TYLKO Z TOBĄ część XIII

- Mamo ale ja się o nią i dziecko bardzo martwię - mówił

- Marek porozmawiajcie, wyjaśnij jej co czujesz ale nie zabraniaj jej pracować. Ona sama wie kiedy jak się czuje. Ja pracowałam prawie do samego końca - tłumaczyła

- Dobrze porozmawiam z Ulą, jak wrócimy do domu - odparł

Gdy wrócili do domu ona usiadła w salonie i zaczęła czytać książkę. Marek usiadła na fotelu, włączył laptopa i zaczął przeglądać pocztę, zerkając co jakiś czas na swoją narzeczoną. Ula była zła na niego, że nie pozwala jej pracować. Marek po sprawdzeniu poczty próbował  z nią rozmawiać, lecz ona na każde zdanie wypowiedziane przez Marka odpowiadała monosylabami lub wzruszeniem ramion. Później zjadła kolację, wzięła prysznic i poszła do sypialni. Nadal nie odzywała się do Marka. 

Marek po chwili wszedł do sypialni przysiadł na skraju łóżka i chciał  ją przytulić ale ona na to nie pozwoliła.

- Ula możemy porozmawiać - mówił spokojnie, nie chciał się z nią kłócić 

- Nie mamy o czym. Ty już zdecydowałeś. Ja mam siedzieć w domu do rozwiązania i się nie odzywać. No ale przecież ja powinnam się do tego przyzwyczaić, że ty zawsze sam o wszystkim decydujesz - mówiła zdenerwowana

- To nie tak. Ja po prostu się o was martwię. Czy to źle. Ty tego nie możesz zrozumieć - mówił spokojnie

- No tak to teraz ja jestem ta zła. A ty wszystko wiesz najlepiej. Czy ty sądzisz, że ja nie wiem kiedy jak się czuję. Kocham to maleństwo i nigdy bym go nie skrzywdziła - odpowiedziała

- Nigdy nie twierdziłem, że jesteś ta zła. Wiem dobrze, że kochasz nasze dziecko tak samo jak i ja. I nie wiem wszystkiego. Ula, kochanie proszę nie kłóćmy się - przybliżył się do niej i przytulił ją, tym razem nie odsunęła się - posłuchaj skoro tak bardzo chcesz pracować to ok. Ale proszę  o jedno. Gdy tylko coś będzie się dziać to mi zaraz dasz znać i nie będziesz się przemęczać - kontynuował

- Dziękuję i to ci mogę obiecać - odpowiedziała

Ula wróciła do pracy. Marek jeszcze przez jakiś czas nie był z tego faktu zadowolony. Bał się o Ulę i dziecko. Gdy po raz kolejny w ciągu jednego dnia pytał się Uli jak się czuje a ona go ochrzaniła miał już dosyć. Poszedł do Sebastiana.

- Cześć stary, można - mówił wchodząc do gabinetu przyjaciela

- No hej, coś ty taki - pytał Seba

- Seba powiedz czy to źle, że się o nią i dziecko troszczę, że nie chcę aby się przemęczała - mówił Marek

- Nie no nie, ale twoje zachowanie jest nie do zniesienia, przecież ona jest w ciąży i to nie jest powód abyś wokół niej skakał. Ulka jest dorosła i wie co może a czego nie. Czy ty nie widzisz jaka jest szczęśliwa mogąc pracować. Marek zastanów się czy chcesz aby ona była szczęśliwa a co za tym idzie również dziecko rozwijało się prawidłowo czy może ona ma być smutna i jeszcze z tego były problemy z dzieckiem - powiedział Sebastian

- Oczywiście, że chcę aby była szczęśliwa - odpowiedział ze wahania Marek

- No to przestań szaleć i daj jej pracować - powiedział Seba

Po wyjściu z gabinetu przyjaciela Marek postanowił udać się do parku aby móc w spokoju wszystko przemyśleć. Słowa przyjaciela dały mu wiele do myślenia. Przecież ja ją KOCHAM i to nasze maleństwo. Ona nie powinna się denerwować a ja robię wszystko żeby ona była zdenerwowana. Dobrzański ty jesteś skończonym debilem. Zamiast ją wspierać to ty doprowadzasz ją do łez.  Z tych jego rozmyślań wyrwał go dźwięk telefonu dzwoniła Ula. Odebrał od razu nie chcąc jej denerwować.

