ZAKAZANY OWOC część I

W niewielkiej miejscowości pod Warszawą mieszkała rodzina gdzie nigdy się nie przelewało. Może i nie byli biedni ale i nie majętni. Po prostu żyli jak wielu. Od pierwszego do pierwszego. W pięcioosobowej rodzinie pracował tylko Józef Cieplak. Jego żona zajmowała się domem i trójką ich dzieci. Chociaż najstarsza córka od dawna mogła by pracować tego nie robiła. Rodzice jej zastanawiali się co jest powodem niemożliwość podjęcia przez Ulę pracy. Przecież codziennie przeglądała ogłoszenia, jeździła na rozmowy kwalifikacyjne. Nie była brzydka. Owszem może i nie była również pięknością na miarę miss. Była po prostu ładna. Potrafiła ubrać się schludnie i w miarę możliwości według obowiązujących trendów modowych. Fakt większość jej garderoby pochodziła z sieciówki. A jej największym atutem były niesamowicie błękitne oczy. Właśnie wróciła z kolejnej rozmowy.
- I jak ci poszła rozmowa - zapytała pani Cieplak gdy Ula weszła do domu
- Jak każda poprzednia - odparła zmartwionym głosem.
Chociaż prawda była inna. Ona tak naprawdę nie była na żadnej rozmowie. Jak poprzednio, i tym razem żadnej rozmowy nie było. Ona liczyła na pracę tylko w jednej firmie. I to na konkretnym stanowisku. Wiedziała, że tak nie powinna. Lecz chęć bycia blisko pewnego bruneta była silniejsza od wszystkiego innego. 
Dzięki swojej koleżance pracującej w FD wiedziała, że na stanowisku asystentki dyrektora ds. reklamy i promocji jest duża rotacja.
- Ula, a może złożysz swoje cv w firmie gdzie ja pracuję - mówiła Ela, pracująca w bufecie firmowym Febo&Dobrzański.
- No nie wiem. Przecież ja nie mam pojęcia o modzie - mówiła Ula gdy pierwszy raz rozmawiały po uzyskaniu obu dyplomów przez nią.
Tak Ula miała ukończone dwa kierunki studiów. Ekonomie oraz Zarządzanie i Marketing, dodatkowo miała zrobionych kilka innych przydatnych kursów, znała trzy języki obce.
To właśnie od Elki wiedziała, że dyrektorem jest niejaki Marek Dobrzański. Brunet z urzekającymi dołeczkami w policzkach i oczach koloru górskiego lodowca. Później jeszcze obejrzała kilka jego zdjęć na portalach plotkarskich. I mimo, że nigdy go nie znała osobiście to po tym co widziała i usłyszała twierdziła, że się zakochała w tym jakże przystojnym mężczyźnie. I chociaż sama sobie się dziwiła nie potrafiła wyrzucić go z głowy.
- Cieplak co się z tobą dzieje. Przecież masz chłopaka. A wzdychasz do jakiegoś tam - karciła sama siebie 
Wiedziała, że ten przystojny brunet to tylko niedoścignione marzenie. Przecież no mieszka w Warszawie, ona w Rysiowie. Tak jak ona ma chłopaka tak on ma dziewczynę, a raczej narzeczoną. Dzieliło ich wszystko. Czasami próbowała porównywać Bartka do Marka, co było bezsensowne. Bo jak można porównywać tych dwoje skoro zna się jednego, a drugiego widziało tylko na zdjęciach. Owszem było kilka różnic jeden był brunetem, drugi blondynem. I ogólnie Marek wydawał się być przystojniejszy od Bartka.

- Ula dostałem propozycję pracy w Niemczech. Może wyjechalibyśmy razem - zaproponował jednego razu Bartek 
- No nie wiem - odparła Ula - wolałabym zostać w kraju i tu spróbować znaleźć pracę - wyjaśniła widząc pytające spojrzenie chłopaka
- Ale... - zaczął Dąbrowski 
- Obiecuję, że się zastanowię - powiedziała wchodząc mu w słowo.
Nagle w jej głowie zaświtała pewna myśl, którą wyraziła
- A może zróbmy tak. Najpierw wyjedziesz sam i zaczniesz tam szukać dla nas jakiegoś mieszkania. Ja w tym czasie pozałatwiam tu wszystko. I jeśli powiedzmy w ciągu sześciu miesięcy nic nie znajdę to dojadę do ciebie - mówiła
- Wolałbym wyjechać razem z tobą. To może zrezygnuję z tego wyjazdu? A jak już nic nie będzie stało na przeszkodzie z twojej strony to wówczas wyjedziemy - odparł zawiedziony Bartek
- No tak. Lecz myślę, że szkoda by było przepuścić taką okazję. Następna może się trafić albo nie - argumentowała Cieplak
W końcu Bartek uległ swej dziewczynie i wyjechał Niemiec. A ona została. 
Ulka zdawała sobie sprawę, że związki na odległość raczej nie mają przyszłości. Natomiast Bartek wierzył, że to przetrwa i wkrótce  będą znów razem. Tylko, że panna Cieplak miała inne plany. I ten jego wyjazd był jej bardzo na rękę. 

