PRZEZNACZENI część3

Po wkroczeniu policji do środka i uwolnieniu zakładników pod jedną ze ścian siedziała Ula. I niby nic nie wskazywało aby coś jej było. Marek w tym czasie był przesłuchiwany przez policję i oczekiwano przyjazdu karetek pogotowia. Gdy tylko on skończył rozmowę z policją podszedł do dziewczyny

- Ula już po wszystkim - rzekł, lecz brak jakiejkolwiek reakcji z jej strony zaniepokoił go. Przykucnął przy niej i delikatnie potrząsnął ją za ramię a ona osunęła się.

- Na pomoc, niech mi ktoś pomoże - krzyknął Marek

Po chwili przy nim znalazł się lekarz

- Co panu jest? Został pan ranny? - pytał lekarz

- Nie, ja nie. Ale moja dziewczyna - odpowiedział. Nazwał Ulę swą dziewczyną aby tylko lekarz pozwolił mu zostać z nią. A w szpitalu mogli mu udzielić informacji o niej. Uznał iż tak małe kłamstewko nikomu nie zaszkodzi. Mimo iż znali się bardzo krótko miał jakieś nie jasne wrażenie, że ta znajomość może przerodzić się w coś więcej. Miał wrażenie, że chociaż nie zna Uli to zrobiłby dla niej wszystko. To było dziwne, bo przecież był już dwukrotnie żonaty i do żadnej z nich tego nie czuł. Jego byłe żony nie potrzebowały aż takiej opieki. Gdyż one same potrafiły o siebie zadbać. A Ulka wydawała mu się taka delikatna i dla niej poświęciłby wszystko aby wyzdrowiała.

- Musimy ją zabrać do szpitala, została postrzelona - odparł lekarz

Marek wyprosił aby mógł pojechać z nimi karetką. Już na miejscu okazało się iż jest potrzeba krew dla Uli. Jakim szczęściem okazało się, że on ma taką samą grupę krwi co ona. Nawet się nie zastanawiał tylko natychmiast poszedł do pokoju zabiegowego aby oddać dla niej krew. Wyszedł z gabinetu i usiadł na krześle, i czekał na jakiekolwiek wiadomości. W międzyczasie zadzwonił do Sebastiana aby mu o wszystkim opowiedzieć. Poprosił również przyjaciela żeby ten zastąpił go w pracy do końca tygodnia. 

- Marek a tobie nic nie jest? - dopytywał Sebastian

- Nie, ze mną wszystko w porządku. Tylko Ula jest nadal operowana - odparł a jego głos się łamał. Czuł się taki bezradny, nie wiedział co z nią. Przecież operują ją już tyle czasu.

- Nie martw się, na pewno wszystko będzie dobrze - pocieszał go przyjaciel.

W końcu po kilku godzinach Marek usłyszał jakieś ruchy na sali operacyjnej. Spojrzał w tamtym kierunku. W tym momencie ujrzał jak otwierają się drzwi i wywożą Ulę.

- Panie doktorze co z nią? - pytał lekarza

- A kim pan jest dla pacjentki? - lekarz zadał pytanie, które dla Marka było bez znaczenia. On chciał wiedzieć jak czuje się Ula. A ten durny medyk zadaje jakieś głupie pytania.

- Jestem jej chłopakiem, prawie narzeczonym - odparł, znowu kłamiąc. Lecz on bardzo chciał zostać jej chłopakiem. Co do reszty no cóż czas by pokazał. A teraz ona leży w tym szpitalu i nie wiadomo co dalej.

- No cóż nie będę ukrywał, że jej stan jest poważny - odparł lekarz

- Ale wyjdzie z tego - mówił drżącym głosem Marek

- Miejmy nadzieję, że tak. Najbliższa doba pokaże co dalej. Pacjentka została postrzelona w brzuch ale na szczęście kula nie utkwiła w ciele. Lecz podczas operacji straciła dużo krwi. Proszę aby pan powiadomił rodzinę pacjentki o jej miejscu pobytu i stanie. - powiedział medyk. Marek zrobił nie wyraźną minę. Co nie uszło uwadze lekarza.  

