ta firma to nasz cały dorobek życia. Tato poświęcił całe swoje życie i zdrowie dla tego przedsiębiorstwa.

- Owszem może i mam do was o to żal. Lecz nie tylko o to co się działo w czasie, gdy pracowałem w firmie. Przez ostatnie dwa lata, żadne z was nie zainteresowało się czy ja żyję, co się u mnie dzieje. Dzisiaj siedzę u was – spojrzał wymownie na stojący na kominku zegar – prawie dwie godziny i nawet nie zapytaliście o Ulę oraz Dominikę i Dominka. A przecież wiecie, że jesteśmy z Ulą razem i mamy dwójkę dzieci – mówił rozgoryczony. I znów zapadła cisza.

- Marek myślałam, że ten romans już dawno się skończył. Ta kobieta nie pasuje do naszej rodziny. I skąd masz pewność, że te dzieci są twoje? – mówiła Helena.

- Nie mów tak o żadnym z nich. Nie masz do tego prawa – mówił podniesionym głosem.

- A ty nie krzycz na matkę. Mówi jak jest. Mówisz o dwójce dzieci, jaką masz pewność, że chociaż jedno jest twoje – mówił Krzysztof.

- Oboje są moje, bo to bliźniaki. I będę mówił takim tonem jakim chcę. Nie pozwolę obrażać mojej narzeczonej ani moich dzieci. Zapamiętajcie czy to się wam podoba czy nie Ula zostanie moją żoną. A teraz już się pożegnam – podniósł się z fotela i udał w kierunku wyjścia. Był zły na ojca i matkę. Nie rozumiał ich zachowania. Myślał, że po tym jak ojcu powiedział w piątek o Uli i dzieciach to dziś zasypią go gradem pytań o nich. Ale nie oni mówią mu, że Ula nie pasuje do tej rodziny, a dzieci mogą nie być jego. Obiecał Uli, że po tej rozmowie przyjedzie i opowie co chcieli jego rodzice. W obecnej sytuacji zastanawiał się czy mówić o wszystkim, a mówiąc dokładnie o tym jak odnieśli się ich związku. Nie chciał sprawić jej przykrości, a z drugiej strony obiecywał nie mieć przed nią żadnych tajemnic. Zdawał sobie sprawę, że wcześniej czy później wyjdzie na jaw niechęć seniorów Dobrzańskich wobec Uli i Dominiki. Pół godziny później siedział już w jej mieszkaniu i bawił się z małą na dywanie.

Godzinę później Ula wykąpała córkę, dała kolację i położyła spać. Marek jak poprzedniego wieczoru opowiedział jej bajkę.

- I jak rozmowa z rodzicami? – pytała go, gdy tylko mogli spokojnie usiąść i porozmawiać.

- Tak jak myślałem, chodzi o firmę. Oboje może i nie powiedzieli mi tego wprost, ale dali do zrozumienia jedną rzecz. Mianowicie, gdyby nie problemy w firmie to nie odezwaliby się do mnie – zaczął mówić, upił łyk kawy i kontynuował dalej – okazało się, że Aleks przekupił kogoś, aby znalazł coś na mnie. Ja nawet chyba się domyślam kto to. W samej firmie, od kiedy zaczął rządzić Febo zaczęły się kłopoty finansowe, wiele osób zwolnił nawet Pshemko coraz częściej mówi o odejściu. Ojciec wspomniał coś o tym, że jakiś procent udziałów jest w cudzych rękach. W związku z tym chcą abym wrócił i pomógł wyciągnąć firmę z kłopotów – mówił.

- Kogo masz na myśli? Kto mógłby być tak podłym, aby chcieć się ciebie pozbyć i ugadać z Febo? – pytała, chociaż też podejrzewała jedną z osób.

- Violka – odparł bez namysłu - ona od początku trzymała się z Pauliną. Sama wiesz, że jej zadaniem było szpiegowanie mnie i donoszenie o wszystkim tej włoskiej harpii. A ja kiedyś sam słyszałem jak umawiała się z nim na kolację. Wystarczyło, że obiecał jej coś w zamian za dostarczenie czegokolwiek na mnie i wystarczyło.

- Jak tak teraz sobie myślę, to możesz mieć rację. Sama kilka razy przyłapałam ją na szperaniu w dokumentach w moim biurku. Za każdym razem tłumaczyła się szukaniem czegoś, co było jej potrzebne.

A co zamierzasz zrobić z ich prośbą o pomoc w ratowaniu F&D?

- Nie wiem Ula. Z jednej strony stała praca była by najlepszym rozwiązaniem. Kiedyś skończą się oszczędności. Owszem wciąż mam te swoje dwadzieścia pięć procent, ale wpływy z nich są niewielkie. A jak to padnie nie będzie nawet tego – mówił. Doskonale zdawał sobie sprawę, że stałe wpływy gotówki są im niezmiernie potrzebne. Dominika wciąż potrzebuje leczenia, od kiedy pogodzili się z Ulą on myśli o czymś większym niż to małe mieszkanko. To, które on wynajmuje jest niewiele większe od tego – muszę się nad tym wszystkim dobrze zastanowić – dodał.

Następnego dnia rano siedzieli całą trójką przy stole jedząc śniadanie. Tak dokładnie Marek został na noc u swoich dziewczyn. Z propozycją zostania na noc wyszła sama panna Cieplak.

- Będę się już zbierał – rzekł kilka minut po skończonej rozmowie.

- Zostań – wyszeptała, tak jakby bała się, że może odmówi. Podszedł do niej.

- Jesteś tego pewna? – zapytał również szeptem. Ula skinęła głową na tak i dodała.

- Dominika się ucieszy, gdy cię rano tu zobaczy – dodała jakby chciała się wytłumaczyć ze swojej propozycji. Jednak Marek wiedział, że radość jego córki to tylko taka wymówka.

CDN…