- Ula, dowiedziałam się o rekrutacji do pracy w FD - tydzień po wyjeździe Bartka zadzwoniła do Ulki Elka 
- Naprawdę, a na jakie stanowisko - odparła zadowolona Cieplak
- Jako asystentka dyrektora Marka Dobrzańskiego - usłyszała w odpowiedzi Ulka - więc jak nadal szukasz pracy to przyjedź jutro na Lwowską  dziewiętnaście - dodała
- Jasne, że przyjadę. Dziewiąta wystarczy - odpowiedziała koleżance
- Myślę, że tak - dotarła do Ulki odpowiedź.
Po tej rozmowie miała wrażenie jakby unosiła się kilka centymetrów nad ziemią. 
- Jutro jadę do Warszawy możliwe, że może tym razem  mi się poszczęści - rzekła Ula wchodząc do kuchni po skończonej rozmowie z Elką. 
- A gdzie? - zapytała pani Cieplak
- We firmie modowej w Warszawie poszukują asystentki dyrektora do spraw reklamy. Muszę się stawić jutro rano. Dzwoniła Ela i powiedziała mi o tym - wyjaśniła dziewczyna
Po kolacji zaczęła przekopywać szafę aby wybrać najlepszą z sukienek jakie miała. Musiała zrobić jak najlepsze wrażenie i dostać tę pracę. Przygotowała potrzebne dokumenty. Spać kładła się z uśmiechem na twarzy. 
Nawet Bartek nie był wstanie jej popsuć humoru. Ten dzwonił niemalże codziennie. 
- Bardzo tęsknię za tobą. Może byś przyjechała chociaż na weekend do mnie - zaproponował
- No nie wiem - odpowiedziała
- Ula proszę. Przyjechałabyś w piątek popołudniu albo w sobotę rano. A w niedzielę byś wróciła - prosił
- No dobrze. Sprawdzę tylko godziny i połączenia i dam ci jutro pod wieczór znać - zgodziła się. Wiedziała, że ten nie odpuści. Postanowiła nie mówić mu jeszcze o możliwości podjęcia pracy. Powie mu jak już będzie ją mieć. 
Wiedziała, że Bartek nie będzie zadowolony z tego. Ale praca w pobliżu Dobrzańskiego była silniejsza od bycia z własnym chłopakiem. 
- Przecież nie robię nic złego. Nie idę z nim na randkę czy też do łóżka. A to że będę z nim pracować to jeszcze nie zdrada - tłumaczyła sama siebie

Stanęła przed oszklonym budynkiem i zadzierając do góry głowę uśmiechnęła się do siebie 
- No Cieplak do dzieła. Masz niepowtarzalną szansę na zdobycie pracy, a przy okazji osobiście poznać tego najprzystojniejszego z przystojnych - pomyślała i ruszyła w kierunku drzwi. 
Będąc już w środku przedstawiła się pracownikowi ochrony i  po wyjawieniu powodu jej obecności udała się na wskazane przez portiera piąte piętro. Podeszła do młodej dziewczyny stojącej za ladą recepcji i po przedstawieniu się rzekła
- Ja w sprawie pracy na stanowisko asystentki dyrektora
- Proszę przejść tym korytarzem i na prawo jest sekretariat oraz biuro dyrektora - pokierowała ją dziewczyna
Po dotarciu na miejsce zauważyła kilka innych dziewczyn, które jak ona przyszły na rozmowę. W samym sekretariacie dostrzegła dwa biurka. Jedno puste, a przy drugim siedziała jakaś blondynka 
- Zapewne sekretarka - pomyślała Cieplak
Długo nie myśląc podeszła do dziewczyny 
- Ten czerwony będzie najlepszy - odezwała się do niej 
Ta popatrzyła na Cieplak po czym odezwała się
- Myślisz?
- Tak. O przepraszam nie przedstawiłam się. Ula Cieplak - odpowiedziała jej i wyciągnęła rękę przedstawiając się 
 - Violetta Kubasińska - odparła ta druga - ty też w sprawie pracy - ni to spytała ni to stwierdziła 
Ula skinęła tylko głową. Chwilę jeszcze rozmawiały na mało znaczące tematy aż nadeszła jej kolej. Weszła do środka i widok, który ujrzała spowodował miękkość w jej kolanach.
- Oddychaj, kobieto oddychaj - powtarzała w duchu
Rozmowa nie trwała zbyt długo. A na koniec usłyszała
- W ciągu dwóch dni odezwiemy się do pani - powiedział Dobrzański
Pożegnała się i wyszła. W głowie wciąż słyszała jego głos. Teraz musi uzbroić się w cierpliwość. To tylko maksymalnie dwa dni. I będzie wiedzieć czy dane jej będzie widywać go codziennie czy też nie. 
CDN...