INTRYGA część IV

"...Modliła się o siłę
Czekając na te jedyne dłonie
Te jedyne ramiona...
Upragnione
Potrzebowała sił
By być
Tylko on dawał powody
Chciało się żyć
Bez niego
Nic..."

Autorka  Listy od M

 
Stała tak przez chwilę nie mogąc uwierzyć, że to Marek. Ten Marek, którego kochała mimo wszystko, i za którym tęskniła. Chociaż przez dłuższy czas próbowała wmówić sobie, że tak nie jest. Podświadomie pragnęła jego silnych ramion, a z chwilą narodzin dzieci i tego co się później wydarzyło, to ta tęsknota się nasiliła. W głowie miała jego obraz jako pięknego, przystojnego mężczyznę. Mężczyznę, za którym oglądały się kobiety. Widok ten wywołał szok, z którego nie mogła się przez moment otrząsnąć.

- Marek? – w końcu wypowiedziała jego imię z niedowierzaniem.

Ten podniósł się z ławki, podszedł bliżej.

- Ula, proszę cię porozmawiajmy. Tak bardzo chciałbym się dowiedzieć co u ciebie. Wiem, że zawiniłem, ale proszę daj mi wyjaśnić ci wszystko – mówił z rozpaczą w głosie, a jego oczy zdawały się być mokre od łez. W końcu spojrzał na wózek, gdzie spała jego córka. Po czym ponownie spojrzał na Ule z niemym pytaniem. Ula w tym momencie zrozumiała, że dłużej nie może tego ukrywać i powiedzieć Markowi co się wydarzyło od ich ostatniej rozmowy. Chociaż obawiała się jego reakcji na wieść o śmierci synka.

- Dobrze porozmawiajmy, ale nie tutaj. Mieszkam tu niedaleko, zrobię kawy i spokojnie porozmawiamy – rzekła.

Marek tylko skinął głową na znak, że się zgadza. Również on nie chciał rozmawiać w parku. Szli w milczeniu, zastanawiając się nad przebiegiem rozmowy. Rozmowy, która powinna odbyć się już dawno temu. Lecz żadne nie odważyło się na ten krok. Ula dodatkowo obawiała się pretensji ze strony Marka o nie powiedzenie o dzieciach.

- Dzień dobry pani Heleno – przywitał się z kobietą Sebastian Olszański, gdy tylko otworzyły się drzwi od domu seniorów Dobrzańskich.

- Dzień dobry Sebastianie. Wchodź dalej, mąż czeka na ciebie w swoim gabinecie – usłyszał od kobiety – Krzysiu Sebastian przyszedł – mówiła Dobrzańska do męża otwierając drzwi od gabinetu.

Dobrzański wstał z fotela, podszedł do młodego mężczyzny i przywitał się uściskiem dłoni.

- Usiądźmy – rzekł i wskazał Olszańskiemu fotel przy niewielkim stoliczku.

- Dziękuję, że zgodził się pan na to spotkanie – zaczął Olszański.

- Co też takiego masz mi do powiedzenia? – zapytał starszy z mężczyzn.

- Chciałbym, aby pan mnie wysłuchał do końca – zaczął dyrektor. Krzysztof kiwną głową na znak zgody. Kadrowy zaczął od tego co działo się kilka miesięcy wcześniej. Pominął jedynie romans Marka z Cieplak. W końcu doszedł do tego feralnego dnia – otóż dwa lata temu miało miejsce pewny wydarzenie. Mianowicie doszło do tego, że Marek i Ula Cieplak stracili pracę. Kilka dni przed tym zarządem. Febo obiecując Violecie korzyści w postaci unieważnienia długu wobec firmy oraz stanowisko, jeśli znajdzie coś na Marka. Ta się zgodziła i znalazła teczkę z tymi dokumentami o współpracy naszej firmy z firmą Uli Cieplak. Ale w tamtym czasie ta współpraca była najlepszym rozwiązaniem. Proszę mi uwierzyć, że oboje Febo cały czas działali na niekorzyść firmy. A Aleksowi dodatkowo chodziło o fotel prezesa i był gotów zrobić wiele jak nie wszystko, aby do tego doprowadzić. Za wszelką cenę chciał się pozbyć Marka z firmy, a Paulina mu w tym również pomagała. Nie wiem na ile robiła to celowo, lecz zawsze o wszystkim co robił pana syn mówiła Aleksowi. Teraz też nie dzieje się dobrze w firmie jest nawet dużo gorzej niż za prezesury Marka. Aleks właśnie zaczął zwalniać ludzi, obniżył pensje, jest w ciągłym konflikcie z Pshemko. Mistrz tak prawdę mówiąc jest w tej firmie ze względu na pana. Proszę wierzyć, gdyby nie to już dawno by odszedł. Panie Krzysztofie jak tak będzie dalej to ta firma zostanie zamknięta – Dobrzański senior siedział jak skamieniały, nie mógł uwierzyć w to co mówi do niego Olszański.

- A skąd wiesz, że to wszystko co mówiłeś o pani Kubasińskiej jest prawdą? – zapytał.

- Violetta nagrała ich rozmowę, jak Aleks jej proponuje to wszystko. I myślę, że to by nie wyszło gdyby ten jej nie zwolnił.

- Więc może to tylko próba zemsty na Aleksie? Masz to nagranie? – mówił senior.

- Nie mam tego nagrania, ma je Aleks. Zabrał go i gdzieś schował – odpowiedział młodszy mężczyzna.
- Są również dowody na szkodliwe działanie Aleksa wobec firmy. Ale posiada je Marek - dodał po chwili milczenia kadrowy.

