ROZBITKOWIE część VI

- O co chodzi? - odezwał się Dobrzański.

- Chciałem porozmawiać – odparł z niepewnością w głosie kadrowy.

- Proszę siadaj i mów o co chodzi – odpowiedział mu Marek wskazując na fotel stojący tuż przy drzwiach, a sam oparł się biurko.

- Chodzi mi o… Ulę – usłyszał w odpowiedzi.

Prezes natychmiast spiął się i wzrokiem mówiącym, że jest gotowy nawet zabić spojrzał na Sebastiana.

- Spokojnie – rzekł ten drugi – Zacznę od początku i chciałbym cię przeprosić, za to co mówiłem o tobie i Uli. Nie miałem prawa ani tym bardziej racji. Ale musiało upłynąć trochę czasu zanim to zrozumiałem – mówił spokojnie Olszański, a Marek stał oparty o biurko i słuchał co ma do powiedzenia jego do niedawna najlepszy przyjaciel.

- A cóż takiego się stało, że zmieniłeś zdanie? - pytał nieco ironicznie młody Dobrzański.

- Długo nie mogłem albo i nie chciałem dopuścić myśli, że ty możesz tak mocno kochać. Przecież znam się od tak dawna i nie pamiętam abyś tak kochał kiedykolwiek. Od kiedy to Ula odeszła z firmy nie można z tobą normalnie porozmawiać, bo zaraz unosisz się gniewem. A na każdą wzmiankę o Uli miałem wrażenie, że stałeś się jeszcze bardziej przewrażliwiony – mówił, a raczej silił się na wytłumaczenie własnej głupoty.

- I co tak nagle zmieniłeś zdanie? - zadrwił z niego Marek.

- No…. Nie tak nagle. Dopiero po kolejnej już kłótni z Violką i tym co zrobiła dotarło do mnie co ty czujesz nie wiedząc nic o Uli.

Dobrzański przez chwilę mierzył Olszańskiego wzrokiem pełnym zdziwienia i zastanawiał się czy oby jego słuch nie płatał mu jakiegoś figla. Po chwili przerwał tę panującą ciszę.

- A co takiego zrobiła twoja narzeczona?

- Po tym jak ostatnio nie doszliśmy do porozumienia, wróciła z pracy spakowała kilka swoich rzeczy i bez słowa wyjaśnienia wyszła z domu. Przez kilka godzin próbowałem do niej dzwonić, wysyłałem SMS-y, a ona je ignorowała. Dopiero po jakimś czasie dowiedziałem się, że jest u koleżanki, a od następnego dnia była u rodziców w Pomiechówku. Lecz o tym miałem dowiedzieć się dopiero po przyjściu do firmy i wtedy jak grom z jasnego nieba zrozumiałem twoje zachowanie.

Ja wariowałem, gdy tylko nie widziałem Violki przez kilkadziesiąt godzin, ale doskonale wiedziałem gdzie jest i mogłem do niej pojechać. A ty nie masz pojęcia, gdzie jest kobieta bliska twemu sercu i nie masz pojęcia co się z nią dzieje – powiedział Olszański.

Marek słuchał tego co mówi jego dawny przyjaciel i nie mógł uwierzyć własnym uszom.

- Chyba powinienem podziękować Violi – pomyślał sobie Dobrzański. Bo gdyby nie ta jego nieco wciąż roztrzepana sekretarka, to Olszański nadal niczego by nie zrozumiał.

- Dlatego też w ramach przeprosin mam coś, co być może pozwoli ci odnaleźć Ulę – powiedział Olszański. Marek przyglądał się jak kadrowy z wewnętrznej kieszeni marynarki wyjmuję jakąś kartkę na, której widnieje jakiś ciąg dziewięciu cyfr i podaje mu ją tłumacząc jednocześnie.

