NOWY ROZDZIAŁ część VIII

Od tej rozmowy minął jakiś czas Ula wróciła do Sosnowca, ale tylko, aby móc pozamykać wszystkie sprawy związane z pracą oraz mieszkaniem. W ciągu najbliższego miesiąca miała wrócić do Rysiowa.

- Dostałam świetną propozycję pracy – mówiła przejęta Ula do Edyty przez telefon wieczorem.

- Możesz mówić jaśniej, bo nic z tego nie rozumiem – usłyszała z drugiej strony słuchawki Cieplak.

- Marek zaproponował mi abym wróciła do Rysiowa i zaczęła pracę w jego firmie na stanowisku asystentki – odpowiedziała.

- To wspaniale – odparła jej przyjaciółka – będziesz znów z rodziną, zapewne bardzo się ucieszą, a i praca dużo lepsza – mówiła dalej Edyta.

- Niby masz rację, ale co do taty to już nie byłabym taka pewna – odparła Ula, a w jej głosie można było wyczuć smutek.

-, Czemu tak mówisz? – dopytywała Edyta.

- Wiesz to nie jest temat na rozmowę przez telefon wracam do Sosnowca jutro to porozmawiamy. Prosto z pociągu do ciebie zajrzę – mówiła Cieplak mając pewność, że za drzwiami jej pokoju stoi ojciec i próbuje podsłuchać, o czym i z kim ona rozmawia.

- Dobrze będę czekać. Ja dla ciebie też mam kilka wieści.

Porozmawiały jeszcze o mało istotnych sprawach może z jakiś kwadrans i rozłączyły się. Ula postanowiła nie mówić ojcu na razie o tej propozycji ze strony Marka, ale i nie zamierzała zbyt długo mieszkać w Rysiowie i w miarę możliwości jak najszybciej przeprowadzić się do Warszawy. Jednym z powodów miało być ułatwienie jej dojazdu do pracy a dwa wiedziała, że ojciec nie zaakceptuje młodego Dobrzańskiego. I to był chyba najważniejszy powód. Od kiedy przyjechała na rozprawę i przedstawiła rodzinie Marka, ojciec zachowywał się jakby nie liczyło się dla niego dobro i szczęście własnego dziecka. Ula miała wrażenie jakby ojciec nie potrafił niczego sam ogarnąć i ona jest potrzebna tu na miejscu. Dodatkowo przez te kilka dni w ich domu częstym gościem był Bartosz Dąbrowski, a co nie podobało się jej.

- Tato, po co go tu zapraszasz? – mówiła

- Ula nie złość się. Po prostu chcę dla ciebie jak najlepiej – próbował tłumaczyć swoje zachowanie Cieplak.

- Już mówiłam, że jestem z Markiem i tego nie zmienię – mówiła coraz bardziej zdenerwowana na ojca.

- Ale mnie ten facet się nie podoba. Mówiłem ci, że on jest z innego świata. Świata gdzie tacy jak my nie istniejemy – mówił.

- To twoje zdanie. I nie musi ci się podobać ważne, że mnie jest z nim dobrze. Nie zamierzam związać się z żadnym z tych, których ty byś chciał – krzyczała. Jej złość na ojca była coraz to większa.

Nie potrafiła zrozumieć zachowania ojca. Dlatego też nie zamierzała na razie mówić mu o propozycji pracy w firmie Marka do momentu jak już przyjedzie na stałe.

Dwa tygodnie przed końcem jej pracy w Sosnowcu odwiedził ją Marek. Zwierzyła mu się ze swoich planów, ale nie mówiąc mu jednak do końca prawdy.

- Wiesz Marek pomyślałam, że powinnam może wynająć sobie coś w samej Warszawie. To zawsze lepiej niż ciągle dojeżdżać do pracy z Rysiowa. Pamiętam jak jeździłam do Warszawy na studia – mówiła.

- To nie jest taki zły pomysł. Jeśli chcesz mogę się tym zająć tak abyś mogła się wprowadzić zaraz po przyjeździe – poparł ją i zaproponował swoją pomoc.

- A mógłbyś? – Marek tylko pokiwał twierdząco głową na znak potwierdzenia.

- A jakie miałoby być to mieszkanie? Masz jakieś konkretne życzenia?

- Może być jakaś kawalerka, w dość przystępnej cenie nie koniecznie umeblowane i dobrze, aby było gdzieś niedaleko od firmy – wyjaśniła.

- Ula a może byś zrobiła prawo jazdy, to również ułatwiłoby ci życie – zaproponował Dobrzański.

- Pomyślę o tym, ale to dopiero jak już zamieszkam w Warszawie – odparła jednocześnie przyznając rację Markowi, że posiadanie prawa jazdy ułatwiłoby jej bardzo wiele.

Była w trakcie pakowania swoich rzeczy, gdy zadzwonił jej telefon. Na wyświetlaczu telefonu widnał napis Jasiek odebrała natychmiast.

