ZAKAZANY OWOC część XIII

Z wewnętrznej kieszeni marynarki wyjął malutką ozdobną torebeczkę i wręczył jej. Ula odebrała pakunek mówiąc
- Nie musiałeś 
- Ale bardzo chciałem. Otwórz - rzekł z tajemniczym uśmiechem na ustach, ale w oczach czaił się jakiś dziwny lęk. Jak ona to przyjmie. Czy się ucieszy. 
- Marek, to są .... - zaczęła mówić gdy ten jej przerwał
- Nie Ula, to nie są tamte kolczyki - zaczął mówić, a widząc jej wyraz twarzy był pewien, że niespodzianka się udała - podobne lecz nie te same. Tamte dałem aby ratować własny tyłek. A te są z innego powodu - kontynuował
- Ty pamiętasz - weszła mu słowo 
- Tak pamiętam. Nie tak dawno przypomniałem sobie wiele rzeczy. Pamiętam co mi powiedziałaś gdy oddawałaś mi kolczyki, i jak prosiłem abyś napisała mi w liście co o mnie sądzisz. Przypomniałem sobie wszystkie awantury robione przez Paulinę, jak wiele razy ratowałaś mnie z opresji. Nasze wspólne rozmowy w parku - ona siedziała na kanapie i słuchała tego wszystkiego co mówił z nie dowierzaniem. Ale wiedziała, że nie mógł tego wiedzieć od Olszańskiego, bo nie o wszystkim mu Marek mówił - pamiętam moment w którym zrozumiałem najważniejszą rzecz - zszedł z kanapy aby móc uklęknąć przed Ulą. Chwycił jej twarz w dłonie i uniósł do góry tak aby patrzeć jej prosto w oczy i powiedział - Ula kocham cię. 
Siedziała oniemiała i nie wiedziała czy ma omamy słuchowe, czy może on rzeczywiście wyznał jej miłość.
- Marek czy ty mówisz poważnie? - dopytywała, a po policzkach płynęły łzy. Łzy wzruszenia, radości, a przede wszystkim szczęścia
- Bardzo poważnie. Kocham cię bardzo mocno. Nigdy nikogo tak nie kochałem. Jesteś dla mnie najważniejsza - powiedział, po czym zamknął ją w swych ramionach. Trwali tak przez chwilę, aż w końcu Ula odsunąwszy się od niego rzekła
- Ja również bardzo cię kocham. I już powoli traciłam nadzieję, że kiedyś będziemy mogli być razem - patrzyła w te piękne oczy koloru górskiego lodowca. 
Wreszcie doczekała się, i usłyszała to o czym tak bardzo marzyła. Po chwili poczuła na swych ustach delikatny pocałunek. W tym momencie nie liczyło się nic i nikt więcej. Tego dnia dostała najpiękniejszy prezent. 
- Już nie musisz się obawiać, bo ja jestem i już cię nie zostawię. Ale wiesz zastanawia mnie jedna rzecz - odezwał się po chwili milczenia Marek wciąż ją obejmując
- Co takiego? 
- Kilka dni po twoim wyjeździe przez przypadek usłyszałem fragment rozmowy twojej z Violettą. Powiedz dlaczego myślałaś o odejściu z firmy? Przecież dostałaś przedłużenie umowy - zadał pytanie, na które znał odpowiedź, ale chciał to usłyszeć od niej.
- To nie tak. Ja po prostu w pewnym momencie nie widziałam najmniejszych szans bycia z tobą. Byłeś w związku z Pauliną. A ja zakochałam się w tobie jeszcze przed przyjęciem się do firmy - Marek spojrzał ze zdziwieniem na Cieplak. O tym nie miał pojęcia, a może był takim ślepcem nie zauważając niczego - Wiem to brzmi absurdalnie, ale taka jest prawda - Ula w tym momencie postanowiła wyjaśnić wszystko. Nie chciała mieć żadnych tajemnic. W końcu on wyznał jej miłość i ona jemu. Wolała postawić na uczciwość. Opowiedziała mu jak to udawała przed rodziną, że poszukuje pracy, a cały czas oczekiwała informacji o rekrutacji na jego asystentkę. Wyznała, że gdy dostała już pracę w F&D rozstała się z chłopakiem.
- To ten co był tu kilka dni temu? - pytał 
- Nie. Tamten mieszka w Niemczech, a ten gdy dowiedział się o naszym rozstaniu pomyślał, że może nam coś wyjść. W czasie studiów pomagałam mu w nauce - wyjaśniła 
- I właśnie gdy kolejny raz byłam świadkiem twojego zachowania miałam dość. Dlatego postanowiłam właśnie wyjechać. Aby móc wszystko sobie na spokojnie przemyśleć. A że moi dziadkowie potrzebowali pomocy było dla mnie okazją do wyjazdu. I gdy w pewnego dnia zacząłeś wydzwaniać ja nie byłam jeszcze gotowa na rozmowę z tobą, dlatego napisałam smsa. Do Rysiowa wróciłam w piątek. Od samej Violi wiedziałam o waszym rozstaniu. Ale dla mnie byłeś nadal zakazanym owocem. Później ten cały wypadek. I w dniu kiedy to się wydarzyło Sebastian mi o wszystkim powiedział. 
- Przepraszam cię Ula - rzekł i ucałował  w skroń, gdy usłyszeli pukanie a po chwili ujrzeli w drzwiach Violę
- O przepraszam, myślałam iż Ulka jest sama - mówiła Kubasińska
- Nic się nie stało. O co chodzi? - odezwała się Ula 
- Chciałam zapytać czy jestem ci jeszcze potrzebna.
- Nie, możesz już iść. Ja też zaraz wychodzę - odpowiedziała
- W takim razie do zobaczenia w styczniu. I jeszcze raz wesołych świąt
- Dziękuję i wzajemnie 
Dziewczyny się pożegnały, a po chwili Ula zaczęła robić porządek na biurku i zbierać się do wyjścia. 
Marek zaoferował, że odwiezie ją do domu. Zgodziła się dzięki temu mogli pobyć ze sobą dłużej. Tym bardziej, że następnego dnia wyjeżdżała do Rysiowa i miała tam zostać przez cały okres świąt. W planach miała zamiar zostać u rodziny do Nowego Roku. 

