MOJE WSZYSTKO I NIC część XIV

- Możesz iść, ale na dwudziestą drugą masz być w domu – zgodził się Zygmunt.

- Co? - zapytała zdumiona Bożena.

- Albo wracasz na tę godzinę, albo wcale – odparł zadowolony Zygmunt.

Bożena już wiedziała, że nie może dalej dyskutować z ojcem, bo to i tak nic nie da. Po wyjściu z działki pożegnała się ze znajomymi i wróciła do domu. Na dobrą sprawę to mogła wbrew woli ojca jechać. Doskonale wiedziała, iż ta dwójka pseudo rodziców będzie na działce przez cały weekend, ale gdzieś z tyłu głowy czuła obawę, że jednak któreś z nich może wrócić do domu w nocy i wówczas miałaby niewesoło. W takich chwilach była zła sama na siebie, że nie potrafiła przeciwstawić się ich woli. - Przecież jestem już dorosła – mawiała do siebie samej. Lecz zaraz słyszała w swej głowie słowa ojca – póki mieszkasz pod moim dachem i jesteś na moim utrzymaniu, robisz co ci każę – i słowa matki – jeszcze mi za mleko nie zapłaciłaś.

Od rozstania z Dominikiem minęły trzy miesiące a ona coraz bardziej zamykała się w sobie. Ciągle chodziła smutna z często podkrążonymi od płaczu oczami. Nie umiała się uśmiechać, nic jej nie cieszyło. Znajomi powtarzali, że to minie, że musi dać sobie czas, że zapomni a być może znajdzie kogoś, kto sprawi, że będzie szczęśliwa.

- Tak już to widzę – odpowiadała w takich razach.

Było sobotnie, czerwcowe popołudnie siedziała na ławce przed blokiem i jak zwykle rozmyślała nad własnym losem.

- A ty znowu się dołujesz? – usłyszała bardziej stwierdzenie niż pytanie, spojrzała w stronę skąd usłyszała głos i ujrzała swoją koleżankę.

- Nie…, po prostu sobie siedzę – odparła zrezygnowana. – Monika powiedz mi jak to jest? Gabi załatwiłam chłopaka. Dzięki mnie ty również go masz. A ja jestem sama jak palec, bo mój mnie najzwyczajniej w świecie zostawił – mówiła jakby z nutą zazdrości w głosie. Może rzeczywiście była zazdrosna?

- Bożena czy ty czasem nie przesadzasz? - padło z ust koleżanki. Ta pokręciła głową, aby zaprzeczyć.

Nagle Monika wpadła na pomysł, który w jej mniemaniu wydawał się dobry.

- A może ja ci pomogę znaleźć chłopaka? – zaproponowała.

- Ty? - Bożena spojrzała pobłażliwie na swoją rozmówczynię – Sorry, ale jakoś tego nie widzę – odparła.

- Dlaczego? - zdziwiona Monika zawiesiła spojrzenie na Bożenie.

- Pragnę przypomnieć ci, że gdyby nie ja to ty po dziś dzień nie miałabyś tego swojego Darka. Ty nie umiesz z innymi facetami gadać – odpowiedziała jej.

- To się jeszcze okaże – odparła i zerknęła w prawo.

- Spójrz idzie Krzysiek z jakimś chłopakiem – rzekła wskazując dwóch młodych ludzi. Krzysiek był od Bożeny znacznie młodszy, ale ten drugi wydawał się znacznie starszy. Obaj nie zwrócili nawet uwagi na dziewczyny. W pewnym momencie Monika wstała i ruszyła w kierunku bloku do którego weszli. Stanęła pod oknami i zaczęła głośno wołać Krzyśka.

- Monika przestań, – próbowała oponować Bożena – przecież słyszysz, że u Krzyśka jest impreza i zapewne nikt cię nie usłyszy. - Jakby na przekór jej słowom w oknie ukazała się matka Krzyśka, znajoma matki Bożeny z pracy. Z drugiej strony czemu się tu dziwić. Większość mieszkańców tej dzielnicy znała się nie tylko z miejsca zamieszkania, ale również z zakładu, w którym pracowali.

- Dzień dobry, może pani zawołać Krzyśka? - prosiła Monika. Bożena siedziała wciąż na ławce i tylko pukała się w czoło. Po paru chwilach w oknie ukazał się chłopak.

- Możesz zejść na chwilę? - zapytała Monika.

Ten nie zwlekając wyszedł przed blok. Bożena wciąż siedziała i przysłuchiwała się rozmowie tej dwójki -jak w tej chwili myślała - postrzeleńców. W pewnym momencie padło z ust Krzyśka, że może zawołać tego drugiego i jak tylko Monika wyraziła aprobatę pobiegł do domu.

- No chodź poznasz kogoś – mówiła Monika do Bożeny, a ta jakby mogła to już by zwiała, jednak ciekawość jej nie pozwoliła. Niespełna pięć minut później Krzysiek schodził wraz z jak się później okazało, swoim kuzynem.

- Cześć – padło niemalże jednocześnie z ust wszystkich.