- Marek gdzie ty jesteś, szukam cię po całej firmie? Mieliśmy iść na lunch - pytała

- Spokojnie, kochanie jestem w parku musiałem wyjść, aby móc w spokoju sobie coś przemyśleć. Zaraz wracam do firmy - odpowiedział

Wracając do firmy postanowił, że zaraz pójdzie do Uli i ją przeprosi. Przecież ona jest najważniejsza, jej spokój, jej szczęście.

Po dotarciu do firmy i wjechaniu na piąte piętro zatrzymała go Ania 

- Marek masz gościa u siebie w gabinecie - mówiła kobieta

- A kto to? - pytał

- Paulina Febo - usłyszał w odpowiedzi

- Paulina? - pytał z niedowierzaniem

 - Yhy - usłyszał

- A Ulę widziałaś? - dopytywał Marek

- Tak, prosiła ci przekazać, że jest w bufecie i jak będzie wracać to przyjdzie do ciebie - odpowiedziała Ania

- Ok, dzięki - odpowiedział i udał się do siebie

Wszedł do gabinetu a tam czekała na niego Paulina, która liczyła na powrót do niego.

- Cześć Paulina, co tu robisz? - przywitał się Marek

- Cześć kochanie, cieszysz się, że wróciłam - odparła Paulina podchodząc do niego z zamiarem pocałowania go 

Marek odsunął się aby nie doszło do pocałunku. 

- Paulina co ty wyprawiasz do cholery - pytał wściekły 

- Marco, przecież jeszcze możemy być razem, ja ciebie kocham - odpowiedziała

- Ty mnie kochasz? Paulina proszę nie ośmieszaj się. Ty kochasz tylko siebie samą no i może jeszcze Aleksa - odpowiedział z ironią w głosie

- To nie tak. Ja sobie wszystko przemyślałam i jestem w stanie ci wybaczyć ten romans z Brzydulą. Przecież my się kochamy - mówiła Febo

- Nie mów tak o Uli. To ją KOCHAM a nie ciebie. Ona jest jedyną kobietą, z którą chcę spędzić całe życie. To ona zawsze była przy mnie. 

Ty twierdzisz, że mnie znasz i kochasz. A gdy ja miałem jakiś problem to ciebie to nigdy nie interesowało, nie szanowałaś mojego zdania zawsze twoje było najważniejsze, nigdy się ze mną nie liczyłaś. 

A Ula zawsze jest przy mnie, liczy się z moim zdaniem, rozumie mnie, potrafi mnie wysłuchać, doradzić- mówił Marek

- Jak możesz mnie tak upokarzać przy całej firmie - krzyczała Paulina

- O ile mnie pamięć nie myli, to ty tu już nie pracujesz i nawet nie masz udziałów. Więc proszę nie histeryzuj - powiedział - i jeśli to wszystko to proszę abyś opuściła mój gabinet a nawet firmę. Żegnam. - dodał

Żadne z nich nie wiedziało, że całą rozmowę słyszała Ula, gdyż Marek po wejściu do gabinetu nie zamknął drzwi. A ich kłótnie było słychać chyba na pół firmy. Nawet Sebastian wyszedł z gabinetu słysząc jakieś krzyki dochodzące z gabinetu prezesa.

Gdy tylko ta dwójka skończyła swoją rozmowę, Ula udała się do swojego gabinetu.

Po wyjściu Pauliny Marek wyszedł z gabinetu pytając Anię  czy Ula wróciła z bufetu.

- Tak wróciła i poszła do siebie do gabinetu - odpowiedziała mu Ania

Marek udał się do niej, zapukał i po usłyszeniu "proszę" wszedł. Ula stała przy oknie, mimo iż nie widział jej twarzy to doskonale wiedział, że jest smutna, a nawet że płacze. Podszedł do niej i mocno przytulił. On wiedział, że ona tego właśnie potrzebuje. Zawsze to ją uspakajało. Ula czuła się bezpiecznie w jego ramionach. Stali tak przez dłuższą chwilę w milczeniu. 

Tą ciszę przerwał Marek

- Ula, skarbie ja chciałem cię przeprosić za swoje zachowanie. Wiem, że nie powinienem ci zabraniać pracować i już nie będę. 

Muszę ci jeszcze coś powiedzieć, była u mnie dziś Paulina.

- Tak wiem, widziałam was i słyszałam waszą kłótnię - odparła Ula

W końcu doszli do porozumienia co do tego do kiedy Ula będzie pracować i kiedy wróci do pracy. 

Po wszystkich wrażeniach całego dnia Ula poprosiła Marka aby odwiózł ją wcześniej do domu, tłumacząc się zmęczeniem. 

CDN....