UDZIAŁY część I

 - Nie Ula, nie ma mowy - mówił młody Dobrzański próbując jakoś odwieść ją od  próby wzięcia kolejnego kredytu. 

- Marek, ale dobrze wiesz, że to jedyny sposób aby utrzeć nosa Aleksowi a Ty żebyś nie stracił stanowiska - przekonywała go Ula. 

- No tak Ula, wszystko ładnie, pięknie. Ale pomyślałaś co może się stać jeśli ja nie będę mógł spłacić tego kredytu - argumentował, ale dość nieudolnie Marek. 

- Ryzyko jest zawsze - odpowiedziała. 

- Gdybym jeszcze miał coś czym mógłbym cię zabezpieczyć w razie kłopotów - rozmyślał. 

- Ale ja niczego takiego nie potrzebuję. Ufam ci i wierzę, że mnie nie oszukasz - mówiła. 

- W porządku Ula pozwól, że jeszcze się zastanowię. I może coś wymyślę jak wyjść z tej sytuacji z twarzą. Jeszcze dzisiaj mam jechać do rodziców i porozmawiam z ojcem. 

Tego dnia już więcej nie wracali do rozmowy o kredycie. Każde zajęło się swoją pracą. Pod koniec dniówki do gabinetu prezesa wszedł jego przyjaciel Sebastian Olszański. 

- Witaj przyjacielu - przywitał się z Markiem. 

- Cześć - odburknął pod nosem. 

- Coś ty taki? Chciałem wyciągnąć cię na piwo, ale widzę, że nie jesteś w humorze. Co jest? - dopytywał widząc jak Marek siedzi przed laptopem.

- Nic takiego - odpowiedział. 

- Jak to nic? Przecież widzę, że coś cię gryzie - próbował wyciągnąć cokolwiek od przyjaciela. 

- Ula zaproponowała mi, że weźmie kolejny kredyt aby pomóc w tej całej sprawie z reprezentacją - Olszański zrobił wielkie oczy. 

- I co zamierzasz zrobić? Zgodzisz się? 

- Nie - odpowiedział bez namysłu. 

- Dlaczego? 

- Co za głupie pytanie. Sebastian to jest pożyczka na kilkadziesiąt tysięcy złotych a nie jakieś tam kilka stówek. Jak ty sobie to wyobrażasz, ona weźmie zapożyczy się, a ja nie dam rady jej spłacić i co wtedy? 

- To możesz dać jej coś w zastaw - odparł kadrowy.

- A niby co miałbym jej takiego dać? 

- No pomyślmy, co masz takiego cennego - mówił, tak aby Dobrzański sam wpadł na taką oczywistą rzecz. 

Tę ich rozmowę przerwało ciche pukanie do drzwi a po chwili ujrzeli w nich obiekt ich rozmowy. 

- Marek, czy jestem ci jeszcze potrzebna. Bo jest już po szesnastej. 

- Nie, na dzisiaj już koniec. Możesz jechać do domu - odpowiedział i pożegnał się ze swoją asystentką. 

Oni obaj jeszcze pozostali w firmie i rozmawiali o zaistniałej sytuacji, nie będąc świadomi, że ktoś podsłuchuje ich rozmowę. W pewnym momencie z ust Sebastiana padło to jedno słowo. 

- Udziały.

- Udziały? - powtórzył za przyjacielem jak echo o wyglądał jakby niedowierzał w to co słyszy.

- No może nie same udziały, a weksel na nie - pospieszył z wyjaśnieniem. 

- Czy ty chłopie na głowę żeś upadł? - tą informacją tylko rozzłościł przyjaciela. 

- Dobra Seba skończmy już tę rozmowę, niepotrzebnie ci powiedziałem. Będę się zbierał, jestem umówiony z rodzicami. 

- Marku możesz mi poświęcić kilka minut? - usłyszał głos swojej rodzicielki kiedy był już po rozmowie z ojcem. 

- Oczywiście mamo. 

- Wiesz synku byłam dzisiaj w firmie i usłyszałam niepokojące informacje - zaczęła. 

- To znaczy jakie? - dopytywał nie bardzo rozumiejąc o czym mówi matka. 

- Przez przypadek usłyszałam twoją rozmowę z Sebastianem o udziałach. Miałam już zapukać i wejść do twojego gabinetu, ale po tym co usłyszałam postanowiłam wrócić samej do domu. Komu i dlaczego miałbyś je oddać? 