- To jest Monika, Bożena a to mój kuzyn Łukasz – dokonał prezentacji Krzysiek.

- Miło mi - usłyszały dziewczyny.

- Nam również – odparły.

Cała czwórka stała jakieś półgodziny rozmawiając o wszystkim i o niczym. Mimo to między Bożeną a Łukaszem dało się wyczuć jakąś dziwną nić porozumienia, a dodatkowo śmiali się nawet z tych samych dowcipów. Ten wspólnie spędzony czas przerwało wołanie matki Krzyśka, aby obaj wrócili do domu.

Dziewczyny znów zostały same, ale na twarzy Bożeny można było zauważyć coś na kształt uśmiechu.

- Nawet miły ten kuzyn Krzyśka – rzuciła Monika.

- No – odparła mało inteligentnie Bożena. – A widziałaś jakie miał podbite oko? - dodała

- Widziałam. Ale czy to ważne? Może się gdzieś pobił, albo co? – padło z ust koleżanki.

Siedziały jeszcze jakiś kwadrans, gdy ujrzały chłopaka idącego wraz z rodzicami.

- Spotkamy się jutro popołudniu? - padło z ust Łukasza, gdy podbiegł do dziewczyn.

- Jeśli przyjdziesz około piętnastej, to myślę, że tak – odparła Bożena.

- Dzięki. Na pewno przyjdę – odparł, po czym pożegnał się i ruszył w kierunku, oddalających się rodziców.

- Mam nadzieję, że się z nim spotkasz? – mówiła Monika.

- Nie wiem – odparła zgodnie z prawdą Bożena.

- Ty chyba sobie żartujesz. To ja tu się pocę, żeby znaleźć ci faceta, a ty jeszcze marudzisz? – niemal krzyczała na Bożenę.

- Dobra, spotkam się z nim. Oczywiście jeśli przyjdzie – odparła, ale widać, że coś chodziło jej po głowie. – Pójdę pod warunkiem, że ty również pójdziesz ze mną.

- A co ja przyzwoitka jestem, czy co? - obruszyła się Monika. Po namyśle jednak zgodziła się.

Wróciwszy do domu Bożena nie mogła przestać myśleć o nowo poznanym chłopaku i porównywać go do Dominika. Był szczupły, nieco wyższy od niej samej lecz niższy od Dominika.

- Pójdę na to spotkanie co mi zależy. Wiecznie sama nie będę. A i przecież nikt nie powiedział, że od razu zostaniemy parą – rozmyślała.

Nastała niedziela. Bożenka do południa wyszła z psem i spotkała Krzyśka, który nie owijając w bawełnę rzucił do niej.

- Chodzisz z moim kuzynem?

- Ty chyba jesteś nienormalny. Wczoraj go poznałam i już ma być moim chłopakiem?

- A czemu nie? - dociekał chłopak.

- Umówiłam się z nim na dzisiaj na piętnastą, ale czy coś z tego będzie to nie wiem. – Widać było, że Krzysiek ucieszył się z takiego obrotu sprawy.

- Bo wiesz… Łukasz to taki sympatyczny chłopak, tylko ostatnio ma pecha do dziewczyn. Kilka dni temu rozstał się z dziewczyną i to stąd ten siniak pod okiem – opowiadał jej Krzysiek, mimo że go o to nie prosiła. Uznała, że jeśli Łukasz sam nie powie jej co się stało, to z jej strony byłoby nietaktem wypytywać go o to.

Punktualnie o umówionej godzinie chłopak był na jej osiedlu. Chwilę rozmawiali siedząc na ławce, by po kilku minutach wraz z Moniką, Krzyśkiem i jeszcze dwójką innych osób ruszyć w kierunku parku. Tam mile spędzili czas. Koło godziny dziewiętnastej wrócili w pobliże miejsca zamieszkania Bożenki i wtedy z ust Krzyśka po raz drugi padło pytanie, które do południa usłyszała Bożena.

- Co? - zapytali prawie jednocześnie.

- Pytam czy jesteście już parą. Wiecie, pytam bo chciałbym być na waszym weselu – mówił. Oni popatrzeli na niego i nie wiedzieli przez moment co powiedzieć.

- Ale my znamy się dopiero od dwudziestu czterech godzin – odparła Bożena.

- I co z tego – odparł chłopak.

Chwilę później poczuła jak Łukasz obejmuje ją w pasie i przyciąga do siebie mówiąc do Krzyśka.

- Taka odpowiedź ci wystarczy?

Ten tylko skinął głową na znak aprobaty. Powoli towarzystwo rozchodziło się i w końcu Bożena została tylko z Łukaszem

- Bożena spotkamy się jutro? – chłopak stał naprzeciwko niej patrząc z napięciem w jej oczy.

- Jasne, czemu nie – odparła uśmiechając się nieśmiało. – Teraz jednak muszę już iść. To do jutra…

Nie pozwolił jej tak po prostu odejść. Zanim to zrobiła po raz pierwszy ją pocałował.

CDN...