PRZEZNACZENI część9

                                                  „ OTO JEST MIŁOŚĆ. DWOJE LUDZI

                                       SPOTYKA SIĘ PRZYPADKIEM,

                                        A OKAZUJE SIĘ, ŻĘ CZEKALI

                                            NA SIEBIE CAŁE ŻYCIE…”

                                                                                      Vitor de Lima Barreto

W ten weekend żadne z nich nie miało pojęcia co dalej. Ona przed ojcem udawała. A raczej tak jej się wydawało, że udaje, iż wszystko jest w porządki. Nie chciała go martwić. 

- Wszystko jest w porządku. Po prostu martwię się jak my teraz będziemy żyć. Ja mam jeszcze zwolnienie lekarskie na miesiąc czasu. I to jest więcej niż pewne, że do pracy już nie wrócę. Przecież pracowałam na umowę zlecenie a koniec umowy przypada na koniec następnego tygodnia – tłumaczyła 

Owszem martwiła się tym bardzo, ale to nie to było powodem jej bezsennej nocy. Cały czas zastanawiała się co też takiego się stało, że Marek nawet nie dzwoni. A gdy ona dzwoni to on nie odbiera. Im więcej nad tym wszystkim rozmyślała tym bardziej utwierdzała się, że tak samo jak Marek i ona zakochała się.

- Tak Cieplak. Musisz przyznać, że ten niesamowicie przystojny brunet o oczach górskiego lodowca zawrócił ci w głowie. Najzwyczajniej w świecie zakochałaś się w nim. Tak tylko, że on chyba właśnie się odkochał. Nie dzwoni, nie odbiera telefonów. Muszę to wyjaśnić – myślała

Te jej rozmyślania przerwało pukanie do drzwi. Poszła otworzyć z myślą, że może to Marek. Jednak za miast jego ujrzała w drzwiach swoją wścibską sąsiadkę Dąbrowską. Szczerze mówiąc wręcz nie cierpiała tej kobiety, a jej synalka tym bardziej

- Witaj Ula. Cieszę się, że nic ci nie jest. Podobno wróciłaś do mojego Bartusia– mówiła jak najęta Dąbrowska

- Coś chyba się pani pomyliło – mówiła wściekła Ula

- Ale, przecież mój Bartuś był u ciebie…- nie dane jej było dokończyć

-Owszem był, a ja go pogoniłam. Niech pani wreszcie przyjmie to do wiadomości, że ja do niego nie wrócę. To zwykły krętacz i oszust. A do tego leń i obibok.  Koniec i kropka.  – mówiła zła Cieplakówna

Dąbrowska tylko obruszyła się na te słowa i wyszła z domu sąsiadów. 

W tym samym czasie w mieszkaniu na Siennej siedział Marek i zastanawiał się co dalej. 

- Czy ja już jestem skazany na bycie samym. Czy ja nie mam prawa do bycia szczęśliwym.  Przecież wyznałem jej co czuję. Owszem ona nie umiała wtedy mi powiedzieć co do mnie czuje. Ale czemu nie powiedziała, że ma chłopaka, narzeczonego a może i męża – zastanawiał się nad tym wszystkim. W końcu postanowił pojechać do klubu. Chciał po prostu nie myśleć. Najzwyczajniej w świecie czuł potrzebę upicia się. Zamówił taksówkę i zanim podał adres klubu pojechał po Sebastiana. Ten drugi się ucieszył, gdy jego przyjaciel zaproponował wypad do klubu. 

Po dotarciu już wraz z przyjacielem na miejsce. Zajęli jedną z loży i zamówili po szklaneczce szkockiej. I Marek zaczął się zwierzać Sebie ze wszystkiego.  Co przyjaciel tylko skomentował w jeden sposób

- Stary nie łam się. Przecież tego kwiatu jest pół światu. Chodź na parkiet może znajdą się jakieś chętne do zabawy. To szybko zapomnisz o niej – mówił Olszański

- Ale ja nie mam ochoty na zabawę – odparł Marek

Gdy nagle przy ich stoliku pojawiła się Dorota. Co dla Marka nie było miłym spotkaniem. On cały czas pamiętał co zrobiła ta kobieta.  Pamiętał jak próbowała zniechęcić do niego Ulę.

Ula wciąż próbowała się z nim skontaktować. Ale bezskutecznie. Nie odbierał jak dzwoniła, ale również nie odpisywał na smsy. 

Następnego dnia obudził się z wielkim kacem. Ale nie był we własnej sypialni. Ba to nawet nie była sypialnia tylko kanapa w salonie. Podniósł głowę, aby zorientować się, gdzie jest. Gdy z kuchni wychyliła się jego była żona.

- Paula, co ja tu robię -pytał, próbując sobie przypomnieć jakim cudem on znajduje się w salonie swojej ex.

- Byłeś tak pijany, że zamiast wybrać numer korporacji taksówkarskiej zadzwoniłeś do mnie.  Pojechałam po ciebie i przywiozłam tu – odpowiedziała Paula i podała mu szklankę wody i tabletkę od bólu głowy.