- Witaj Jasiu, co się stało? – pytała zaraz po odebraniu.

- Ula Beatka jest w szpitalu – mówił.

- Jak to w szpitalu, co się stało? – dopytywała.

- Ktoś potrącił ją jak wracała od Matysiaków – odparł

- Jak ona się czuje?

- Jest w dobrym stanie. Ale musi zostać kilka dni w szpitalu, bo ma złamaną nogę i kilka otarć, lecz uderzyła głową o ulicę, a lekarze chcą wykluczyć wstrząśnienie mózgu – wyjaśnił jej wszystko brat.

- To całe szczęście. Powiedz mi, co z tatą? Dlaczego on nie zadzwonił?

- Jest wciąż na ciebie zły o tego pana Marka – usłyszała w odpowiedzi.

- No cóż jego sprawa. Ja nie mam zamiaru podporządkowywać się jego wyborom – odparła – posłuchaj Jasiu ja jutro popołudniu będę w Warszawie i od razu podjadę pod szpital tylko powiedz mi, w którym leży – wyjaśniła bratu.

- Na Banacha, ale nie musisz specjalnie przyjeżdżać. Betti najdalej za trzy dni będzie już w domu.

- Jasiu ja wracam na stałe. Będę pracować w firmie Marka, a mieszkać w Warszawie. Pracę zaczynam od następnego miesiąca.

- Super siostra – usłyszała prawdziwy entuzjazm w głosie brata.

- Mam tylko prośbę nie mów nic na razie tacie – poprosiła brata.

- Spoko siostra. To, co widzimy się jutro?

- Tak. Myślę, że będę gdzieś w granicach godziny siedemnastej. Do zobaczenia, ucałuj ode mnie Beatkę – pożegnała się z bratem i wykonała telefon do Marka.

- Dobry wieczór Marek – przywitała się usłyszawszy jego głos po drugiej stronie słuchawki.

- Witaj kochanie – odpowiedział.

- Dzwonię do ciebie z prośbą czy nie mógłbyś przyjechać jutro wcześniej? Wiem, że umawialiśmy się na godzinę czternastą, ale moja siostra miała wypadek i chciałabym jeszcze jutro do niej pojechać – wyjaśniła cel swojego telefonu.

- O rany. Co się stało? – w pierwszej kolejności zapytał – a co do twojej prośby to oczywiście, że przyjadę mogę być najpóźniej na godzinę dziesiątą – odpowiedział.

Porozmawiali jeszcze kilka minut i pożegnali się, a Ula zajęła się na powrót pakowaniem.

Było dość późno Ula szykowała się do spania, gdy usłyszała dzwonek do drzwi.

- Kto to może być o tak późnej porze – pomyślała zerkając na zegarek wiszący na ścianie.

- Kto? – odezwała się będąc pod drzwiami, nie chciała otwierać nie upewniwszy się, kto stoi zwłaszcza, że była w koszuli nocnej i szlafroku.

- To ja, Marek – usłyszała.

Przekręciła klucz w zamku i otworzyła drzwi wpuszczając go do środka.

- Co ty tu robisz? Umawialiśmy się na jutro rano – mówiła zaskoczona widokiem swojego chłopaka.

- Pomyślałem, że przyjadę już dzisiaj. Dzięki temu więcej czasu spędzimy razem. A jutro wstaniemy, zjemy śniadanie i ruszymy w drogę – rzekł po tym jak przywitał się z Ulą.

Nie siedzieli zbyt długo. Następnego dnia planowali dość wcześniej wyjechać, aby na spokojnie dojechać do Warszawy i żeby Ula mogła chwilę odpocząć zanim pojedzie do szpitala.

Nie miała wiele do zabrania ze sobą. Ledwie dwie walizki, w których spakowane były ubrania i kilka drobiazgów oraz dwa duże worki, które wypchane były pościelą. Wynajmowane przez nią mieszkanie było umeblowane, więc nie musiała ich zabierać. Zabrała tylko laptop oraz telewizor.

W Warszawie byli wczesnym popołudniem. Uli spodobało się mieszkanie, które znalazł dla niej Dobrzański. Było dokładnie takie jak chciała. Nie za duże, ale i nie za małe. Miało dwa pokoje, z których jeden miał jej służyć, jako sypialnia, widną kuchnię.

- Dziękuję ci bardzo. Piękne to mieszkanie i sądzę, że będzie mi się w nim dobrze mieszkać – mówiła z zachwytem w głosie Ula.

- Cieszę się, że utrafiłem – odparł ze słyszalną radością Marek.

Pownosili wszystkie bagaże do mieszkania i udali na niewielkie zakupy, a później Ula pojechała do szpitala do siostry. Z Markiem umówiła się na następny dzień, że wpadnie do firmy, aby móc wszystko załatwić z jej zatrudnieniem.

CDN…