Przysięga - miniaturka

Chociaż z tygodniowym opóźnieniem 
Dziękuję wszystkim za 
50 tysięcy wyświetleń na blogu i z tej okazji zapraszam do przeczytania                                                                                 miniaturki. 










Ula i Marek znali się od szkoły średniej. Już na początku widać było, że są ku sobie. Często się spotykali. Ale czy już wtedy to była miłość. Możliwe, że tak. Byli jak te papużki nierozłączki. Wszędzie razem. W szkole wspólna ławka, po szkole wspólny spacer. Razem się uczyli. Mieli wspólne pasje. Lecz nikt z ich otoczenia nie brał na poważnie tej ich fascynacji sobą. 
I tak dotrwali do matury oraz studiów. Wybrali tą samą uczelnię ale inne kierunki. On reklama ona zarządzanie i marketing oraz ekonomia. 
O ile jej rodzina nie miała nic przeciwko Markowi. Wręcz uwielbiali tego chłopaka
- On jest taki dobry, życzliwy, pomocny, chłopak o gołębim sercu - mawiała jej mama. A ojciec tylko kiwał głową potwierdzając słowa żony. Jasiek wręcz go uwielbiał. 
Gdy w rodzinie Cieplaków doszło do tragedii. Marek nie odstępował jej na krok. Pocieszał. Ocierał łzy. A najważniejsze było, że był. 
To co się wydarzyło gdy Ula była w klasie maturalnej bardzo wstrząsnęła całą rodziną. Ból po śmierci matki Uli był nie do opisania. 
Natomiast rodzina Marka, a zwłaszcza jego matka była bardzo przeciwna temu związkowi. Nie chodziło tu o pochodzenie czy wielkość posiadanego majątku Uli. Lecz zupełnie o coś innego.
Gdy Marek był jeszcze małym chłopcem jego rodzice przyjaźnili się z pewnym polsko-włoskim małżeństwem. Agnieszka i Francesco Febo. Podczas jednego z pobytów u Febo panowie postanowili stworzyć firmę na skalę europejską. Po niespełna trzech latach państwo Febo zginęli w katastrofie lotniczej. Osieracając córkę.  A jego rodzice nie myśląc długo uznali iż należy zaopiekować się nią. Paulina z czasem stawała się piękną kobietą. Lecz na Marku nie robiła wrażenia. 
- Marku powinieneś być z Paulinką. Przecież dzięki temu umocnimy pozycję firmy. A z Ulą zawsze możecie się przyjaźnić. Wiesz synku, że Paulina nie ma rodziny - mawiała Helena. 
- Nie mamo nie będę z Pauliną.  I nie wmawiaj mi, że dla dobra firmy. Ja kocham Ulę i to się nie zmieni. Czy tobie to się podoba czy nie. Nie będę zakładał rodziny z kimś kogo nie kocham. Ja jej nawet nie lubię - odpowiadał junior Dobrzański. 
W ojcu miał jedynie poparcie. Również senior jakoś nie przepadał  za panną Febo. Wygląd miała po matce ale już charakterek iście włoski. Jak jej ojciec.
Paulina nie lubiła Uli i okazywała to zawsze gdy tylko miała ku temu sposobność. 
Będąc na ostatnim roku Marek postanowił oświadczyć się Uli. Przyjęła go. Ale ze ślubem musieli poczekać. Bo Ula najpierw chciała skończyć oba kierunki. Marek nie miał nic przeciwko. 
- Kochanie ja poczekam. Wiadomo studia są najważniejsze - mawiał młody Dobrzański.
Pobrali się rok później. Od tego dnia minęło pięć lat. 
Lat w zdrowiu, szczęściu. I nawet nikt nie przypuszczał aby to ich wspólne szczęście miało kiedyś się skończyć. Doczekali się dwójki cudownych dzieci. Syna oraz córki. 
Była sierpniowa sobota. Tegoż dnie mieli jechać do Rysiowa. Józef  miał w tym dniu urodziny. Będąc już na miejscu postanowili udać się jeszcze na grób mamy Uli. Dzieci zostały w domu pod opieką dziadka.
- Wiesz tato, chcieliśmy pójść na grób mamy. A jak wrócimy ja zajmę się przygotowaniem obiadu - rzekła Ula 
- Nie wiedzę żadnego problemu kochani. Tylko zostawcie maluchy. Dawno się z nimi nie widziałem - odparł Cieplak
Młodzi Dobrzańscy tak też zrobili. Zostawiwszy dzieci pod czujnym okiem dziadka udali się na cmentarz. 
W drodze powrotnej z cmentarza miał miejsce wypadek. W dwoje młodych ludzi wjechał samochód. 