- Marek, możesz mi powiedzieć co ty wyprawiasz – pytała kobieta

- Nic – odparł, wzruszając ramionami

- Jak to nic. Dlaczego nie jesteś z Ulą – dopytywała

- Bo ona mnie już nie chce – odparł 

- Jak to nie chce – możesz jaśniej, bo nic nie rozumiem

- Paula, ale tu nie ma nic do rozumienia. Po prostu ona mnie oszukała. Ja jej wyznałem co czuję, a ona zwyczajnie nie powiedziała mi o swoim partnerze. Gdy byłem ostatnio u niej w szpitalu zastałem ich oboje. Oni się całowali. Po prostu mnie wykorzystała. Zagrała na moich uczuciach. Myślałem, że coś z tego wyjdzie. Nawet nie zauważyli, że tam jestem. Od razu uciekłem stamtąd. Widok ich razem był dla mnie bardzo bolesny. Nie chcę jej już znać ani pamiętać. Czy to naprawdę musi tak boleć? – pytał załamanym głosem

- Marek, ale jesteś tego pewien. Znaczy, czy jesteś pewien, że oni się całowali. Trzeba było zostać i wyjaśnić. A nie tak po prostu odwrócić się i wyjść – tłumaczyła Paula.  Próbowała mu wytłumaczyć, że nie powinien tak postąpić.

-  Ale Paula, co tu jest do wyjaśnienia. Wiem co widziałem. On ją całował – odparł

- Widziałeś, że on całował ją, lecz czy ona ten pocałunek oddała. Widziałeś to? – próbowała to jakoś wyjaśnić 

- No nie. Bo przecież wyszedłem – odparł 

- Marek nawet nie jesteście razem a ty jesteś zazdrosny, bo coś widziałeś. Nie chcę być złośliwa, ale przypomnij sobie jak ja się czułam, gdy mnie wiecznie zdradzałeś – mówiła kobieta

Marek siedział ze zwieszoną głową. Tak teraz dopiero po takim długim czasie zrozumiał co mogła czuć Paulina. Ale przecież, on już coś podobnego przeżył. Tylko dziwne było to, że jak Mirabella go zdradzała nie czuł się tak jak teraz. Ból rozsadzał mu serce. Nie umiał sobie z tym poradzić. To go przerastało.

- Powinieneś z nią porozmawiać i wszystko sobie wyjaśnić. Jeśli tego nie zrobisz będziesz się tym gryzł i nie zaznasz spokoju. Zadzwoń do niej i umów się na spotkanie – próbowała go przekonać Paula

On nadal był rozgoryczony tym wszystkim i nie potrafił a może i nie chciał na razie z nią rozmawiać. U Pauliny przesiedział prawie do wieczora. Ula chyba odpuściła, bo przestała dzwonić i pisać smsy. 

Siedzieli tak i rozmawiali. Od kiedy się rozstali można było rzecz, iż ich stosunki uległy ociepleniu.  Można było nawet śmiało powiedzieć, że są przyjaciółmi. Ona potrafiła wbrew pozorom słuchać. Cieszył się z tego. Dzięki temu potrafili również wspólnie pracować. Paulina w porównaniu do Mirabelli była całym jej przeciwieństwem. 

W niedzielę wieczorem do domu Cieplaków zawitał Maciek. Znał całą historię Uli i Marka. I to stąd ta jego niezapowiedziana wizyta u sąsiadów. 

- Ula mam coś co może ci pomóc – mówił jakoś dziwnie tajemniczo

- Ale w czym ma mi niby pomóc – pytała

Maciek wyjął z kieszeni swój telefon i puścił jej nagranie, które zrobił będąc w pracy. 

- Maciek co to jest. Po co mi twój telefon – mówiła, wciąż nie rozumiejąc o co chodzi Maćkowi

- Ula nagrałem dzisiaj ciekawą rozmowę posłuchaj -  po czym puścił jej nagranie

- Zadanie wykonane, czekam na resztę zapłaty. Oczywiście nawet się nie spodziewa czyja to sprężyna. A ty Dorotko masz drogę wolną do tego całego Mareczka. Zapewne nawet nie będzie chciał z nią rozmawiać.  A tu masz te wasze zdjęcia. Nawet udało się. Wyglądają jak orginał a nie fotomontaż. 

Ula natychmiast rozpoznała do kogo należą oba głosy. Jeden to Bartek Dąbrowski a drugi to Dorota. Nie miała wątpliwości, że Marek przestał się z nią kontaktować z winy tej dwójki. Poprosiła,  aby Maciek przesłał jej to nagranie.  

Tej nocy znów nie mogła zasnąć. Rozmyślała co teraz. W poniedziałek postanowiła jechać do firmy Marka. Maciek miał ją tam zawieźć.  Martwiła się czy on będzie chciał ją wysłuchać. Następnego dnia już o godzinie dziewiątej stała pod firmą. Wiedziała gdzie jest siedziba gdyż kiedyś Marek jej opowiadał również o firmie. Dlatego też trafiła bez problemu. 

CDN...