PRZEZNACZENI część12

W końcu wybiła szesnasta a on nie mógł wyjść z firmy. Jak na złość ich projektant wpadł w szał. Po tym jak sekretarka prezesa po raz już nie wiadomo, który jego dzieła nazwała kieckami. I przez to Marek próbował go uspokoić. Co było niezwykle trudne. 

- Pshemko proszę uspokój się. Wiesz, że ona plecie co jej ślina na język przyniesie - tłumaczył Marek

- A ty też tak uważasz - mówił załamany mistrz

- Nie nawet tak nie pomyślałem. Przecież wszyscy wiedzą, że to są arcydzieła i to ponadczasowe. Obiecuję, że porozmawiam z Violettą. I zabronię jej przychodzenia do twojej pracowni - mówił jak najłagodniej prezes. Mimo iż wewnątrz aż się gotował. 

Co raz częściej miał chęć zwolnić tą infantylną kobietę z roboty. Dotychczas nie zrobił tego z powodu Sebastiana. Ale dziś już miał tego dość. Gdy tylko udało mu się uspokoić mistrza, wrócił do biura gdzie była jeszcze jego sekretarka.

- Violetta do mnie - rzucił będąc już w sekretariacie

- I co uspokoiłeś tego furiata - pytała Kubasińska tak jakby nic złego się nie stało

- Tak jego uspokoiłem, ale za to ty właśnie straciłaś pracę - mówił 

- Ale, Marek nie możesz mi tego zrobić. Co ja teraz pocznę - mówiła płaczliwym głosem

- Już mnie to nie obchodzi. Mam dosyć twego nieróbstwa, ignorowania moich poleceń, wiecznego spóźniania się oraz ciągłego obrażania Pshemko - odparł po czym chwycił za telefon i wybrał numer do Sebastiana i po wyłuszczeniu mu w czym rzecz pożegnał się już z byłą sekretarką i wyszedł z biura.

Już przez nikogo nie zatrzymywany ruszył w kierunku Rysiowa. Po drodze tylko jeszcze kupił piękny bukiet czerwonych róż. Jednak postanowił jej go dać dopiero jak wszystko sobie wyjaśnią. Wiedział, że może być to trudne ale nie odjedzie od niej jeśli z nią nie porozmawia. Jechał tak naprawdę z duszą na ramieniu. 

- A co jeśli to ona dziś nie będzie chciała ze mną rozmawiać. Przecież ma prawo potraktować mnie tak samo jak ja ją wczoraj - rozmyślał w czasie jazdy

Dotarł na miejsce, a ten niepokój jeszcze bardziej się nasilił. 

- No dobra Dobrzański raz kozie śmierć. Idź tam i wyjaśnij wszystko jak na spowiedzi. Przecież ją kochasz, a przede wszystkim znasz prawdę - mówił do siebie

Już miał wysiadać gdy ją ujrzał jak wychodziła z domu i najwyraźniej gdzieś się wybierała. 

- Dzień dobry Ula - powiedział ściszonym głosem aby jej nie wystraszyć

- Co ty tu robisz? - odpowiedziała mu pytaniem

- Ja... ja chciałem... bardzo cię przeprosić za wczoraj. Prosić również abyś ze mną porozmawiała - odpowiedział ze skruchą w głosie

- Ale ty wczoraj już powiedziałeś to co chciałeś. A ja nie zamierzam udowadniać, że nie jestem wielbłądem. I ponownie się tłumaczyć - odrzekła i chciała odejść 

- Ula proszę pozwól mi to wyjaśnić - nadal próbując ją przekonać i trzymając za nadgarstek

- Puść mnie i daj mi spokój - odparła 

Marek puścił ją. Ona odeszła w kierunku przystanku a on ze spuszczoną głową wsiadł do samochodu. Miał już odjechać gdy jeszcze raz spojrzał w kierunku jakim udała się Ula. Widział jak trzęsą się jej ramiona wiedział, że ona płacze. I Zdawał sobie sprawę, że płacze z jego powodu. Wysiadł z samochodu i podbiegł do niej. Nie zwracając uwagi czy ona go będzie odpychać objął ją i mocno przytulił 

