NOWY ROZDZIAŁ część IV

Siedziała przy kuchennym stole i pijąc kawę opowiadała ojcu o jej życiu w Sosnowcu. Mówiła, że, mimo iż tęskni to jest dobrze.

- Mam pracę, za co się utrzymać. Ale najważniejsze, że mogę wam jakoś pomóc. I to rekompensuje mi tę rozłąkę z wami wszystkimi.

- Cieszę się córcia z tego, że tak wszystko się układa. Ale martwi mnie to, że wciąż jesteś sama. Powinnaś już dawno założyć własną rodzinę – mówił Józef.

- Przyjdzie i na to czas tato – odparła, ale nie chciała nic więcej mówić.

- Ula, a możesz mi powiedzieć, o co chodzi z Szewcami? – zapytał Cieplak, gdy zostali sami w kuchni.

Ula przez moment myślała jak to powiedzieć ojcu, miała na uwadze jego schorowane serce. W końcu zaczęła opowiadać jak to było między nią a młodym Szewcem. Józef nie mógł uwierzyć w to wszystko.

- Ula, ale dlaczego nic mi nie powiedziałaś?

- Wstydziłam się - zdołała tylko tyle wydukać.

- Teraz wszystko rozumiem. To, dlatego postanowiłaś wyjechać jak najdalej stąd – mówił.

- Poniekąd tak, ale i brak zatrudnienia również było powodem – wyjaśniła ojcu.

W tym samym czasie, gdy Ula spędzała czas ze swoją rodziną Marek próbował zdobyć numer do niej samej.

- Witaj Aleks – mówił jak tylko usłyszał głos przyjaciela w słuchawce.

- Witaj. Jak podróż spokojna?

- Spokojna jak najbardziej, ale i bardzo udana.

- Czyżby było coś na rzeczy?

- Właśnie tak mój drogi – odparł mu Marek – wyobraź sobie, że pewna piękna brunetka podróżowała tym samym pociągiem i nawet rozmawialiśmy.

- Ty to masz szczęście – usłyszał z drugiej strony słuchawki.

- I mam i nie mam – odparł.

- Czyli co?

- Poznałem jej imię oraz to, że mieszka w Rysiowie pod Warszawą, ale nie zapytałem o numer telefonu – wyjaśnił. A po drugiej stronie usłyszał tylko śmiech – ja ci mówię jak jest a ty się śmiejesz. Ale mam w tej sprawie też prośbę do ciebie. Jesteście jeszcze z Carlo w Sosnowcu? Jeśli tak może udałoby się zdobyć jej numer z akt personalnych – mówił młody Dobrzański.

- Zobaczę, co da się zrobić i zadzwonię do ciebie – odparł Aleks.

- Dziękuję i czekam na jakieś wieści – pożegnał się z przyjacielem, rozłączył i poszedł pod prysznic. Następnego dnia miał jechać do rodziców.

Szła z siostrą, gdy usłyszała jak ktoś ją woła odwróciła głowę w kierunku, z którego dobiegał głos i ujrzała swojego byłego.

- Ula proszę zaczekaj – usłyszała jak ten był tuż obok.

- Śpieszę się – odparła i chwyciwszy siostrę za rękę przyspieszyła kroku.

- Chciałem tylko porozmawiać – mówił idąc tuż za nią.

- My nie mamy, o czym rozmawiać – odparła nie odwracając się.

- Potrzebuję twojej pomocy – usłyszała i aż przystanęła, odwróciła się spojrzała w jego oczy, po czym rzekła tonem niewyrażającym żadnych emocji.

- Ale ja nie widzę powodu abym miała ci w jakikolwiek sposób pomóc – odwróciła się i ruszyła w kierunku domu.

Lecz młody Szewc nie dawał za wygraną przyspieszył kroku i wyprzedziwszy Ulę zagrodził jej drogę i zaczął mówić.

- Potrzebuję abyś dała mi alibi na konkretny dzień – ta popatrzyła na niego i uśmiechnęła się szyderczo i rzekła.

- Zapomnij.

- Przez wzgląd na dawne czasy….

- Właśnie przez te jak to powiedziałeś dawne czasy możesz zapomnieć – przerwała mu w pół zdania.

- Jeśli tego nie zrobisz to wyjawię pewną tajemnicę – użył szantażu.

- Nie możesz tego zrobić – rzekła z przerażeniem w głosie.

- Chcesz się przekonać?

- Dobrze zrobię to – odparła i odeszła. Szewc był pewny swego, że panna Cieplak zrobi wszystko w obawie przed wyjawieniem tego, co wydarzyło się jakiś czas temu.

- I jak synku wracasz do Włoch czy zostajesz w kraju? – zapytała matka, gdy siedzieli na patio we trójkę i popijali lemoniadę.