- To numer telefonu do niej – widząc zdziwienie wymalowane na twarzy prezesa szybko dodał – byliśmy w Rysiowie z Violettą i rozmawialiśmy z jej tatą i to od niego ten numer. A Beatka mówiła, że Ula mieszka gdzieś w Warszawie – Marek niby słuchał tego co mówi Sebastian, ale w duchu już myślał co jej powie gdy tylko uda mu się z nią skontaktować. Czekał tyle czasu, aby mieć możliwość skontaktowania się z nią oraz móc wszystko wyjaśnić i prosić o danie kolejnej szansy.

Znowu zapanowała kompletna cisza, którą przerwał Sebastian.

- To ja idę do siebie – wstał z fotela i skierował się w stronę drzwi, będąc już niemalże w progu zatrzymały go słowa Marka.

- Seba, chciałem cię również przeprosić za moje zachowanie.

Olszański odwrócił się w kierunku Marka, spojrzał na niego i odparł.

- W porządku nie było tematu. Ja również nie byłem w porządku.

- To co przyjaciele? - padło z ust Dobrzańskiego.

- Przyjaciele – odparł bez zastanowienia ten drugi.

Na koniec obaj panowie postanowili umówić się na partyjkę tenisa zaraz po pracy.

- Co mówi pani nazwisko Bartłomiej Dąbrowski?

- To mój sąsiad i kiedyś byliśmy parą. Ale to było kilka lat temu. A czemu państwo pytacie o niego?

- Bo mamy pewne podejrzenia, które w tej chwili są weryfikowane – usłyszała w odpowiedzi. Ta informacja nieco ją zaniepokoiła. Znała Dąbrowskiego i wiedziała, że jest nieobliczalny. Lecz z drugiej strony nie była przekonana co do tego, że to może być on.

- Lecz nie sądzę aby to Bartek stał za tym, on jedynie czego zawsze ode mnie chciał to pieniądze i o miłości nie było mowy – podzieliła się swoimi przekonaniami co do sprawcy.

Wychodząc z komendy z torebki wyjęła telefon aby włączyć dźwięk połączeń, który wyłączyła podczas rozmowy z funkcjonariuszami. Na wyświetlaczu ujrzała kilka nieodebranych połączeń z trzema nieznanymi oraz jeden od ojca i dwa od Ali. Postanowiła w pierwszej kolejności zadzwonić do ojca lecz ta rozmowa tylko wytrąciła ją z równowagi. Ojciec opowiedział jej o wizycie Marka oraz Violetty i Sebastiana, ale i że widziano pod ich domem Sosnowskiego. Z następnej rozmowy wiedziała, że dwie osoby z Febo&Dobrzański wypytuje o nią, oraz że była tam policja i rozmawiała z Markiem. Na te nieznane jak się jej wydawało numery nie miała zamiaru oddzwaniać obawiając się, że to jej prześladowca dzwonił.

- I co zdobyłeś ten jej numer? - pytał jeden drugiego.

- Jeszcze nie – odparł drugi.

- Za co ja ci płacę? Nawet tak prostej rzeczy jak numer telefonu nie potrafisz załatwić! - mówił podniesionym głosem jeden z mężczyzn.

- To nie takie proste. Matka mówi, że stary Cieplak zasłania się jej dobrem – próbował się bronić Bartek Dąbrowski.

- A ty nie możesz zagadać do kogoś z jej rodziny? W końcu byłeś jej chłopakiem – grzmiał ten pierwszy.

- Prędzej mnie przegonią niż zechcę rozmawiać – odpowiedział swojemu rozmówcy.

- Dobra. Idź już, muszę wziąć się do pracy. A jeszcze to, masz zawieź jej pod drzwi – dał Bartkowi białą kopertę.

„ Myślisz, że jak zmieniłaś numer telefonu to coś to zmieni? Wcześniej czy później go zdobędę. Tak jak i Ciebie Nie ukryjesz się przede mną ani swoim przeznaczeniem”

Wróciła do siebie i zajęła zaległą pracą, gdy usłyszała dźwięk przychodzącej wiadomości. Z samego początku zignorowała ten fakt, ale coś mówiło aby jednak przeczytać jej treść.