- Proszę nie płacz - szeptał jej i starał się ją uspokoić głaszcząc po plecach

Gdy tylko Ula zaczęła się uspokajać rzekł

- Chodź Ula pojedziemy w pewne miejsce. Ja je uwielbiam, a i na pewno tobie się tam spodoba. I może uda nam się spokojnie wszystko wyjaśnić - prosił młody Dobrzański

Zgodziła się. Tak jak i on ona chciała to wszystko wyjaśnić. Przez te ostatnie kilka dni i ona zrozumiała jakim uczuciem darzy tego nieziemsko przystojnego mężczyznę. Wrócili do jego samochodu i ruszyli w tylko Markowi znanym kierunku. Jak tylko dotarli na miejsce junior rzekł 

- To miejsce zawsze pozwalało mi skupić swe myśli. Gdy tylko mam jakieś zmartwienia albo po prostu chcę oderwać się od całego zgiełku dnia codziennego tu przyjeżdżam - mówił prowadząc Ulę w kierunku pomostu

- Pięknie tu i tak spokojnie - odparła 

- Chodźmy tam - wskazał Marek zwalony pień drzewa - tam usiądziemy i będziemy mogli spokojnie porozmawiać.

Ona tylko skinęła głową na zgodę. Poszli w wybranym kierunku w kompletnej ciszy. Każde zastanawiało się co dalej. Usiedli i wówczas Marek pierwszy przerwał tę ciszę. 

- Ula...jeszcze raz bardzo chciałem cię przeprosić. Wiem zachowałem się jak ostatni drań. Ale gdy tamtego dnia wszedłem do twej sali zobaczyłem jak ten koleś cię całuje. Pomyślałem, że po raz kolejny ktoś ze mnie zakpił. Tak wiem powinienem pozwolić ci to wyjaśnić. Lecz po prostu nie umiałem. Byłem zły na wszystkich i na wszystko. Nie wiedziałem co mam sam ze sobą począć. I najzwyczajniej w świecie upiłem się w klubie. Z którego zabrała mnie Paulina - mówił - później ty przyszłaś do firmy aby wyjaśnić. A ja potraktowałem cię jak intruza. W dodatku wcześniej jak wiesz była u mnie Mirabella. Jej wizyty zawsze kończą się tym, że jestem wściekły. Tak wiem, że nie twoja to wina i nie powinno tak być. Że w złości na nią odgrywam się na kimś. I za to również bardzo mocno cię przepraszam - spojrzał na nią a po jej twarzy spływały krople łez. Ujął jej twarz i spojrzał w te jakże błękitne oczy - Ula ja tak bardzo mocno cię kocham, a i zarazem tak samo jestem zazdrosny - skończył mówić i mocno przytulił. 

W końcu odsunęła się od niego, spojrzała w jego oczy i rzekła

- Ja Marek od jakiegoś czasu nie mam żadnego chłopaka. To co widziałeś było misternie uknutą intrygą przez Dorotę oraz tego chłopaka, którego widziałeś. Owszem chciał mnie pocałować ale ja na to nie pozwoliłam. Prawdą jest iż kiedyś z nim byłam lecz rozstałam się jakiś czas temu. On tylko mnie kochał jak miałam pieniądze a w dodatku mnie zdradzał. Dzisiaj nawet bym się nie zdziwiła gdyby robił to również z Dorotą. Ja ją uważałam za przyjaciółkę ale pomyliłam się co do niej. Powiedziałeś, że zabawiłam się twymi uczuciami, a to nie jest prawda. Przez te kilka ostatnich dni zrozumiałam, że również i ja ciebie kocham. I wczoraj jak zobaczyłam w twoim gabinecie Mirabellę to chciałam stamtąd uciec. Lecz spotkałam Paulinę i ona mi wiele wytłumaczyła. I dlatego zdecydowałam się wrócić i porozmawiać - powiedziała mu wszystko. 

Oboje nagle poczuli jakby zdjęto im jakiś ciężar z pleców. Siedzieli tak przytuleni do siebie. 