Nagle drzwi od jego gabinetu ktoś gwałtownie otworzył. 
- Viola omal zawału nie dostałem. Co się takiego stało, że jesteś taka... - próbował znaleźć odpowiednie słowo
- Kochanie nie uwierzysz co się stało - mówiła rozemocjonowana Kubasińska - 
- Ale co?
- Wyobraź sobie poszłam spytać Uli czy mogę już iść do domu, a tam na kanapie siedzi Marek. I niby nic takiego, ale oni się przytulali.
Sebastian siedział nie mniej zdziwiony od swej dziewczyny. Wiedział wszak co ta dwójka do siebie czuła przed wypadkiem. Marek wspominał mu o powrotach pamięci, lecz nie znał szczegółów. A po tym co usłyszał przypuszczał iż Dobrzańskiemu wróciła pamięć. Jeśli tak było to cieszył się niezmiernie. Chciał nawet pójść i jeśli to prawda pogratulować im obojgu. Lecz Viola powstrzymała go mówiąc
- Daj im spokój, niech się sobą nacieszą. Jeszcze zdążysz im pogratulować.
Przyznał jej rację. 

Z firmy wychodzili jako jedni z ostatnich. Oboje niewyobrażalnie szczęśliwi. Na ich twarzach gościł uśmiech, który nie znikał nawet na chwilę. Dojechali na Sienną Marek pomógł jej wysiąść i objęci powędrowali do mieszkania. 
- Rozgość się, a ja nastawię expres na kawę i ukroję ciasta - mówiła 
Po chwili siedzieli w salonie przytuleni w kompletnej ciszy. W tym momencie nie potrzebowali niczego innego. Było im wspaniale. Każde potrzebowało tej drugiej osoby. Wreszcie ich marzenia zaczęły się spełniać. Ta cisza pozwoliła na poskładanie własnych myśli. A Ula wreszcie mogła wsłuchać się w rytm bijącego jego serca, czuć jego zapach. Siedzieli tak do późnego wieczoru.
- Będę się zbierał - powiedział gdy zobaczył godzinę na zegarze. Widać było, że gdyby tylko mógł to nie rozstawałby się z nią - Ula, a może ja jutro rano przyjadę i zawiozę do Rysiowa - odważył się zapytać.
- Chcesz tak z rana wstawać? Obiecałam mamie, że przyjadę wcześniej aby pomóc w porządkach i zakupach - odparła, lecz w duchu cieszyła się z tej propozycji
- Dla mnie to żaden kłopot. Mogę przyjechać nawet na szóstą rano jak chcesz - cieszył się jak dziecko, że nie odmówiła.
- Nie no, aż tak wcześnie to nie. Miałam jechać autobusem chwilę po dziewiątej. Więc jeśli chcesz możesz tak przyjechać.
- W takim razie do zobaczenia jutro skarbie. Kocham cię - powiedział po czym zamknął w swych ramionach i namiętnie pocałował. Rozstawali się z żalem. 
Marek wrócił do domu, gdzie czekali na niego rodzice. 
- Czemu jeszcze  nie śpicie? Późno już jest - odezwał się po wejściu do salonu
- Czekamy na ciebie bo mamy ci coś do przekazania - odparła Dobrzańska
- Ja również mam wam coś do powiedzenia. Ale wy pierwsi.

Ula po wzięciu prysznica leżąc już w łóżku rozpamiętywała ten cały dzień. Dzień, który okazał się najlepszym prezentem gwiazdkowym. Jej mama miała rację, gdy mówiła aby uzbroić się w cierpliwość. 
Następnego dnia będąc już w Rysiowie i po pożegnaniu się z Markiem opowiedziała o wszystkim swoim rodzicom. Ich również ucieszyła ta wiadomość. Cieszyli się szczęściem najstarszej córki. 
- Widzisz Ula mówiłam, że jeszcze wszystko się ułoży - mówiła pani Cieplak
- Miałaś rację mamo - odparła.
- Ula wszystko w porządku? - odezwał się Józef widząc strapioną miną córki
- Tak. Jestem tylko zmęczona - odpowiedziała ojcu, lecz jakoś mało przekonywająco.
CDN...