ROZBITKOWIE część IX

Kolejny raz próbował dodzwonić się do Uli, ale bezskutecznie, jej telefon milczał. Miał już wybrać numer alarmowy, gdy na wyświetlaczu ukazał mu się numer Violetty Kubasińskiej.

- Viola nie teraz – rzucił do słuchawki.

- To ja Marek – usłyszał z drugiej strony.

- Ula? Gdzie ty jesteś? Stoję pod twoją pracą i czekam na ciebie, ale i nie tylko ja – mówił z ulgą w głosie, że jego dziewczyna jest bezpieczna.

- Przepraszam cię, ale padła mi komórka. Będąc jeszcze w pracy zadzwoniłam do ciebie, ale nie odebrałaś więc zadzwoniłam do firmy i rozmawiałam z Violettą. Teraz jestem u niej w Pomiechówku. Możesz przyjechać po mnie?

- Oczywiście, że mogę będę niedługo – skończył i za nim ruszył zrobił kilka zdjęć tym dwóm osobnikom. Wciąż zastanawiał się kim jest ten drugi.

- Idź sprawdzić czy jeszcze jest w pracy – padło z ust Sosnowskiego.

- A ty nie możesz? - odparł pytaniem Dąbrowski.

- To ja płacę tobie, a nie na odwrót. Więc idź i sprawdź – wysyczał przez zęby doktorek.

Dąbrowski nic więcej nie mówiąc poszedł i wrócił po niespełna dwóch minutach.

- Nie ma jej, wyszła z pracy jakieś trzy godziny temu – rzekł do Sosnowskiego.

Ten wściekły chwycił za telefon, wybrał jej numer i zaczął pisać wiadomość po naciśnięciu ikony z napisem „wyślij” dostał powiadomienie, że nie można jej wysłać. Jego złość była coraz większa, kolejny raz panna Cieplak wymykała mu się.

- Masz jechać do Rysiowa i obserwować jej dom. A gdy tylko się w nim pojawi masz mi natychmiast dać znać oraz nie spuszczać jej z oczu – mówił wściekły.

Dąbrowski jak ta marionetka w rękach Sosnowskiego robił co mu ten kazał.

Marek po nieco godzinie był już w domu swojej sekretarki i witał się z Ulą.

- Całe szczęście, że nic ci nie jest. Pod twoją firmą był Sosnowski, ale nie był sam. Spójrz – powiedział i pokazał jej zdjęcia zrobione telefonem.

- Przecież to Bartek – oznajmiła Ula natychmiast jak zobaczyła jedno ze zdjęć.

- Jesteś pewna? - zapytała milcząca do tej pory Violetta.

- Viola ja tego człowieka to bym poznała z kilometra. Ciekawe co oni robili u mnie pod pracą? - zastanawiała się na głos Cieplak.

- Nie chcę być złym prorokiem, ale myślę, że chcieli cię uprowadzić. Ula uważam iż powinnaś wziąć kilka dni wolnego – mówił Dobrzański.

- Nie muszę brać wolnego…

- Ale… - wszedł jej w słowo Marek lecz tym razem to ona nie dała mu dokończyć.

- Marek spokojnie, nie ma żadnego ale, bo ja dzisiaj złożyłam wymówienie. I to był mój ostatni dzień. Dlatego też dzwoniłam do ciebie z prośbą czy nie mógłbyś mnie odebrać – mówiła patrząc mu prosto w oczy, które śmiały się do niej.

Odetchnął z ulgą i mocno przytulił dziewczynę.

- I chciałabym jak najszybciej wrócić do F&D – rzekła , gdy tylko ją wypuścił ze swych ramion.

- Myślę, że to zły pomysł – rzekła Kubasińska, a widząc pytające spojrzenie Uli pospiesznie wyjaśniła – jeśli doktorek zorientuje się, że już tam nie pracujesz to z całą pewnością przyjdzie pod firmę.

- Viola ma rację. Powinnaś na jakiś czas zniknąć z Warszawy.

- Ale jak wy to sobie wyobrażacie? - pytała Ula.

- Posłuchaj kochanie jutro jesteśmy umówieni z detektywem, który mam nadzieję pomoże nam i będziemy mieć wystarczająco dowodów aby zamknąć jednego i drugiego. Dzisiaj pojedziemy do mnie, a po jutrzejszym spotkaniu pomyślimy co dalej – mówił jej prezes.

Skończyli pić kawę, pożegnali się z Kubasińską i pojechali do domu Marka. Ula była cały czas milcząca, co było dla Dobrzańskiego dość zrozumiałe. Ten psychopata nie dawał jej spokoju.

A on sam zastanawiał się gdzie mogłaby ukryć się Ula, tak aby ten jej nie znalazł.

- Marek i co teraz? Nawet boję się uruchomić telefon, bo wiem, że znajdę wiadomości od niego – mówiła przerażona Ula, gdy byli już na Siennej.

- Spokojnie. Telefonu nie włączaj, jutro po spotkaniu z detektywem kupimy nową kartę i zastrzeżemy numer, będę go znał tylko ja. Podejrzewam, że ten teraz numer zdobył dla niego Dąbrowski – mówił spokojnie, chociaż w środku cały się gotował.

Dąbrowski mimo całonocnej obserwacji domu sąsiadów nie miał dobrych wiadomości dla doktorka, co było powodem jeszcze większej jego frustracji. W Rysiowie jej nie było, do domu nie wróciła, telefon wciąż był wyłączony. W jego chorej głowie zaczęła świtać pewna myśl i postanowił to sprawdzić.