- Ula skąd wiesz, że to była intryga uknuta przez tylko tych dwoje - zapytał Marek

Ta nie mówiąc nic wyjęła z torebki telefon puściła mu nagranie. Po czym dodała

- To nie wszystko, wczoraj jak wróciłam do domu mój tata wręczył mi tajemniczą kopertę

- Kopertę? a co w niej było? Jeśli można spytać - mówił ze zdziwieniem Dobrzański

- Ty i Paulina w intymnej sytuacji - odparła

Marek był wyraźnie zaskoczony tą informacją i już chciał coś powiedzieć ale Ula go ubiegła

- Spokojnie, to znowu ta cudowna dwójka knuła. Lecz to była nieudolna próba fotomontażu.

Ten był tak wściekły, że jakby teraz dorwał tych dwoje to nie wiadomo  jak  by to się skończyło. Ula widząc jego minę powiedziała

- Marek ja jak tylko zobaczyłam te zdjęcia natychmiast poszłam do niego i również Dorotę tam zastałam. Powiedziałam im co o ty myślę oraz o nagraniu, które ty w niedługim czasie usłyszysz.

Marek odetchnął z ulgą, że Ula nie uwierzyła w to co było na tych zdjęciach.

- A masz może te zdjęcia? - zapytał

- Nie. Bo do niczego nie są mi potrzebne - odpowiedziała

Siedzieli tak przytuleni do siebie i cieszący się, że udało im się dojść do porozumienia. Gdy nagle Marek zerwał się na równe nogi

- Rany gdzie ja mam głowę. Zaczekaj tu chwilkę ja zaraz wracam - rzekł i pobiegł w stronę samochodu. 

Po chwili wrócił z bukietem róż.

- Proszę to dla ciebie - wręczył jej i ponownie przysiadł obok niej

- Dziękuję, piękne są - odparła i znowu przytuliła się do niego

Siedzieli tak przytuleni i szczęśliwi. Rozmawiali na różne tematy. Marek opowiedział jej również o tym jak to jego sekretarka po raz kolejny obraziła ich mistrza. I już miał ją o coś spytać gdy zadzwoniła jego komórka. Nie miał ochoty odbierać ale Ula powiedziała aby odebrał

- No cześć Seba

-...

- Nie, nie mam czasu

- ...

- Porozmawiamy o tym jak będę w pracy

-...

- Na razie cześć

Zakończył połączenie i było widać, że coś jest nie tak

- Wszystko w porządku? - pytała Ula

- Nie do końca. Ale nie chcę o tym teraz rozmawiać - odpowiedział 

Siedzieli tak jeszcze jakiś czas. Marek w pewnym momencie poczuł, że Ula drży zdjął marynarkę i okrył dziewczynę. Po czym rzekł

- Chodź Ula - wstał i pociągnął za sobą nieco zaskoczoną Cieplak

- Marek wariacie gdzie mnie  tak ciągniesz - pytała przez śmiech

- Zapraszam cię na kolację - odrzekł z radością w głosie

Udali się do "Książęcej". Nagle Ula ponownie tego dnia bardzo spoważniała

- Skarbie co się stało - pytał zaniepokojony junior

- Marek ja tam nie idę. Nie jestem odpowiednio ubrana - tłumaczyła się przed mężczyzną

- Oj Ula. Co ty za głupoty pleciesz. Jesteś bardzo dobrze i odpowiednio ubrana. Więc chodź i już nie marudź - odrzekł z uśmiechem.

Objął ją w pasie i po raz pierwszy tego dnia pocałował. Pocałunek był delikatny jak muśnięcie motyla. Pierwszy od kilku dni. Marek nie chciał jej spłoszyć. Dopiero co wyjaśnili sobie wszystko. Czuł, że teraz będzie lepiej. Oboje wyznali sobie co do siebie czują. On sam nie mógł jeszcze za bardzo w to uwierzyć ale również Ula powiedziała, że go kocha. Weszli do restauracji i zajęli stolik, który im wskazano i złożyli zamówienie. W czasie gdy czekali na zamówione danie Marek dyskretnie wyjął telefon i pod stołem wysłał sms

- Jestem szczęśliwy

CDN...