- Dużo się ostatnio wydarzyło, a i wy powinniście wraz z tatą wyjechać gdzieś, aby móc podreperować jego zdrowie, więc i postanowiłem zostać i zająć się firmą. Rozmawiałem z Aleksem i wiem, że on da sobie radę tam we Włoszech a ja zajmę się firmą tu na miejscu – seniorów Dobrzańskich ucieszyła ta wiadomość.

- Bardzo nas to cieszy synku – odezwał się jego ojciec. 

Siedzieli już jakiś czas i rozmawiali o różnych sprawach, gdy usłyszeli dzwonek do drzwi, a po chwili ujrzeli wchodzącą Paulinę wraz z jej nowym chłopakiem.

Przywitała się z seniorami i już miała to samo zrobić z Markiem, ale ten uprzedził jej zamiar mówiąc do swoich rodziców.

- To ja się już pożegnam – i nie zaszczyciwszy swojej byłej narzeczonej nawet spojrzeniem opuścił posiadłość swoich rodziców.

- Możesz nas oświecić i powiedzieć, po co przyszłaś? Chyba dość jasno wyraziliśmy się na twój temat? – mówił Krzysztof głosem pełnym oburzenia.

- Chciałam, a raczej chcieliśmy was zaprosić na nasz ślub – rzekła z uśmiechem na twarzy najwyraźniej nie przejęła się tonem, jakim mówił jej przybrany ojciec.

- Przykro nam Paulino, ale nie będzie nas na tym ślubie – odparła Helena.

- Ale jak to? – odezwała się piskliwym głosem panna Febo.

- Ty śmiesz jeszcze pytać dlaczego? Mało to nam wstydu przyniosłaś tym, co zrobiłaś? – grzmiał senior Dobrzański.

- Przecież jesteście moimi rodzicami, przybranymi, ale jednak rodzicami i sądziłam, że ty Krzysztof poprowadzisz mnie do ołtarza – mówiła Paulina, ale widząc, że są nieubłagalni postanowiła zagrać inaczej i rzekła – mój ojciec zapewne były szczęśliwy, i chciałby abyś to ty go zastąpił w tej sytuacji.

- Nie bierz nas na litość Paulina. Powiedzieliśmy nie i zdania nie zmienimy – rzekła Helena.

Paulina była rozczarowana postawą zwłaszcza samej Heleny, bo ta zawsze faworyzowała ją. Liczyła, że to się nie zmieni, a jednak to, co zrobiła ich jedynemu synowi było na tyle podłe, że wręcz niewybaczalne.

Było kilka minut przed jedenastą, gdy Ula zbierała się do wyjścia na autobus do Warszawy, gdy kolejny raz tego dnia odezwała się jej komórka. Spojrzała na wyświetlacz i odrzuciła połączenie.

- To znowu on? – zapytał Józef. Ula kiwnęła tylko głową na znak potwierdzenia.

- Czy on ci już nie da spokoju?

- Da i to już nie długo. Obiecuję – rzekła do ojca nie wdając się w szczegóły – mam tylko prośbę na nasz domowy adres przyjdzie wezwanie do sądu. Odbierz je i daj mi znać, na kiedy wyznaczona jest data rozprawy. A i jeszcze jedno, gdyby któryś z Szewców wypytywał o mnie to powiedz, że będę na rozprawie – wyjaśniła ojcu.

- Dobrze córcia, zrobię tak jak prosisz – rzekł i już żegnała się z całą swoją rodziną.

Była już w pociągu relacji Warszawa – Gliwice, gdy usłyszała przychodzącą wiadomość.

„Mam nadzieję, że nie zapomnisz stawić się na rozprawie. Tak jak zapomniałaś się ze mną pożegnać”

Odczytała wiadomość, lecz nie odpisała na nią. Reszta podróży przebiegła już spokojnie, a na dworcu czekała na nią miła niespodzianka, w postaci samej Edyty. Dziewczyny przywitały się i ruszyły w kierunku postoju taksówek i podając adres taksówkarzowi pojechały do mieszkania Uli.

- Ula to mów co chciał od ciebie ten dupek– Ula opowiedziała Edycie o całym spotkaniu z byłym chłopakiem, ale również wtajemniczyła ją w swój plan.

- No panno Cieplak nie spodziewałam się tego po tobie, ale muszę przyznać, że mnie się podoba ten pomysł – mówiła z uznaniem Edyta. Następnie Ula opowiedziała przyjaciółce o spotkaniu z Markiem i o tym, że wspólnie podróżowali do samej Warszawy.

- Edyta, co ty taka tajemniczo milcząca jesteś? – zapytała ją przyjaciółka, gdy ona sama skończyła opowiadać o swoim weekendzie.

- Bo w ciągu tego weekendu wydarzyło się coś, w co sama nadal nie mogę uwierzyć – mówiła Edyta.

- To zdradzisz mi, co się takiego stało czy mam się domyślić – mówiła ciekawa wydarzeń z weekendu Ula.

CDN…