- Wszystko w porządku - zapytał

- Tak - odparł Marek. Ale zastanawiał się jak ma przekazać takie informacje jej rodzinie. Mało tego, przecież ani oni jego ani on ich nie zna. On nawet nie ma numeru do nikogo z jej rodziny. Wtedy przypomniał sobie, że gdy spotkali się pierwszy raz to Sebastian bawił się z jej koleżanką. Postanowił do niego zadzwonić

- Sebastian, czy ty może masz kontakt z Dorotą -  mówił do przyjaciela przez telefon

- Z jaką Dorotą - pytał zdziwiony Sebastian

- Tą koleżanką Uli. Pamiętasz bawiliście się razem tego wieczora gdy poznałem Ulę. Włosy miała rude, lekko pokręcone. - mówił Marek

- A ta, to chyba mam. Poczekaj sprawdzę i oddzwonię - odparł i rozłączył się

Po kilku minutach Sebastian zadzwonił do Marka

- Mam, ale po co ci do niej telefon, przecież rude nie są w twoim typie - mówił zdziwiony Sebastian

- Muszę skontaktować się z rodziną Uli, i może Dorota będzie miała do nich jakiś numer - odparł, lecz słowa wypowiedziane przez Sebastiana irytowały go. 

- Jak on coś powie - pomyślał

Sebastian o nic więcej nie pytał tylko podyktował ten numer. Po czym Marek zadzwonił do Doroty. W jak najdelikatniejszy sposób poinformował ją o wydarzeniach jakie miały miejsce i poprosił o jakiś kontakt z rodziną Uli. 

Ta poinformowała go o tym gdzie mieszkają jej bliscy i podała numer do ojca.

- Marek, a w którym szpitalu jesteście - pytała

- Na Barskiej - odpowiedział

W niedługim czasie do szpitala dotarła Dorota. Zastała Marka siedzącego przy łóżku Uli i trzymającego jej dłoń w swojej. I coś szepczącego do niej.

- Co z nią - pytała przerażona.

- Jest w śpiączce farmakologicznej. Została postrzelona w brzuch. Przeszła już operację. Wiesz co nie chcę jej tak zostawiać samej. Mogłabyś tu posiedzieć a ja pojechałbym do jej rodziny. Nie chcę im tego mówić przez telefon - mówił Dobrzański

- Jasne jedź, ja tu z nią zostanę - odparła Dorota

- Marek a mogę się ciebie o coś spytać - powiedziała dziewczyna za nim ten opuścił salę 

- Jasne pytaj - odparł.

- Dlaczego tak się o nią martwisz, przecież z tego co wiem to było wasze drugie spotkanie - mówiła przyglądając się mu uważnie

- Może mi nie uwierzysz, ale najzwyczajniej na świecie zakochałem się w niej - rzekł

- Tak wiem jak to wygląda - mówił dalej widząc, że ta chce coś powiedzieć - Lecz ja po tym pierwszym spotkaniu niemal każdego weekendu byłem w klubie i jej wypatrywałem. Niemal każdej nocy o niej śniłem. Jak spotkaliśmy się znów to myślałem, że to jakiś sen. Tak bardzo chciałem ją poprosić aby zgodziła się ze mną spotykać. A wówczas do tej restauracji wpadli ci dwaj bandyci. Resztę znasz - mówił a jego policzki były mokre od łez

Po tej rozmowie zrobiło się Dorocie żal ich obojga. Poniekąd znała Marka i jego reputację. Często sama bywała w tym klubie i nie raz widziała tu Dobrzańskiego. A często bywało tak, że przychodził z jedną, a z drugą wychodził. Lecz w tej chwili widziała człowieka, który naprawdę boi się o czyjeś życie. A dokładniej o życie jej przyjaciółki. A Ulkę znała od dawna i wiedziała co ją do tej pory spotkało w życiu. Najpierw śmierć matki, później oszukiwana przez jakiś czas przez Dąbrowskiego. Bała się aby ta po raz kolejny nie cierpiała.

- Marek znam cię i znam Ulę. Jeśli masz zamiar tylko się nią zabawić i porzucić jak to masz w zwyczaju, to daruj sobie. Ona już w życiu wiele wycierpiała - mówiła Dorota

- Mnie na niej naprawdę zależy. Nie mam zamiaru jej skrzywdzić. Zrobiłbym wszystko aby tylko wyzdrowiała, nawet mógłbym się zamienić z nią miejscami aby nie cierpiała - odparł Marek

Niby te jego słowa uspokoiły ją. Ale postanowiła iż przez jakiś czas będzie go obserwować.

- Ok. Jedź już do jej rodziny. A Marek jeszcze jedno. Gdy będziesz im to mówił bądź delikatny jej ojciec jest chory na serce. Z tego co wiem to nie dawno przeszedł jakiś zabieg - powiedziała

- Dziękuję, że mi powiedziałaś. Będę leciał - odparł po czym pochylił się nad Ulą i szeptem powiedział

- Kochanie teraz muszę wyjść, ale niedługo wrócę. Wszystko będzie dobrze. KOCHAM cię - po czym ucałował ją w policzek i udał się na postój taksówek. Przecież aby móc jechać do jej rodziny musi pojechać do firmy. Tam znajduje się jego auto.

CDN...