Z detektywem byli umówieni na godzinę trzynastą. Marek chciał aby Ula została w domu lecz ta miała argumenty nie do zbicia, gdy ten próbował namówić ją na pozostanie w domu, a on sam przyjedzie po nią przed spotkaniem.

- Ale Marek to bezsensu abyś pokonywał tę samo trasę dwa razy. Pojadę z Tobą do firmy może w czymś ci pomogę. A po spotkaniu odwieziesz mnie do domu – mówiła, ale jego mina mówiła, że to go nie przekonało podeszła do niego objęła w pasie i wpatrując się w jego oczy wyszeptała.

- Przy tobie czuję się bezpieczniej – i tym oto jednym zdaniem przekonała Marka co do swojego pomysłu.

Ula w firmie wzbudziła niemałą sensację, co w tym momencie niezbyt cieszyło prezesa. Jak się z czasem przekonał miał rację.

Na godzinę przed ich wyjściem do siedziby F&D przyjechał Sosnowski.

- Marek w firmie jest doktorek – usłyszeli wraz z Ulą słowa wymawiane przez Violettę.

- Miałem złe przeczucia, abyś tu przyjeżdżała wraz ze mną - mówił prezes, ale już zastanawiał się co zrobić.

- Dobra dziewczyny. Ja tu zostaję, a wy idźcie do Sebastiana, ale tak żeby nikt was nie zauważył – zrobiły tak jak im kazał.

- Viola ty wróć do siebie – mówiła Ula.

- Ale nie chcesz abym ci dotrzymała towarzystwa? - mówiła piskliwym głosikiem sekretarka.

- Viola wszystko musi wyglądać normalnie – wyjaśniła jej Cieplak. Violetta już nie mówiąc nic wróciła na swoje stanowisko pracy i chwilę później usłyszała za swoimi plecami.

- Cześć Viola – ta odwróciła się przybierając na twarz zdziwiony wyraz twarzy i rzekła.

- O Piotr. Co ty robisz? Nie miałeś wraz z Ulką być teraz w Bostonie? - zadała kilka krótkich pytań.

- Mieliśmy, ale trochę się posprzeczaliśmy przed wylotem, a później jakoś tak wyszło… zresztą nie ważne. Jest może Marek? Mam do niego sprawę.

- Jest, ale nie wiem czy będzie mógł cię przyjąć. Poczekaj zapytam – odparła kobieta.

Po chwili już obaj panowie byli w gabinecie prezesa.

- Widzę, że już nie robisz za podnóżek – Sosnowski oczywiście nie mógł sobie darować docinki w stronę Marka. Ale ten nic nie robiąc sobie z jego głupiej gadaniny zapytał.

- Czego tu chcesz?

- Przyszedłem zobaczyć się z moją dziewczyną.

- A to ciekawe, bo z tego co wiem mieliście być razem w Bostonie. Co to problemy w raju? - odgryzł mu się Dobrzański.

- Nie twój interes – odpowiedział mu doktorek.

- No ale przepraszam cię bardzo, przychodzisz do mojej firmy szukać swojej dziewczyny. To ty nawet nie wiesz gdzie pracuje twoja ukochana. Dobry jesteś, gdyby Ula była moją dziewczyną to z całą pewnością bym wiedział co się z nią dzieje – dodał z ironicznym uśmiechem na twarzy.

- Ale nie jest i nigdy nie będzie – wysyczał Piotr.

- Wiesz co opuść już ten gabinet, mam dość swojej roboty – rzekł Marek wskazując kierunek drzwi.

Sosnowski wściekły jak rozjuszony byk nie zamierzał jednak odpuścić i czując podświadomie, że Dobrzański może coś wiedzieć postanowił na niego poczekać przed firmą.

- Dzień dobry panu, nazywam się Marek Dobrzański i byliśmy umówieni na godzinę trzynastą w restauracji „Książęca”, lecz z pewnych powodów jestem zmuszony zmienić miejsce spotkania.

- Dzień dobry panu, Oskar Dziuk prywatny detektyw. Właśnie miałem wychodzić. Proszę w takim razie podać nowy adres.

- Będę na pana czekał na ulicy Lwowskiej 19 piąte piętro – podał detektywowi nowy adres.

Detektyw zjawił się na miejscu w niespełna pół godziny później. Marek wraz z Ulą opowiedzieli mu o wszystkim. Pokazali zdjęcia Sosnowskiego oraz te które zrobił Marek dzień wcześniej. Pod koniec rozmowy obaj panowie podeszli do okna, a Marek wskazał detektywowi samochód. Ten tylko skinął głową na potwierdzenie przyjęcia do wiadomości czyj to pojazd.

- Będę państwa informował na bieżąco o postępach pracy – rzekł na koniec Dziuk.

- Na miejscu będę tylko ja. Chcę ukryć Ulę przed tym typem – padło z ust Dobrzańskiego. Detektyw nie widział problemu, nawet poparł ten pomysł.

- Sebastian możesz przyjść do mnie? - prosił Marek przyjaciela.

Ten kilka minut później siedział już na fotelu i słuchał co ma mu do przekazania przyjaciel.

- Potrzebujemy twojej pomocy. Ja z firmy wyjdę pierwszy i pojadę do siebie, mam nadzieję iż ten kretyn pojedzie za mną….

- Jak to pojedzie za tobą? - dziwił się kadrowy.

- Spójrz tam – powiedział prezes i wskazał kierunek. Teraz już wszystko było jasne – więc tak jak mówiłem ja wyjadę pierwszy, a ty wraz z Ulą jakiś kwadrans później, ale proszę cię abyś zawiózł ją do moich rodziców, oni wiedzą o tym – wyjaśnił wszystko Marek.

CDN...