PRZEZNACZENI część13

Czas płynął nieubłaganie. W końcu nadszedł czas na rozstanie. Marek odwiózł Ulę do domu. Większość drogi przebyli  w milczeniu. Każde zatopione we własnych myślach. A tak prawdę powiedziawszy oboje myśleli o tym samym. Jak to teraz będzie. On wiedział, że nic ani nikt nie jest wstanie ich rozdzielić. Chciał dla niej wszystkiego co naj. Dla niego liczyła się tylko Ulka. Wiedział, że tylko ona i żadna inna. Ula też zrozumiała co czuje do tego niezwykle przystojnego mężczyzny. Mimo to obawiała się czy, ktoś nie będzie chciał im tego szczęścia zniszczyć.

- Ula - odezwał się Marek przerywając ciszę

- Tak -  oderwała swój wzrok od bocznej szyby

- Spotkasz się ze mną jutro popołudniu? - zapytał, mimo iż trochę obawiał się czy to nie za szybko. Ale on gdyby tylko mógł to by widywał się z nią codziennie.

- Tak, sądzę że do godziny szesnastej powinnam być już w domu - odparła. Tak jak i on chciała się z nim widywać tak często na ile to możliwe.

- A to gdzieś się wybierasz jutro - ni to stwierdził ni to spytał

- Tak. Jutro z rana będę w Warszawie w związku z pracą. Bo gdy skończy się moje L4 nie wrócę do mojej aktualnej pracy - odpowiedziała

- Jak to nie wrócisz? - dopytywał 

- Bo w tym banku pracowałam na umowę zlecenie - wyjaśniła ze smutkiem w głosie

- To myślę, że możesz już przestać szukać nowej pracy - odparł z zadowoleniem. Tak on w tej chwili cieszył się, że wpadł na taki pomysł

- Ale, jak to? - zapytała ze zdziwieniem Ula

- Bo ja właśnie daję ci pracę. Cztery tysiące brutto i umowa na czas nieokreślony - mówił z radością w głosie. Widząc, że ona chce coś powiedzieć, a może i zaprotestować szybko zaczął kontynuować - ja dzisiaj zwolniłem swoją sekretarkę, a jakiś czas temu odeszła moja asystentka. I ktoś taki byłby mi bardzo potrzebny. To co zgodzisz się.

Przez dłuższą chwilę Ula zastanawiała się nad jego propozycją.

- Tak zgadzam się - odparła

W końcu dojechali pod jej domu. On wysiadł pierwszy obszedł auto i pomógł jej wysiąść. Stali tak jeszcze przez chwilę objęci i zapatrzeni w swe oczy. Jego stalowo-szare wpatrywały się w błękit jej oczu. Tego dnia po raz kolejny pocałował ją. Pożegnali się w końcu i umówili na godzinę dziewiątą w firmie. Ula miała przywieźć wszystkie potrzebne dokumenty do zatrudnienia. A ona sama pracę zacznie jak tylko skończy jej się chorobowe. 

Ula poszła do domu, a Marek odjechał do swego. Jak tylko dojechał na Sienną wysłał do niej sms-a 

- " Kochanie jestem już w domu. I już zaczynam za tobą tęsknić. Kocham cię" 

Chwilę później dostał zwrotną wiadomość

- " Też cię kocham. Do zobaczenia jutro" 

Po przeczytaniu tej wiadomości jego serce się radowało. Dzisiaj kolejny raz powiedziała, że go kocha. Już nie mógł się doczekać jutrzejszego dnia. Z tych emocji obawiał się, że nawet nie zaśnie. 

Tuż po ósmej wszedł do firmy. Z recepcji zabrał pocztę oraz klucze do swego gabinetu. Niemalże od razu zajął się pracą. Chciał mieć coś już zrobione przed przyjściem Uli. Zbyt długo nie dane mu było pracować bo do jego gabinetu wszedł Sebastian. Wszedł to delikatnie powiedziane on wręcz wparował. 

- Marek przywróć Violę do pracy - zaczął od samego progu bez zbędnego przywitania się dyrektor HR

- Mnie również miło cię widzieć - odparł prezes

- Marek przecież nic takiego się nie stało. Sam wiesz jaki jest Pshemko - mówił Sebastian

- Nic z tego. Nie przyjmę jej z powrotem. A zwolniłem ją za całokształt, a nie tylko z powodu mistrza -  odparł Dobrzański

- Sądziłem, że jesteś moim przyjacielem. A przyjaciołom takich rzeczy się nie robi - mówił z pretensjami w głosie Sebastian. Marek spojrzał na niego i odpowiedział mu

- Owszem jesteśmy przyjaciółmi ale to nie jest powód abym miał ją dalej tu zatrudniać. A teraz jak możesz to daj mi pracować. A i jeszcze jedno przygotuj mi umowę dla Urszuli Cieplak na stanowisko mojej asystentki. Stawka jaką wpiszesz to cztery tysiące brutto, a umowa ma być na czas nieokreślony.

Olszański popatrzył na Marka i rzekł

- No tak już wiem dlaczego nie chcesz przywrócić moje Violki

- Violka była tylko sekretarką i to marną, ciągle się spóźniała i olewała moje polecenia. A Ula będzie moją asystentką - odparł niewzruszony Marek

Olszański chciał coś powiedzieć lecz Marek go ubiegł

- Ula ma być na dziewiątą i wówczas przyniesie ci dokumenty, i najpóźniej za godzinę chcę widzieć jej umowę na moim biurku

Ten tylko odwrócił się na pięcie i poszedł do swego gabinetu. Był zły na przyjaciela.