Dobrzański obiecał tą sprawę wyjaśnić i obaj panowie pożegnali się.

- Sebastian masz może kontakt z Markiem – zapytała go Helena, gdy już wychodził.

- Przykro mi proszę pani, ale nie. Kilka dni po tym jak odszedł z firmy i rozstał się z Pauliną pokłóciliśmy się o Cieplak – odparł. Widać było, że ta wiadomość zasmuciła Dobrzańską. Liczyła, iż może Olszański coś jej powie o Marku. To już dwa lata jak nie miała żadnego kontaktu z synem, nie wiedziała co porabia, jak żyje. Często wieczorami płakała, że tak potraktowała Marka.

- Dlaczego pokłóciliście się o panią Cieplak? – zadała kolejne pytanie, nie widziała powodu, aby ci dwaj mieli się poróżnić o tak mało atrakcyjną kobietę. Ona sama nie miała nic do Uli, nie znała jej aż tak, lecz znała gust swojego syna.

- Wyśmiewałem się z niej, a co nie podobało się Markowi – odparł. Nie powiedział do końca prawdy, bo nie wiedział jak zareaguje Helena. Po tej krótkiej wymianie zdań pożegnał się z Dobrzańską i wrócił do siebie.

Weszli do mieszkania, Ula poprosiła Marka, aby usiadł w pokoju, który służył, jako gościnny i jej sypialnia.

- Ja tylko zaniosę małą do łóżeczka, zrobię kawy i zaraz będziemy mogli porozmawiać – Marek zrobił to co mówiła Ula.

Usiadł i czekał rozglądając się po mieszkaniu.

- Marek co ci się stało? – zapytała, gdy już była w pokoju.

- Poślizgnąłem się w łazience – odparł, ale jakoś mało przekonywująco. Kilka dni wcześniej wdał się w bójkę z jakimś typem w knajpie. Lecz to jak dla niego nie miało znaczenia – Ula chciałem ci wszystko wyjaśnić i tu mój wygląd jest najmniej znaczący – mówił. Ula milczała, więc młody Dobrzański postanowił kontynuować – Ula wiem, że bardzo cię skrzywdziłem tym co zrobiłem. To nie tak miało być – mówił patrząc jej prosto w oczy – lecz nie przewidziałem, że jednak zakocham się. Ale tak właśnie się stało. Zrozumiałem to w dniu twoich urodzin. A dokładnie to, kiedy wybierałem prezent. Tego dnia dotarło do mnie, że to co brałem za przyjaźń było miłością. Przestało liczyć się wszystko co związane z firmą, Pauliną natomiast ty stałaś się najważniejsza. Każdy dzień bez ciebie, każda noc traciły sens. Coraz bardziej pragnąłem spędzać z tobą każdą możliwą chwilę. Ula proszę wybacz mi to co złe i podłe. Uwierz zmieniłem się, w tym samym dniu zaraz po zarządzie rozstałem się z Pauliną zostawiając jej dom. Odszedłem z firmy. Przez te dwa lata strasznie tęskniłem za tobą, kilka razy chciałem jechać do Rysiowa, ale nie wiedziałem czy będziesz chciała ze mną rozmawiać. Nic nie wiem, co się u ciebie działo. I czyja jest ta mała dziewczynka? Czy to moje dziecko? A jeśli tak to czemu nic mi nie powiedziałaś? – mówił, a Ula siedziała na wprost słuchając i nie przerywając – Ula proszę powiedz cokolwiek – odezwał się, gdy skończył mówić a ona wciąż milczała.

- Aleks na jutro zwołuję zebranie zarządu – mówił do słuchawki Krzysztof Dobrzański.

- A coś się stało? Czemu tak nagle? – zasypał pytaniami go Febo.

- Wszystkiego dowiesz się jutro na zebraniu – usłyszał w odpowiedzi Aleks.

Po tym jak senior Dobrzański poinformował swojego przybranego syna o zebraniu skontaktował się raz jeszcze z Sebastianem. Widocznie ta popołudniowa rozmowa dała prezesowi do myślenia i najwyraźniej zrozumiał, że może to być prawda.

- Sebastian czy Violetta może mieć jakieś kopie tego nagrania?

- Nie wiem panie Krzysztofie. Ale mogę zadzwonić do niej i się dowiedzieć – odpowiedział młodszy mężczyzna.

- To zrób to i daj mi znać. Na jutro też zwołałem zebranie, aby to móc wyjaśnić – rzekł Dobrzański.

- Zaraz będę wszystko wiedział. Proszę dać mi kwadrans – odpowiedział i rozłączył się, po czym wybrał numer już swoje byłej dziewczyny.

- Posłuchaj Viola mam pytanie. Masz może jakąś kopię tego nagrania? Potrzebujemy jej z panem Krzysztofem.

- Tamtego nie mam. Lecz mam nagraną tę rozmowę, gdy on mnie zwalniał i zabrał mi dyktafon – odpowiedziała. Nie takiej odpowiedzi oczekiwał Olszański, ale to też mógł być dowód na winę Febo.

- Chciałbym podjechać jeszcze dzisiaj po to nagranie, jeśli się zgodzisz?

- Nie ma problemu, możesz przyjechać – usłyszał w odpowiedzi.

- Dziękuję, powinienem przyjechać do godziny czasu – rzekł i rozłączył się. Kolejny telefon do Dobrzańskiego z informacją co i jak, i już jechał do Pomiechówka.

CDN…