- Najpierw skończę to co zaczęłam, a później odczytam wiadomość – mówiła do siebie samej.

Właśnie miała chwytać za telefon, gdy ktoś zadzwonił do drzwi. Podeszła i po upewnieniu się kto wpuściła gościa do środka.

- Ula posłuchaj, była w ostatnim czasie policja w firmie i wypytywali o ciebie Marka – zaczęła Ala.

- Tak wiem – odparła niby bez emocji w głosie Ula, a bynajmniej starała się aby tak to zabrzmiało.

- Wypytywał się mnie o ciebie, ale i nie tylko on, bo i Violka z Olszańskim – mówiła starsza kobieta.

- Nic im nie mówiłaś? – dopytywała z przerażeniem w oczach młodsza z kobiet.

- Nie, nie mówiłam. Lecz z tego co zauważyłam to cała trójka się o ciebie martwi, zwłaszcza Marek – wyjaśniła jej Ala.

Po tym zapadło milczenie, które przerwała Alicja.

- Wiesz co Ula? Ja myślę, że Marek naprawdę się zmienił i chyba rzeczywiście bardzo cię kocha. Wiem, że był u twojego taty po tym jak była u niego policja, a Józef mu wszystko opowiedział, co ponoć bardzo go zaniepokoiło. A w obecnej sytuacji dobrze by było żebyś miała tu kogoś.

Kilka dni wcześniej dopytywał się też o ciebie Sebastian również Kubasińska wiem, że pytała się dziewczyn – mówiła do Uli, i korzystając z faktu, że Cieplak wciąż milczy kontynuowała dalej – może oni rzeczywiście zrozumieli swój błąd i teraz już by tak nie postąpili. Marek przecież nawet przestał odzywać się z Sebastianem, ale o tym przecież wiesz, bo ci opowiadałam. Violka również bardzo się zmieniła. A Marek najbardziej.

- Alu lecz w obecnej sytuacji to obawiam się, czy nawiązanie kontaktu z kimkolwiek a zwłaszcza z Markiem będzie rozsądnie – próbowała chociaż bardzo nieudolnie przekonać przyjaciółkę o nietrafności tego pomysłu.

W duchu jednak popierała słowa kobiety. Wiedziała, że czułaby się bezpieczniejsza, lecz z drugiej strony każdy potencjalny mężczyzna u jej boku mógłby rozzłościć prześladowcę.

Było już późno, gdy obie kobiety się żegnały.

- Ula proszę przemyśl co ci powiedziałam – mówiła jeszcze na koniec Alicja.

- Zastanowię się, obiecuję – odparła jej Ula.

W tracie otwierania drzwi na podłogę upadła koperta, którą podniosła Ula i prosząc Alicję aby jeszcze chwilę została drżącymi dłońmi otwarła ją i przeczytała na głos treść listu. Po czym zadzwoniła na policję z informacją o otrzymanej przesyłce oraz iż następnego dnia z samego rana ją przywiezie.

Alicja chciała zostać na noc u Uli, ale ta mówiła, że to nie ma sensu i da sobie radę.

Przez wizytę i ten list całkiem zapomniała o telefonie i tej nieodczytanej wiadomości. Było już późno, a ona musiała wcześniej wstać, by jeszcze przed pracą pojawić się na komendzie.

Była w pracy co pozwalało jej chociaż na chwilę zapomnieć o nękającej ją osobie, w porze lunchu udała się do pobliskiej niewielkiej knajpki i czekając na przyniesienie zamówionego obiadu przypomniała sobie o nieprzeczytanej wiadomości. Wyjęła telefon z torebki i już zagłębiała się w jej treści, a jej wyraz twarzy zmieniał się jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki.

CDN….