WIGILIA część1/2

Życzę wszystkim moim czytelnikom   JULITA  

WIGILIA CZĘŚĆ 1/2

Jak co roku w siedzibie F&D organizowano wigilię dla pracowników. Były życzenia od prezesa, drobne upominki oraz informacja o wysokości premii świątecznej. Wszystko odbywało się w sali konferencyjnej. Pracę również kończono w tym dniu znacznie wcześniej.
Gdy wszyscy niemalże już opuścili firmę do jego gabinetu weszła Ula. Chciała mu wręczyć osobno prezent. Niby nic takiego. Ale ona wierzyła w jego moc. Jakież było jej zdumienie, gdy Marek również miał dla niej prezent. Po wręczeniu sobie nawzajem i kolejny raz złożonych życzeniach oboje rozpakowali swe prezenty. Po czym wspólnie się roześmiali
-  Ale dlaczego właśnie ten - zapytała
-  W sklepie powiedziano mi, że to twój szczęśliwy kamień - odparł Marek
-  A ty dlaczego wybrałaś właśnie ten kamień - pytał junior Dobrzański
-  A mnie powiedziano, że otwiera serce na miłość - wyjaśniła
Chciała już wyjść, gdy zatrzymał ją jeszcze
- Ula masz może chwilę? - zapytał - Chciałbym porozmawiać - dokończył a z jego oczu bił jakiś dziwny smutek może żal
-  No mam jeszcze godzinę do autobusu - odparła. Lecz z tym autobusem to nie do końca była prawda. Ale jak to Ula nie odmówi nikomu. A Markowi już szczególnie. Cofnęła się i usiadła na kanapie.
-  Ale nie chcę rozmawiać w biurze. Chodź pójdziemy na zapiekanki. A później odwiozę cię do domu -rzekł
Po wyjściu z firmy udali się na ich, kiedyś Uli ulubione zapiekanki. Gdy mieli już te zapiekanki poszli w kierunku parku. Oboje bardzo lubili tu przychodzić. A zwłaszcza Marek. To tu zawsze jej się zwierzał ze swych trosk, zmartwień. W całej firmie nie było nikogo komu tak ufał jak jej. Nawet Sebastianowi nie potrafił tyle powiedzieć co jej. Do tej pory uważał ją za swą przyjaciółkę. I przez myśl mu nie przeszło, że może łączyć ich coś więcej. Nie miał pojęcia jak wiele zmieni się po dniu dzisiejszym
Szli już jakąś chwilę milcząc. Ona widziała, że coś go dręczy. Ale wolała poczekać aż sam zacznie.
Dotarłszy do ich ławki na wprost niewielkiego stawu usiedli na niej i wówczas Marek zaczął.
-  Wiesz Ula jestem już zmęczony - ona spojrzała na jego twarz. I wyraźnie widziała to zmęczenie
-  Marek teraz trochę odpoczniesz. Mamy święta a do pracy przecież wracamy dopiero po nowym roku - mówiła. Sądząc, iż prezes mówi o pracy
-  Ale tu nie chodzi o pracę. Jestem zmęczony tym ciągłym udawaniem jaki to jestem szczęśliwy u boku Pauliny. Mam dosyć tych ciągłych awantur i podejrzeń. Tak wiem co sobie teraz myślisz. Sam sobie poniekąd jestem winny. Na pewno tak. Jeszcze dziś wigilia. To chyba jest od dawna mój najgorszy dzień w roku. Te fałszywe uśmieszki Pauliny, wieczne docinki ze strony Aleksa. I mój ojciec, który nawet w takich chwilach nie omieszka mi powiedzieć jaki to mój przybrany braciszek jest świetny. Ja nigdy nie usłyszałem od swego ojca, że jest ze mnie dumny. Według ojca wszystko co robię to jest nie tak jak powinno - mówił a w głosie słychać było pełno żalu. Oczy jego wyrażały smutek.
Ona chyba po raz pierwszy widziała go w takim stanie. Na ten moment gdzieś znikły te urocze dołeczki w policzkach. Ukazujące się niemal przy każdym jego nawet najmniejszym uśmiechu.
Pogładziła go pocieszająco po ramieniu mówiąc
- Nie martw się na zapas. To tylko jeden wieczór. A i od ojca kiedyś się doczekasz i usłyszysz, że jest z ciebie dumny. Na razie to ja ci to mówię.
Uśmiechnął się do niej delikatnie. Wiedział, że mówi szczerze. Ona zawsze potrafiła go pocieszyć, wesprzeć na duchu. 
W pewnym momencie spojrzał na zegarek
-  Chyba musimy się zbierać Ula. Chodź odwiozę cię do domu. Przeze mnie odjechał ci autobus - rzekł
Wrócili pod firmę, gdzie znajdował się jego samochód. Zajęli swoje miejsca w samochodzie. Jechali milcząc i tylko tą ciszę przerywało grające radio. Po niespełna godzinie byli już na miejscu.