Kierowca był pijany. I jak to bywa nic złego mu się nie stało. Ona dzięki przytomności a raczej refleksowi męża miała tylko złamaną rękę. A on sam przyjął całe uderzenie na siebie. 
Po kilku minutach zjawiła się policja oraz pogotowie. Ulę zabrano karetką do szpitala w Warszawie, a Marka przetransportowano do szpitala śmigłowcem.
Cała rodzina była w rozpaczy. Cudem udało się uratować Marka. Lecz diagnoza jaką postawili lekarze nie wróżyła niczego dobrego. 
- Proszę państwa pan Dobrzański ma uszkodzony kręgosłup. Dzięki Bogu nie został przerwany rdzeń kręgowy  -  mówił lekarz zaraz po operacji
- Ale... ale czy Marek będzie chodził - dopytywała Ula
- Droga pani tego na razie nie wiemy. Decydujące będą najbliższe dni. Obecnie pacjent jest śpiączce farmakologicznej - odparł medyk
- Czy ja mogę wejść do męża? - pytała młoda Dobrzańska
- Tak - odpowiedział 
Ula weszła do sali, w której leżał jej mąż. Był taki blady, a o tym czy żyje informowały  tylko urządzenia podpięte do jego klatki piersiowej. Usiadła na krzesełku stojącym przy łóżku. W swoją dłoń chwyciła jego i delikatnie głaskała oraz szeptem mówiła jak bardzo go kocha, jak dzieci za nim tęsknią. Prosiła aby się nie poddawał. Przez cały czas nie opuszczała szpitala. Nie chciała zostawiać go samego. Dziećmi przez ten okres zajmowała się Helena. 
Po kilku dniach lekarze postanowili wybudzić go. Pierwsze co ujrzał to Ulę. Przez chwilę cieszył się, że nic jej nie jest. O dziwo pamiętał co się stało. Ale gdy dotarło, że nie może ruszać nogami przeraził się. Tego dnia Ula wróciła do domu. 
- Ula proszę, jedź do domu. Mnie już nic nie grozi. - prosił żonę. Widział, że jest zmęczona. 
Posłuchała go. Pojechała do teściów aby ich poinformować o wszystkim. Ci nie kryli radości ale i obawy jak Marek zniesie to iż może nigdy nie chodzić.
Następnego dnia gdy tylko zjawiła się u Marka coś ją zaniepokoiło. Mianowicie jego zachowanie.
- Ula chcę cię o coś prosić. Ale obiecaj mi, że tak zrobisz - mówił smutnym głosem Marek
- Nie mogę ci niczego obiecać jeśli nie wiem o co chodzi - odparła. Ale w głowie świtało jej coś 
- Ula chcę rozwodu. Nie chcę abyś ze mną była. Z takim kaleką - mówił ze łzami w oczach
Popatrzyła na niego i nie rozumiała co on do nie mówi.
- Ula proszę powiedz coś - odezwał się ponownie
- Nie, nie wierzę w to co mi proponujesz. Sądzisz, że to jest rozwiązanie? To bardzo się mylisz. Nie dam ci rozwodu. Nie odejdę od ciebie - mówiła płacząc
- Skarbie, ale ja nie chcę abyś miała się ze mną męczyć. Będę tylko kulą u twej nogi - próbował ją przekonać, że ma rację
- Dla mnie nie ma znaczenia  czy jesteś sprawny czy też nie. Kocham cię bez względu na wszystko - odparła
Przez następne dni przychodziła rano a wychodziła wieczorem. On zazwyczaj udawał, że śpi. Sądził iż jeżeli ona pomyśli, że śpi to pójdzie . Ale ona nie odchodziła od jego łóżka. 
W końcu nie wytrzymała nerwowo
- Marek wiem, że nie śpisz. Posłuchaj mnie uważnie pięć lat temu przed Bogiem i rodziną oboje przysięgaliśmy coś sobie. Pamiętasz? - mówiła - Miłość i wierność małżeńską oraz, że cię nie opuszczę do śmierci. I co dla ciebie te słowa nie mają znaczenia? - mówiła łykając łzy. 
To było chyba tym czego on potrzebował. Odwrócił głowę w jej stronę i otworzył swe smutne oczy. Jej również były pełne smutku, lęku i obawy co dalej. 
- Ula - szepnął wyciągając w jej kierunku swą dłoń - przepraszam 
Ona spojrzała na niego i usiadła przy nim i mocno przytuliła. 
Ten dzień był jakby przełomowy. Marek zaczął powoli godzić się z tym, że już na zawsze pozostanie na wózku inwalidzkim. 
Lecz ciągła i żmudna rehabilitacja z czasem dawała nikłe ale zawsze szanse na powrót do pełnosprawności.
Dwa lata później Ula urodziła jeszcze jedno dziecko. Co było również powodem do dalszej rehabilitacji.
KONIEC