Gdy tylko Marek ponownie zajął się pracą delikatne pukanie oderwało go od niej. Powiedział - proszę - a w drzwiach ukazał się obiekt jego marzeń. Natychmiast wstał i poszedł do niej z uśmiechem na twarzy. Objął ją i namiętnie pocałował.

- Strasznie tęskniłem - rzekł gdy tylko przestał ją całować

- No chyba nie aż tak. Przecież widzieliśmy się wczoraj wieczorem - mówiła wpatrując się w jego uśmiechnięte nie tylko oczy. Na jej widok radowało się również jego serce.

- Skarbie ale to było wczoraj - odparł z miną nieszczęśliwego małego chłopca

- Marek, a co będę miała  robić - zapytała

- Zaraz wszystko ci wyjaśnię i wytłumaczę tylko zamówię nam kawę - mówił Marek chwytając za telefon aby zamówić dla nich kawę. Siedzieli tak już chwilę a Marek objaśniał jej wszystko. Gdy wypili poszli do działu kadr aby tam można było zredagować jej umowę. 

- Dyrektorem tam jest mój przyjaciel i to on sporządzi umowę, a ja w tym czasie oprowadzę cię po firmie i przedstawię kilku osobom - Po wyjściu z gabinetu dyrektora spotkali na korytarzu Paulinę. Kobieta na widok tej dwójki uśmiechnęła się serdecznie i przywitała. 

- Witam kochani - rzekła

- Witaj Paulino. Mam dla ciebie świetną wiadomość za dwa tygodnie Ula zaczyna u nas pracę - mówił podekscytowany Marek

- Naprawdę? - dopytywała Febo zerkając to na Ulę to na Marka

Oboje tylko skinęli głowami potwierdzając. 

- Paula, a może wybierzesz się z nami później do Ogrodów Smaku. Teraz idę jeszcze z Ulą do Pshemko. I gdy Sebastian tylko przyniesie Uli umowę do podpisu to idziemy tam właśnie - pytał Marek

- Przepraszam was ale nie dziś. Jestem umówiona z dostawcą od dodatków. Może innym razem. Ale z tobą Marku chciałam się później spotkać. Daj znać jak już będziesz wolny - wyjaśniła i pożegnała się z nimi Febo

Oni już przez nikogo nie zatrzymywani dotarli do pracowni mistrza. Gdzie jak na okres przed pokazowy nadzwyczaj było spokojnie. Marek delikatnie uchyli drzwi i zajrzał do środka gdzie w czerwony fotelu siedział ich guru mody. 

- Witaj Pshemko - odezwał się ściszonym głosem prezes

- Witaj Marco, co cię do mnie sprowadza - odparł mistrz

- Chciałem ci kogoś przedstawić. Spójrz to jest Urszula Cieplak już za niespełna dwa tygodnie będzie u nas pracować jako moja asystentka - mówił Marek

- Jesteś piękna Bella  - zachwycał się jej wyglądem Pshemko

- Bardzo dziękuję za komplement. Ale to mnie jest miło poznać osobiście mistrza - odparła Cieplak. Tym jednym komplementem Ula nieświadomie ale kupiła sobie mistrza.

- Marco, a co z tą szaloną osobą, zwaną sekretarką - zapytał mistrz

- Spokojnie mistrzu. Ona od wczoraj już tu nie pracuje. Natomiast mam nadzieję, że z Ulą wasza współpraca będzie się dobrze układać - odpowiedział mu Marek

Pożegnali mistrza i udali się do gabinetu Marka. Ten miał zamiar zadzwonić do Sebastiana w sprawie umowy dla Uli. Gdy nagle usłyszeli pukanie, a po wypowiedzeniu  - proszę - w drzwiach ukazał się nikt inny jak dyrektor HR z umową.

Ula po przeczytaniu podpisała umowę i już mogli spokojnie wyjść do restauracji. Tam spędzili około godziny później pożegnali się i każde udało w swoim kierunku. Marek do firmy a Ula do Rysiowa. Owszem rozstawali się w tym dniu raptem na kilka godzin. Gdyż umówili się na godzinę osiemnastą. Zaraz po powrocie do firmy Marek udał się na rozmowę do Pauliny. Gdyż ta wspominała mu o tym podczas ich spotkania gdy był z Ulą.

Po usłyszeniu zaproszenia wszedł do gabinetu swojej byłej żony.

- Cześć Paula. To o czym chciałaś rozmawiać - mówił Marek

- Dziękuję za wczorajszą wiadomość. I szczerzę życzę aby wam się udało - mówiła - ale ja nie o tym tak po prawdzie chciałam rozmawiać. Spójrz co dzisiaj przyszło na mój adres - mówiła kobieta i podała mu kopertę 

Marek spojrzał na kopertę i nie wiedział o co może chodzić. 

- Paula ale o co chodzi? - pytał

- Zajrzyj do środka i przeczytaj - odpowiedziała

Marek gdy tylko wyjął zawartość koperty nagle pobladł, a chwilę później na jego twarzy można było ujrzeć wściekłość

- To jest jakiś żart. A jeśli tak to wcale mnie nie śmieszy - odezwał się po chwili. Nadal zastanawiając się jakim trzeba być człowiekiem.

Do końca dnia nie mógł się skupić już na pracy. Z pracy wyszedł wcześniej niż zazwyczaj i udał się nad Wisłę aby w spokoju wszystko przemyśleć. Tak się zasiedział, że dopiero telefon od Uli oderwał go od tych rozmyślań. W tym momencie nie chciał z nikim rozmawiać. Chciał być sam. 

CDN...