Jeszcze chwilę siedzieli w samochodzie, ponownie życzyli sobie wesołych i spokojnych świąt.  Gdy mieli się już pożegnać nastąpiło coś co miało wpływ na dalszą ich znajomość. Gdy Marek chciał pocałować Ulę w policzek ta odwróciła twarz a jego usta zetknęły się z jej. Co dziwnego oddała ten pocałunek. W końcu nastało opamiętanie a Ula w pośpiechu opuściła jego samochód. I jak najszybciej udała się do domu. Marek po chwili ruszył do domu rodziców.
- Boże co ja zrobiłem. Ale czy na pewno tego nie chciałem? Muszę przyznać, że całuje świetnie. Po świętach będę musiał jej to jakoś wytłumaczyć. - jechał i rozmyślał nad tym wszystkim
W domu jego rodziców tak jak się spodziewał ten dzień był pełen pozorów i sztucznych uśmiechów. Ale co dziwne Marek nawet nie zwracał na to uwagi jak dawnej. Natomiast jego myśli wciąż krążyły wokół pewnej niezbyt urodziwej panny.
- Dobrzański co się z tobą chłopie dzieje. Opanuj się - zastanawiał się nad swym zachowaniem.
Chwilami nawet łapał się na tym, że chciał być teraz razem z nią. Pierwszy dzień świąt również mieli spędzić w domu jego rodziców. On rano po przebudzeniu stwierdził, że tęskni. We wigilię nie chciał do niej dzwonić.
Wpadł na pewien pomysł, ale potrzebował do tego pomocy Sebastiana. Wysłał do przyjaciela sms z prośbą o telefon za około półgodziny. Przyjaciel się spisał i Marek mógł opuścić rodzinny dom. Tłumacząc się pomocą dla przyjaciela. Oczywiście ze strony panny Febo nie obyło się bez pretensji i wyrzutów. Że przecież są święta a on tak sobie wychodzi. Marek jakoś nie za bardzo przejął się jej gadaniną. To nie pierwszy raz, gdy tak robiła. Nawet próbowała namówić jego rodziców, aby go przekonali do pozostania. Lecz od Krzysztofa usłyszała tylko
- Paulino czy ty nie przesadzasz? On jedzie pomóc Sebastianowi - jej mina była bezcenna. Ona cały czas była pewna, że jego rodzice zawsze staną po jej stronie.
Ale Marek zauważył pewnego rodzaju zmianę w zachowaniu swoich rodziców wobec obojga Febo. To było dość widoczne w dniu wczorajszym. Ojciec już tak nie wychwalał Aleksa a zachowanie matki również było inne niż dotychczas. Lecz Marek jakoś niespecjalnie się tym przejął. Ale po dzisiejszych słowach ojca do Pauliny był już pewien, że coś się zmieniło.
- Czyżby zaczęli rozumieć jacy oni są naprawdę. Dobrze by było - pomyślał
On już od jakiegoś czasu nosił się z zamiarem rozstania z Pauliną. Przecież on jej nie kocha. Nie jest z nią szczęśliwy. Przecież gdyby ją kochał to by jej nie zdradzał na prawo i lewo. On od jakiegoś czasu chciał się już ustatkować. Ale nie chciał tego robić z Pauliną. Ten wczorajszy pocałunek z Ulą dał mu do myślenia. Pozwolił przeanalizować swoje dotychczasowe życie. A teraz gdy zauważył zmianę w zachowaniu rodziców wobec obojga Febo. Mógł być spokojny. Nie musiał się obawiać ich reakcji, gdy już dojdzie do tego. Ale najpierw musi wszystko wyjaśnić z Ulą. 
Szybko się ubrał i udał do samochodu zależało mu na czasie. Bardzo mu zależało na tej rozmowie. W czasie, gdy jechał zadzwonił ponownie Sebastian. Zjechał na pobocze, aby móc odebrać
-  No cześć – odezwał się Marek po odebraniu
- ….
-  Tak jadę do Uli
- ….
-  Saba, pogadamy po świętach
- ….
-  Na razie cześć
Po skończonej wymianie zdań z Olszańskim ponownie ruszył. I już bez żadnych przeszkód dotarł na miejsce. Stanął przed domem numer osiem. Miał już wysiąść, lecz jakaś tajemnicza siła powodowała, że nie umiał wykonać żadnego ruchu. Najzwyczajniej w świecie on się bał. Ale czego? Czego może bać się dorosły mężczyzna. Ten strach tylko jeszcze bardziej utwierdził go w przekonaniu co czuje to Uli.
Już wiedział, że się w niej zakochał. A bał się jak ona na to zareaguje. Nie miał pojęcia co ona może czuć do niego. Czy go nie wyśmieje albo wyrzuci z domu. A co gorsza, jak jej wyjawi co do niej czuje, czy nie będzie chciała odejść z firmy. W jego głowie kłębiło się tyle pytań i na żadne nie znał odpowiedzi.
W końcu zebrał się w sobie i udał do jej domu.
CDN...