- Nie zamierzam ich nikomu oddawać. To tylko takie głupie gadanie Seby. Bądź spokojna - próbował uspokoić rodzicielkę. 

Faktycznie na ten moment nie zamierzał nawet przyjmować propozycji Uli, więc nie było mowy o dawaniu jej chociażby weksli na udziały. Miał inny plan. Liczył, że to się uda. 

Następnego dnia był umówiony z rzeczoznawcą na wycenę domu, ale musiał jeszcze przekonać do tego swoją narzeczoną. 

- Ty jesteś chyba nienormalny. Nie pozwalam. Słyszysz nie pozwalam abyś zastawiał nasz dom - Paulina wręcz krzyczała kiedy usłyszała o jego pomyśle.

- Przypominam ci moja droga, że to mój dom. To ja go kupiłem i ponoszę wszelkie koszty z jego utrzymaniem. 

- Czyli co ja nie mam już nic do powiedzenia? - mówiła z coraz bardziej podniesionym głosem. 

- W takiej sytuacji oświadczam ci, że jutro przyjedzie rzeczoznawca w sprawie domu. A jeśli tobie coś nie pasuje to zawsze możesz odejść. 

- Jak to odejść? - nagle jej ton głosu zmienił się piskliwy. 

- Zerwać, wyprowadzić się - odparł.

- No co ty Marco. Ja tylko nie rozumiem po co ten cały rzeczoznawca. I zaskoczyłeś mnie taką wiadomością. 

Marek nie zamierzał niczego jej tłumaczyć ani tym bardziej wyjaśniać, a bynajmniej nie w tej chwili. Był zły i tak naprawdę to nie wiedział na kogo bardziej a na kogo mniej. A było tych osób aż ośmioro z nim włącznie. Jednak szczególnie był zły sam na siebie. Wyrzucał sobie, że nie jest tak dobrym prezesem jakim powinien być. Że już na starcie swoich rządów ma problemy i nie potrafi im sprostać. 

Spotkanie z rzeczoznawcą nie przebiegło tak jak sobie tego życzył. Po części za sprawą samej panny Febo. Ta ostawiła szopkę, która sprawiła, że wycena była dużo zaniżona. A jemu w głowie pobrzmiewały słowa Pauliny. 

- Proszę pana, tu trzeba wymienić wszystkie rury, bo od dawna nikt tego nie robił. I takich różnych mankamentów można by wymieniać. No, ale rozumie pan my z narzeczonym nie mamy czasu aby należycie zadbać o ten dom. 

Mężczyzna słuchał jej i tylko kiwał głową potakująco jednocześnie notując coś w swoim notesie. Na koniec odezwał się do Marka. 

- W obecnej sytuacji cena za ten dom będzie znacznie niższa panie Dobrzański. 

- To znaczy jaka? 

- Ja zrobiłem opis nieruchomości, porobiłem fotografie, zapisałem to wszystko co mówiła pańska narzeczona. Teraz udam się do biura i przeanalizuję wszystko i myślę, że za jakieś dwie do trzech godzin odezwę się z konkretną kwotą.  

Mimo iż był zły na Febo nie zamierzał z nią na ten temat rozmawiać. Doskonale wiedział, że ona zrobiła to celowo. Wobec niej miał już swój inny plan. Plan, który miał zamiar zrealizować w ciągu najbliższych dni. Jednak teraz miał ważniejsze sprawy. Wreszcie poznał kwotę jaką może otrzymać za dom, zgodził się. Bo to oznaczało, że przynajmniej częściowo będzie mógł zacząć działać w sprawie kolekcji dla reprezentacji. 

- Boże i jeszcze ona - tak reagował na widok swojej sekretarki Violetty Kubasińskiej. To dzięki jej działaniom mieli teraz mnóstwo problemów. I nie było to po raz pierwszy. 

I tylko wstawiennictwo Sebastiana oraz samej Uli sprawiło, że nie została zwolniona. Sebastian bronił kobiety, bo był zakochany. Lecz Ula z zupełnie innego powodu. 

- Marek, powinieneś dać jej naganę z wpisem do akt oraz zobowiązać ją do spłacenia tego co wydała z karty firmowej. Bo jeśli ją zwolnisz to tak jakbyś dał przyzwolenie innym na takie rzeczy. 

W ten oto sposób panna Kubasińska uratowała swoją posadę. 

CDN...